13 oktober 2019 Veel nieuwe soorten en een rijk gevarieerde vangst.

Twee broers die dezelfde passie delen.

Van Fishing Guides Holland komt het verzoek om Francois en zijn broer te gidsen. Ik reik hen een paar adressen van B&B's aan en ze boeken vlak bij mijn woonplaats. Dit biedt  mogelijkheden om hen op te pikken wanneer dit zo uit komt. Nu is dit niet nodig en vraag ik hen naar de helling te komen die ik voor ogen heb.

De vraag naar snoek en snoekbaars is de richtingaanwijzer. We zullen het zien, want de wateren waar ik doorgaans vis, leveren een grote variatie aan vis op, maar per soort kan het erg verschillen. Soms zijn het voornamelijk baarzen en een andere keer snoekbaarzen. Vandaag zou een dag worden met het liefst vijf soorten!

Toen ik een kwartier te vroeg bij de helling kwam, stonden de mannen al te wachten. Ik stopte bij hun auto om ze de kans te geven hun spullen in de boot te laden, omdat de helling een stuk verder op lag. Ondertussen laadde ik ook mijn spullen in en maakte de Tomasco klaar voor de 495e lancering!

Meest voorkomende vangst

Sinds de aanschaf van de Tomasco in april 2013 houd ik een vangstregistratie bij. Daarin is iedere trip opgenomen. Nog heel even en het jubileum van 500 is daar. Onvoorstelbaar eigenlijk en tegelijkertijd geeft het een gevoel van vreugde dat deze aankoop zo goed heeft uitgepakt. Overigens vraagt Tom. nog wel eens naar zijn vorige baasje, maar die durft de ontmoeting helaas niet aan.

We moeten even wachten op de bellyboat die onder op de helling ligt. Zodra deze te water is gegaan rijd ik de trailer het water in. Ik had echter even moeten kijken waar deze zich op dat moment bevond, want het bleek dat ik de schipper de schrik op het lijf joeg. Een goede leer voor een volgende keer! Gelukkig ging het allemaal wel goed.








Op het water hebben we eerst alles in orde gemaakt en besproken hoe het vissen te werk zou gaan. En zoals inmiddels waarschijnlijk wel bekend, begin ik met een stuk te slepen. Dit pakte direct goed uit, want de Little Fat John pikte vlak onder de kant een snoekbaars op. Een prachtig begin dus en een plaatje waard. Later bleek dat het enige zwakke punt van deze vissers het showen van de vis voor de camera is. Ik wilde net afdrukken en toen .... plons, weg was de vis.

Actie houdt je wakker.

Dan weer verder. Daarbij lieten de vissen het aardig afweten. Ik adviseerde dat één van hen, staande voor in de boot, zou gaan werpen. En zo kwam de volgende vis dan ook binnen. Een fraaie baars viel ten prooi aan Bernois. Direct na het terugzetten, wierp hij dezelfde stek nog een keer aan en was de volgende baars een feit.

Deze mannen hoef ik niets te leren over het werpen. Ze beheersen dit helemaal en werpen bij wijze van spreken op de centimeter nauwkeurig. Daarom voer ik ook regelmatig op de Minn Kota en liet hen beiden werpen. Ondertussen tikte ik een shadje over de bodem om actieve snoekbaarzen te kunnen lokaliseren. Dit laatste leverde vandaag echter niets op .

Een winde hadden ze niet eerder gevangen, zeker niet als roofvis.

Slepend kreeg Francois plotseling een keiharde aanbeet. Het bleek om voor hen onbekende vis te gaan; een winde. Dan is het wel handig als je de Engelse en Duitse naam ook paraat hebt: respectievelijk "ide"en "Aland". Dan kunnen de mannen de relatie met de "chub" of wel kopvoorn leggen en de vergelijking maken.

Weer een heel stuk verder krijg ik een keiharde aanbeet op de hengel achter in de boot. Al snel moet ik helaas constateren dat het alweer voorbij is. Tja soms gaat dat zo en het zou nog vaker gebeuren. We houden het op weer een winde en later zouden er bij het werpend vissen nog twee ontkomen.

Op een gekende stek zet ik de mannen weer aan het werpen en dit levert de roofblei op die ik in gedachten had. Opnieuw een primeur en wel een hele mooie. De mannen hebben er lol in en zullen dit ook zo houden vandaag. Vier soorten zijn al binnen.

Zo'n Bullfrog ziet er niet uit.

Maar waar de aandacht vooral naar uit ging, was de snoek. Deze wilde zich nog steeds niet vertonen. Daarom viel de keuze op groot rubber. Ik stelde voor de roze Bullfrog te monteren. Dit stootte nogal op wat weerstand. Toen ik vertelde dat deze gehavende Bullfrog al hele grote vissen had opgeleverd, gingen ze overstag. En na enige tijd de enige snoek van deze dag ook.

Deze fraaie snoek greep dus de roze Bullfrog, wat een verrassing.

Het is altijd prettig als zoiets goed uit pakt. Het was een exemplaar van 82 centimeter. Geen gigant dus, maar wel de moeite waard. Toen ik ging fotograferen, had ik blijkbaar de ankerfunctie van de Ulterra geraakt, waardoor deze werd uitgeschakeld. het gevolg was dat ik even later de boot tegen de oever zag liggen. Omdat dit niet heftig was, liet ik het maar even zo. Na de fotosessie brachten we de boot terug naar open water.

Dan blijft het heel lang erg rustig. De mannen staan dapper te werpen en Bernois kiest voor het jiggen met een klein shadje met een lichte loodkop. Dit werpt zijn vruchten af en hij vangt op deze manier baars. En daar gat het natuurlijk om, actie.

Nog veel leuker wordt het als Francois tegelijkertijd een grote winde haakt. Dan hebben we ineens weer een feestje. En zo wisselen lange perioden zonder enige actie zich af met die ultieme momenten van dubbele vangsten.

Even later stort zich opnieuw een winde op de Rapala jointed. Helaas blijft deze niet hangen. Tja die horen er ook bij. Wat telt is het feit dat we goed bezig zijn. We weten de vissen te vinden en tot aanbeten te verleiden. Voor de rest moet je ook het geluk aan je kant hebben immers.

Inmiddels naderen we het einde van de dag en willen de mannen nog graag één keer een lange oever afvissen. Ik weet aan de andere over nog zo'n stuk en steek de rivier over. terwijl ik de boot langs de oever stuur, ruim ik zoveel mogelijk spullen op. Dat scheelt straks weer.

En opnieuw grijpt een winde het kunstaas en ook nu weer weet deze vis te ontkomen. Jammer. Omdat de lange oever eindigt en ik ook nog de laatste dingetjes op wil ruimen stuur ik door naar de volgende kribkop.

Deze winde wilde uitsluitend alleen op de foto.

En daar eindigt ons avontuur met een laatste grote winde, die net als de eerste vis, de snoekbaars, niet op de foto wil met de vanger. Wel heeft hij nog even op de meetlat geposeerd. Zodra de vis wordt opgetild voor de foto met visser, vindt de winde het welletjes en ontworsteld zich aan de hem, om met een plons uit het zicht te verdwijnen.

Wij hebben 13 vissen gevangen: 1 snoek, 1 snoekbaars, 1 roofblei, 3 windes en de rest baarzen. Daarmee zijn de broers erg blij en ze kijken terug op een geslaagde visdag. Het blijft nu eenmaal een verrassing en deze dag was er zo één. Nu wacht hen nog een drie en een half uur rijden, wat ze samen doen, net als vissen. Mooi hoor dat je dit als broers kunt delen.

11 oktober 2019 Een harde wind, veel variatie en een hengel die niet kon zwemmen.

Zo ziet het er uit op een regenachtige en winderige dag.

Dietmar Isaiasch (Didi) bracht ons ooit samen. Omdat hij niet meer in de gelegenheid was Serge en Robert veelvuldig te gidsen, verwees hij naar mij. En nu gaan we al jaren één of twee keer samen op stap. Ondertussen is er wel erg veel veranderd, mede door het overlijden van de echtgenote van Serge. Nu heeft hij eigen een boot in Nederland liggen, waarmee hij zelf op stap gaat.

En toch komen de mannen ieder jaar wel een keer langs en dan maken we er een gezellige boel van. Dat wil zeggen dat we samen met mijn echtgenote, Greetje, 's avonds gaan eten. Zo is er een "bondje" ontstaan, waaraan we allen veel plezier beleven.

Deze keer kwam er een locatie in beeld waar Didi eens met hen was wezen verticalen. Een kleine plas, grenzend aan de rivier. Ik was daar al eens wezen kijken naar de helling, die deze naam eigenlijk niet mag hebben. Maar met de Subaru moest het te doen zijn. En dus troffen we elkaar boven aan de dijk, als tegenliggers. Een fraaie timing dus.

Er stond een hele harde wind en dus moest het traileren rustig en weloverwogen gebeuren. Hobbel de bobbel reed ik in een slakkengang de trailer het water in. We duwden de boot ervan af en lieten hem tegen de naastgelegen rietkraag waaien.

Het voordeel van deze locatie zat voor mij vooral in het deel van de rivier dat ik wilde gaan bevissen. Deze sloot direct op op deze plas. Dit betekende iets verder rijden met de auto, maar veel minder ver varen. Bij deze harde wind kwam dit extra goed uit.

Nadat ik de auto had geparkeerd moesten we in overleg instappen, waarbij Robert, die lieslaarzen aan had, als laatste aan boord klom. Dit moest met beleid gebeuren en zo zaten we op enig moment samen in de boot en kon ik langzaam achteruit varend het open water op. De eerste hindernis was genomen en we konden op aanwijzing van Serge de eerste stekken bevissen.

Tegen de stijle taluds zagen we behoorlijk wat vis liggen en met behulp van de Ulterra konden we tegen de wind in varend, nauwkeurig vissen. Op de plas wilde het de aangewezen stekken echter nog niet lukken. Serge ervoer één keer een aanbeet, maar veel te voorzichtig om kans te maken de vis te haken.

En dus gig ik richting rivier. Slepend kwamen we van de plas af en ik wees er meerdere keren op dat de plug dicht bij de boot gehouden moest worden. Het gebeurde echter toch, de plug van Robert liep vast. Ik voer terug en kwam er tot mijn grote verbazing achter dat deze tientallen meters achter de boot vast zat. Tja dit had Robert zo geleerd.

Nu is dit op heel groot water natuurlijk geen enkel probleem, maar als je langs een oever vist, die bovendien grillig is, dan kan dit dus niet. Laat staan een hele scherpe bocht nemen. Vanaf dat moment hield ik de lijn van Robert nauwlettend in de gaten, want voorkomen is beter dan genezen.

Robert is iemand die altijd blijft knutselen en daar veel tijd aan besteedt. Als anderen vangen en hij niet, gaat hij weer op zoek naar iets anders. Lichtere loodkoppen en zwaardere wisselen elkaar af. Grotere shads moeten plaats maken voor kleinere en de verticaalhengel wordt gewisseld voor de dropshot en omgekeerd. Het is gewoon zijn manier van vissen.

De kop is er af.

Na geruime tijd gesleept te hebben kwam er een prachtige aanbeet in de oever. Robert mocht als eerste een fraaie baars vangen. Echt een schitterend exemplaar. Geen echte kneiter, waar wel indrukwekkend. Zo de kop was er af.

Niet veel later krijgt Robert een echte kanjer aan de lijn. De strijd duurt helaas maar even en dan heeft de vis zich bevrijdt van de haken. Robert blijft verbijsterd achter en heeft het er nog vaak over deze dag. Ik houd het er op dat een vis het kunstaas in de bek kan hebben en wanneer hij deze opent, terwijl de haken geen doel treffen, is het gewoon voorbij. Vragen over wat er fout kan zijn gegaan voorkomen herhaling mijns inziens niet.

De "snoekbaarsvanger" van de dag.

Serge voerde aan de buitenkant een favoriete plug en kon enige tijd later aan de bak. Nu was het een prachtige snoekbaars die de pineut was. Later zou blijken dat hij de enige "snoekbaarsvanger" van de dag was. Zo krijgt ieder zijn plek op het erepodium. Maar omdat de boot de vis vangt en niet die ene visser, blijft het een gedeeld plezier.

Slepend in een bepaald traject vingen we behoorlijk wat baarzen. De echt grote waren niet thuis, maar wij hadden in ieder geval heel wat actie. Helaas was de wind een spelbreker. De boot werd telkens uit zijn  koers geduwd en zeker bij het drillen, was het uitkijken geblazen.

Op een hoek waarvan ik wist dat er heel ondiep stenen liggen, ging het dan ook mis. Met beleid hebben we de boot weer "los"gekregen. De Honda omhoog en de Minn Kota zodanig getrimd dat de schroef nog precies in het water stak was bijna voldoende. Met een beetje afduwen van de stenen kwam de Tomasco weer vlot.

Ik stelde voor om het elders te proberen, verticaal wel te verstaan. Daarvoor had ik mijn hoop gevestigd op een brug en op meer beschutting tegen de wind. Gelukkig bleek het met die wind te kloppen. Het verticale vissen moest zich nog gaan bewijzen.

Daarvoor hadden we dus Serge meegenomen. Hij toverde een snoekbaarsje te voorschijn. Er was dus vis en er viel iets te vangen. Zelf voelde ik ineens een verzwaring en sloeg daarop aan. Al snel kwam er flinke weerstand en die bleek afkomstig van een snoek. Deze konden we landen en schatten de vis op 70 centimeter. In de regen ging de vis zonde voor de camera te poseren snel terug.

Ineens hoorde ik een plons en zag nog net de hengel van Robert een duik nemen. Later bleek me dat hij deze op de rand van de boot had gelegd en dat Serge bij het terughalen van zijn hengel, de fatale duw had gegeven. We hebben nog geprobeerd de hengel terug te vinden, maar slaagden daarin helaas niet.

Toen er geen vissen meer wilden bijten, besloten we terug te slepen naar ons beginpunt. Het bleef verdacht rustig en opmerkelijk was dus dat we juist op de enen traject onze slag hadden kunnen slaan.
Terug op de put zocht ik andermaal de stijle taluds op. Vis lag er meer dan genoeg, zo rond de 10 meter diep.

Daar wist Serge zijn derde snoekbaars te vangen en tevens de laatste vis van de dag. Het was ongeveer de 12e. We hadden drie snoekbaarzen, één snoek en de rest baarzen in de boot gehad en waren daar content mee. De laatste pogingen om dit aantal nog te verhogen, mislukten.

Dan maar op naar de helling. Daar de boot weer door de wind in het rietkantje laten drukken. De trailer weer voorzichtig, hobbel de bobbel, het water in en met de hulp van Robert met de lieslaarzen, de boot er goed voor gelegd. Toen deze er op lag eerst een klein stukje het water uit om dan de boot met de buckels vast te zetten. Zo stuitert deze niet van de rollen af bij het hobbel de bobbel omhoog rijden. Je leert in de loop der jaren wel hoe je kunt voorkomen in plaats van genezen.

Dan rijden we achter elkaar naar Tiel en lever ik Serge en Robert af bij een parkeerplaats, dicht bij het beoogde restaurant. Ik breng de boot  naar huis en kleed me om. Daarna samen met Greetje naar de wachtende mannen om vervolgens vele gezellige uren te tafelen. Het was weer een super dag!

10 oktober 2019 Een frisse dag en toch warm door de resultaten.

Een kleine snoekbaars diende als voedsel voor deze gezonde baars.

Nadat Andreas twee keer twee dagen is geweest, komt hij nu met een vriend een dag met de boot vissen. De eerste keer in de zomervakantie had hij zijn twee zoontjes bij zich en daarna bracht hij tijdens de herfstvakantie alleen de jongste mee. Deze was dan ook echt fanatiek. En dat had hij niet van een vreemde.

Andreas jen ik als een gedreven visser en dat bleek ook nu wel weer. Samen met Holger hadden ze onderdak geregeld in een bungalow aan het Veluwemeer. De kajaks hadden ze mee en deze werden ook benut, hoewel het weer een spelbreker was. Het is nu eenmaal een vaartuig dat in slechte weersomstandigheden moeilijk te hanteren is.

Andere tijden in de Old Town

Het doet me denken aan de tijd dat ik met de Old Town Canadese kano onderweg was. Deze had ik weliswaar uitgerust met een elektromotor, maar deze had ook zeker zijn beperkingen. Toch was het een avontuur dat de moeite waard was. En zo zie ik Andreas ook bezig. En natuurlijk is zo'n nieuwe kajak, waarin je min of meer zit te fietsen, wel iets anders dan een lompe Canadees.





Ik vernam dat de mannen al een bezoek aan de Zaan hadden gebracht en aan de Hoge Vaart in Flevoland. De eerste trip was geen succes, maar de tweede had een klink aantal snoeken opgeleverd. Het grote water was helaas te winderig en het zou, helaas voor hen, zo blijven.

Terwijl ik onderweg was naar de helling, kreeg ik een seintje dat de mannen vertraging hadden vanwege de grote drukte op de weg. Dit paste mij wel, omdat mij hetzelfde lot beschoren was. Toch was ik gelukkig eerder aanwezig en maakte de boot in gereedheid.

Één van de vele baarzen.

Zodoende konden we kort na aankomst van Andreas en Holger snel het water op. Het was voor Holger de eerste keer dat hij met een echte visboot het water op ging. En nu maar afwachten hoe het resultaat er aan het einde van de dag uit zou zien.









Dit kan ik wel alvast verklappen; het werden 8 baarzen en één snoekbaars. Een eenzijdige dag dus, zeker in vergelijking met een trip een paar dagen later, met 13 vissen en 5 soorten. Zo kan het dus verschillen.

Wij gingen eerst, zoals vrijwel gebruikelijk, een poosje slepen. Dit biedt de gelegenheid om even uit te leggen wat de bedoeling is en welke mogelijkheden we hebben. Holger had nog nooit verticaal gevist en wilde dit erg graag leren. Dit zou nog niet zo makkelijk worden want de snoekbaars was niet erg actief.

Andreas stond al snel voor in de boot te werpen en kon zijn energie zo goed kwijt. Ze visten vooral met hun eigen hengels. Alleen voor het verticaal vissen, had Holger een exemplaar van mij nodig. Af en toe gebruikten ze een stuk kunstaas van mij, om deze te ervaren, hoewel ze zelf de nodige spullen hadden meegebracht. En Andreas kende inmiddels het klappen van de zweep wel. En aan zijn uitrusting was duidelijk te zien dat er niet op werd bespaard.

Hij is zo'n visser die het avontuur wil ervaren. Zo heeft hij in korte tijd in verschillende landen gevist en op verschillende soorten. Daarbij stonden ook de zeebaarzen op het menu. Het past gewoon helemaal bij hem en biedt hem de nodige ontspanning. De zegen van het vissen komt hem goed van pas. Onwillekeurig moet dan ook wel denken aan de huwelijken die zodoende ten gronde zijn gegaan. Dat zie ik bij hem gelukkig niet zo gauw gebeuren.

De eerste van de dag.

Dit zijn allemaal beschouwingen die ik meestal na afloop van zo'n visdag de revue laat passeren. Maar zeker ook wat er zo'n dag is voorgevallen en wat ik er van kan leren. En ieder geval was dit een dag dat ons geluk op de proef werd gesteld. Gelukkig was de eerste vis die binnen kwam een mooie forse baars. Zo'n vis die Holger niet eerder had mogen vangen.














Wat een verrassende bijkomstigheid was, een forse vis die hij opgaf. Het was het restant van aan vis die bijna half zo groot was. Aan de staart te zien, meenden wij er een snoekbaars in te herkennen. Nu gebeurt het wel vaker dat er een kleine vis naar buiten komt, maar dit was toch wel uitzonderlijk.

Zoals gezegd stond Andreas voorop de boot te werpen en hadden we ook nog eens twee baarzen tegelijk: de ene slepend en de andere werpend gevangen. Dan is er ineens dus van alles gaande om vervolgens weer lang te moeten wachten op de volgende vis. Deze kwamen er wel, maar moeizaam.

Deze gewichten brengen het aas wel op de gewenste diepte

Het leek er dus op dat alleen de baarzen vandaag van zich lieten horen. Daar wilden we verandering in brengen door oever een diepe put te gaan slepen. Het druiligere weer en de harde wind hadden we als echt snoekweer bestempeld. we kwamen echter bedrogen uit. De grote liggen, noch de grote "gummies" kregen enige aandacht. Althans voor ons niet merkbaar.








Om het aas flink op diepte te brengen, voorzagen we enkele stukken van een flink gewicht, dat we net voor de onderlijn bevestigden. Daarbij kwamen de uit Zweden meegebrachte exemplaren goed van pas. Met 30 tot 50 gram krijg je het aas tenminste op de gewenste diepte en dat was hier wel nodig, gelet op de signalen op de dieptemeter. Het bleef dus helaas bij signalen.

Op de rivier had in een paar waypoints geplaatst op plekken waar veel vis aanwezig was. Daarbij ging het om diepere plekken die kans boden op snoekbaars. Hier zijn we vervolgens verticaal gaan vissen. Maar zoals wel vaker; "de bekken gingen niet open" om het maar zo te zeggen.

Zijn eerste snoekbaars en verticaal!

Terwijl we bij een kribkop lagen te werpen, gaf Holger te kennen verticaal te willen vissen. Prima dus en ik gaf hem een verticaalhengel aan. Toch vroeg ik hem even te wachten, zodat ik de boot boven het diepere stuk bij de kribkop kon brengen. We lagen er nog niet of hij zat met een kromme stuk zijn eerste snoekbaars in zijn leven te drillen. Niet groot, maar wel was er een grens verlegd.

We hebben zo meerder stekken intensief uitgevist, maar de snoekbaarzen bleken er geen zin in te hebben. Ze weigerden hun medewerking aan onze inspanningen. Deze hadden we goed kunnen gebruiken om het druilerige weer een beetje te compenseren. Echt herfstweer dus en net zoals bij de boeren is het weer dus altijd de factor die van grote invloed is. Bij het vissen weet je eigenlijk ook nooit hoe de vis reageert.

De kneiter van de dag en een mijlpaal voor Andreas

Gelukkig kwam er nog die ene kneiter, die met name Andreas gelukkig maakte, een baars van 47 centimeter bleek zijn nieuwe record. Dat is altijd weer een mooi moment die een stempel op de dag drukt. Een fijne stempel, wel te verstaan. Hij was er helemaal mee in zijn nopjes.

De grootste van deze dag.

Terug bij de helling moest er een touw vast aan de achterkant, om te voorkomen dat de boot dwars achter de trailer werd geblazen. Nu bleek het ook een noodzakelijk iets in ander opzicht. Terwijl ik de auto ophaalde kwam er een zwaar beladen schip in zicht. Deze zoog al het water weg bij de helling en was niet meer in de gelegenheid de boot even uit de kant te varen.
























Het gevolg was dat de boot op de stenen kwam te liggen en gelukkig hielden Andreas en Holger hem daar. Hij lag dus niet te stuiteren, maar lag stil tot het water weer terug kwam. Er was verder niets aan de hand. het was voor ij wel de eerste keer dat ik zag dat de boot helemaal droog kwam te liggen. Gelukkig liep het verder goed af en ben ik weer een ervaring rijker. En het blijft dus uitkijken geblazen met grote schepen die passeren terwijl je aan het traileren bent.

Toen de boot het water uit was en alles weer was ingepakt, keken we toch terug op een geslaagde visdag met de nodige memorabele herinneringen. De volgende dag bleken de mannen andermaal niet het water op te kunnen, maar vingen ze vanaf de kant toch een hele fraaie vis. Petri Heil mannen!

De volgende dag leverde de mannen deze vis op van het kantje.