25 en 26 september Vissen zijn op zoek naar de winterkleding.

De enige vis van de dag!

Het is goed merkbaar, de vissen zijn nog niet gewend aan de lagere temperaturen en het veranderende weer. Zo ook vandaag als ik met Reinier op stap ben. We starten mooi op tijd en gaan de rivier op. Daar slepen we een flink stuk. Altijd een ontspannen visserij die de gelegenheid biedt om in gesprek te zijn. Het levert helemaal niets op en daarom zoeken we de luwte op en gaan dan werpen.

Dit geeft ons tevens de gelegenheid om te achterhalen of er op misschien op een bepaalde diepte moet worden gevist. We zijn nog niet eens zo lang bezig als ik vlak onder de kant een flinke vis haak. Het blijkt om een snoek te gaan. Deze geeft flinke strijd, maar geeft zich toch gewonnen. We schieten een paar foto's, want je weet nooit wat of zelfs of er nog wel iets gaat komen.

Dit blijkt achteraf een goed besluit te zijn geweest, want aan het einde van de dag gooien we de handdoek in de ring. Het is bij die ene vis gebleven en we hebben zelfs geen stootje meer gehad. En dit ondanks al onze inspanningen en de inzet van vele technieken. Diep of ondiep, het maakte allemaal niets uit. We hebben evengoed heerlijk gevist, maar hadden toch een beter resultaat wat vangsten betreft, in gedachten.

De grootste van de dag; 80 cm.

Een dag later stapt JP weer in en hebben we voor ander water gekozen. Daar waren we de laatste tijd toch eigenlijk altijd wel succesvol. Deze dag starten we extra laat, omdat JP een hele drukke week achter de rug heeft. Dan moet het vissen echt ontspanning brengen. Zodoende betreden we het viswater ver na onze collega's, die in een behoorlijk aantal aanwezig zijn, gelet op de auto's met lege trailers.

We varen eerst een stuk en gaan dan een oever uitwerpen. Wanneer dit zonder succes blijft, varen we een stuk slepend. Daarbij passeren we de boot die een week geleden een vis van 119 cm mocht verwelkomen. Vrijwel op dezelfde plek. Ze hebben ondertussen vier vissen kleine gevangen.

Dan blijkt dat de betreffende visser mijn kaartje is kwijtgeraakt, terwijl hij de foto's die ik heb gemaakt, toch graag wil hebben. Dus andermaal een kaartje achtergelaten en nu lukte het wel. Wij gaan verder en constateren dat wij nog lang niet de 4 vissen van de andere boot binnen gaan krijgen. We zullen echt aan de bak moeten. Voorlopig stellen we ons tevreden met één baars.

Even rustig blijven zitten svp!

Terwijl wij verder vissen, krijgen we alle gelegenheid om te kijken naar de vele ijsvogels. Eentje geeft me even de gelegenheid om te fotograferen. Even later zie ik een bonte specht die in de top van een boom gaat zitten. Ook nu geeft deze vogel mij de kans de camera te benutten. De zilverreigers werken vandaag niet mee aan een fotoshoot.

Wij gaan verder naar onze "hotspot".  Daar gaan we opnieuw slepen en warempel het gaat los. We krijgen vier mooie aanbeten en weten er drie te verzilveren. Deze resulteren in drie mooie snoeken, waarvan de grootste 80 cm. Zo die zijn binnen! Gek hoor, dat het vaak een bepaalde soort is die daar los is. De ene keer de roofbleien, een andere keer de baars en nu dus snoek.

Hiervoor kreeg ik ruimschoots de kans

Dan gaan we langzaam aan weer terug, want de consequentie van laat starten is minder visuren. Bij een brug weten we kantvissers actief. Zodra we de hengels zien, draai ik de boot af om naar de overkant te gaan. Met heel veel misbaar maken deze "vissers" kenbaar dat we weg moeten van hun hengels en ik negeer het maar, want iets meer vriendelijkheid zou hen niet hebben misstaan.

Langs de overkant zetten we onze tocht voort, afwisselend werpend en slepend. Zo gaan we toch weer naar drie soorten, want we haken zowel een baars als een snoekbaars. Altijd weer leuk, vind ik persoonlijk. En ook JP kan deze variatie wel waarderen. 

Als we het werpen nog een keer willen proberen, heb ik nauwelijks één worp nodig. Ik tik de shad omhoog en laat hem weer zakken, waarop direct een keiharde aanbeet volgt. Het is een flinke vis en deze geeft flink gas. Na enige tijd zien we een forse baars in de oppervlakte verschijnen. Wanneer de vis in de boot is, blijkt het een vis van 43 cm te zijn, Heerlijk hoor een baars van dit formaat.

40+ blijven toppers!

Wat we daarna ook proberen, er komt geen stootje meer. Het is duidelijk gedaan en wij moeten dus erkennen dat de grote vangsten van de achterliggende keren, nu voorbij zijn. De vissen hebben een paar passen terug gedaan wat de activiteit betreft. Later dan normaal traileren we de boot en nemen afscheid.

Een mooi afscheid van deze dag.

Wanneer ik later contact heb over de foto's, blijkt dat deze boot eveneens zeven vissen heeft gevangen. Dan hebben wij het met aanzienlijk minder visuren, dus helemaal niet zo gek gedaan. Toch leuk om te weten, goed voor het zelfvertrouwen.

23 september 2020 „Nehmen Sie die Menschen wie sie sind, andere gibt’s nicht.“

Voorbije jaren. Eduard en Theo in 2013. 

Vorig jaar hebben we een visdag georganiseerd om Eduard, die in 2018 overleed, te herdenken. De vriend van Eduard, Theo en zijn zoon Stefan, vinden het heerlijk om nog een dag te komen vissen en zijn enthousiast als ze arriveren. Hoe het uit gaat pakken weten we aan het einde van de dag. Dan zijn wij al heel veel praaturen verder, want daartoe geven de vissen ons alle tijd.

Met de laarzen aan en in prima kleding stappen we even later in de boot. We gaan er van uit dat we de auto's, die we achter laten op de parkeerplaats, onbeschadigd aantreffen als we terug komen. Dit zijn van die dingen die je nooit vergeet en die bij dergelijke ontmoetingen zeker weer worden herinnerd.

Het is jaren geleden dat Theo zijn auto hier ook had geparkeerd en bij terugkomst grote schade aan zijn auto constateerde. Gelukkig had de veroorzaker een visitekaartje op de auto achter gelaten en is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Gelukkig wel dus, want dat vraag je je in zo'n situatie wel even af.

In het vertrouwen dat ons nu geen onplezierige bijkomstigheden wachten, gaan wij aan de slag. We halen ondertussen vele herinneringen op en vader en zoon spreken praten mij bij over de tijd na het overlijden van Eduard, toen zij de zorg van Eduard's moeder op zich namen. Een zeer pijnlijke en moeizame periode voor alle betrokkenen. Inmiddels zijn vader, moeder en zoon (Eduard) herenigd in het familiegraf, dankzij al hun inspanningen.

Dat het gidsen je in aanraking brengt met dergelijke situaties en resulteert in fijne persoonlijke contacten, maakt het voor mij zeer de moeite waard en zeker zo'n dag als vandaag. We zijn al uren bezig en hebben nog geen stootje vernomen, ondanks de variatie aan technieken en de vele kilometers die we hebben afgelegd.

Dan ineens volgt er gelukkig toch een aanbeet en mag Stefan een flinke baars drillen en gelukkig ook binnen halen. Het is namelijk een nachtmerrie voor een gids als de vis erg passief is en de aanbeten die komen ook nog eens zonder succes blijven. Wel schiet ik wat foto's van een kleine zilverreiger, hetgeen niet zo makkelijk is, want ze zijn erg schuw.

Hierna valt het weer helemaal stil. Gelukkig zijn mijn gasten beiden jager en weten ze dat dit soort dagen zich voordoen. Vier nachten achtereen op een hoogzit zitten te wachten en niets kunnen schieten, vergt heel veel geduld en respect voor wat zich voordoet in de natuur. Daar komt nog eens bij dat er misschien wel wild in beeld komt, maar dat deze dieren gespaard moeten worden. Dan blijft het dus bij observeren en genieten van zich wel laat zien.

Zo praten we over hun belevenissen op het gebied van de jacht en de overeenkomsten met het vissen. Wat de jacht betreft deelde Theo ook veel avonturen met Eduard. En dan deel je ook wederzijdse ervaringen, wat het beeld van de overleden persoon completer maakt en er tevens voor zorgt dat hij in onze herinnering voortleeft. 

Toch nog gelukt, de kleine zilverreiger.

Gaat dit verhaal nu eindelijk ook nog eens over het vissen of blijft het bij weerspiegelingen over mensen en gerelateerde zaken? Gelukkig niet, want eindelijk gebeurt er weer eens iets op een stek die we ook eerder bevisten. Op het einde van een stuk steenslag slaat een vis genadeloos toe en doet onze harten weer sneller kloppen, na die lange periode van rust.

Een soort troostprijs, deze winde?

Ook nu is Stefan aan de bak en hij landt even later een flinke winde. Wij zien eindelijk weer perspectief en genieten van de vangst. Deze vis mag, na het schieten van een paar foto's, snel weer terug.  

Dan leg ik de boot weer op koers en vervolgen we onze weg om twee kribben verder de volgende aanbeet te incasseren. In het schroefwater is de plug aan de hengel achter de boot gegrepen. De hengel staat flink te stuiteren en ik beland in een stevige dril want de 40+ baars geeft zich niet zo maar gewonnen. Toch slagen we er in ook deze vis te landen.

Hoewel je dan wilt geloven dat de vissen nu los gaan, blijkt dit verlangen een illusie. Hierna gebeurde er helemaal niets meer en konden we, helaas zonder onderbreking, ervaringen met elkaar blijven uitwisselen. Hierbij kwamen we er voortdurend op uit dat we allemaal verschillend zijn, met ieder zijn gen eigenaardigheden. En we trekken de conclusie dat Adenauer gelijk had met zijn gezegde: „Nehmen Sie die Menschen wie sie sind, andere gibt’s nicht.“ 

Ondertussen was onze vistijd wel verstreken en maakten we ons gereed voor de landing. De laarzen kwamen prima van pas, want de wind was aangetrokken en dit maakte het traileren weer eens lastig. Maar met vereende krachten lag de Tomasco al snel weer op de trailer en kon het hele spul weer op het droge worden getrokken. Daar stond gelukkig de onbeschadigde auto van Theo te wachten.

 

20 september 2020 De zomer houdt aan.

Helaas niet bij ons in de boot, maar de mogelijkheid bestaat dus.

Na een bezoek, drie maanden geleden, dat zeer teleurstellend verliep, hebben we nu de kans deze herinnering weg te poetsen. Toen kwamen er slechts twee vissen in de boot. Dit moet beter kunnen. En om de kans daarvoor zo groot mogelijk te laten zijn, gaan we naar het water waar er gisteren vijftien vissen in de boot kwamen.

Terwijl de boot te water laat, wordt ik aangesproken door iemand met een triest verhaal over een overleden echtgenote en het oppakken van het vissen met de boot. Hij zou nog graag wat tips en tricks vernemen. Daaraan kan ik nu echter niet voldoen, want Darek en Borys zijn inmiddels gearriveerd. Ik geef de man een folder met mijn gegevens, zodat hij eens contact op kan nemen.

Even later zijn wij onderweg naar de stekken waarin ik het meeste vertrouwen in heb. Daarvoor moeten we wel een poosje stevig doorvaren. Wanneer ik denk dat we een kansrijke stek hebben bereikt, gaan we slepend vissen. Ondertussen praten we een beetje bij en geef ik aan wat mijn plan voor deze dag is.

Al vrij snel belanden er twee mooie baarzen in de boot. Dit geeft hoop, want het aantal van de laatste keer is reeds gehaald. Dan duiken er vissers op de oevers op en verkas ik naar de andere kant. Daar haak ik een forse vis die al heel snel het hazenpad kiest. Da's jammer!

Dan maar een heel stuk verder in de hoop andermaal roofbleien te kunnen vangen en het liefst groter dan gisteren. Het mag helaas niet gaan lukken. Dit valt flink tegen. Als we wegvaren van een oever die de mannen hebben uitgeworpen, wil ik de rivier weer over steken. Ondertussen heb ik nog wel steeds mijn verticaalhengel in de hand. Deze heb ik regelmatig in gebruik, wanneer mijn gasten werpen. Boem, daar volgt een harde aanbeet en even later ligt er een fraaie snoekbaars in de boot. 

In ieder geval weer actie.

Aangekomen aan de andere kant slepen we het "goede" traject helemaal af in de hoop op baars of roofblei. Uiteindelijk vangen we een kleine winde, wel net als gisteren. Het weer is vandaag echt schitterend en daarom duurt het bij mij niet lang voordat ik met korte mouwen in de boot zit. Bij mijn gasten is dit wel anders.

Slechts langzaam gaan de dikke jassen uit en wanneer Borys zijn gezicht blijft bedekken met een soort mondmasker, vraag ik er toch maar even naar. Dan blijkt dat hij zijn neus beschermt tegen de zomerse zon, omdat dit hem eerder problemen heeft opgeleverd. En terwijl de mannen hun hoodies aanhouden geniet ik van deze nazomerse dag gehuld in bijpassende kleding, althans naar mijn normen.

Deze vis zorgde voor een stevige knokpartij

Dan zetten we onze tocht voort en zie ik plotseling dat Borys een forse vis aan de lijn heeft. Hij is gaan staan en drilt als een professional. Hij laat de hengel het trekwerk doen en draait vervolgens weer lijn binnen. Uiteindelijk verschijnt er een flinke snoek in de oppervlakte en de vis brengt 82 cm op de lat wanneer we deze meten in de boot.

Er heerst grote vreugde in de boot en deze vis is Borys van harte gegund. In deze stemming vervolgen we onze tocht. We slaan regelmatig stukken water over, die ik minder kansrijk acht. Af en toe werpen de mannen de kanten uit en terwijl ze dit doen, vang ik verticaal opnieuw een vis, een kleinere snoekbaars. Op diepte valt dus wel degelijk iets te beleven. Overigens vangen we af en toe wel een baars.

Groot spektakel in de boot die ons te hulp riep.

Ineens verlangt een andere visboot onze aandacht. De mensen staan te zwaaien en te roepen. Wij draaien onze hengels binnen en gaan er op af. Wij zien een kanjer van een snoek aan boord en beginnen de commotie te begrijpen. De steel van het schepnet drijft ergens rond, omdat het is afgebroken bij de landing. Het net was ook veel te klein, want met dit monster was niet gerekend!

Ik neem aan dat de vis toen met de hand is geland, maar dat dit niet zonder slag of staat ging. Nu worden er volop foto's geschoten en dat mag ook wel met een vis van 119 cm. Het hele gezin, vader, moeder en twee kinderen zijn door het dolle heen. Ik begrijp dat de vis is gevangen met een shadje van zo'n 10 cm dat werpend werd gepresenteerd.

Ik speek met de bemanning van de andere boot in het Duits, terwijl ik met mijn gasten Engels spreek. Op dit kruispunt van talen raak ik even de weg kwijt en attenderen mijn gasten me erop dat ze graag in het Engels aangesproken willen worden. Maar natuurlijk, het was immers maar een "slip of the tongue".

Een mooi resultaat dankzij actieve snoeken.

De andere boot heeft dus meer succes gehad bij het werpen dat wij tussen door hebben gedaan. Wanneer wij weer verder gaan, werpen we af en toe weer om een stuk oever uit. En blijkbaar zijn de snoeken los want nu lukt het bij ons ook. Darek weet twee mooie snoeken binnen te krijgen. Het resultaat van het werpen van een shad met een relatief lichte loodkop.

Een heerlijke afsluiter voor Borys.

Ten slotte krijgt Borys andermaal een stevige aanbeet tijdens het slepen en kan hij opnieuw aan de bak en ook nu weet hij een flinke snoek te vangen. En zo hebben we nu weer een goede dag met uiteindelijk veertien vissen in de boot. De mannen zijn er blij mee en kijken uit naar de volgende trip over een week of drie. 

Bij de helling is het traileren al weer snel gepiept en als de Tomasco weer is leeg geruimd, nemen we afscheid en kan ik naar de koffie, die thuis al staat te wachten. Darek en Borys hebben nog een rit van anderhalf uur voor de boeg. Dan is het toch beter veertien in plaats van twee vissen gevangen te hebben.