8 december 2019 Twee zielen, twee gedachten.

Na het vangen van zo'n vis mag je gerust thuis komen. Wel eerst terug zetten natuurlijk.

Het is een nat en winderig weekend. Deze zaterdagavond zit ik thuis voor de kachel, lekker behaaglijk te lezen. Dan komt er een app binnen van mijn collega en naamgenoot Johan Struwe. Of ik morgen nog een paar uurtjes met hem het water op wil.

Gelet op de weinige visdagen die ik momenteel in mijn agenda heb staan, trekt me dit wel aan. Ik moet wel weer redelijk op tijd thuis zijn, want er staat op flinke afstand nog een etentje op het programma. Wat een leven toch! Als pensionaris probeer ik dit zo lang mogelijk vol te houden, dat is wel zeker.

Het is voor Johan, of wel "Visgids Biesbosch", geen probleem en zodoende treffen we elkaar om negen uur bij de helling. Er staat een harde wind en het regent af en toe. Daarom heb ik het warmtepak thuis gelaten en mijn nieuwe regenpak meegenomen. Deze trek ik zo snel mogelijk aan en wanneer de weinige spullen, die ik heb meegebracht, in de boot staan, kunnen we het water op.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik niet hoef te varen en kan met mijn rug tegen de wind in zitten. Gelet op de uitdrukkingen op het gezicht van mijn collega, mag ik hier heel gelukkig mee zijn. De harde wind en de regen striemen zijn gezicht en we moeten nog een heel stuk varen voordat we een luwe plek bereiken.

Onderweg waaien mijn hengels plotseling om. De wind heeft ze te pakken gekregen en een rodsock vliegt door lucht het water in. Helaas is deze niet meer te redden. Het eerste offer is gebracht. Hopelijk krijgen we hier een beloning voor terug in de vorm van mooie vangsten. De hengel is gelukkig wel binnenboord gebleven.

Zo ziet een friemel er dus uit.

Aangekomen op een plek in de luwte, gaan we aan de slag. De live scoop toont behoorlijk wat vis rond de vijfenhalve meter en dus mikken we hier op actieve roofvis. Deze blijkt helaas niet zo erg actief te zijn en het duurt geruime tijd voordat ik een friemel om kan zetten in een visje.

Ik vis met shads, terwijl de andere hengels zijn voorzien van spiering. Een aas waarop mijn collega de laatste tijd erg succesvol is geweest. Hij moet echter geruime tijd wachten voordat de snoekbaarzen zijn aas gevonden hebben. Ondertussen mis ik een harde aanbeet en vang nog een mini snoekbaarsje.

Een vis van formaat op de spiering

Dan lijken de spieringen opgemerkt te worden en vangt Johan twee schitterende snoekbaarzen. Mooie aanbeten en een flinke dril leveren twee serieuze snoekbaarzen op. Misschien moet ik het ook maar eens wat vaker gaan proberen met spiering. Tot nu toe zijn het bij mij missers en kleine snoekbaarsjes en die grote snoekbaarzen spreken mij ook wel aan!

Maar deze was nog groter.

Gaandeweg vang ik nog een respectabele snoekbaars en valt het bij mijn naamgenoot stil. We besluiten op enig moment terug te varen naar het traject waar we eerder succes hadden. De spieringen komen dan weer in de gratie. Waarschijnlijk dus een wijs besluit op onze treden terug te keren.

Helaas willen de vissen niet blijven hangen, althans niet bij mijn collega. Zelf weet ik opnieuw een mooie vis te vangen. Dan blijft het weer lange tijd stil en beseffen we dat we ons geduld opnieuw op de proef wordt gesteld. Het geluk dat we hebben is dat het droog is geworden en de zon zich af en toe vertoont. Dit maakt alles een stuk gemakkelijker en dus gaan we stug door.

Ik ben heel erg boos, als je dat maar weet!

Een surrogaat aanbeet bij mij vertaalt zich in een gehaakte grondel. Het diertje is gewoon op de haak geprikt en is erg boos. Wanneer mijn vinger te dicht bij komt, laat de grondel het weten. Niet dat dit iets uit maakt, want ik ga onverdroten voort met het verwijderen van de haak, zodat de pechvogel terug kan. Ik weet niet wat beter is, want grondels zijn zeer gewild door rovers als baarzen en snoekbaarzen.

Ondertussen spreken we met elkaar over het keurmerk voor gidsen dat nooit levensvatbaar lijkt te zijn geweest. Wij distantiëren ons er in ieder geval van. Ook de in oprichting zijn de Vereniging van Nederlandse Hengelsportondernemers is blijkbaar door aanloopproblemen gesmoord. Het blijft in de hengelsport blijkbaar een activiteit van voornamelijk éénpitters.

Vooral veel plezier delen, dat is de kunst.

Zo zijn gidsen zeker hun eigen product en daarin verschillen de beide Johannen duidelijk. Waar ik juist het persoonlijke contact heel hoog in het vaandel heb staan en de prijs en het aantal boekingen er minder toe doen, ziet het verdienmodel van mijn collega er geheel anders uit. Dit heb ik nog eens bevestigd gezien in het door hem geschreven boek "Pak je passie".

Dit heeft te maken met de fase in het leven, maar zeker ook wat verschillende persoonlijkheden betreft, Ik hoef er niet van te leven en richt me meer op een fijne balans van verschillende activiteiten. Mijn collega probeert een echt bedrijf neer te zetten en voor hem tellen vooral boekingen en omzet zwaarder.

Gewoon vissen die de moeite waard zijn.

Ik zie het ook terug in de aandacht die ik vooraf aan de visdag aan de gasten schenk. Als iemand bij mij aan boord stapt, heb ik doorgaans al een redelijk beeld van interesses en bezigheden van mijn gasten. Bij mijn collega is daar nauwelijks tijd voor. Er zullen ongetwijfeld gasten zijn die mijn aanpak niet aanspreekt en dan is het mooi als er alternatieven zijn.

Dan komen er bij mij nieuwe aanbeten, terwijl de spiering zijn aantrekkingskracht verloren schijnt te hebben. Een fraaie snoekbaars heeft mijn shad te grazen genomen en wurgt de shad compleet. Deze moet zeker naar de restaurateur. Gelukkig ben ik dat zelf, maar ik wacht hiermee tot ik weer thuis ben.

Andermaal

En andermaal vang ik een flinke snoekbaars. En dit terwijl de spieringen wel helemaal uit de gratie lijken te zijn geraakt. Ik krijg zowaar het gevoel dat het nog veel beter zou kunnen worden. Helaas moet ik ook de tijd in de gaten houden en dit zet ons er toe aan om het strijdtoneel te verlaten. Ergens wel jammer. Het moeilijkste van het vissen is immers het stoppen.

Wij pakken alles in en dan wordt de benzinemotor weer gestart. Wij varen in één streep naar de helling. Onderweg hebben we de wind nu voornamelijk mee en dat scheelt heel veel. Bij de helling leg ik de boot vast en rijdt "Visgids Biesbosch" de trailer in het water. Even later ligt de boot er weer op en keren we huiswaarts, lekker naar de warme kachel.

Samen op stap.

We hebben nog maar mooi een aantal heerlijke visuren meegepakt en dan is het in huis extra behaaglijk. Een bak koffie en iets erbij maken het thuis zijn weer compleet. Echter niet voor lang want dan ben ik alweer onderweg naar het diner dat in een gezellig restaurant is gepland. Heerlijke dingen eten, met een glas wijn erbij zet ons aan tot smullen.

Op de terugreis merk ik wel dat deze dag weer rijkelijk was gevuld en dat het vissen de vermoeidheid aardig heeft aangespoord. Ik had het niet willen missen, want ik kan er met plezier op terug kijken.

1 december 2019 Soms is alles anders: het weer, de gasten en de vangsten

De grootste van de dag kon de shad van mijn gasten blijkbaar minder waarderen.

Jan meldde zich naar aanleiding van verhalen over en printen van flinke snoekbaarzen, die mijn verslagen hadden opgeluisterd. Daar had hij ook wel zin in. Tja wie niet? Mij bekruipt dan al snel het gevoel dat een gidsdag, die voortvloeit uit dergelijke verslaglegging, niet onder mag doen aan hetgeen is vastgelegd.

Natuurlijk weet je ook dat iedere visdag anders kan zijn en druk je dit potentiële gasten op het hart. Zo ook Jan, die aangaf dat hij en zijn maat Mario echte kantvissers waren, die uitsluitend op witvis visten. Dit had bij mij de indruk gewekt dat het snoekbaarzen simpel moest worden aangepakt.

Voor het eerst verticalen doe ik dan bij voorkeur op rustig water en het mag ook niet te diep zijn. Dit was dan ook mijn uitgangspunt en daarom bleef een andere interessante bestemming buiten beschouwing. Achteraf was dit absoluut niet nodig geweest, maar hoe de vangsten dan zouden hebben uitgepakt?

Toen ik de parkeerplaats opreed waar we hadden afgesproken, stonden de mannen al klaar. En er was geen mist, zoals een dag eerder. Toen hebben we lang moeten wachten voordat de mist was opgetrokken. Daar had ik nu ook mee gerekend, maar dit bleek dus niet het geval. Zodoende konden we direct naar de voorgenomen stek varen.

Helemaal geen verticaalles nodig, deze twee.

Gaandeweg kwam ik er achter dat de mannen geen verticale visles meer nodig hadden. Ze hadden in het verleden reeds plaats genomen in de boot van Gio Scalia en Daan Verbruggen. Ik hoefde ze helemaal niets meer te leren. Wel maakten ze 100% gebruik van mijn materiaal en daar konden ze verdomd goed mee uit de voeten.




















En zo begon het bij mij te dagen dat dingen vaak zo anders kunnen zijn dan je meent dat ze zijn. Bijvoorbeeld dus ook het weer. Het werd een stralende dag, zonder wind. En dit terwijl er veel mist was aangekondigd!

De ervaring van de mannen vertoonde dezelfde tendens en de wind, die uit het oosten kwam, bracht niet de koude die ik had verwacht. Mede door de beschutting die we genoten, was het vrijwel windstil. Dit gaf ons de gelegenheid om volkomen gecontroleerd over de stek te kruisen.

Op die stek bleef "het harde werken voor een vis", hetgeen ik  had verwacht en ook had uitgesproken naar Jan, geheel onjuist. Vanaf het begin vingen de mannen snoekbaarzen. Veel snoekbaarzen! Geen grote vissen, maar aantallen. En dit ging vrijwel de hele dag door. Ze voelden perfect aan wat er onder water gebeurde en verloren vrijwel geen vis, of het moest zijn dat deze voortijdig loste.

Een mooi exemplaar voor Mario.

Met andere woorden, ze konden perfect uit de voeten met de korte verticaalstokken en maakten goede keuzes wat de shads betrof. Vooral Mario was bijzonder gecharmeerd van de Playboy 90 Chart Back. Hij viste er de hele dag mee en om een verdrietig afscheid te voorkomen, schonk ik hem dit aasje dat hem zo vertrouwd was geworden.

Jan wisselde wel af en toe van aas, maar hield het toch ook vooral bij kleinere shads. Zelf wisselde ik ook af en toe, hoewel daartoe eigenlijk geen enkele aanleiding was. Het is gewoon leuk om af en toe even iets anders te proberen toch! Wat dan wel opviel is dat kleuren weinig uit maakten. Als de vissen trek hebben, zijn ze niet kieskeurig. Overigens ben ik niet erg gelovig wat kleuren betreft.

We kletsten heel wat af en nuttigden allerhande versnaperingen. We kenden een grote diversiteit die varieerde van speculaasvlaai en candy's tot worst en gehaktballen. En zo raakte deze dag aardig vol.  De grote vissen bleven echter buiten bereik. Althans waren ze moeilijk te vangen.

Toch nog een 66'er

Uiteindelijk kreeg ik toch nog een 66'er te pakken en had die liever bij mijn gasten aan de lijn gezien. In ieder geval was nu bewezen dat het wel kon, maar de kleinere vissen gaven de grote exemplaren blijkbaar weinig kans.

Af en toe was het de één na de ander en kon ik blijven scheppen. Ik schepte ook een paar vissen die naast de boot losten. Omdat ze nog een beetje beduusd in de oppervlakte hingen, gaf ik de vanger alsnog gelegenheid nader kennis te maken afscheid te nemen.


















Naarmate de dag vorderde werd het aanmerkelijk kouder en zakte de zon snel richting horizon. Omdat er ook nog een redelijk stuk moest worden gevaren, pakten we alle spullen in en ook onszelf. Met een snel varende boot is het toch een stuk kouder dan verticalend met 1 kilometer per uur op een beschutte plek. Weggedoken in onze pakken trotseerden we de kou.

Bij de helling bleek wel dat de mannen van aanpakken wisten en snel stonden we gereed voor vertrek. Jan en  Mario lieten me weten van plan te zijn nog eens terug te komen. Daarop reageerde ik met een "Ohjee!" Want hoe moest ik een dag als deze in godsnaam evenaren. Tientallen vissen hadden we gevangen.

Enkele dagen later, pikte ik nog even een paar zonnige uurtjes mee op dezelfde stek. Het resultaat bleef beperkt tot 7 snoekbaarzen, die ik echt moest zoeken.

Zo zagen we op alle fronten dat het kan verkeren; het weer, de ervaring van mijn gasten en de vangsten. De onvoorspelbaarheid blijft en maakt het spannend om er op uit te gaan. Maar als je de kans hebt even een paar zonnige uurtjes het water op te gaan, maken de vangsten zoveel niet meer uit. Het is gewoon genieten en samen met twee gasten is dit driedubbel feest.

Het was een fijne dag.

30 november 2019 Mist, bot en prachtige luchten.

Een echte winterdag kondigt zich onderweg al aan.

Al vele dagen zijn verstreken dat ik JP niet van dienst kon zijn en hij desondanks de moeite nam om hier vanaf de oever te vissen. Ook vorig weekend was weer zoiets. Wij pakten ons cadeau voor "50 jaar samen" uit in Rotterdam. Een verblijf in een hotel in het centrum van de stad in combinatie met een bezoek aan een concert, de Euromast en de Markthal. Er is immers nog veel meer dan alleen maar vissen.

Af en toe begeven we ons in hogere sferen.

Juist die afwisseling maakt het leuk en het vissen verveelt op deze manier nooit. Maar nu hebben JP en ik een afspraak ingelast. En hoeveel zin hij heeft blijkt wel als hij een kwartier eerder vertrekt dan normaal. Ik zie het als ik net mijn bed uit kom, JP is al onderweg. Mijn planning voorziet in de afgesproken tijd, maar het lukt me niet daar een half uur op in te lopen.

Zeker niet als ik eerst de ruiten van de auto moet krabben, want is koud, het heeft echt gevroren.
Ook moet ik nog het e.e.a. opnieuw installeren in de boot, omdat deze voor onderhoud naar de dealer is geweest. Overigens was de trailer een week eerder al aan de beurt. Je dat moet ook allemaal doorgaan.

In het vertrouwen dat alles nu weer op en top in orde is vertrek een kwartier te vroeg, terwijl ik heb gezien dat JP al bijna op onze bestemming is. Die ga ik niet meer inhalen. Dat is ook niet erg, want nu heeft hij alle tijd om zijn warmtepak alvast aan te trekken en die is hard nodig. In de mist rijden we even later samen naar de helling, waar het nog mistiger is.

De zon heeft erg veel moeite de mist te verdrijven

De kou doet het water dampen en al die waterdamp is niet van zins snel te verdwijnen. Er is namelijk geen wind en de zon wint slechts langzaam aan warmte. In de mist varen wij even later toch het water op. Ik volg zo goed en zo kwaad het gaat de lijn van de vorige keer dat ik hier was. Er doemen een paar andere boten op die ook op de put blijven hangen, omdat ze de rivier niet op kunnen.

Ik vaar zo dicht mogelijk naar de monding, maar doe een paar diepere plekken aan om daar verticaal te vissen. De vissen liggen erg diep hebben we eerder wel gezien en nu blijkt dat ze zelfs relatief gunstige plekken al hebben verlaten. Voor mij zijn dat plekken die niet dieper zijn dan tien meter. En zo belanden we bij de monding, waar geen stroming staat. Toch laten we de shads zakken en werpen wat om ons heen.

De HM-shad flikt het een knappe "Flunder" te verschalken.

Dan ineens is er even actie bij JP, maar het schijnt weer net zo snel voorbij te zijn.........of toch niet? Nee hoor, die hengel gaat flink krom en de slip treedt in werking. Een snoek misschien, vanaf die 4 meter diepte? Tot onze grote verbazing zien we dan een flinke platvis in de oppervlakte verschijnen.
Ik schat de vis op zo'n 40 centimeter. Maar wat doet die bot hier in godsnaam?

Onze dag is al weer een succes met zo'n uitzonderlijke vangst. Pieter Beelen van Sportvisserij Nederland laat later weten:  "Mooie vangst. Dit komt vaker voor bijvoorbeeld op de Waal of op de IJssel, dat is natuurlijk ook bizar ver van zee. Ze willen paaien op zout water dus ze zullen proberen terug naar zee te gaan, of dat altijd lukt is niet zeker."

Noodgedwongen blijven we nog lang op deze plek hangen. Wanneer de mist eindelijk iets minder wordt, waag ik het erop. Dicht langs de oever vaar ik naar onze bestemming. Onderweg voelen we nog een interessante stek aan de tand. Er gebeurt echter helemaal niets. Wel is de mist inmiddels verdwenen en nu laten we ons niet langer weerhouden.

Na een moeizame bevalling is deze dag echt geboren.

Op de stek aangekomen, zien we direct dat er veel vis aanwezig is. Nu gaat het dus afhangen van de bijtlust en deze kan zeer wisselvallig zijn weten we. Soms ben je zelfs afhankelijk van korte bijtperioden. Deze kun je dus missen als je elders bent gaan zoeken. Wij proberen het vandaag weliswaar een stuk verderop nog ven, maar keren al snel terug naar hier.

Wie het kleine niet eert....

En we hebben inderdaad de nodige aanbeten en vangen vis. Opvallend  zijn wel de vele kleine aanbeetjes waarop je niet zodanig kunt reageren dat je de dader kunt vangen. Mogelijk zitten er ook grondels bij en natuurlijk kleine snoekbaars. Gelukkig dat ze er zijn, die vissen voor de komende jaren. "Wie het kleine niet eert........." kennen we inmiddels wel en blijft tevens een waarheid als een koe.















Wij verheugen ons over het mooie weer, waarvan we nu kunnen genieten. De zon in combinatie met weinig of geen wind, maakt het uitermate aangenaam op het water. Wij besluiten na een paar vissen om toch ook even op andere stekken te gaan kijken. Daar valt eigenlijk helemaal niets te beleven. Blijkbaar concentreert de vis zich steeds meer op de diepere plekken. Uit het niets komt bij mij nog één aanbeet die ik weet te verzilveren; een snoekbaars van zo'n 50 centimeter.

We gaan dan snel terug naar het startpunt, want de dagen zijn nu te kort om lang te blijven hangen op plaatsen waar positieve signalen ontbreken.  Daarom liggen niet veel later weer te vangen en ons verbazen over al die acties die ons slechts scherp houden, maar niet tot het gewenste resultaat leiden. Dit neemt niet weg dat we ons zelf heel gelukkig prijzen met deze schitterende visdag.

de teller loopt inmiddels toch aardig op en al de tijd gekomen is om terug te gaan naar de helling, staat de teller op 18 vissen: 17 snoekbaarzen en één bot!! Wij zijn happy en pakken onze spullen in. Het licht gaat op de boot en we varen terug. Dan merk je wel dat we echt in winterse omstandigheden verzeild zijn geraakt. Handschoenen en warmtepakken zijn onontbeerlijk. Gelukkig hebben we alles voor handen en prijzen ons hiermee erg gelukkig.

We laten weer een schitterende dag achter ons.

Bij de helling is het snel weer gepiept. Enkele jonge gasten stropen de haventjes nog af, op zoek naar grote baars. Daar slagen ze ook wel in, maar daarvoor blijkt erg veel geduld en doorzettingsvermogen nodig. Die ene grote baars kan al bepalend zijn voor het succes. Respect mannen dat jullie dit kunnen. Voor mij is de boot toch wel het middel geworden om achter de rovers aan te gaan. Maar ooit droomde ik hier ook alleen maar over en die droom werd werkelijkheid.

Nu stappen we weer in de auto en brengen de boot naar huis, genietend van de prachtige luchten die de ondergaande zon te voorschijn weet te toveren. in alle opzichten alten we weer een gedenkwaardige dag achter ons: bot gevangen!!