18 januari 2020 Een pittige dag.

Plezier blijft altijd de sleutel tot een geslaagde visdag.

Omdat ik enige tijd niet op het water was geweest, wilde ik eerst even weer verbinding maken. Het is immers niet altijd mogelijk te vissen, want er moet ook tijd worden gemaakt voor de kleinkinderen. Na het zorgen, naar school brengen, van school halen, zwemmen en schaatsen kon er weer invulling worden gegeven aan de eigen activiteiten. Daarom ging ik twee dagen voor deze gidsdag, alleen op stap.

Op het water ontmoette ik nog een collega, die ik mee had kunnen vragen, maar ik wil er af en toe gewoon even alleen op uit. Ik was niet vroeg en moest constateren dat dit blijkbaar te laat was. Mijn collega had twee kleine snoekbaarzen gevangen, toen ik hem ontmoette, maar voor mij werd het een blank. Ik heb zelfs geen serieuze aanbeet ervaren. Het plotselinge mooie weer leidde er blijkbaar toe dat de vissen weinig eetlust hadden.

Toen wist ik dat dit niet mijn bestemming voor de gidsdag werd. Het resultaat van een bevriende vismaat een dag later op mijn alternatieve bestemming, maakte het mij helemaal duidelijk. Daar was wel vis te vangen. Het water stroomde er en stond behoorlijk hoog, in tegenstelling tot het water waar ik op verkenning was geweest.

Daags van te voren kwam het bericht dat er op het logeeradres van mijn gasten geen tijdig ontbijt mogelijk was. Dat wilde zeggen dat mijn gasten met lege magen en zonder proviand het water op zouden moeten. Maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Op vijf minuten rijden van de helling heb ik een ontbijt geregeld. Dat wil zeggen dat ze hier gebruik konden maken van het ontbijtbuffet.

Zodoende kwamen de mannen goed gemutst bij de helling, terwijl de boot al voor hen klaar lag. Instappen en wegwezen dus, terwijl ons al heel wat boten voor waren gegaan. Tot mijn verbazing troffen we geen van mijn voorgangers op ons pad. En zo konden wij de eerste de beste stek, die ik voor ogen had, bestoken met onze shads. Want verticalen is hetgeen waarvoor Serge en Robert kwamen.

Het bleek al snel dat er vandaag voor gewerkt moest gaan worden. Zonder resultaat besloo ik na enige tijd de volgende stek aan de tand te voelen. En ook hier nog geen boot te zien. De vraag was nu natuurlijk of dit moest worden uitgelegd als een goed of een slecht teken. Ook hier bleef het lang stil. Wel kwamen er aanbeten, maar nog niet overtuigend genoeg om de daders te kunnen arresteren.

Nu zijn er een paar van die stilzwijgende afspraken tussen Robert en Serge. Robert wordt namelijk geacht de eerste vis te vangen en vervolgens maakt Serge dan wat inhaalslagen om Robert de laatste vis te gunnen. Vandaag startte met het nakomen van de afspraak inzake het begin. Daarna liep het anders!

Als je niet van kieuwdeksels houdt, houd je de vis zo vast.

Ineens zit Robert triomfantelijk de eerste vis te drillen. Zijn hengel ging mooi krom en het duurde geruime tijd eer hij ons een blik op de vis gunde. De snoek die hij ving, haalde ons van de nul en dat mocht ook wel want de middag was al aangebroken en er was veel vis te zien op de Lowrance fishfinder. Zo de kop was er af en wij kregen weer goede hoop.

Het ging er op lijken dat er een actieve periode was aangebroken. De twee vis verslikte zich in mijn shad en leverde een fraaie snoekbaars op. We waren er blij mee, mede omdat we verschillende soorten vingen, Helaas was Serge nog steeds zonder vis en dat was ongebruikelijk. Daarom waren we blij dat hij de derde, eveneens een snoekbaars, binnen haalde.

Toch was het niet zo dat we regelmatig vingen, want er zat doorgaans flink wat tijd tussen de vangsten. We vingen uiteindelijk 7 vissen op deze stek, waarbij degene die de spits had afgebeten, verder verstek liet gaan. Serge ving er nog twee snoekbaarzen bij en toonde opnieuw zijn kennis en kunde.

Een knappe snoek viel mij toe.

Zelf ving ik er een snoekbaars en een fraaie snoek bij. Baarzen kregen we vandaag echter niet te zien. Maar snoeken en snoekbaarzen vormen ook een mooi koppel, als het om soorten gaat. Ondertussen scheen de zon en genoten we van de appeltaart, waar Robert wel pap van lustte. Ook de koffie ging er bij hem goed in, terwijl Serge en ondergetekende hete thee naar binnen goten. Bij zo'n harde koude wind voelde dit weldadig aan. Natuurlijk moest er later ook weer water afvloeien, wat bij deze harde koude wind geen kleinigheid was.

Ten slotte wilde ik nog een paar andere stekken uit proberen en daarom vertrokken we. Op de stek waar we waren begonnen, bleef het lange tijd erg stil. Toch sloeg Serge zijn hengel plotsklaps krom op een mooie vis, een fraaie snoekbaars, zo bleek. En hoewel we talud op en af voeren, kwam er verder geen enkele actie meer. De vangst stond nu op acht vissen en daar zou het bij blijven.

De voorlaatste stek bleek bezet te zijn, hoewel we daar even later weer terecht konden. Ik had goede hoop, temeer daar de vorige boot mijns inziens de verkeerde hoek had gekozen. Het bleek echter niet uit te maken, want wij moesten genoegen nemen met uitsluitend hangers, of wel vastlopende aasjes.
Helaas ging er eentje verloren, toen er twee tegelijk vastliepen en de boot op drift raakte.

Dan maar naar de allerlaatste stek. Daar deed Robert verwoede pogingen zijn aangewezen vis te vangen. Dit lukte helaas niet. Wat wel lukte was dat hij tot twee keer toe een verloren lijn oppikte. Meters gevlochten lijn haalden we op deze manier binnen. Tot ergernis van Robert die zijn dag in de primeur zag strandden en dat is natuurlijk niet leuk.

Een mooie beloning voor alle geduld.

Helaas bleef het hierbij en zagen we ons bovendien genoodzaakt om, vanwege de zwarte luchten, het water te verlaten. Dit leek allemaal goed te gaan, maar toen de boot omhoog was gereden, kwam de hagel naar beneden, gevolgd door regen. Wij hielden het in ieder geval wel droog en niet veel later konden we vertrekken.

We reden achter elkaar aan om samen nog een hapje te eten. Eerst bracht ik de boot naar huis, ondertussen de mannen uit Luxemburg achterlatend op een voor hen bekende parkeerplaats. Vandaar kenden ze ook de weg naar het restaurant, waar ik me later weer bij hen voegde. De boot stond ondertussen weer droog en de accu's aan de opladers. Bovendien had ik andere kleren aangeschoten om opgefrist te kunnen eten.

Tijdens het eten werden weer de nodige technieken en persoonlijke voorkeuren doorgenomen. Dat ik enkel met een stalen onderlijntje aan de hoofdlijn vis, wekte toch wel verbazing. Ik ving er immers gewoon flink vis mee en dat kon toch eigenlijk niet. Mijn ervaring is dat het niet uit maakt. Wel voor de snoek natuurlijk, die een dergelijke onderlijn niet zonder meer kan slopen.

Enkele uren later vertrokken we om afscheid te nemen op de parkeerplaats. Ik naar huis, naar de kachel en zij, met een dik uur rijden voor de boeg, naar hun overnachtingsadres. We zien elkaar vast wel terug. Temeer daar het ene bankbiljet dat ze me achterlieten een verstekeling bleek te hebben meegebracht. Deze zullen we op de één of andere manier bij de rechtmatige eigenaar retourneren.

6 januari 2020 Vissen uit de oude doos

De "oude Culprit" doet het nog steeds.

Vandaag wil ik alleen op pad. Een behoefte die ik wel vaker heb, gewoon om even niets te hoeven. En vandaag ga ik het ook eens anders, ouderwets doen. Tenslotte vind ik het maar niets dat er zoveel dozen met geprepareerde shads staan, die nooit meer te water worden gelaten.

In de loop der tijd kwam er van alles aan nieuwe spullen in huis en het gevolg is geweest, dat die oudere aasjes ongebruikt bleven, terwijl ze voordien altijd goed hadden gefunctioneerd. Dit geldt zowel voor de soft - als de hardbaits.

Hoewel ik af en toe ook een doos oudere spullen meenam, greep ik doorgaans toch weer naar de nieuwere, die onlangs met succes waren ingezet. Om dit te doorbreken, besloot ik dus om de nieuwe spullen thuis te laten.

En zo vertrok ik deze ochtend en liet de koffie ongemoeid. Het was al vaker voorgekomen dat ik thuis, voor de gezelligheid nog even een kop koffie dronk, om er daarna achter te komen dat de visdag aanzienlijk korter was geworden. Deze keer dus geen koffie en direct naar het water.

Omdat er  goed weer was voorspeld, wilde ik deze dag absoluut benutten. De rest van de week voorspelde niet veel goeds en bovendien zijn we vervolgens nog meerdere dagen van huis en komt er van het vissen  niets terecht.

En zo liet ik de Tomasco te water, waarbij opviel dat het waterpeil alweer aanzienlijk was gezakt. En dit klopte ook met de aangegeven stroomsnelheid van de rivier. Een bijkomend verschijnsel is dat het water uit de zandafgravingen dan naar de rivier stroomt. Persoonlijk heb ik betere ervaringen met stijgend water, dat de zandafgravingen in stroomt. Maar je kunt niet alles hebben.

Na één dag vissen met oud spul begint het demonteren.

Bij de rivier aangekomen, zag ik paar zaagbekken en meende dat ik er nu mooie foto's van kon maken. De Honda werd de mond gesnoerd en de Min Kota ging te water, zodat ik heel rustig in hun richting kon varen. Toen ik mijn camera had gepakt en opkeek, zag ik de vogels echter al wegvliegen. Weer niet gelukt!!

Vervolgens probeerde ik langs het talud en langs de stroomnaden in de directe omgeving vis te vangen. Er gebeurde evenwel niets. Dit kon niet aan die oude shads liggen, was mijn overtuiging. Omdat er op de rivier echter niets gebeurde besloot ik rustiger water op te zoeken.

Ook hier vernam lange tijd helemaal niets. Gelukkig was de zon inmiddels wel te voorschijn gekomen en uit wind was het aangenaam vertoeven. Heerlijk hoor zo te kunnen vissen. Geduldig liet ik de Culprit zijn werk doen. De oude montage, met een gefleurde haak aan de onderkant van de shad, stond me echter niet aan. Ik deed dit al lang niet meer, omdat je hiermee makkelijker vast raakt of rommel oppikt.

Het vertrouwen was meteen terug

Toch bleek deze shad wel degelijk effectief, want ineens was daar die harde droge tik. Een snoekbaars kon die gouwe ouwe niet weerstaan en ging voor de bijl. Het blijft altijd weer spannend, van niets naar alles, in een spilt second. Dit gaf me weer hoop en vertrouwen in die oude doos.

Omdat de aanbeten schaars waren, besloot ik het betreffende waypoint nog een keer nauwkeurig aan te varen. En warempel, precies daar kwam die twee aanbeet. Maar helaas, de vis loste tijdens de dril.
Zou het aan de montage liggen? Ik betwijfelde het.

Dan maar weer verder. Ondertussen genietend van de broodjes die ik vanmorgen nog had gekocht. En zo zette ik mijn tocht voort. Het duurde lang, maar gelukkig werd ik opnieuw verrast door een vergelijkbare aanbeet. Deze vis loste echter ook weer! Soms heb je van die dagen. Ik heb ook wel meegemaakt dat ik vrijwel alle vissen loste, terwijl mijn maat er niet één loste. Het kan verkeren.

Een hoop draadjes en afgedankte shads kunnen worden weggegooid.

Ik voer een heel stuk verder om het daar te proberen. Er was nauwelijks vis te bespeuren op de dieptemeter en de aanbeten kwamen daar helemaal mee overeen. Nada, niets. Dus weer terug naar de plek waar wel actieve vis verbleef. En inderdaad, mijn hengel kon opnieuw de strijd aanbinden, tot....
Het begint vervelend te worden........ opnieuw gelost.

Nu viste ik met verschillende shads, die zich stuk voor stuk bewezen hadden in het verleden. Vandaag bewezen de vissen echter dat het een andere tijd was. En dan bedoel ik niet dat de shads niet goed meer waren, maar dat de vissen het gewoon lieten afweten. Meer werd het inderdaad niet.

Op de terugweg naar de helling viste ik nog enkele stekken uit, maar er gebeurde simpelweg niets meer. De fraaie ondergaande zon, was een soort doek dat het toneel van deze visdag afsloot, terwijl ik de spullen inpakte. Een dag die me slechts één vis had gebracht.

Hier kan ik nog wel iets mee, maar daar gaat wel enig werk aan vooraf.

Daar was tevens een nieuw begin, want ondertussen keer ik de dozen binnenste buiten. Oude montages worden ontmanteld en te grote jighaken gedemonteerd. Slechte shads worden afgedankt. De loodkoppen die een opfrisbeurt verdienen, vormen een redelijk stapel en ik ben nog maar net begonnen.

Ik zie nu de verschillende fases van mijn visserij langs komen. En in die tijd heb ik veel geleerd. Op basis van die kennis en ervaring, beslis ik wat nog bruikbaar is en wat niet meer. Montages waar bij ik twijfel of er wel de juiste haak is gebruikt, gaan uit elkaar.

Zo ontstaat er een hele stapel shads, loodkoppen en haken. Ik maak alles schoon, maak de haken scherp als dit nodig is. En als ik bepaalde shads opnieuw wil gebruiken, tuig ik ze opnieuw op, optimaal (voor huidige begrippen).

De haken zijn grotendeels nog goed bruikbaar, evenals vele shads.

In het allereerste begin had ik niet zoveel materiaal en deed ik het met wat ik had. Ondertussen zijn er nieuwe inzichten gekomen en is er ook nieuw materiaal op de markt gekomen. Denk maar aan de loodkoppen met het extra draadje en een weerhaak. En de Twinex haken voor de stinger.

Eigenlijk zou ik alles los mee moeten brengen en op het water monteren. Dit zie ik echter nog steeds niet zitten, gelet op het varen en het geven van voldoende aandacht aan de gasten. Dus blijf ik met plezier thuis allerlei montages maken, waarvan overigens onzeker is of ze ooit te water zullen gaan. Maar dat maakt me niet uit, zolang ik er plezier aan beleef.

Zo heb ik ooit een paar tuigen gekregen van iemand die was overleden en die talloze tuigen met grote dobbers had gemonteerd en daarbij een voorraad had opgebouwd die een groothandel niet zou misstaan. Zo bont wil ik het niet maken, maar een verslaving is nu eenmaal hardnekkig.

Zo bergen we de bruikbare shads op, zodat het overzichtelijk blijft. Weggooien doen we maar één keer!

5 januari 2020 Geen valse start, maar wel onverwacht veel snoeken.

De snoek was vandaag in de meerderheid.

Het slechte weer lieten we aan ons voorbij gaan en daarom hadden we onze visafspraak verzet. Toen we op het water zaten, wisten we het zeker, het was een goede beslissing geweest.

Bij de helling was het erg druk met trailers en dus zaten er heel wat boten op het water. Gelukkig zagen we er weinig van terug tijdens het vissen. Blijkbaar hadden de meeste boten een andere bestemming gekozen. Ook kwamen er een paar 12BB's in actie.

Respect hoor mannen, want ik heb ik mijn bellyboat periode inmiddels afgesloten. Ooit ging ik ook 's winters in mijn neopreen pak het water "op". Weliswaar zonder hulpmotor en was de fysieke inspanning dus groter en dat viel lang niet altijd mee in het koude water. Ik kijk er desondanks met plezier op terug.

Bij de helling ontmoette ik ook de voorzitter van de Deutschen Hecht-Club. Wij ontmoeten elkaar slechts sporadisch, maar herkennen elkaar meteen. Nu kun je Uwe ook moeilijk over het hoofd zien en derhalve maakte ik hem ook de complimenten met zijn "gezonde" uiterlijk. Hij onderhoudt duidelijk waarin hij ooit heeft geïnvesteerd.

Wij zaten al snel op het water en ik voer de rivier op. De stroming was de laatste tijd flink afgenomen, maar toch de moeite waard. Omdat er nogal wat boten actief waren, besloot ik direct naar de verste bestemming te varen, tenzij de één na laatste stek nog vrij was. Omdat dit niet zo was, voer ik direct door.

"Niemand te zien" was de conclusie toen we arriveerden. En niet veel later gingen onze shads naar de bodem. Het stijle kantje dat daar lag, had eerder al mooie vissen opgeleverd en daar had ik vertrouwen in. Even leek dit ook te kloppen, toen Ynze direct een harde aanbeet ervoer. Helaas werd de vis tijdens de dril gelost! Balen!!

Dit bleek al snel een onverwachte dag te worden en het duurde dan ook geruime tijd, voordat de eerste vis kon worden binnen gehaald.  Een kleine snoekbaars was aan de onderkant van de bek gehaakt. Een teken dat ze er niet echt voor gaan. De vis ging snel terug en wij zetten nog even door. Omdat er geen aanbeten meer kwamen en ik een andere boot zag naderen, besloot ik snel naar de nabij gelegen stek te varen. Dan hadden we in ieder geval nieuwe kansen.

En dit pakte goed uit, want terwijl de andere boot onze stek opnieuw onderzocht op de aanwezigheid van bijtlustige vissen, haakte Ynze zijn eerste vis. De aanbeet was niet te missen zo hard. En als je snoek verwacht dan weet je het meestal wel. Maar nu zijn we de snoek een beetje uit het oog verloren, omdat er slechts sporadisch eentje verticaal gevangen werd. Deze vangst was dus een verrassing.

De eerste snoek van de dag.

Dit was dus zo'n aanbeet die gevolgd werd door een paar flinke runs en die uiteindelijk een snoek van bijna 70 cm in de boot bracht. Blijkbaar was het water dermate helder geworden dat de snoek op jacht gaat. In ieder geval waren wij blij met deze vangst, die bovendien vertrouwen wekte. Op naar de volgende vangst dus maar.

En warempel ook bij mij sloeg een snoek toe en wel eentje van 80 cm. Onvoorstelbaar zo maar twee snoeken achter elkaar en toen wisten we nog niet dat het er nog meer zouden worden. Want ook mijn volgende vis was een snoek! Minder groot de voorgaande exemplaren; dik zestig cm. De grote Lupa shad had weer goed werk verricht.

Een mooie forse vis, de derde snoek alweer.

Nota bene drie snoeken achter elkaar. Bizar eigenlijk. Wij visten zo tussen de 5 en 6 meter diep, omdat we daar actieve vissen vonden en warempel, daar kwam ineens ook een stevige snoekbaars. Een aanzienlijk groter exemplaar dan de eerste en deze was bovendien wel in de bek gehaakt.

Een jaar lang geen snoekbaars gevangen en nu dus een geheel andere start.

De volgende vangst was de snoekbaars van Ynze. Hij was er uitermate blij mee, want 2019 had hem geen enkele snoekbaars opgeleverd. Dit was dus een mooie start van het nieuwe jaar. Niet te verwarren met het neiuwe seizoen, want die start na de gesloten tijd. Aldus Ynze.  Overigens kent mijn registratie uitsluitend kalenderjaren........ Tja het is maar wat het meeste houvast biedt, denk ik dan maar.

Met al dit soort overwegingen hebben de vissen niets te maken, die doen en laten zonder een kalender in ogenschouw te nemen en ze bijten of ze bijten niet. Bij onze collega beten ze blijkbaar niet want die was al weer vertrokken. Ik voer nog even naar een hoek bij een damwand, waar veel stroming stond en boem, daar zat Ynze alweer met een flinke vis te stoeien.

Twee knappe snoekbaarzen wisten we te vangen. De andere twee waren een stuk kleiner.

En andermaal bleek het om snoek te gaan. Vis nummer 7 van deze dag en allemaal bij elkaar in de buurt. Heerlijk hoor dat vissen zo verschillend kan zijn. De verhouding snoek/snoekbaars was echt verrassend te noemen en kwam waarschijnlijk omdat de snoek in het troebele water niet goed uit de voeten kon en nu de schade ging inhalen. Ze hadden duidelijk veel trek.

Wij besloten na enige tijd van stilte, te gaan verkassen. De stek die ik voorbij was gevaren, bleek nu beschikbaar en dus ging de Minn Kota weer te water. Er stond hier duidelijk wel meer wind en dat maakte het een stuk kouder. Bovendien werkten de vissen niet erg mee en daardoor werden we vanuit die optiek niet verwarmd.

Ten slotte wist ik nog één snoekbaarsje te strikken en daar bleef het bij. Ondanks dat we meerdere keren het talud op - en afvoeren, bleef het stil en dan werd het tijd opnieuw te verkassen. Langs een mooi talud, waar ik eerder succes had gehad, zagen we rijkelijk signalen. Dat eerder behaalde successen geen garantie voor de toekomst betekenden, bleek ons ook nu weer. Geen stootje kwam er, helemaal niets.

Aan de overkant van de rivier kwam evenmin enige respons en dus gingen we naar de voorlaatste stek. Tenminste als er geen andere boot lag. Dit was niet het geval en dus gingen wij weer aan de slag. En andermaal vingen we hier snoek. Dus ook het tijdstip bleek er niet toe te doen. De snoek waas los. Geen groot exemplaar, waar wel een goede vechter.

Een mooie afsluiter van de dag.

We zetten nog even door en weer haakte ik een vis en weer bleek het om een snoek te gaan. Ik houd het zelfs voor mogelijk dat het dezelfde vis was. Dit zullen we niet weten, omdat de vis het net verliet voor dat we deze in de boot konden tillen. Soms gebeuren die dingen en ook dit hoort erbij.

Ten slotte wilde ik nog even een stek vlak voor de helling beproeven. Dit feest ging niet door omdat hier nog wel een boot lag. Daarom voer ik nog een stukje door en beproefden we daar ons geluk. Niet lang echter, want ik had er geen vertrouwen in en bovendien werd het langzaam donker. Dit was ook voor andere boten aanleiding om de helling op te zoeken.

Wij ruimden alles in de boot op, alvorens ook in die richting te gaan. We waren vlot aan de beurt en hadden de Tomasco weer snel op het droge. Toen alles weer was vast gesjord en in de auto's geladen, namen we afscheid en was Ynze een floating suite rijker. Die had ik meegebracht, opdat hij deze kon uitproberen. Het pak paste en voldeed, zodat het van eigenaar verwisselde. Dus ook in dit opzicht een goede vangst voor hem.

De visvangst van vandaag was tenslotte 10 vissen, waarvan 6 snoeken en 4 snoekbaarzen. We hadden droog weer gehad en konden terug kijken op een geslaagde dag.