2 juli 2020 De vis wordt duur betaald!

Na een tweede dag met Darek en Borys, kijk ik terug op een teleurstellend resultaat. Slechts twee vissen kwamen er in de boot. Inmiddels weten zij ook heel goed hoe te vissen om een goed resultaat te behalen. Dit was echter zo'n dag dat de vissen er weer eens helemaal geen zin in hadden en ons dus niet verblijden met overtuigende aanbeten.

Er gebeurde vrijwel niets, ondanks de verschillende technieken, diverse soorten aas en verschillende dieptes. Eer de eerste vis binnen kwam was er al veel tijd verstreken. Een klein snoekje liet ons weten dat er toch nog iets mogelijk was.

Toch de moeite waard.

Daarna moesten we weer heel veel geduld hebben, alvorens de eerste baars zich meldde. Helemaal op het einde van de dag, kreeg Darek nog een kans en de aanbeet was veelbelovend. Ook de aanzet van de dril leek op een kans dat de dag nog wat glans zou krijgen. Helaas zagen we deze kans ook weer als sneeuw voor de zon verdwijnen .

Het is altijd spijtig als zo'n heerlijke dag op het water verstoken blijft van mooie aandenkens in de vorm van foto's met mooie vissen. En dan gaat het niet om de vis alleen, maar ook om de omgeving en leuke foto's om later de herinneringen aan te ontlenen. Misschien maar goed ook dat je aan dit soort dagen niet teveel herinneringen bewaart.

De volgende visdag was qua vangsten succesvoller, hoewel een gemiddelde dag. De mannen uit Litouwen hadden een heel stuk gereden, alvorens ze in konden stappen. Ik zag ze al voorbij rijden toen ik op de snelweg reed. Zodoende hoefden ze niet te wachten op de parkeerplaats waar we afgesproken hadden.

Na een corona-matige begroeting, reden de mannen achter me aan naar de helling. Daar voorzag ik ze eerst van een kop koffie. Al snel kon de boot te water en kon het avontuur beginnen. En het werd een avontuur! Vooral dankzij Rijkswaterstaat! Tja, "regels zijn regels" en die gaan dikwijls voorbij aan gezond verstand, heb ik weer eens mogen ervaren.

Onze trip begon met slepen, hoewel we minstens de helft van de dag hebben geworpen. Voor de kennismaking is dat slepen echter heel goed. Je hebt even tijd voor elkaar en kunt direct ervaren hoe het landschap er onder water uit ziet. En zo tuften we rustig langs de oever, waarbij de mannen hun eigen materiaal inzetten.

Na verloop van tijd ging de hengel voor in de boot af. Dat wil zeggen dat een vis de plug aan de buitenkant van de boot had gegrepen. Tot grote vreugde van de mannen bleek het om een snoekbaars te gaan. Deze hebben ze in Litouwen niet of nauwelijks begreep ik en dus was deze vis zeer welkom.

Daarna werd het een stuk rustiger en gingen we veel werpen. De mannen hadden soepele hengels meegebracht en beschikten over het juiste kunstaas. Het jiggen ging ze goed af en ze toonden daarmee aan dat ze beiden ervaren waren. Die ervaring vertaalde zich helaas niet in aanbeten.















Daarom besloot ik een stukje verder te gaan en voeren we langs een veerpont en een boot van Rijkswaterstaat. Deze kwam op enig moment naast ons varen om vervolgens kenbaar te maken dat ze mij wilden spreken. Het was hun opgevallen dat ik het dodemanskoordje niet om had en dat ze dit niet door de vingers wilden zien. Regels zijn immers regels. Bovendien had ik te snel gevaren!

De formele houding van de betreffende RW functionaris zijn werk al gedaan. Ik moest me inhouden en hield me op de vlakte. Iets dat ik inmiddels heb geleerd. Als verklaring gaf ik aan voortdurend te verkassen en dat een koordje daarbij erg hinderlijk is. Dat koordje gaat me echter wel € 240,= kosten plus € 9,= administratiekosten. Geen wonder als je ziet hoe lang die man er over doet om e.e.a. te verwerken, terwijl ik daar met mijn gasten zit te wachten.

Behalve het koordje had ik ook te hard gevaren! Terwijl ik constant op mijn dieptemeter had gekeken en me beperkte tot 18 à 19 km mer uur, wisten de heren mij te vertellen dat ik 23 km had gevaren, waar je 20 km mag. Rijkswaterstaat dus! Terwijl de Waterpolitie begrip toont voor in planee varen, kom je daarmee niet weg bij deze Rijksambtenaren. Maar de snelheid wilden ze nog wel door de vingers zien!

Ik ga bezwaar aantekenen en neem daarvoor de tijd om het zo goed mogelijk te formuleren. Want ik heb ervaring met het koordje!! Het is me meerdere keren gebeurd dat ik het om had en bij het vissen de motor uitschakelde door te gaan staan of iets te pakken. Hoe veilig is een stilgevallen boot dan bij harde wind en/of stroming? En dit terwijl het gas al helemaal wegvalt als ik de hendel loslaat!

Het leven gaat door en het vangen van een mooie baars ook.

We zullen het zien, maar nu gingen we weer vissen, want daar waren mijn gasten voor gekomen. Tijdens het slepen vingen we een mooie baars. Ik hoopte op 40+ baarzen vandaag, maar die kwamen niet binnen. Nog wel een snoekbaars en een volgende baars van hetzelfde formaat.

Een flinke snoek wist zich op het laatste moment middels een fraaie sprong van de haken te ontdoen. Wel hadden we hiermee de bevestiging van de variatie aan soorten die hier te vangen zijn. En zo viel er op enig moment toch wel weer iets te beleven.

Een dikke hand vol vissen maakte er toch een leuke dag van.

Later bleek toch wel dat het een taaie bedoening was. We vingen weliswaar nog een snoekbaars en een baars, maar daar bleef het bij. Helaas ging er nog een grote vis verloren bij het afgeven van mijn hengel aan één van mijn gasten. Tja, ook dit hoort erbij.

Toch konden we terug kijken op een geslaagde visdag en wat RW betreft, dat zie ik t.z.t. nog wel. Wat blijft is, iedere keer dat je zo'n boot ziet, dat je je afvraagt:  "Wat zullen ze nu weer aan te merken hebben?"

28 juni 2020 Jammer van die gemiste hoofdprijs.

Een vis om toch even bij stil te staan, of wel van te genieten.

Op deze winderige dag kwam Roel naar Tiel gereden. De koffie stond klaar en nadat deze was gedronken, vertrokken we naar de helling. Onderweg zagen we de vlaggen strak staan wapperen in de wind. Vandaar dat we een stek hadden gekozen die beschutting kon bieden.

Helaas ontbrak het vlaggetje om snel te mogen varen op de afgesproken plek. Dan maar zonder vlaggetje, het was niet anders. Gelukkig was er nauwelijks een boot op het water, zodat het negeren van de snelheidsbeperking geen gevaar voor anderen met zich bracht. Je hebt ten slotte wel betaald.

De wind was inderdaad een zeer bepalende factor, want het belemmerde ons in de mogelijkheden om ongelimiteerd te kunnen vissen. Bepaalde trajecten waren compleet onbevisbaar. De wind zwiepte de golven flink op, zodanig dat de schuimkoppen er op stonden.

Daarom kozen we de meest beschutte oever en na geruime tijd konden we daar een snoekje vangen. Niet groot, maar wel vis en de hoop op meer. Dit liet nog wel enige tijd op zich wachten en die vangst vond pas plaats toen we volledig uit de wind waren.

Fijn dat het weer is gelukt.

Het ging om een mooie baars, geen gigant, maar wel vis. Daarna volgde er nog een baars en kregen we het gevoel dat er vandaag wel iets mogelijk moest zijn. Toen niet lang na deze derde vis nog een snoekbaars kwam kijken, hadden we het roofvispalet ook nog vol.

De vissen kwamen allemaal van de diepe kant en uit het schroefwater. In de oeverzone bleef het rustig. En nu hadden we al geruime tijd helemaal niets meer vernomen. Omdat er dieper gelegen wel veel signalen zichtbaar waren, probeerden we het verticaal. De andere hengels stonden opgetuigd uit te rusten.

Toen kregen we vanaf de kant het verzoek onze vispassen te laten zien. Wij begaven ons naar de betreffende boa. Daarvoor moest wel eerst de elektro het water uit en groeven wij onze papieren op.
We kregen vragen naar gevangen vis en of we iets hadden meegenomen, wat echte sportvissers natuurlijk nooit doen en ik gaf te kennen "een visgids al helemaal niet".

Dat wist hij niet, dat van die visgids. Dus zei ik hem dat dit op de boot stond. Tja, er gebeurt met mij iets als ik dergelijke controles krijg en betreffende ambtenaar zich formeel opstelt. Hier kan ik nog wel iets verbeteren. Het is immers goed dat er wordt gecontroleerd. Maar autoriteiten roepen op de één of andere manier weerstand bij me op.

Als de boa de opgetuigde hengels heeft geteld, blijken het er teveel te zijn. Hij laat hij me weten dat een gids hiervan toch wel op de hoogte moet zijn!! Mijn verklaring dat je ze nooit tegelijk kunt gebruiken, doet hij af met "regels zijn regels". Overigens laat hij het zonder consequenties en ik beloof beterschap.

Wij kunnen verder en omdat het verticalen niets oplevert en het werpen evenmin, gaan we diep slepen. Hiervoor blijken de vissen evenmin gevoelig. Daarom gaan we intensief verticalen en werpen op een stek die een week geleden productief was. De omstandigheden zijn echter anders en het enige dat onze inspanningen oplevert, is een dubbel gevouwen shad bij Roel.

Dan maar weer terug naar de luwte. Weer langs de oever, omdat dit tot nu toe het meeste heeft opgeleverd. Maar omdat dit nu niet langer het geval blijkt te zijn, besluit naar de andere kant te gaan, daar waar de wind op staat. Dan duurt het niet lang of er meldt zich een snoekbaars. Zo die hadden we echt nodig.

Een raar staartje houdt deze snoek er op na.

Vol goede moed gaan we verder op de ingeslagen weg. Die ene snoekbaars betekende echter geen doorbraak, moeten we gaandeweg erkennen. Dan nog maar een keer oversteken. Er volgt een geweldige dreun op de korte hengel waarvan de plug in het schroefwater dartelt. Er volgt een stevige run en tenslotte belandt een flinke snoek in het net. Deze blijkt er een vreemde staart op na te houden.

Niet veel later zet de klok ons er toe aan om de terugweg te aanvaarden. Met de harde wind in de rug slepen we langs een oever en vlak bij een hoek krijgt de buitenste hengel het zwaar te verduren. Dat er kracht achter zit, blijkt wel als Roel probeert de hengel uit de steun te krijgen.

Ik biedt snel de helpende hand en heb de ankerfunctie van de Minn Kota ingeschakeld.  Terwijl de boot in positie komt en ik alle lijnen binnen heb gehaald, schiet de vis los. Er komt een stevige vloek over de lippen van Roel. Die klonk volledig gemeend en moest er echt even uit. Tjonge, dit had de hoofdprijs kunnen zijn. Helaas, weer niet gelukt!

Even poseren dus.

We vervolgen onze weg en vangen nog een paar vissen. Uiteindelijk blijft de teller op 9 blijft staan. Op zich een mooi aantal en drie soorten, niet gek dus. Op een plek uit de wind ruimen we alles op en dan spoeden we ons naar de helling. Ik waag het er op en maak snelheid. Onbelemmerd bereiken we de helling en zetten de boot weer op de trailer.

Thuis wacht de koffie al op ons en zitten we nog een poosje lekker buiten om de dag de revue te laten passeren. Wanneer Roel voldoende is uitgerust, aanvaardt hij de thuisreis. Gelukkig zijn de wegen nu rustig en kan hij ontspannen rijden. De foto's krijgt hij later nagestuurd, zodat de herinnering levend blijft.

23 juni 2020 Ze bijten niet meer...........boem! Een pr baars meldt zich.

Het toetje is tot het laatst bewaard.

Een paar keer per jaar komen ze langs, Darek en Borys, vader en zoon. Soms komt Darek ook wel alleen. Nu dus samen, omdat de schoolvakantie het mogelijk maakt. Hoewel ze de corona van nabij hebben meegemaakt, wijst niets erop dat er nog infectiegevaar is. En zo ontmoeten we elkaar op een plek die ze nog niet kennen.

Het weer is haast te mooi en Darek heeft zijn bedenkingen bij het gaan vissen bij dergelijke omstandigheden. Bedenkingen die ik met hem deel. Maar goed, we wagen het erop en achteraf zijn er weer meer dan voldoende gedenkwaardige gebeurtenissen om op terug te kijken. Bovendien krijg ik de groeten van Bertus, met wie ze enkele weken geleden op stap waren.

Een paar dagen geleden vingen we hier nog 24 vissen, maar dat het vandaag slechter gaat worden, weten we al als we er veel langer over doen alvorens de eerste vis te kunnen landen. Na een tik op de hengel duurt het even alvorens deze krom gaat en Borys aan de bak mag.

Een klein snoekje is de pineut en wordt niet waardig geacht gefotografeerd te worden. Daarna wordt het weer buffelen, tot we eindelijk twee snoekbaarzen achter elkaar vangen. Het is Darek die toeslaat. Nadat de eerste is terug gezet en ik de boot nog maar net weer in beweging heb gezet, haakt hij de tweede vis. Dit geeft de burger weer moed.

Daarna duurt het enige tijd tot de derde soort zich meldt, een baars komt even kijken. Ondertussen hebben we ook al weer de bevestiging dat de vissen niet gretig zijn. Er komen van die aanbeten die nergens toe leiden. Dan weet je dat je op zich goed bezig bent, maar de gretigheid, daar hebben we onvoldoende invloed op.

Een duim van Pa voor deze schitterende vangst,

We slepen voornamelijk, omdat het verticalen helemaal zonder resultaat bleef. Gelukkig wordt er achter de boot, in het schroefwater, nog een forse snoekbaars gehaakt en kan Borys weer aan de slag. Deze vis mag gelukkig wel op de foto

We zoeken stromend water in de hoop dat de vissen hier iets actiever zijn. Dit blijkt helaas niet het geval. De aanbeten die een paar dagen eerder nog doorkwamen, blijven nu achterwege. Ik zet Darek er toe aan om tussen de kribben het water uit te werpen. Hij doet dit met een aasje voor de roofblei.

Er is heel wat geduld voor nodig, zeker bij Borys, die niets te doen krijgt. Uiteindelijk heeft het werpen toch resultaat en landen we een snoekje. Daarna gaat Darek onverdroten voort. Dan ineens lijkt het erop alsof hij een hartverzakking heeft gekregen. Blijkbaar heeft een hele grote baars, in zijn zicht, even aan het aasje geroken, maar niet toegehapt.

Darek is heel zwaar onder indruk. Zo'n grote baars heeft hij nog nooit eerder gezien, zo laat hij weten en deze was zo dicht bij, zo binnen bereik en dan draait de vis weg en laat een ontredderde visser achter. Tja, het leven van een visser is hard.

Een heel stuk verder zie ik mooie signalen op zes meter diepte. Ik stel voor het toch nog een keer verticaal te proberen. Ondertussen staat een andere visser op een kribkop een vis te drillen. Hij vangt een leuke snoekbaars en stuurt deze direct naar de eeuwige jachtvelden. Geen sportvisser dus.

Het onverwachte bleek toch mogelijk.

Ondertussen variëren wij in onze presentatie en heeft Darek een stuk kunstaas uit de koffer getoverd dat er al jaren ongebruikt in zat. Een forse shad die getakeld wordt gevist met een lichte loodkop. Hij werpt deze richting oever en vist hem langs de bodem langzaam terug. Totdat er oponthoud optreedt.

Met verbazing zit hij een flinke vist te drillen en zit tot zijn nog grotere verbazing een flinke snoekbaars te drillen. Omdat het de grootste van de dag is, moet deze op de foto. Dan gaat de vis terug naar waar ze hoort en dat is in onze beleving niet de eeuwige jachtvelden.

De snoekbaars die voor snoek speelde.

Darek laat weten dat hij op snoek viste en nu blijkt hij een snoekbaars te vangen. Verontschuldigend laat ik hem weten dat de snoekbaars dit niet kon hebben geweten. Darek is er niet minder blij mee, integendeel. Zijn enthousiasme over de gebeurtenissen zorgt voor een vrolijke sfeer in de boot. Dit mag ook wel, want Borys komt niet aan zijn trekken.

Gelukkig krijgen we op het laatst nog een paar aanbeten, maar de betreffende baarzen halen het schepnet niet. Dit past helemaal in het beeld van deze dag.  Terwijl we het laatste stuk van ons traject afslepen, spreekt Darek zijn verwachtingen uit. Deze komen erop neer dat we niets meer te verwachten hebben, want de vissen bijten niet.

Hij heeft deze woorden nog niet uitgesproken of zijn hengel wordt met een klap krom getrokken. Na enige tijd komt de vis in het zicht en zien we dat een kapitale baars aan de lijn hangt. Gelukkig kunnen we deze wel landen. Het blijkt dat de grootste baars, die Darek tot nu toe heeft gevangen, met één centimeter voorbij wordt gestreefd.

Met 47 centimeter en opgestoken rugvin een indrukwekkend persoonlijk record

Hoe kun je een taaie en door hitte overgoten dag nu beter afsluiten dan met een pr. Tel daar alle andere bijzondere gebeurtenissen bij op en je hebt toch weer een onvergetelijke dag op het water mee mogen maken. We spreken af dat de rollen van vader en zoon, de volgende keer worden omgekeerd. Dan gaan we kijken of er meer, dan de elf vissen van vandaag, gevangen kunnen worden.