22 maart 2019 Een mistige ochtend en een zonnige middag.

Niet gek voor een beginner.

Vandaag komt Joost met een vriend, Arnoud.  Ze hebben er zin en zijn derhalve een half uur van te voren op afgesproken plaats.  Ze hebben alleen een tas met proviand en stappen bij mij in de auto. Onderweg hadden we al te maken met een dichte mist en bij het water is het dan natuurlijk ook raak.

Ann-Christin en Jöran waren juist aan het traileren, toen wij bij de helling aankwamen. Zij begaven zich even later in de mist, terwijl ik had besloten het verticaal vissen bij de steiger te oefenen.

We varen om de steiger heen en ik laat een shad zakken om het voor te doen. Vast! Absurd hoor, dat je direct zo vast kunt komen te zitten. De kunstaasredder suis naar beneden en heeft direct beet.........
Helaas ook muurvast. Ik zet de lijn vast op de boot en vaar op d benzinemotor. Dan hoort het kunstaas los te komen of ik verlies een haak van de redder. Nu dus niet. Ik raak de hele kunstaasredder kwijt. Een begin om van te balen dus.

Na elders enige tijd te hebben geoefend, besluit ik naar de rivier te varen. het is nog mistig, maar we hopen dat deze snel zal optrekken. Aangekomen bij de rivier treffen we Jöran en Ann-Christin. Zij waarschuwen ons niet de rivier op te gaan. hetgeen ik overigens niet van plan was, maar nu blijkt Rijkswaterstaat al om de hoek te liggen. Zij hebben al met hen gesproken en aangegeven dat je de rivier onder deze omstandigheden niet op mag.

Even later komen ze weer aangevaren en spreken ons aan. Het toontje staat me niet echt aan moet ik zeggen. Wie ik ben? Kijk maar op de boot, dan kun je het lezen en ik ben dus gids en ga niet met gasten een mistige rivier op, omdat dit onverantwoord is. Nee, hoe ik heet en of ik uit Didam kom.............. Nee ik kom van het Eiland van Maurik en woon in Tiel.! Tja, maar aan de andere kant van de rivier staat een auto uit Didam!

Wij weten genoeg en kunnen de daarbij behorende naam zo bedenken. Dus zijn de mannen van Rijkswaterstaat op zoek naar de boot die daar bij hoort en die moet dus in de mist op de rivier hebben gevaren, dat kan niet anders. Wij hebben direct wel een vermoeden waar die boot nu dan is. Later krijgen we de bevestiging en ons vermoeden blijkt 100% te kloppen. Volgende keer toch verder kijken dan je neus lang is speurneuzen van Rijkswaterstaat!

Wij gaan vissen en Arnoud vangt al snel zijn eerste (kleine) snoekbaars. Terwijl J en AC de ene kant bij de toegang van de rivier bevissen doen wij de andere. We vangen er meerdere mooie vissen, Arnoud mag drillen en vangt ondertussen zelf ook.

Joost haakt een stevige snoekbaars die uit nijd de boot ramt. Dan schiet de vis los en Joost ziet zijn enige kans van deze dag verkeken (achteraf). Ondertussen blijft de mist hardnekkig hangen en het duurt erg lang voordat deze eindelijk optrekt.

Een aangeboren talent??

Dan gaan we de rivier op en proberen we een paar andere stekken; niets! Dan naar rustig water en daar weten we nog een paar vissen te vangen. Het is wel erg rustig hoor. Je wenst dan gewoon meer actie, maar kunt de vissen immers niet dwingen.

Altijd weer indrukwekkend, zeker het bijbehorende geluid.

Ondertussen zien we veel van de omgeving en de vogels die actief zijn. Een koppel zwanen vliegt langs en een ooievaar, die dicht bij een nest heeft. We hebben het paartje al driftig horen  klepperen.

Omdat de kop(pen) zo indrukwekkend zijn.

Op de terugweg komt er nog een mooie vis boven, maar daar blijft het bij. Dan hebben we er een stuk of 8 gevangen. Na al die andere dagen met matige vangsten is het toch een beetje verbetering. Om 17.00 uur ruimen we de spullen op varen naar de helling. De mannen moeten ook nog ruim een uur rijden eer ze thuis zijn en derhalve is dit een goede beslissing


Later vernemen we van de schitterende vangsten van J en AC. Na ons vertrek "na 9 uur gidsen" kwamen blijkbaar de snoeken los. Twee beauty's wisten ze nog te vangen. De felicitaties waard dus.

20 maart 2019 Een dag zonder tastbare herinneringen

We hadden er lang naar uitgezien, vooral omdat het weer de laatste weken dermate slecht was, dat vissen geen prettige bezigheid was. Nu was het weer omgeslagen en het water gigantisch gestegen. Die fraaie stroming lokt ons helemaal uit de tent.

Oscar stond al te wachten toen ik met de boot aan kwam rijden. Al snel vervolgden we onze weg naar de helling. Het water stond zoals verwacht erg hoog. Helaas konden we de steiger, die in de revisie was niet gebruiken. Daarom werd het traileren vanaf het kantje. Gelukkig had Oscar laarzen aan en kon zich in het water makkelijker bewegen dan ik.

Twee boten waren ons voor gegaan en wij gingen er snel achteraan. De ene boot had zich genesteld op de plek die heel voor de hand ligt. Wij zochten de andere hoek op, met voldoende ruimte om elkaar niet in de weg te zitten.

Wij speurden de bodem af in het zanderige water dat de put in stroomde. Helaas gaf er niemand thuis en in de andere boot was het al niet anders. Al snel vertrokken ze en duurde het niet lang meer og wij gingen hun achterna.

Ik had mijn zinnen gezet op één bepaalde doorgang en deze was helemaal vrij. Wel zagen wij de andere boot weer terug varen over de rivier. Dit verbaasde ons wel, maar later meenden wij het te begrijpen. In ieder geval leverde deze nieuwe stek evenmin enige respons op wat op actieve vis duidde.

Dan maar weer verder, terwijl de boot die parallel met ons opging eveneens aan het verkassen was.
De volgende stek die mooi verscholen lag en prachtig kon worden uitgevist, leverde echter ook geen actie op. Oscar wierp de kanten nauwkeurig uit en ik viste verticaal. Dit is voor mij ook wel zo praktisch als en varen en vissen moet, c.q. wilt.

Dan maar weer verder en daar op diep water kreeg ik welgeteld vier aanbeten, waarvan ik er twee kon verzilveren. Alhoewel verzilveren als het om twee mini snoekbaarzen gaat? In ieder geval groeide ons geloof weer. En zetten we stug door. Ondertussen kwam mijn collega langs zij. Hij had mij uitgenodigd om bij hem in te stappen, maar de afspraak met Oscar was toen el lang gemaakt.

Hij wist te melden op de rivier toch een aantal vissen te hebben gevangen. Op het kanaal, waar we nu zaten, kon hij echter niet scoren en vertrok ook al snel weer. Wij zetten langer door en wisselden het vissen af met het verzorgen van de inwendige mens. Omdat we hier verder geen aanbeten meer kregen vertrokken we weer naar het stromende water.

Om een lang verhaal kort te maken: er gebeurde wat aanbeten betreft helemaal niets meer, ongeacht de techniek die we inzetten. Wel werden we opgeschrikt door de knallen waarmee de ganzen verjaagd werden. In mijn opinie een rare actie bij zulk hoog water, maar ja er zullen wel mensen op gestudeerd hebben of qua inkomen van afhankelijk zijn. helaas joegen ze ook de vlucht wulpen weg die ik wilde fotograferen.

En zodoende hebben we geen enkele plaat geschoten deze dag. De kleine vissen hebben we direct teruggezet in de hoop op meer fotogenieke exemplaren en verder kwamen we dus niet. Voortijdig hebben we een punt gezet achter deze visdag. Desondanks een gezellige visdag, waarop Oscar zelfs geen aanbeet heeft mogen ervaren.

Wij voeren terug en zetten de boot weer op de trailer. Toen ging het huiswaarts met in de herinnering een fijne dag, echter zonder enig tastbaar aandenken en dus evenmin illustraties voor dit verhaal.

2 maart 2019 Twee keer één is één. Het klopt dus echt!

Met Jan-Philipp naar een klein water dat inmiddels weer helder is. Op basis van Google Live weet ik wanneer ik van huis moet vertrekken. Soms biedt dit ruimte om nog iets in de krant te lezen en een andere keer moet ik opschieten. Het weer was een beetje wisselvallig, maar het zou droog moeten zijn met een matige wind.

"Eindelijk weer eens ouderwets slepen", gaf JP te kennen toen we van start gingen. Het verticalen is niet echt zijn ding. En dus gingen we slepen. Was bleef echter helemaal stil. Op een plek waarvan ik weet, ook uit eigen ervaring,  dat er in de winter grote snoeken zijn gevangen, gingen we werpen.
Leverde niets op en dus verder naar een stek waar we werpend wel eerder hebben gevangen.

Het weer was super. Veel zon en mooie voorjaarskleuren. Bomen die al weer uitlopen of waarvan de sombere winterkleuren overgingen in de prille lentekleuren, die schitterend oplichten in de zon. Bijen zwermden rond de kasten. Vogels baltsten, zoals futen, duiven en kraaien. Het was echt voorjaar. De ijsvogels die we zagen waren ook al zo actief. Nu de vis nog.............

Dan naar een stek die wat jaargetijde betreft zeker perspectief biedt op snoek. We slepen tot het einde van de doodlopende arm van de rivier. Dan zetten we de Minn Kota in werking en varen werpend terug. We raken af en toe vast en varen dan terug naar de plek des onheils. Heerlijk makkelijk die trimfunctie om de elektro iets hoger te zetten, zodat de schroef de bodem of obstakels niet raakt. We krijgen ons kunstaas iedere keer weer los, de vissen echter niet.

Dan gaan we naar een diepere stek om het verticalen in te zetten. De wind is stevig en voor de wind gaat het niet. Dan is het zaak om de koers zodanig te liezen dat we de wind tegen hebben. Dit gaat beter en we vissen fraaie taluds af. Er ligt veel vis, maar allemaal in de slaapstand.

Tot ik ineens JP zijn hengel krom zie slaan op een vis. Niet veel later ligt er een snoek te kronkelen in het net. De lijn draait vrolijk mee en de vis wikkelt zich er in. Gelukkig valt het mee en als de vis in de kieuwgreep het net verlaat is de vis snel verlost van alle lijnen. Snel een paar foto's en terug maar weer. Zou er nu iets los gaan komen dan?

Deze vis kwam dus twee keer kijken.

Daarna nog heel wat meters verticaal gevist en ten slotte slepen met dieplopende pluggen langs de taluds waar veel vis aanwezig was. En warempel, op dezelfde stek als bij het verticalen een aanbeet.
Wat bleek? Dezelfde snoek werd nog een keer gevangen. Vang je twee keer een vis en heb je in feite nog maar één vis gevangen. Strepen van de lijn waarin de vis zich had gewikkeld waren nog zichtbaar.

Hierna hebben we geen vis meer mogen vangen en werd het kouder en vochtiger in de lucht. We waren vroeg terug bij de helling en ik vroeg of JP nog even door wilde varen. Maar de regen die toen inzette gaf het antwoord. Niet veel later was alles ingepakt en keerden we beiden huiswaarts. Opnieuw een ervaring rijker.