19 juli 2020 Als je tijdens de vakantie niet aan je trekken komt, ga je op de valreep vissen!

Er valt vandaag genoeg te lachen.

Morgen begint het werken weer en gisteravond kwam hij terug van vakantie met het gezin, toch pakt JP zijn kans en stapt die laatste vakantiedag bij mij in. Niet dat hij het vissen helemaal heeft moeten laten hoor, want op één avond twintig kleine makrelen vangen is toch ook niet niets.

In ieder geval ben ik vandaag beschikbaar en daarvan maakt JP dankbaar gebruik. Wel starten we een uur later dan normaal en desondanks tref ik maar één trailer bij de helling. Ik breng alles in gereedheid in afwachting van mijn gast. Reeds negentig keer stapte hij al in! We kennen elkaar dan ook behoorlijk goed.

Met het blote oog was dit niet zichtbaar.

Terwijl ik sta te wachten, check ik de waterhoogte bij de helling en zie dat het water behoorlijk is gezakt in vergelijking met een aantal dagen geleden. Dan zie ik op behoorlijke afstand een buizerd zitten en schiet er een plaatje van. Het bijsnijden levert uiteindelijk een behoorlijke plaat op.

Dan zie ik de zwarte BMW aankomen, die pal naast de boot wordt geparkeerd. JP is praktisch ingesteld en beperkt de omvangrijke logistieke verplaatsing van de meegebrachte uitrusting zoveel mogelijk. Als dit heeft plaats gevonden wordt de auto geparkeerd en rijd ik de helling af.

Dan is het snel gepiept en varen we weg. Bij een eerste kribkop zien we dat er volop wordt gejaagd.
Ik parkeer de boot en we gaan werpen om te zien of de roofbleien of baarzen trek hebben in onze aasjes. Omdat ze totaal geen interesse tonen, gaan we verder.

Een mooie snoekbaars toont aan dat er weer veel mogelijk is vandaag.

Het slepen wordt in gang gezet en een Ikiru dartelt in het schroefwater. Tot twee keer toe kan ik er een snoekje op vangen. Dat is een mooi begin. Toch moet JP nog even wachten alvorens hij zijn eerste vis kan landen, een snoekbaars. We krijgen er echt vertrouwen in en ik heb de teller in bedrijf genomen, omdat ik anders makkelijk de tel kwijt raak.

JP begint steeds enthousiaster te worden, terwijl hij geen hoge verwachtingen heeft onder de zomerse omstandigheden. De zon is fel, maar wordt gemaskeerd door de wind. De temperatuur is heel aangenaam, terwijl de zon haar invloed op onze huid ongehinderd door zet. Echt zo'n dag waarop je moet constateren dat je de zon hebt onderschat.

Toch zijn de vissen op dreef. Wanneer we om een hoek een haven invaren, zie ik een hengel even stuiteren. Dit zijn niet de stenen, want er staat te veel water. Dan volgt de aanbeet en kan JP aan de bak. Als ik de andere hengel wil pakken om binnen te halen, krijgt ook die een aanbeet en staan we beiden te drillen.

Mooie baarzen zijn altijd welkom.

Even later spartelen er twee baarzen in het net, een mooi resultaat. Nadat ze zijn onthaakt kan JP ze aan de camera tonen, wat nog niet zo eenvoudig blijkt te zijn. De vissen werken niet mee en als je dan toch af blijft drukken, zie je al die fratsen prachtig weerspiegeld in zijn gezicht. Die foto's heb ik deze keer maar achterwege gelaten.

Hoewel we dezelfde bocht nog een keer proberen, blijft het nu stil. Wanneer we deze keer de haven weer uitvaren, krijgt de binnenste hengel het hard te verduren. "Hänger" vraagt JP zich af? Het gebeurt vandaag nog al eens dat we vast zitten en dus is die vraag niet verwonderlijk. Ik heb echter duidelijk gezien dat er wel degelijk een flinke vis is gehaakt. Wanneer JP de hengel uit de steun heeft, is de vis helaas al weer vertrokken. En dit gebeurt ons nog een paar keer.

Even helpen met die mooie stekels tonen.

Na lange tijd niets te hebben gevangen, komen er weer een paar baarzen binnen. Ik had ingezet op het open water. Daar bleven de aanbeten echter uit en daarom geef ik gehoor aan het verzoek van JP dichter langs een kadewand te varen. En dit levert dus weer een paar baarzen op.

De grootste snoekbaars van de dag is een feit.

Dan zien we bij een volgende haven dat een andere visboot blijkbaar motorproblemen heeft. De mannen worden geholpen door een paar mensen van een roeivereniging. Wij varen rustig verder om vervolgens een flinke snoekbaars binnen te halen. En zo tikt het aardig aan en is de grand slam al weer een feit.

Een dikke vijftiger doet ook een flinke duit in het zakje.

Omdat we hier nog een paar aanbeten krijgen, besluiten we hetzelfde traject nog een keer over te doen. En nu weet JP ook een flinke winde te vangen. Echt zo'n vis waar je blij van wordt. Zijn verwachtingen worden zodoende zwaar overtroffen en hij is blij dat hij deze laatste vakantiedag toch de moeite heeft genomen om naar Nederland te komen.

Dan geeft hij te kennen dat de andere boot, die inmiddels een heel stuk achter ons vaart, onze aandacht wil trekken. Ik heb dit niet direct door, maar  de mannen staan toch echt naar ons te zwaaien. Als ik naar hen toe vaar geven ze te kennen: "the engine is broken". Wij geven te kennen dat ze rustig Duits kunnen spreken, wat ze wel kunnen waarderen.

Op sleeptouw dan maar.

De vraag die ze aan ons hebben is of wij hen een kilometer kunnen slepen, om vervolgens op de elektromotor met de stroom mee naar hun vertrekpunt te kunnen varen. Omdat je met een defecte motor echt hopeloos verloren bent, geef je daaraan natuurlijk gehoor. Ik ben mijn collega nog altijd dankbaar voor zijn reddingsactie, toen ik samen met Luus in het donker ronddobberde als gevolg van een stroomstoring.






















Ik heb de lijn die ze me toewerpen opgepikt en bevestigd aan de achterzijde van de boot. Dan begint het slepen en de mannen zijn heel blij dat ze geholpen worden. Aan JP merk ik wel dat hij minder ingenomen is, want dit gaat wel van de vistijd af. Dan plak ik er aan het einde van de dag gewoon weer een stukje aan toch!

Als we bij de harde stroming komen, vaar ik zo ver mogelijk naar de buitenzijde, om problemen te voorkomen. Zo blijf ik zo ver mogelijk van de kolkende massa van de binnenbocht af. In een rustig kribvak maken we los en krijg ik twee flessen bier en een pakje shads toegestopt. Ik schuif ze door naar JP: een pleister op de wonde.

Omdat de mannen niet goed weten hoe het vissen aan te pakken, laten ze weten dat ook eens mee willen. De aanduiding "FishingguideJohan" is hun dus niet ontgaan. Ik laat een kaartje achter, opdat ze me weten te vinden.

Daarna parkeer ik de boot in de harde stroming om JP de kans te geven op roofblei te werpen. Omdat deze blijkbaar niet thuis zijn, begeven we ons weer op vertrouwd terrein. Nu blijken de aanbeten echter een stuk minder te zijn. De vaart is er duidelijk uit. Ik weet gelukkig toch nog een baars van 43 cm in het net te krijgen.

Volop nostalgie op het water.

JP baalt er beetje van dat wij onze tocht niet ongehinderd hebben doorgezet, want toen liep het juist zo lekker. Het is echter niet anders. Een boot in nood dien je immers te helpen. net zo goed als dat jezelf hulp krijgt in zo'n situatie. Hij weet in ieder geval mooie foto's te maken van de nostalgie op het water. De talloze jetski'd laat ik liever achterwege.

Mooi licht op een schitterende winde.

Dan volgt er toch nog een tweede winde. Niet zo groot, maar mooi blank van kleur. Deze mag snel weer terug en wij gaan verder. Komen nog een paar keer vast te zitten, waarbij één poging met de kunstaasredder geen soelaas biedt. Helaas!

Bij een volgende situatie krijg ik de kunstaasredder niet meer los en laat de boot het werk doen. Hierbij wordt de plug gered en verliest de kunstaasredder een haak. Deze is inmiddels weer aangebracht, zodat er weer volop gered kan worden.

Zijn de skûtsjes nu vertrokken uit Friesland?

Wanneer we het eindpunt naderen lijkt de dag nog een bonus op te gaan leveren. De vreugde is helaas van korte duur, want de kapitale baars weet zich voortijdig van de haak te bevrijden. Wij besluiten er een punt achter te zetten en ruimen de boel op. De teller staat op 16 vissen en daar zijn we erg blij mee.

Het was weer een hele fraaie dag met mooie vangsten en dit zullen we ons nog lange tijd herinneren. Het sleepje was niet voorzien en maakte de dag extra bijzonder. De tijd zal leren of het nog een extra gidsdag op gaat leveren. En zo zie je maar weer: "sometimes you win, sometimes you lose" .

Bovendien kun je dingen groter maken dan ze zijn. Achteraf blijken ze doorgaans minder de moeite waard, dan op het moment dat het gebeurt. De vele graffiti helpt ons daaraan te herinneren. Wat valt er toch ontzettend veel te zien, zo'n dag op het water.

15 juli 2020 Het vakantiegevoel.

Een mooi nieuw en duidelijk scherm voor mijn gasten. Hij werkt!

Als het weer het toelaat, of je zelfs uitnodigt, dan ga je er op uit. En die kansen doen zich nu voor en dus ga ik het water op. Twee dagen zelfs, waarvan de eerste met Greetje, mijn echtgenote. De tweede dag alleen omdat een gidsafspraak helaas niet door kon gaan. Dan ga ik dus niet bij de pakken neer zitten, maar ga toch het water op.

De eerste dag was nauwkeurig uitgekozen. Dan kiezen wij pensionado's bij voorkeur een doordeweekse dag. Het zou deze dag warm en droog zijn, met een matig windje. Een dag dus om lekker op het water te vertoeven. Althans dit geldt voor mij. Greetje kiest regelmatig voor een nat pak in het water om even af te koelen.

Een beetje liggen lezen.

Onze bestemming was een landelijk mooi gelegen water en daar troffen we tot onze verbazing geen enkele trailer aan, hoewel wij zeker niet vroeg waren, want dat past niet bij ons. Daarom gleed de Tomasco pas halverwege de ochtend het water in, zonder enig probleem met de auto. Op het water bleef het overigens de gehele dag opmerkelijk rustig.








Een klein stukje varen en dan de boot op het "anker" leggen is dan een vast patroon. Dan worden de hengels gereed gemaakt en alles zo geordend dat er tijdens het varen geen onnodige handelingen verricht hoeven worden. En daar hoorde deze keer ook het inschakelen van de nieuwe dieptemeter bij.

Bij de vorige poging ging dit dus mis en nu had Jöran nog even weer een blik geworpen en ik had onder zijn toeziend oog geoefend. En het apparaat bleek gewoon te werken. Het scherm vertoonde nu mooie beelden en dus kunnen mijn gasten er voortaan prima op meekijken en hoeven ze niet te vragen of er vis zit of dat ze de bodem hebben geraakt met hun kunstaas.

Ik wilde toch even anders dan in de voorgenomen richting varen om een paar goede stekken aan de tand te voelen en niet zonder succes, want een snoekje ging even voor de bijl. En daarbij bleef het dan ook. Uren lang!!

We voeren strak langs de oever en genoten van het zachte windje dat voor de nodige afkoeling zorgde. Ik had het helemaal naar mijn zin, terwijl Greetje een beetje lag te lezen. En zo verstreken er uren. Omdat de vissen geen enkele actie lieten zien, probeerde ik het dieper en meer op open water. Dit mocht echter ook niet baten.

In dromenland

Enkel uren later bereikten we het punt om terug te keren. En al die tijd had zich dus geen vis meer vertoond. Desondanks vermaakten we ons uitstekend. Ik legde de boot even stil om een nest vol ooievaars te fotograferen. Hiervan leerde Greetje het bestaan pas veel later kennen, omdat ze in dromenland verkeerde.









Op de terugweg dan ineens toch een felle aanbeet en warempel er kwam een mooi baars binnen. Ik heb de bewijzen niet omdat alle vissen zonder te poseren linea recto retour gingen. En het waren er ook niet veel, want de teller stond aan het einde van de dag stil bij vier.

Een nest vol ooievaars.

Nu was ook het moment aangebroken dat mijn passagier te water wilde. Ik zocht een strandje en liet de Tomasco er na toe glijden. Daar stapte Greetje uit en na enige tijd de verkoelende werking van het water te hebben ondergaan, pikte ik haar weer op.











De derde vis was andermaal een snoekje, die langs een lange rechte oever verbleef. Maar het maakte allemaal eigenlijk niets uit. Wij hadden het uitstekend naar onze zin en verorberden de meegebrachte proviand.

Een beetje voor zee-otter spelen

Nu was het blijkbaar tijd voor een tweede duik en aan de wens werd natuurlijk gehoor gegeven. Deze keer was er meer tijd nodig voor de gewenste afkoeling, maar dit hoort gewoon bij zo'n dag. Helaas is het niet vanzelfsprekend dat een echtgenote ook een visser is. Daarom ben ik wel jaloers op diegenen die samen het vissen als hobby beoefenen.

Ten slotte kwam er nog een flinke baars binnen en daarmee moest ik het doen. Wat kun je trouwens verwachten van zo'n hete zonnige dag? Je weet dat het dan heel moeilijk kan zijn en dit werd dus bevestigd. Als je je daarop instelt, kan het nooit een teleurstelling zijn en zo heb ik deze dag ervaren.










We hebben de boot weer probleemloos getrailerd en de dieptemeter (waarvan de sun-cover nog geleverd moet worden) weer netjes ingepakt. Met een voldaan gevoel gingen we huiswaarts.

Twee dagen later kon ik het niet laten. Een boeking zette helaas niet door. Dus net zoiets als een aanbeet die geen vis oplevert. Maar niet getreurd, dan ga ik gewoon alleen. Echter niet voordat de krant is gelezen en alle noodzakelijke voorbereidingen zijn getroffen.

Zodoende was het al 11.00 uur toen ik aan de slag kon. Ik wilde er een rustig en relaxed dagje van maken. Gewoon langs de oever slepen en veel om me heen kijken. Het varen stond dus op één en het vissen op twee.

De boot heeft duidelijk weer een upgrade ondergaan. Simpel maar duidelijk en doeltreffend.

En zo zat ik heerlijk op mijn gemak met mijn ogen niet alleen op de omgeving gericht, maar wel degelijk de snelheid en de diepte in de gaten houdend. Af en toe werp ik een blik op de nieuwe dieptemeter, ervan overtuigd dat mijn gasten er plezier aan gaan beleven.

Dan wordt mijn buitenste hengel krom getrokken en het voelt goed aan, heel even maar....... want dan blijkt ook deze aanbeet zonder resultaat te blijven. Waar ken ik dit ook al weer van? Tja zo is het leven dus: sometimes you win, sometimes you lose. Maar bij het leven hoort ook "doorzetten, niet opgeven".

Lekker relaxed varen en altijd de kans op een mooie vis.

En zo kan ik enige tijd later de eerste van tien vissen landen. Een snoekje heeft met bruut geweld de plug verorberd. Ik verwijder de plug en laat de vis weer gaan. Het vertrouwen in meer vangsten begint te komen. Hopelijk worden het er meer dan twee dagen terug.

Het duurt weer een poosje voordat de tweede aanbeet komt en een baars geland kan worden. Ongeveer 30 cm en een mooie gezonde vis. Deze mag ook zo weer terug en ik tuf rustig verder. Bij een kruising aangekomen zie ik de arm van een kraan en zwaailichten op een werkschuit. Er wordt gebaggerd en dus vaar ik er met een grote boog omheen.

Dan ga ik weer verder slepen, ook daar waar ik het anders eigenlijk nooit doe. Dit is ook een beetje de uitdaging van vandaag. Stekken bevissen die anders worden overgeslagen. Aan het einde van de dag zie ik vooral bevestiging van kansrijke en minder kansrijke stekken.

Een prachtig formaat en dan nog  wel drie stuks. 

Het wordt gaandeweg leuker. Ik vang drie baarzen van vrijwel dezelfde lengte, zo'n 43 cm. De andere drie zijn kleiner, maar kunnen makkelijk doorgroeien naar dezelfde afmetingen. Wat opvalt is de schitterende goudkleur. Echt schitterende vissen, die in het water nog groter lijken. Misschien zou je ze daar moeten laten, zonder ze te meten..........

Een stevige snoek die ook als zodanig vocht.

Verder krijg ik ineens een keiharde beuk op de hengel achter in de boot en nu is het menens. Ik moet echt aan de bak, want de vis vliegt alle kanten op en sleurt regelmatig lijn van de spoel. De boot ligt ondertussen op het "anker" en ik kan me volledig concentreren op de dril. Wanneer deze voorbij is en de vis geland, ligt er een snoek van 83 cm in de boot. Een mooi resultaat.

Onderweg raak ik ook nog een paar keer vast en moet de kunstaasredder er aan te pas komen. Soms komt de boosdoener mee naar boven, zoals bijvoorbeeld een stuk lijn met lood en haak. De lijn zit vol met klonten mosselen. Dit heeft dus al een poosje in het water gelegen en gaat niet meer terug.
Bruikbare spullen houd ik en de rest gaat bij het afval.

De enige snoekbaars deze dag.

Behalve baarzen en snoeken komt er ook nog een snoekbaarsje aan boord. Een resultaat waar ik echt van kan genieten: alle drie de roofvissen weer vertegenwoordigd. Natuurlijk kunnen er nog andere rovers bij, maar deze drie zijn toch wel weer het bewijs van wat er regelmatig mogelijk is. Wat een rijkdom toch.

Onderweg zie ik nog een collega in de weer met gasten in de boot. Waar het bij mij bij een aanbeet bleef, heeft hij dus meer succes. De activiteit in de boot is anders dan wat ik aan het doen ben. Varen, werpen en varen, is wat ik waarneem. Maar ik zit er met de rug naar toe zie niet alles. Ik tel mijn zegeningen en geniet van mijn luie visdag, die bovendien behoorlijk productief is.

De terugweg levert echter helemaal niets meer op. Dit is toch wel opmerkelijk, maar maakt ook niet zoveel meer uit. Het was een heerlijke dag en dit wil  ik vaker herhalen. Voordat ik terug vaar naar de helling, ruim ik alles op terwijl de i-pilot zijn werk doet. Wanneer alles is opgeruimd gaat de Minn Kota het water uit en vaar ik welgemoed naar de helling.

Niet veel later rijd ik de helling af en kan thuis de boot zo onderdak schuiven, want Greetje heeft de poort al weer geopend. Het seintje dat ik onderweg was, heeft gewerkt: Sesam was al weer geopend en dan kan ik snel aan de koffie. Wat een leven toch!

11 juli 2020 Een ouderwetse visdag, waar ook hobbels bij horen.

Als vanouds.

Zoals gebruikelijk starten we vandaag met een bakkie. Omdat er al weer heel wat maanden verstreken zijn, sinds onze laatste trip, is er heel wat bij te praten. Toch vertrekken we direct na de koffie, want bijpraten en vissen is een perfecte combinatie.

Luus heeft zijn uitrusting reeds in de Subaru Forester gezet en uit hij zijn bewondering voor mijn nieuwe aanwinst. Weliswaar 3 maanden geleden reeds, maar zoals gezegd, er waren heel wat maanden verstreken.

Aangekomen op onze bestemming zette ik de auto uit en maakten we de boot gereed voor de lancering in het veelbelovende water dat vandaag onze jachtgronden vormde. Toen dit was gedaan openbaarde zich de eerste hobbel. De auto wilde niet starten! Eigenlijk deed hij gewoon niets.

Een man die het aanschouwde wist ons direct te vertellen dat het de accu zou zijn. Wij hadden onze twijfels, omdat er helemaal geen reactie kwam op het omdraaien van de contactsleutel. Dan de Wegenwacht maar inschakelen.

Ik kreeg een vriendelijke dame aan de telefoon, die vroeg naar het geluid dat de auto maakte. Ik meende er goed aan te doen haar dit te laten horen en draaide de contactsleutel nogmaals om..................vroemm, de motor draaide als en tierelier. En zo sta je voor schut!

Gelukkig hebben we nadien geen enkel probleem meer gehad en dus was de eerste hobbel van de dag genomen. De tweede kwamen we op het water tegen. Ik had, met hulp van Jöran, een nieuwe dieptemeter geïnstalleerd en deze zouden we vandaag in gebruik nemen.

Waarschijnlijk speelde het zonlicht ons dermate parten dat niet de juiste handelingen werden verricht. Daarbij kwam dat Luus de touchscreen van de Elite gewend is en dat heeft deze Hook Reveal niet. Zodoende raakten we de weg kwijt en lieten het hierbij. Dan maar zonder deze nieuwe "aanwinst"'.
En daarmee hadden we ook deze hobbel (voorlopig) genomen.

Wij gingen gewoon lekker vissen en besloten het er helemaal van te nemen. Het water waar we visten bewaarde vele goede herinneringen aan oudere tijden. Wat hadden we hier al veel beleefd en wat was dit lang geleden en zo sleepten we met kleine oude en vertrouwde plugjes rustig voort. Deze plugjes hoorden ook bij de herinneringen.

Hoewel we enig geduld moesten betrachten, kwamen er na verloop van tijd enkele vissen, vooral baarzen, binnen. Omdat we niet alle vissen meer fotograferen, kunnen we nu het bewijs niet leveren. Maar goed ook, want er stonden aan het einde van de dag zo'n 25 vissen op de teller. Dat zouden wel erg veel foto's geweest zijn.

Zo kennen we hem weer.

Plotseling bleek er een serieuze vis het gevecht met Luus te zijn aangegaan. Ik had ondertussen alles opgeruimd om de landing mogelijk te maken. Dit duurde wel even en we hadden nog steeds geen vis gezien. Gelet op de dril moest het wel om een snoek gaan. En na verloop van tijd bleek dit te kloppen. De vis van 93 cm gaf zich gewonnen en wij genoten als vanouds.

De volgende was een mooie snoekbaars

De volgende vis, die het roofvispalet compleet maakte, was een snoekbaars. Het water had zich weer bewezen! We waren weer helemaal ins ons element en genoten van het mooie weer. Dit moest ook wel want gaandeweg pakten zich donkere wolken boven ons samen. Het was gelukkig nog niet zover en wij haakten een fraaie snoekbaars.

Op de gespleten rugvin na een supermooie vis.

Niet lang na deze snoekbaars kon ik nog een flinke snoekbaars haken en was het oude euforische gevoel weer helemaal terug. Bovendien kreeg ik het idee dat de tijd van de slechte vangsten nu wel voorbij zou zijn. Dat het kan verkeren bleek twee dagen later echter al weer.

Mooie forse baarzen maakten het feest compleet

Ook nu bleef het niet bij kleine baarzen, want de grotere exemplaren meldden zich ook. Heerlijk hoor als een water zoveel variatie biedt, niet alleen wat soorten, maar ook wat formaten betreft. Baarzen van 30+  zijn al heel mooi, maar 40+ is toch elke keer weer een cadeau.

Gewoon een schitterende winde.

De aanbeet die ik in de oeverzone kreeg bracht ons eerst in verwarring, zo heftig was deze. Toen de vis bij de boot kwam, bleek het om een schitterende winde te gaan. Echt een heel mooi gaaf exemplaar. Wij waren er blij mee en schoten weer de nodige foto's.

Extra kleren hielden ons op temperatuur.

Ondertussen werd het als maar kouder en moesten er steeds meer kleren aan. Het werd zelfs noodzakelijk de regenkleding aan te trekken. Hoewel we elders meer regen veronderstelden, konden wij toch ook niet langer zonder deze bescherming. Enige tijd later kon deze weer uit, omdat het weer was opgeklaard.

Dit kun je wel aan Luus over laten.

Wij verwisselden onze relatief rustige stek voor meer uitdagend water. Daarbij liet ik Luus het viswerk doen, terwijl ik de boot voer. Dit geeft me meer rust, dan wanneer ik ook intensief zit te vissen.  Gelukkig wist Luus zijn taak goed uit voeren (hetgeen hij overigens altijd wel doet) en wist twee flinke baarzen in de boot te brengen. Het werpen op roofblei bleef overigens geheel zonder resultaat.

Wij wilden nu ook wel weer terug en voeren het voordien rustige water weer op. Wat schetste onze verbazing. Om de hoek gekomen bevonden we ons ineens een een storm. De beschutting van de hoge oever achter ons viel helemaal weg en wij zagen flinke golven met schuimkoppen. Omdat de regen daar nog eens bij kwam, koos ik een rustige plek om onze regenkleding opnieuw aan te trekken.

Een close up van de winde.

Ingepakt vervolgden we onze weg. Het was nu wel een stuk rustiger met de aanbeten. En gaandeweg werd ook het weer rustiger. Toen we uiteindelijk stopten, was het zoals het begonnen was, met water als een spiegel. Tot het zover was, vingen we er nog een paar vissen bij.

We eindigden met een baars een snoek en een snoekbaars, waarmee het aantal snoeken op zeven kwam, de snoekbaarzen telden er vijf en baarzen twaalf. De windes bleven beperkt tot één exemplaar.

En nog één van een super baars.

Bij de helling steeg de spanning wat de auto betrof. We hadden er best vertrouwen in, maar je weet het maar nooit na zo'n verrassing als vanochtend. Gelukkig was er geen vuiltje aan de lucht en blijft de vraag welk vuiltje ons die ochtend in de weg zat.

Met onze ervaring was het traileren snel gedaan en konden we vertrekken. Thuis aangekomen pakte Luus zijn spullen weer over in zijn auto en keerde huiswaarts. Wanneer ons volgende avontuur plaats vindt, staat in de sterren geschreven. Dat zien we wel na de vakanties, want dan plannen we onze volgde afspraak.