14 februari 2019 Als de vogeltjes fluiten, willen wij naar buiten.

Toch nog een mooie stekelaar,. Deze had Johan tegoed na anderhalf uur peuteren voor niets.

Waarschijnlijk hebben vele vissers reikhalzend uitgekeken naar dit mooie weer. En als het er dan is wil je er van profiteren. En zodoende zaten de collega's Visgids Biesbosch en Fishing Guide Johan heerlijk in de boot. Het stromende water bood ons het vertrouwen dat de vissen actief zouden zijn.

Collega Johan Struwe bleek al ruim anderhalf uur actief te zijn vanaf de over, toe ik met de boot arriveerde. Zijn passie voor het vissen illustreerde zich weer op een prachtige manier. Helaas had het geen vis opgeleverd, terwijl we weten dat hier mooie vangsten geboekt kunnen worden. We hadden als het ware direct iets in te halen dus.

Zo, de kop is er af!

Dit viel nog niet mee in het begin. De eerste stekken boden geen teken van leven. Nu kan de weeromslag daarbij natuurlijk van invloed zijn. Plotseling is daar die zon hoog aan de hemel met een strakke blauwe lucht. Maar op de derde stek kwam hierin verandering. Ik mocht de spits afbijten. Vlak tegen de stroming kwam redelijk ondiep die aanbeet, gevolgd door een stevige dril.

Alweer een stevige snoekbaars.

Een dikke zeventiger kwam van een meter of drie en op deze diepte vingen we vandaag al onze vissen op het stromende water. Nadat we de vis hadden gemeten en vereeuwigd kon ze terug. Ik voer de stek opnieuw aan en nu was het met maat van deze dag die een vis haakte. Helaas vals en tijdens de dril ging deze dan ook verloren. Maar de wetenschap dat er vis lag en dat ze actief waren, gaf ons vertrouwen.

Nu zijn we beiden in de "race", hoewel ik vissen daarmee niet vergelijken.

De volgende stek bleef weer zonder reactie, maar de daarop volgende gaf weer twee vissen prijs. Mooie zestigers, waarvan de eerste mijn shad te grazen nam. nadat deze was geretourneerd en ik hetzelfde traject nog een keer voer haakte Johan aan de andere kant van de boot een vis van hetzelfde formaat. Zo kwamen we er lekker in.

Niet allemaal even groot.

Na deze acties gingen we het rustiger water bevissen. Daarbij wierpen we ook de oevers uit, hetgeen zonder resultaat bleef. Het was nu zoeken geblazen. Op zes meter diepte haakte ik een snoekbaars. Deze was een slag kleiner dan de vissen op het stromende water. Maar goed we waren er blij mee en hadden een aanwijzing van de diepte waarop actieve vis aanwezig was.

Dikke ronde baarzen.

Dit bleek wel te kloppen, want ik had het geluk op dezelfde diepte een klein snoekje te vangen en een mooie baars. Zo hadden we ook de bekende drie soorten te pakken. Ook dit geeft altijd weer veel voldoening. De maten waren hierbij minder relevant.

Beide vingen we zo'n juweel.

Ook Johan ving een flinke baars, die natuurlijk net iets groter was dan de mijne. Baas boven baas zullen we maar zeggen. En hoewel de maten niet echt belangrijk zijn, biedt dit feit natuurlijk volop aanleiding om elkaar even te prikkelen. Als we maar lol, hebben zeg ik altijd.

Mooi op weg naar de dubbele cijfers.

Daarna werd het heel lang stil. Een stilte die weerspiegelde op het land. Geen enkele activiteit of geluid die duidde op leven. De vogels lieten zich niet horen, zelfs de talloze ganzen niet. Gewoon siësta dus. Ik attendeerde Johan hierop, die dit nooit eerder bewust had ervaren. Mij is het al heel vaak opgevallen dat de activiteit onder en boven water dikwijls grote gelijkenis vertoont.

Johan tikte op enig moment weer snoekbaars ophoog, maar daar bleef het dan ook bij. Omdat de klok niet stil had gestaan, besloten we terug te keren om nog enkele ochtendstekken te onderzoeken. En dit lukte gelukkig. Op de stek waar we twee vissen hadden gevangen, kwam er weer eentje de shad van Johan opeisen. Direct nadat deze was geretourneerd haakte hij er weer één, die helaas los schoot.

Yes, doe er nog maar zo één.

Dit was eigenlijk best vreemd, want op stromend water verwacht je harde aanbeten. Dit was vandaag lang niet altijd het geval. Een klein signaaltje/tikje kon zich vertalen in een flinke vis, die dus ook weer verloren kon gaan. Zeker voor beginners is dit een lastig aspect.










Bij de volgende stek, waar ik mijn eerste vis ving, bleven er nu twee hangen op de hengel van Johan. Weer mooie zestigers, dikke gezonde vissen, die voor flink wat nageslacht kunnen zorgen. Mits ze de kans krijgen natuurlijk.

Vissen waar je blij van wordt

Gelet op de vele kleine snoekbaarzen eind vorig jaar moet er wel eist mogelijk zijn. Zolang het beroep er af blijft kan de sportvisserij aantrekkelijk blijven en leveren de vissen economisch gezien stukken meer op dan te eindigen op het bord in een restaurant, in het schap van de supermarkt of erger nog; als vismeel.

Ten slotte visten we de allereerste stek nog een keer uit. het leek kansloos, tot ik ineens toch nog een aanbeet kreeg. Wat volgde was onnavolgbaar. Een vis scheerde als een torpedo door de oppervlakte.
Het was een schim, waarvan niet eens zichtbaar was om wat voor vis het ging. De dril verliep onvoorspelbaar en de verbazing was dan ook groot toen het "gewoon' om een flinke snoekbaars ging. deze was blijkbaar niet goed gehaakt, waardoor de dril vreemd verliep.








Toen was het mooi geweest. We ruimden onze spullen op en toen ging het rap richting helling. We hadden een super visdag gehad en veel kennis en verhalen uitgewisseld. Dat wij beiden verschillend in de positie als visgids zitten is dan ook weer helemaal duidelijk.

Opdat het latijn achterwege gelaten kan worden.

We willen ons verschillend profileren om onze doelstellingen te bereiken. En die zijn om begrijpelijke redenen verschillend en zeker niet in de laatste plaats, omdat wij verschillende persoonlijkheden zijn. Tel daar het leeftijdsverschil bij op en het plaatje is compleet.

Wat ons bindt is vooral het plezier aan het vissen en het uitwisselen van ervaringen. Dat we elkaar dan makkelijker kunnen vinden wanneer we hulp nodig hebben, lijkt dan ook een vanzelfsprekendheid. En dit heeft al meerdere keren goed uitgepakt.

9 februari 2019 Vanwege de wind niet het water op, toch er bijna in geblazen.

Goudbruin en gaaf. Dan krijg je zo'n veelbetekenende gezichtsuitdrukking, Sprekend toch!

Het lukt ons dikwijls niet om er samen op uit te gaan. En nu kon het weer roet in het eten gooien, want de vooruitzichten waren erg slecht: regen en een hele harde wind. Wat dan te doen? In ieder geval de boot thuis laten, hoewel ik nog twijfelde. Maar wij besloten uiteindelijk om te gaan doen wat we al veel te lang niet hadden gedaan: vanaf de oever vissen.

Met een paar hengels en een beetje kunstaas zouden we de echte Hollandse weteringen en tochtjes gaan bevissen. De auto ergens langs de kant parkeren en dan struinen. Ondiepe weteringen, kruisingen en bruggetjes zat, dat moest het decor worden.

De moeite waard!

Maar eerst gaan we thuis uitgebreid aan de koffie. Nadat we hier ruimschoots tijd aan hebben gegeven, begeven we ons naar de jachtvelden. Na een half uur rijden bevinden we ons in het landschap dat we voor ogen hadden. Nu zal moeten blijken of deze wateren, die ooit heel succesvol bevist konden worden, dit nog zijn.

Buiten de auto blijkt pas echt hoe hard de wind waait. Het is oppassen geblazen. We steken ieder een hengel in elkaar en gaan aan de slag. Het kunstaas is divers en wordt zo nu en dan gewisseld. Dit zegt al voldoende over de vangsten, want een vangend aas hoef je immers niet de wisselen.










Met de rug in de wind maken we vele worpen. De wind doet het meeste werk, want deze pakt het kunstaas op en sleurt het zo van je weg. Ook daar waar jij het niet hebben wilt en als je niet uitkijkt ga je er gewoon achter aan. Bij het verwijderen van een stuk beschadigde lijn, waait het losse eind helemaal uit de ogen van de hengel. Het is geen makkie om deze er weer door te rijgen en tenslotte te voorzien van een wartel met cross-lock.

Dik ingepakt tegen de wind, telt de beloning dubbel.

Zo zijn we bezig als Luus eindelijk een vis haakt. Yes, dit geeft vertrouwen. Het is zo'n typische snoek uit het ondiepe polderwater. Een schitterend goudbruine kleur en vrijwel zwarte rug. Niet erg groot, maar een plaatje om te zien. Luus is in zijn nopjes.











We gaan nog even verder en zien dan collega's vanaf de andere kant komen. Omdat het tot nu toe bij deze ene vis gebleven, besluiten we te vertrekken. We gaan op zoek naar een ander water, waar we hopen mindere hinder van de wind te ondervinden.

Vasthouden die pet Luus!

We rijden een kwartier en komen aan het watertje dat we zo mooi vinden. Wel is het uitkijken geblazen met het verkeer. Voor een flinke vrachtwagen is het asfalt nauwelijks breed genoeg en aan beide zijden is de oever uitermate smal en stijl. Geen fratsen dus!

Ik heb een kleine spinnerbait gemonteerd en weet al snel twee kleine snoekjes te haken. De eerste valt er in het water al af. De tweede kan ik onthaken en retourneren. Hier zit blijkbaar meer leven in het water, althans op dit moment. Enige tijd later vangt Luus een mooi formaat snoek. Natuurlijk alles relatief bezien in relatie tot het type water.

En zo banjeren we door en leggen een flinke afstand af. Luus heeft in een groene shad zijn vangend aas gevonden. Zelf wissel ik nog wat af en weet ook mijn visje te vangen. Beiden offeren we ook nog een shad, want als je hier ergens vastzit, kun je er niet zomaar in de buurt komen. En de takken en andere zaken die hier in het water vallen, komen niet altijd gewillig mee.



Tussendoor nuttigen we een heerlijke bak soep en eten we ons brood. Hete dranken verwarmen ons lichaam, hoewel de kleding garant staat voor een behaaglijke warmte. En we hebben het geluk dat het de hele dag droog blijft met regelmatig zon. De wind is ook hier overigens een flinke woei.

Telkens blijkt ook weer dat je flinke afstanden aflegt. Terug lopen naar de auto vereist telkens een flinke wandeling. Daarbij moet ook voortdurend het verkeer in de gaten worden gehouden, omdat er vrijwel geen ruimte is. En we worden voortdurend door honden gespot, die hieraan op luidruchtige wijze uiting geven.

Nog zo'n beauty.

Al met al is het weer ons dagje! Heerlijk vissen en leuke vissen en visjes vangen. In totaal zijn er zeker 10 binnen gekomen. We tellen nauwelijks meer, want de beleving is ons veel meer waard geworden. Zo ziet Luus een klein snoekje zijn shad attaqueren en het vervolgens direct weer loslaten. Zelf zie ik een snoek een geweldige duik achter mijn kunstaas maken, die ik net uit het water licht.

Het was dus weer een geweldig avontuur. Het zat hem niet in de vistijd, die relatief kort was, het zat hem niet in de vangsten, die zeker niet geweldig waren. Het zat hem in de kwaliteit van deze dag, een echte quality day.

20 januari 2019 Eindelijk is het er toch weer van gekomen.

Hier kun je toch heerlijk van dromen

Telkens kwam er weer iets tussen en nu dreigde het weer roet in het eten te strooien. Ik zag het echter helemaal zitten en gaf Willem in overweging nog eens te kijken naar de voorspellingen. Koud, dat wel, maar de hele dag zon en nauwelijks wind. Een dag waarop ieder gezond mens naar buiten wil. En dus ging Willem er in mee.

Lekker rustig aan, dat wil zeggen afspreken om een uur of 9.00 en dan aan de koffie. Na enige tijd stappen we in de auto en trekken de boot naar de helling. We zijn hier de enigen, vooralsnog. Andere vissers dachten er blijkbaar ook zo over, hoewel niet allemaal zou later blijken.

Terwijl wij de boot te water lieten kwam er al een andere auto aanrijden. Ook deze man hield het thuis niet langer uit. Wij maakten alles in orde en vaarden af, op naar ons jachtgebied, de snel stromende rivier. Helaas zakte het water al weer, waardoor bepaalde stekken al weer minder interessant waren geworden.

Wij gingen aan de slag en al snel kreeg Willem de eerste aanbeet. Het ging om een flinke vis, die zich helaas al snel van de haak wist te ontdoen. In ieder geval een goed signaal, een signaal dat vertrouwen bood. Helaas was dit niet het geval en dus gingen we verder.

Een super mooie vis.

Op de volgende stek was het bij mij raak en deze vis kwam gelukkig wel binnen. Het was een super mooie vis. Fors en gaaf. In het stromende water zijn die aanbeten ook zo heerlijk pittig. Zonder enige aarzeling knallen dit soort vissen op de shad en geven vervolgens flink partij.

Na het meten en fotograferen meenden dat er nog wel iets mogelijk moest zijn. We visten het hele gebied af. Volgden de stroomnaad tot de andere oever en voelden de succesvolle stek nogmaals af. Helaas zat er hier blijkbaar evenmin meer in.

Dan maar weer verder, op naar de volgende stek. En hoewel we ondertussen hadden gezien dat de andere helling meer geparkeerde auto's met trailers toonde, hadden we er weinig weet van. Die boten lagen blijkbaar ergens anders. Daarom hadden wij de volgende stek weer helemaal voor onszelf.

De beurt aan Willem.

Nu was het Willem die een flinke beuk op zijn hengel kreeg en andermaal een vis haakte. Deze bleef gelukkig wel hangen en zodoende kon het schepnet weer worden ingezet. Ook nu weer een forse snoekbaars. Wij hadden het niet koud en werden nu alleen maar warmer.

Hierna was het feest behoorlijk over. Via een paar andere stekken zonder aanbeten, kwamen we aan op een echte winterstek, heerlijk uit de wind. Hier troffen we echter twee boten aan die er al langer lagen. Wij positioneerden ons zo, dat ze geen last van ons zouden hoeven hebben. De aanbeten bleven echter uit. Of we nu diep of ondiep visten, er gebeurde niets.

De andere boten lieten evenmin activiteit zien en één vertrok ook al weer snel. Toch wilde ik mijn geloof in enig resultaat niet opgeven. Daarvoor had ik voordien op deze locatie te veel succes gehad. Het kon niet ineens zomaar over zijn, was mijn overtuiging. En inderdaad, we vonden ze.

Plotseling kregen we beiden tegelijkertijd een aanbeet, double hook-up dus. Helaas ging mijn vis verloren, omdat ik te druk was met varen. Ik wilde een op ons af komend vrachtschip ruimte geven. Alsof je met zo'n klein visbootje iets kunt ondernemen tegen die tonnen die op je afkomen. Enfin, ik stelde de dril te lang uit en verloor de vis. Willem wist zijn aanbeet wel te verzilveren en zo kwam er een kleine snoekbaars binnen.

Vervolgens bleef ik het way-point dat ik had ingevoerd aanvaren. En warempel telkens op exact dezelfde diepte en op dezelfde plaats kregen we de aanbeten. Uiteindelijk wisten we vier snoekbaarzen van omstreeks 45 cm te vangen en misten we ook nog enkele aanbeten.

Tegen de stroomnaad had deze vis positie gekozen.

Toen besloten we terug te gaan naar de stekken waar we de grotere snoekbaarzen verwachten. Dit lukte niet zo maar en we moesten er echt moeite voor doen. Toch pikte ik langs de stroomnaad, pal voor een haven een keiharde aanbeet op. De vis bleef hangen en ging hevig tekeer. Toch wist Willen de vis snel te scheppen en vaarde ik de boot in rustiger water.

Vanaf de kant, waar vele mensen de benen strekten omdat het weer hen naar buiten had geroepen, werden we nauwlettend in de gaten gehouden. We moesten wel even ruimte maken voor een antiek sleepbootje dat de haven verliet. Maar het lukte uiteindelijk allemaal: het meten en fotograferen lukte en de vis kon terug. Vanaf de kant klonken instemmende en waarderende woorden. Mooi meegenomen toch, een positieve indruk die we blijkbaar maakten.

Daarna bleven al onze pogingen zonder enig resultaat, terwijl we juist de verwachting hadden dat de schemering de vissen zou activeren. Nou, helemaal niet vandaag!! De andere boten waren inmiddels allemaal vertrokken en hadden waarschijnlijk dezelfde ervaring. Wij volgden uiteindelijk hun voorbeeld.

Respect!

Het was al met al een schitterende dag. Koud, maar niet te koud, zonnig en weinig wind. Heel goed uit te houden en met een paar kneiters en een aantal kleinere vissen, waren wij helemaal in onze sas. Op naar huis dan maar en  om daar weer de warmte van de kachel te genieten. Zoiets als vroeger thuis, als je verkleumd van het ijs af kwam. Dat zijn nog eens warme herinneringen.