31 maart 2019 Hard werken en beloond worden met mooie vissen.

Mooie afsluiting toch!

De laatste dag van het seizoen, helaas. Alhoewel de tijd voor al die andere dingen wel goed uit komt. Er moet weer het nodige gebeuren zoals administratie, tuin, onderhoud aan de boot en hengels, enz..

Nu gaan we nog een dag het water op en ik verwacht drukte. Het is mooi weer en zo'n laatste dag, die pikken veel mensen nog even mee. Ik heb Willem vandaag te gast en hij is zo'n gast die een langzame start heeft. Ik vind dit helemaal niet erg. In alle rust breng ik alles in gereedheid, zodat we weg kunnen zodra we de koffie en thee binnen hebben.

Wanneer het zover is gaan we op stap en zien bij de helling dat er verder niemand het water op is, althans vanaf deze helling. We kijken nog even of we de nesten van de snoekbaarzen kunnen zien, maar de kabbel op het water verhinderd dit.

Dan varen we af en gaan proberen het een en ander uit. We zien bij een andere helling een lege trailer. Dit duidt op collega's, die we later inderdaad tegen komen. Wij zitten ondertussen lekker te vissen, maar krijgen geen aanbeten. Houdt dit verband met de afwezigheid van zoveel andere boten?

De eerste van de dag.

Na enige tijd varen we naar een andere bestemming. Een paar dagen terug is hier nog goed gevangen en dus hebben wij de verwachting dat het hier moet kunnen lukken. En inderdaad duurt het niet zo gek lang of Willem slaat zijn hengel krom op een stevige snoekbaars.








Wij geloven er direct weer in.............., hoewel we geruime tijd later moeten erkennen dat het een solist was die van zich had laten horen. Geen enkele beweging was er te bespeuren. We voeren de andere boot achterop en ik informeerde even naar hun bevindingen. Tot mijn verbazing gaf de doorgewinterde kapitein aan dat het erg slecht was. Zij zaten met 4 personen in de boot en hadden na heel wat uren vissen evenveel vissen gevangen.

Rotschenkel of wel tureluur.

Dit maakte wel duidelijk dat de verwachtingen op deze laatste visdag enigszins moesten worden bijgesteld. Ik vaarde nog een stuk door en daar gingen we opnieuw aan de slag. Ik wierp regelmatig richting oever om te zien of de vissen dichter tegen de oever lagen. het maakte echter niets uit. Wat wel onze aandacht trok, waren de tureluurs, die luid kwetterend heen en weer vlogen en foerageerden langs de oevers.




Dan maar weer iets anders proberen. Het leek erop dat dit evenmin iets op zou leveren, totdat Willem bij het werpen de haak kon zetten op zijn volgende fraaie snoekbaars. Dan hoop je natuurlijk dat er in de directe omgeving meer te vangen is. Niet dus, hoewel we de stek intensief hebben uitgevist.

Dan zo langzamerhand maar weer richting helling. En warempel we weten er nog eentje te arresteren. Minder groot, maar wel mooi donker van kleur. Deze mag zo terug en wij hebben het naar onze zin. We weten immers dat er vandaag geen aantallen gevangen gaan worden en zijn gelukkig met iedere aanbeet.

En die aanbeten krijgen we wel, hoewel het er vaak op lijkt dat de vissen hard tegen de shads aanzwemmen en met de kop een tik uitdelen. Met andere woorden ze willen de shad verjagen, althans dat is onze redenering.

Ook donkere vissen in hun paaikleed.

Dan komen we langs een kantje waar ik wel vertrouwen in heb. gelukkig komt dit uit, want we vangen dit stuk nog een stuk of drie vissen, zodat ons totaal op zes uitkomt. Geen dubbele cijfers dus, maar wat de voldoening betreft zeker wel. We hebben het naar onze zin en het weer zit mee. De wind moeten we een beetje uit de weg gaan en dat gaat hier erg goed.





De andere boot hebben we ondertussen zien vertrekken en als wij de nodige uren erop hebben zitten nemen we ook afscheid. We nemen de foto's als dierbare herinneringen mee in de wetenschap dat het bijna twee maanden gaat duren, alvorens we weer aan de slag kunnen.

Thuis gekomen worden we uitgenodigd aan tafel te komen. En hoewel Willem aanvankelijk direct huiswaarts wilde, kon hij de verleiding van hetgeen op tafel werd gezet niet weerstaan. En zo werd deze dag geheel in stijl afgesloten.

29 maart 2019 Het is vooral het leven boven water dat ons bezig houdt.

Hiervoor kom je toch vissen, hopend op een verrassing.

Mooi landelijk.

De laatste keer voor het gesloten seizoen wil JP nog graag een keer naar die schitterende locatie, een kleine landelijke rivier. Omdat hij een paar dagen vrij heeft is de extra reisafstand minder bezwaarlijk. Wel komt hij minder vroeg en ik volg hem terwijl hij onderweg is.

Nog even tijd voor een wandeling.

Toch welk makkelijk als de smartphone dit zichtbaar maakt. Als de Nederlandse grens in zicht komt vertrek ik ook en laat het hem weten. Zodoende weet hij dat ik de boot reeds te water heb gelaten wanneer hij arriveert. Ik heb zelfs nog tijd voor een wandelingetje tussen het ontluikend groen en de kwetterende vogels.

















Na aankomst zetten we de hengels in elkaar en laden JP's spullen in de boot, heel veel spullen!
Dan vertrekken we en zetten allerhande kunstaas in om de kansen op het vangen van vis zo groot mogelijk te laten zijn. Die kansen worden helaas niet benut en daarom  testen we divers kunstaas.

De scholeksters doen ook mee

Wat opvalt tijdens deze zonnige vrijwel windloze dag is hoe de natuur in de voorjaarsstand staat.
Overal is er leven om ons heen, hetgeen zich deze keer helaas niet vertaalt in activiteit onder water.
Gelukkig fotograferen we beiden ook graag en schieten er flink op los.

De Canadese ganzen zijn ook al in verwachting.

De paartjes watervogels zijn of worden gevormd en veel koppels hebben hun nestjes al gebouwd.
De eieren zijn her en der al gelegd en worden nu uitgebroed. Ook wordt er nog flink strijd geleverd en zien we heel wat gedoe op het water. En nota bene zien we de eerste kuikens, eend en nijlgans.










We hebben onderweg een mooi stukje water intensief uitgeworpen. Slechts één aanbeet leverde dit op. Vervolgens hebben we intensief verticaal gevist en zijn uiteindelijk weer gaan slepen.

Gefopt door de Ikiru

Behalve dat de vissen rustig zijn, zijn er evenmin collega's te bekennen. Dit is wel heerlijk rustig.
Dan eindelijk gebeurt het, een aanbeet, een flinke roofblei heeft de Ikiru van JP gegrepen.Wel nadat we een flinke afstand hebben afgelegd met slepen. We hebben opnieuw de bevestiging dat de aanhouder wint. Een overtuiging die ons vrijwel nooit in de steek laat.

Moeder eend zou de tel wel eens kwijt kunnen raken.

Wanneer we verder slepen zie ik ineens dat hengel van JP stotende beweginkjes maakt. Ik attendeer hem erop en dan blijkt een kleine roofblei de pineut te zijn. Grappig hoor: eerst een flinke roofblei gevolgd door zo'n klein exemplaar. En ook een beetje verbazend, dat alleen deze soort van zich laat horen.

Ook al weer jonge Nijlganzen

We hebben weer hoop, maar moeten het daarmee doen. Hoewel schitterende stekken worden afgesleept gebeurt er niets. Een brug kost ons bijna twee hengels, het gaat nog maar net goed.
Onze hoofden vonden we dermate belangrijk dat de hengels over het hoofd werden gezien.

Er is zo zien heel veel weerspiegeld.

Het oog van JP valt op onze weerspiegeling in de glazen wand van een gebouw langs het water. De weerspiegeling van de boot in de gevel van een gebouw vind ik best wel bijzonder. Vooral las het zo mooi wordt vastgelegd.

Toch nog een forse baars.

Op de terugweg dan komt er toch nog één vis, een flinke baars. Helaas met minder fraaie rugvin, maar daar malen we niet om. De aanbeet was pittig, evenals de dril en de kick die het vissen zo verslavend maakt, deed zijn werk.

Veel fazanten

We zien en horen veel fazanten. De hanen zitten elkaar regelmatig in de "haren". Of zijn het "veren ". Een haan die op de over zit en gevangen wordt in de lens van JP gaat op de wieken en zo schiet hij de overvliegende fazant. Buizerds zijn er ook, maar helaas geen reeën deze keer.

We hebben een fijne dag, maar de vangsten met de hengels bleven te ver achter bij die van de camera's. Desondanks beleven we een mooie afsluiting van het seizoen.

Op naar het nieuwe seizoen.

27 maart 2019 Waar zijn ze toch, die snoeken?

Het cadeau van de dag.

De tweede dag die ik achtereenvolgens met Roel op stap ga, komt wat moeizaam in gang. Roel, staat in de file en kent de wegen binnendoor niet. Zodoende is hij erg lang onderweg en kan  nog steeds niet aan de koffie. Als hij dan eindelijk arriveert, dan heeft hij die dubbel en dwars verdiend.

Wanneer de koffie is genuttigd en Roel weer heeft opgeladen, rijden we achter elkaar naar onze nieuwe bestemming. Vooraf hadden we al contact gehad over de helderheid van het water en is Roel wezen kijken. Het ziet er inderdaad goed uit.

Het voorjaar kondigt zich aan.

Nu is het slepen in plaats van verticalen, hoewel we dit later nog wel gaan doen. Maar eerst gaan we dus slepen, met kleine -, grote pluggen en shads. Het blijft verdacht rustig, behalve een paar hangers.
Takken zijn daarvan de de oorzaak, maar er gaat gelukkig niets verloren.









Op een diepe plek zien we veel vis verzameld. We laten de Minn Kota te water een gaan verticalen. Daarnaast slepen dood aas mee, verder achter de boot onder een snoekdobber. We vissen in eerste instantie voornamelijk tussen de 6 en 8 meter: niets. Bij een tweede ronde zoek ik het dieper en ondanks alle signalen, komen er geen aanbeten. Wel voelen we af en toe vis tegen de lijn, maar vangen ho maar.

Eindelijk

Dan druipen we af en slepen terug. Ineens is daar toch die aanbeet waar we zo lang naar hebben uitgezien. Een eerste snoek is een feit, op een dieplopende Storm plug.











Binnen het half uur weet Roel nog een snoek te haken. Eerst dacht hij nog vast te zitten, maar gelukkig aan een snoek. Deze vertoont echter veel paaiwonden en mag derhalve niet poseren. Ze gaat z.s.m. terug.

Onderweg spreken we nog iemand die vanaf de kant een zeelt van 56 cm heeft gevangen. Hij is helemaal blij en trots. Heel terecht vinden wij, want zo'n kanjer van een zeelt vang je zelden..
Bij de helling aangekomen gaan we nog even door de andere kant op. Maar wat we ook doen, er komen geen aanbeten.

Futen in verwachting

Toch hebben we genoten van de vele vogels en de nestelde paartjes. IJsvogels zien we langs vliegen, fazanten en spechten horen we . We zien meerkoeten, ganzen en futen op het nest. En futen die beter kunnen vissen dan wij.










En ten slotte zien we ook nog een koppeltje reeën. Met andere woorden, we hebben veel gezien en we hebben genoten, alhoewel iets meer vis welkom zou zijn geweest.

Heel alert.

Na afloop hebben we nog even nagepraat en zijn vervolgens beide onze eigen weg gegaan. Een weg die pas na de opening van het neiuwe roofvisseizoen zal samen zal komen. Roel zal echter niet bij de pakken neerzitten en de witvis gaan belagen. Hij is wat dat betreft nog gepassioneerder dan ik.