11 januari 2019 Even een paar uurtjes met Jöran het water op.

Weer gelukt met de kleine Playboy.

Hoewel ik voor mezelf een limiet aanhoud van maximaal twee dagen achter elkaar gidsen, was het te verleidelijk om het aanbod van Jöran af te slaan. Ik kon deze middag zo bij hem instappen en dus volstaan met een hengel en een tas met spulletjes mee te nemen. En natuurlijk wel een stevig pakket kleren om het lijf.

De rivier stroomde nu nog behoorlijk en zou weer snel minderen, dus moesten we er bij zijn! Vandaar dat we direct starten bij de monding, hoewel de stroom ons toch wat tegenviel. Ik kreeg één serieuze aanbeet, maar kon de haak niet zetten.

De eerste van de dag en dus geen nul meer.

Daarna was het zoeken geblazen. Gelukkig slaagde Jöran er enige tijd later in om redelijk ver uit de kant een mooie snoekbaars te haken. Ik zette direct zijn nieuwe schepnet in. Een makkelijk te ontvouwen rubberen en diep exemplaar. Daar ging de vis makkelijk in en wisten we ons geen "Scheider" meer. Het Duitse begrip voor blanken.

We waren in onze nopjes met de schitterende vis en zetten onze tocht voort. Verschillende aantrekkelijke locaties zochten we af, redelijk diep. We wisten inmiddels dat de vis niet vlak tegen de oever lag en dus zochten we tussen de 5 en 6 meter diep. Daar konden de vissen zich bij deze matige stroming dus wel handhaven.

De Dancing Queen was het nog niet verleerd, verleiden en vangen dus.

Op het laatst kwamen we terug op de stek waar we waren gestart. in de hoop dat de schemering de vissen activeerde. En warempel dit kwam uit. Op ongeveer dezelfde plek waar ik direct in het begin de aanbeet had gehad, kon ik nu wel een vis haken, een snoekbaars. De oude Spro-shad (Dancing Queen), die ik had ingezet, bleek haar vangkracht behouden te hebben. Met al die nieuwe spullen raken ze wel eens in de vergetelheid, maar doen ze nog steeds waar ze eerder ook goed in waren: vissen vangen.

De kleine Playboy geniet het volste vertrouwen.

Daarna mocht Jöran nog twee keer aan de bak en kwamen er andermaal forse vissen uit. Wij hadden aan heerlijke middag, De wind was niet te sterk en de temperatuur redelijk aangenaam. Bovendien kregen we niet te maken met langdurige of heftige buien. We hadden precies kunnen doen waarop we hadden gehoopt en bovenal genieten.

Bij het traileren hadden we nog genoeg licht om geen zaken over het hoofd te zien en konden we met een voldaan gevoel huiswaarts rijden. De volgende dag stond onze jaarlijkse uitstapje naar Duisburg op het programma. Ook altijd een gezellige boel, waarbij we niet afhankelijk waren van het weer.

9 en 10 januari 2019 Uiteindelijk is de missie toch nog geslaagd.

Intense kleuren bij het opkomen van de zon op 10 januari

Het is 8 januari en ik heb een hele week voor me om mijn lijstjes te werken. Altijd maar weer lijstjes, want ze houden nooit op. Maar goed ook, want het blijft zin aan het leven geven, dingen te doen. Dan gaat de telefoon, een collega visgids. Hij zoekt vervanging voor de komende twee dagen vanwege een fysiek ongemak dat zich bij hem heeft aangediend.

Ik kan wel, mits ik mijn lijstjes even ter zijde leg. En en collega uit de brand helpen is ook een goed ding, want je hebt elkaar toch nodig. En dus krijg ik de voorgaande correspondentie door en wacht het telefoontje van de betreffende gast af.

Wanneer deze komt vraag ik naar zijn overnachtingsadres en stem de bestemming voor de volgende dag er op af. Ik geef hem de benodigde informatie en laat hem bij een grote bouwmarkt komen om vandaar samen naar de helling te reizen. Zo gezegd en gedaan en dan gaan we geheel volgens planning het water op. Het doel? Grote baarzen voor de wedstrijd waaraan hij al enkele jaren deelneemt. En niet zonder succes, verneem ik.

Ik heb een locatie gekozen vanwaar we verschillende putten langs de rivier kunnen bereiken. En zo gaan we als snel aan de slag. Mijn gast werpt de overs uit en tikt zijn kleine shad langzaam binnen. Ik zelf hanteer een verticaal stok om zodoende de boot makkelijk te kunnen sturen en de boel in de gaten te houden.

De eerste put levert niets op, Ook het verticalen blijft ondanks wisselende dieptes onbeantwoord. Dan maar door naar de volgende put. Na een kwartier varen komen we daar aan en beginnen het spelletje opnieuw. De harde koude wind uit het noorden, maakt dat het verre van aangenaam is. De zon schijnt en het is dus droog, heerlijk! Maar de koude wind doet er geen goed aan. De vissen reageren er waarschijnlijk net zo op. Ze geven niet thuis.

Zo moet de vangst worden vastgelegd om mee te tellen in het resultaat.

Op naar de volgende put. Nu blijven we bij de ingang hangen en bestoken de signalen die zich op de dieptemeter aandienen. Niets! Dan weer een stuk oever, waar de wind iets minder grip op heeft. Maae na een poosje besluit ik het anders te gaan aanpakken.

We varen naar een paar mooie kribvakken en gaan daar opnieuw werpen en verticalen. ook deze poging levert niets op. Dan maar terug naar de helling, want de klok heeft niet stil gestaan. Daar vissen nog een haven uit. Diep / ondiep tussen de boten, langs de kades het heeft allemaal geen zin en wij besluiten er een punt achter te zetten. Mijn gast geeft nog te kennen, dat wintervisserij nu eenmaal een taaie bedoening kan zijn. Ik ben blij met dit begrip.

De volgende dag begin ik met nieuwe moed. Na mijn gast te hebben opgepikt en de boot op de helling te zetten, stuur ik mijn gast de steiger op om alvast te beginnen. Ik neem het traileren voor mijn rekening. Maar eerst neem ik de gelegenheid te baat om een schitterende zonsopkomst te fotograferen. Ongelofelijk hoe snel die kleuren steeds intenser worden, om vervolgens ook weer snel te vervagen, naarmate de zon hoger komt.

Als we kunnen vertrekken heeft de baars nog niets van zich laten vernemen.Wij beginnen op gekende stekken de baars te belagen. Ondanks de inzet lijkt het herhaling van gisteren te worden en dus moet het roer om. De Minn Kota er uit en de Honda op volle kracht vooruit. De rivier stroomt heel lichtjes, maar zou gaandeweg de dag harder moeten gaan stromen. Dus vaar ik door om een stek anders dan de put en anders dan de rivier te bevissen.

Daar aangekomen doet de Ulterra weer haar werk. Wat een gemak en wat een luxe. Dat vinden mijn gasten overigens ook, net als zo'n elektrische lier op de trailer. Nu duurt het niet lang of ik krijg een eerste aanbeet. Helaas schiet de vis los.

Missie geslaagd.

Niet veel later weet mijn gast, bij het eindeloos uitwerpen en binnen tikken, een vis te haken. Een snoekbaars van zo'n 45 cm. Niet groot maar wel vis! Eindelijk. Al snel is deze terug in zijn element en gaan wij verder. Er komen wel aanbeetjes, maar niet overtuigend.

Maar dan staat de hengel van mijn gast wel erg krom. Ik herken aan de acties in de top het knokken van een baars. Het duurt enige tijd eer deze zich toont en wij weten dat de missie is geslaagd als we deze vis landen. En gelukkig blijkt dit de missie toch als succesvol kan worden beschouwd.
De vis moet op een meetlat worden gefotografeerd met een soort sticker en met de visser. We doet dit met veel plezier, want zonder deze vis was het toch wel een jammerlijke vertoning geworden.

Dan gaan we door en weten nog twee snoekbaarzen te vangen. Omdat mijn gast vroeg naar huis moet om redelijk op tijd thuis te zijn voor een onverwachte klus, stoppen we erg vroeg. Die 500 kilometer kosten immers ook tijd. Wel pikken we nog een paar stekken mee die nu onder invloed van de matige stroming staan. Helaas hebbend e vissen hun posities blijkbaar nog niet ingenomen.

Dus is het inpakken geblazen. We zien ondanks de relatief grote inspanning tevreden terug. Onder de gegeven omstandigheden was dit blijkbaar het hoogst haalbare. En met een goed gevoel namen we afscheid in de hoop dat deze vangst bij mag dragen aan een goed eindresultaat in de wedstrijd. En daarbij gaat het maar het liefst over 29 soorten, te vangen in Europa. Wat een uitdaging!

Deze plaats hoefde absoluut te worden bijgewerkt. Het is zoals het was!

4 januari 2019 Grote inspanningen, maar weinig vis.

Twee dagen van te voren krijg ik het verzoek van Fishing Guides Holland om op 4 januari iemand uit Duitsland te gidsen. Het moet nog net kunnen, maar dan moet er nog wel wat gebeuren! Zo moeten er een overnachting en een Vispas geregeld worden.  Hoewel ik dit normaliter zoveel mogelijk mijn gasten zelf laat doen, met mijn hulp weliswaar, is de tijd nu wel erg kort. Bovendien dient ook de lunch verzorgd te worden. Gelukkig lukt het allemaal.

De avond van te voren meld Felix zich tegen zessen.  Hij is aangekomen! De afstand van dik 550 kilometer is afgelegd. Tjonge wat hebben sommige mensen er toch voor over om een dag te kunnen vissen in ons landje: het sportvissersparadijs. Dan verdienen ze ook wel een goede verzorging en begeleiding toch.

De volgende ochtend rijd ik langs de B&B en pik Felix op. Hij rijdt achter me aan naar de bestemming van deze dag. Dan heeft hij de auto direct weer bij de hand als we van het water komen.
Omdat het traileren inmiddels een routineklus is, ligt de boot even later klaar voor vertrek.

Als ik de motor start en alles gereed is, arriveert mijn collega, Visgids Biesbosch. Niet de oude maar de nieuwe. We wensen elkaar een voorspoedig 2019, wisselen even wat info uit en dan varen we weg van de steiger.

Helaas zien we even later dat stroom volledig weg is uit de rivier. Samen met de grauwe lucht en vochtige kou, is het niet echt aangenaam. Gelukkig zitten we goed in de kleren en houden het wel uit. De verticaalstokken komen uit de kast en na een korte uitleg gaan we van start. het blijft angstvallig stil daar beneden. Stroom weg, aanbeten weg!

Twee van deze vissen wist Felix te arresteren.

We proberen het op een andere stek, eveneens niets. Dan maar weer verder naar dieper water. En daar lukt het de onervaren snoekbaarsvisser om twee snoekbaarzen te vangen. Knap hoor voor iemand die nooit eerder met deze techniek heeft gevist. Meervallen, daar weet hij wel raad mee, maar verticale snoekbaarzen is toch andere koek.

Nu eerst maar eens een pauze inlassen en de inwendige mens verzorgen. Een belangrijke zaak bij dit weer. Iets warms nuttigen en de maag vullen, geeft daarna weer meer ontspanning en rust.

Omdat het hier bij blijft besluit ik veel verder te varen dan ik normaal gesproken doe. Op die andere stek valt het eveneens tegen. Toch is daar ineens die beuk die Felix een snoek oplevert. Gelukkig toch nog een vis en een andere soort.

Naast dit exemplaar kwam er tenslotte nog een kleiner exemplaar te voorschijn.

Dan nog een paar stekken aan de tand voelen en terug naar de plek waar de snoekbaarzen werden gevangen. Nu komt er helemaal niets meer uit. Ook de diepte waarop we vissen maakt geen verschil. Weliswaar krijgt Felix iets meer actie op een grotere shad, maar echt doorzetten, ho maar.

Dan gaan we langzamerhand terug en bestoken nog een andere interessante stek. Ook daar gebeurt niets en dus gaan we terug naar het beginpunt. Daar krijgen we wel wat tikjes, maar geen echte beten. Op enig moment slaat Felix echter vast op iets groots, maar dermate dat we lijnbreuk op de onderlijn hebben. Dat is balen zeg.

We zetten ons er over heen en maken een laatste rondje en warempel er komt nog een kleine snoek uit. Maar wat het allerbelangrijkste is, het enthousiasme waarmee Felix zich het verticaal vissen eigen heeft gemaakt.

Hij ziet hele goede mogelijkheden voor deze visserij in zijn thuiswater, een rivier in zuid Duitsland. Zo kon het gebeuren dat hij de hele dag vasthield aan deze techniek en niet wilde afwisselen. Na aankomst bij de helling, het is al bijna donker, zetten we de boot snel op de trailer en maken hem reisvaardig.

Als Felix zijn spullen in zijn auto heeft gepakt, moet de dikke kleding nog uit, alvorens hij kan vertrekken met een gigantische reis voor de boeg. Als ik veel later deze avond het bericht krijg dat hij goed is thuis gekomen, ben ik opgelucht. Hoe je het went of keert, het zijn dagen die veel van je vergen en zeker voor een sportvisser die er zo veel voor over heeft, heb ik veel respect.