8 mei 2020 Dat mag niet ! Dit mag wel !

Niet vies van een trosje wormen deze meter.

Na een sessie "vissen met wormen" met collega Thom Prüst op stromend water, ben ik nu een dag met Jöran op stap op een ander water. Een wezenlijk verschil is, dat we hier geen stromend water hebben

Nu is dit momenteel extra lastig, omdat we ook al met Corona-voorschriften van doen hebben. Hierbij zien we eveneens dat de misverstanden voor het oprapen liggen. Wanneer mensen voorschriften en richtlijnen vanuit hun eigen visie gaan interpreteren, hebben we er een extra virus bij.

Voor het geval men er andere ideeën op na houdt

Ga je nu wel of niet met wormen vissen en komen we tegemoet aan de Corona voorschriften. Wat het vissen betreft heb ik me verdiept in hetgeen Sportvisserij Nederland heeft gepubliceerd. Zij zeggen uitdrukkelijk dat het vissen met wormen is toegestaan en dat gevangen roofvis direct moet worden terug gezet. Dat laatste doen we vanzelfsprekend altijd al.

Ik heb dit jaar al eens eerder controle gehad van Rijkswaterstaat en geconstateerd dat ook deze instantie controleert op dit aas en bij ons werd het toen probleemloos goedgekeurd. En zo wil ik het houden, zeker als ik met gasten onderweg ben. De zaken moeten voor elkaar zijn.

Ook in de boot dus.

Echter ook dit jaar word ik weer geconfronteerd met mensen die mij er op wijzen dat hetgeen ik doe niet mag! Dan krijg je te horen: "Dat mag niet". Er vanuit gaande dat ze instemmen met de 1,5 meter die we in acht nemen in de boot, zal het wel over het vissen gaan.

Dan zeg ik: "Dit mag wel" in de wetenschap dat ik me aan de regels houd. En hetzelfde zien we regelmatig met betrekking tot de voorschriften inzake Corona. Dit maakt het leven er niet makkelijk op. Bovendien krijg je met controleurs te maken die er dikwijls ook nog een eigen interpretatie op na houden.

Nu heb ik geleerd om me vooral te richten op mijn eigen verantwoordelijkheid, gerelateerd aan de geldende voorschriften. Zo vaar ik regelmatig te hard in de wetenschap dat de Waterpolitie erkent dat een boot zoals de Tomasco, bij 20 kilometer per uur, veel meer golven veroorzaakt dan in plané.

Met permissie hard varen, getuige het vlaggetje.

Daarom hanteer ik hun instructie: ik trek de boot in plané en neem hem dan zover mogelijk terug. Onlangs werd ik door Rijkswaterstaat aangesproken op het te hard varen en toen heb ik hen ook gezegd waarom ik dit deed en dat de Waterpolitie mij had geïnstrueerd. Hiermee was de kous af. Dit  neemt niet weg dat ik als het erg druk is op het water ook mijn verantwoordelijkheid neem en rustiger ga varen om gevaarlijke situaties te voorkomen.

Nu ga ik met Jöran op stap en varen met permissie te hard over de plas. Met andere woorden ik heb me voorzien van een ontheffing. Daar heb ik best geld voor over, vooral omdat ik weet dat ik niet in overtreding ben.

Snoekbaars op het nest.

Voordat we vertrekken hebben we even gezocht naar de nesten van snoekbaarzen. Wij zagen er geen meer. Van de terreinbeheerder vernamen we dat het er wel vijftig nesten waren geweest. Het is goed om deze constatering in het achterhoofd te houden.

Wij kwamen aan bij de stilstaande rivier en ik stelde voor om juist die stekken te bevissen waar mogelijk nog een beetje stroming stond. Dit zijn dus plekken waar het water bij stroming op zijn sterkst is. En dat lijken mij nu precies de plekken die als paaiplek ongeschikt zijn. Zeker in het licht van de locaties waar we paaiende vis kunnen verwachten.

Bovendien is de paaiperiode van de snoekbaarzen blijkbaar alweer voorbij. En hiermee komen we bij de doelstelling van de gesloten periode voor het vissen op roofvis: het bescherming van de voortplanting van onze roofvissen.

Missie geslaagd, wij kunnen weer naar huis, maar we gaan nog niet......

En dus gaan wij aan de slag op een plek waar het bij hoogwater op zijn hardst stroomt. We gaan een taludje op en zijn nog maar nauwelijks bezig of de dropshotmontage van Jöran wordt op de proef gesteld. De wormen blijken een ware attractie voor een hele forse snoekbaars. Als deze eindelijk binnen komt, blijkt het om een vis van 76 cm te gaan. We zijn direct klaar en kunnen weer naar huis.

Omdat dit echter naar meer smaakt, doen we dat toch maar niet. We zoeken verschillende dieptes af en dan pikt Jöran een baars op tegen een talud. We zien wel dat er gewerkt zal moeten worden vandaag, maar als het zo door gaat kunnen we toch een leuke dag verwachten.

Een baars van het talud

Het weer is super en dat betekent, ondanks de Corona, dat het druk gaat worden op het water en dit wordt zeker in de middag bevestigd. Wij zoeken ondertussen verder en langs een damwand voel ik dan ook de verzwaring waar we naar uit kijken en even later kunnen we een kleine snoekbaars landen, eveneens op de dropshot.

Vervolgens blijft het lange tijd stil, hoewel dit niet voor de vogels geldt. Wij hebben er geen moeite mee het vissen dan even te laten voor wat het is. De camera wordt ter hand genomen en het schieten begint. Dan weten we nog niet wat voor vogeltje het is. Jöran heeft echter een app achter de hand en als de veronderstelde grasmus de stereo uitzending in gang zet weten we het zeker.

De grasmus in vol ornaat.

Van thuis komen er foto's van putters binnen en een video van het bezoek van een koolmees in de huiskamer. Wij vermaken ons uitstekend. Later blijkt dat ik ook nog een kneu (vrouwtje) heb vastgelegd.

Ook een kneu (vrouwtje)  bleek aanwezig.

En passant vissen we nog een plastic tas uit het water, die onderweg was naar de Noordzee. Die reis houdt hier op en de tas belandt nu, samen met het overige afval, in de container bij de helling.

Als we het begin van een veelbelovende oever aanvaren, is het alweer Jöran die zich meldt met de simpele en duidelijke mededeling "vis". En jawel hoor, er wordt weer een langdurige dril in gang gezet, die eindigt met de landing van een snoekbaars van 68 centimeter.  Bij mij blijft het bij twee aanbeten, waarvan de laatste resulteert in een losser, na een erg korte dril.

Doe er nog maar zo eentje bij dan.

Dan naar de andere oever, waar het wemelt van de ganzen. Jongen zijn er echter niet te bekennen. Wellicht zijn de eieren geraapt? Later zien we een oever waar juist wel veel jonge ganzen vertoeven. In gezelschap van hun ouders uiteraard.

Zo'n robuuste kop kom je als klein visje of als worm liever niet tegen.

Dan krijg ik een flinke dreun op de dropshot en kan geruime tijd aan de bak met de soepele hengel. Uiteindelijk scheppen we een baars van 44 centimeter. Daar zijn we uiteraard heel blij mee en ondertussen krijgen we de bevestiging dat het vissen met uitsluitend wormen zeker verrassend is.

Wanneer we weer van oever hebben gewisseld, tikt Jöran nog een baars en een snoekbaars binnen. Een jochie die een stuk verder op staat, wil de vis graag even zien en daarom varen we na het onthaken naar hem toe en showen de snoekbaars van 61 centimeter. Voor zo'n kind toch weer een leuke ervaring.

Deze wilde een jongetje even van nabij zien.

Dan wordt het sappelen geblazen. Er gebeurt weinig meer en ten slotte komen op een rustig stuk water en zien dieper de nodige signalen. Ik heb inmiddels de verticaalstok ter hand genomen en een loodkop van 14 gram met een haakmaat drie gemonteerd. Deze is rijkelijk met wormen beladen en trekt eindelijk weer een vis over de streep. De kleinste snoekbaars van de dag is de pineut.

Omdat dit toch niet helemaal is wat we wensen en die grote bonte specht ook al niet voor de camera wil poseren, gaan we terug naar de stekken van eerder. Ik moet nog een paar vissen lossen en Jöran arresteert zo'n klein irritant wormenrovertje; een grondel.

Niet willen meewerken met de fotograaf.

Langzamerhand komen we aan het einde van deze zomerse visdag en moeten we weer veel golfslag verduren, vanwege de vel bootjes die inmiddels op de rivier zijn verschenen. We hebben nog een half uur te gaan, alvorens we gaan traileren. En dan is het weer Jöran die zich meldt: "vis".

Het spel is direct op de wagen. Een eindeloze dril komt op gang. Voortdurend neemt de vis lijn en laat zich niet zien. Ik ga er maar weer bij zitten, want dit kan wel even duren. Op enig moment denken wij het te weten: een meerval, dat moet het zijn!

Zo ziet een meerval er niet uit Jöran!

Wanneer de vis eindelijk in de oppervlakte komt, is die ondertussen veranderd in een snoek van een meter. Gevangen op de worm dus. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het is echt waar. En wij zijn overtuigd dat vissen met wormen niet alleen beperkt hoeft te blijven tot het vissen op meerval.

Wat nu te doen met de gesloten tijd? Wel mijn standpunt is dat we deze moeten respecteren en dit wil dus zeggen dat het kunstaas twee maanden niet in de boot komt. En waar ga ik met wormen vissen? Wel op die plekken waarvan ik aan kan nemen dat het geen paaiplekken zijn. Op deze manier richt ik geen schade aan aan het roofvisbestand en vang de vissen die al zijn afgepaaid of nog niet zover zijn.

Drie soorten en van iedere soort een respectabele maat.

Overigens hebben we grote groepen brasems zien paaien, duidelijk zichtbaar in het ondiepe water langs de oever. En voor deze vissen geldt dus geen gesloten tijd. Die discussie wil ik niet aan, want meningen zullen altijd blijven verschillen en veranderingen in de wetgeving zullen evenmin zalig makend zijn. Dus roei ik met de riemen die we hebben: we houden ons aan de regels en nemen een eigen verantwoordelijkheid, evenals bij de naleving van de Coronaregels.

2 mei 2020 "Water", een eindeloze filosofie !

Een kunstzinnig bevroren autoruit

Toen ik geruime tijd geleden 's morgens verrast werd door de kunstzinnig bevroren autoruit, kwam het besef van de veelvuldige vormen van water. Zot eigenlijk dat je zo gepassioneerd bent door het vissen, dat je eigenlijk ongemerkt voorbij gaat aan dat onmisbare aspect dat water heet.

Een metafoor of spiegel, een adembenemende vergelijking.

"Water is een metafoor van het leven", aldus Kiet Engels. En zo ervaar ik het ook. Het spiegelt wat voor ons zichtbaar is en vormt doorgaans een mysterie voor hetgeen onder die oppervlakte schuil gaat. Zo ervaar ik het althans, terwijl ieder hier natuurlijk weer een eigen invulling aan kan geven.

Je krijgt, hetgeen je in de ogen van een ander tot uitdrukking brengt, als interactie terug. Met andere woorden je wordt gespiegeld door het oog van de ander. Maar wat het onderhuids met je doet, is doorgaans moeilijker te doorgronden. Emoji's kunnen helpen om onze schriftelijke boodschappen een "gezicht" te geven.
😉












Emoties en gevoelens kunnen bovendien ook weer heel verschillend worden geïnterpreteerd. Met andere woorden onze zichtbare en onzichtbare wereld kent talloze gezichten. Het is maar hoe je het ervaart, hoe je het ziet.

De denker van Rodin

In de gesloten tijd, waarin het verboden is met kunstaas te vissen, heb je alle tijd om eens op deze manier te filosoferen. Dit is tevens een manier om het nieuwe seizoen met andere inzichten te beginnen. Een nieuwe bewustwording zeg maar. Wellicht ervaar je andere impulsen of gevoelens en maakt dit het leven rijker.

Wat heeft dit dan met water te maken, kun je je afvragen. In mijn ogen alles omdat er zonder water geen leven zou zijn. Wij bestaan immers voor 90% uit water! En een aarde zonder water, zou waarschijnlijk zoiets als de maan zijn. Zie je ons daar al vissen ?





En goed beschouwd is vrijwel alles water. Althans datgene dat wij als leven benoemen. Ga maar eens na wat er resteert van iets dat niet langer leeft. Stof wordt er dan gezegd en stof verwaait en gaat onzichtbaar op in al het andere stof. Net als een water druppel die onzichtbaar wordt zodra het opgenomen wordt in het grotere geheel.

Een druppel die even een eigen identiteit heeft.

Wat er onder water gebeurt, krijgen wij nauwelijks mee. Het bevindt zich normaal gesproken buiten ons gezichtsveld. Het leven onder water is voor de vogels (lees vissen) onder water niet anders dan dat van de vogels boven water. Eten en gegeten worden is aan de orde van de dag.

In verbinding staan met hetgeen zich aan ons zicht onttrekt.

Middels een lijntje uit te gooien kun je er er verbinden, anders dan met netten het water leeg harken om een inkomen te genereren, middels het aantal tonnen x een prijs. Hier zien we dat geld een rol gaat spelen en de echte verbinding met het leven in het water geen betekenis meer heeft. Het lijkt meer op de definitie: leven x geld = dood.

Zodra de vissenlijken zijn verdwenen, zijn we het weer vergeten.

We zien dit ook terug in de vervuiling van het milieu en het water in het bijzonder. We gebruiken water om allerlei smerige dingen mee schoon te wassen. En vervolgens lozen we het smerige water om er weer van verlost te zijn. De betreffende druppels of wel de betreffende lozing gaat onzichtbaar op in de massa, maar richt onherstelbare schade aan. Soms zichtbaar, maar erger nog, dikwijls onzichtbaar.

Nu is het wel frappant dat dit schadelijke effect ook uit de natuur zelf kan voortkomen. Overigens wel met menselijke bemoeienis inzake het op onnatuurlijke wijze integreren van soorten en culturen. Bij soorten denk ik aan dieren en/of planten waar wij op een onnatuurlijke manier mee in aanraking komen. En bij culturen denk ik aan de vele fricties die ontstaan bij het mengen van culturen zonder respect en begrip. Heel basaal en natuurlijk dus eigenlijk.

Voor het oog onzichtbaar, en zo klein dat het zich via een druppel kan verspreiden.

En dan ben ik aanbeland bij ziektes zoals voortkomend uit het corona-virus, Covid 19. Ook nu blijkt weer dat water hier een cruciale rol speelt. Onze onnatuurlijke integratie met dieren heeft ons in contact gebracht met een dodelijk virus dat zich via minimale druppeltjes, als gevolg van niezen of hoesten, kan verspreiden en dood en verderf kan zaaien.

Overigens lijkt me dat er geen ontkomen meer aan is en dan doel ik op onbeheersbare ziekten die talloze levens beëindigen. Dit geldt zowel voor mensen als dieren. Reeds decennia geleden werd er gewezen op de gevolgen van de overbevolking. De "Club van Rome" gaf al aan dat het zo niet verder kon.

Zalmkwekerijen die niet zonder ziekte werende middelen kunnen en zodoende de wilde vis bedreigen.

Wij kunnen echter niet meer stoppen lijkt het. Dieren moeten wijken "omdat er te veel zijn" of omdat ze een gevaar vormen. Datgene wat we nodig hebben kweken of fokken we in onnatuurlijke aantallen en hoeveelheden, die zeer kwetsbaar zijn voor ziekten en die zorgen voor onbalans in de natuur. De miljarden mensen proberen op deze manier in leven te blijven, terwijl ze zich ook nog eens gigantisch vermeerderen.

Een onmiskenbare verbinding.

Hieruit zou je moeten concluderen dat wij mensen ons beter moeten verbinden met onze eigen en directe omgeving. Het verslepen van dieren en voedsel wordt in vele landen al geweerd om verspreiding van ziekten te voorkomen. Maar dan gaat het doorgaans om individuele spullen die bijvoorbeeld worden meegenomen in het vliegtuig.

Zodra vis in geld wordt uitgedrukt, is het levensbedreigend (voor de vissen dus).

Zodra het om het grote geld gaat, kunnen grenzen doorgaans snel worden geslecht. Natuurlijk zijn er wel kwaliteitseisen, maar die kunnen te pas en te onpas worden ingezet om economisch en /of politieke redenen. Wereldvoedselproblemen kunnen hierbij tevens een rol spelen.

Al die vormen die toch alleen maar water zijn.

Maar wat aan alles ten grondslag ligt, is de natuurlijke onbalans. En bij dit alles speelt de gezondheid van het water nauwelijks een rol. We hebben het er wel over, maar het sijpelt zo weer tussen onze vingers door en is verdwenen. Je moet gewoon behoorlijk veel drinken en daar is water nog altijd het belangrijkste deel van.



















Ondanks alle toevoegingen en bewerkingen om ons een andere beleving te doen ervaren, blijft het belangrijkste deel natuurlijk water!! Dit is waarschijnlijk één van de belangrijkste aspecten waardoor wij de verbinding met het water missen, de status die dranken, zuivel en dergelijke  krijgen als wij er iets "anders" van maken.

Het waterleven zoals het bedoeld is.

Dat anders kan voor de vissen heel vervelend uitpakken. Giftige stoffen kunnen leiden tot dood en verderf. Maar ook virussen en medicijnen kunnen slechte invloed hebben op het leven in het water. Door toedoen van de mensen kan de waterkwaliteit dermate verslechteren, dat dieren verdwijnen omdat het niet langer leefbaar is.

En ondertussen zijn we ook bezig  het leven boven water steeds verder te beschadigen. Water speelt daarbij eveneens een grote rol. Het klimaat verandert en daarmee ook het weer. Gebieden die afhankelijk zijn van veel regen, kunnen uitdrogen en andere gebieden kunnen het vele water dat daar valt niet verwerken en overstromen.












En dit alles door toedoen van ons mensen. Wezens die, veelal door geld gedreven, veranderingen aanbrengen in de afvoer van regenwater naar de zee, met alle consequenties van dien. Vissen die hun paaigronden niet meer kunnen bereiken. Of bijvoorbeeld kanalisatie, waardoor bepaalde landschappen essentiële eigenschappen verliezen, omdat het water niet wordt vastgehouden.

Een baars gevangen! Verpakt in een plastic zak!!

En in al dat water dat we afvoeren zitten dan ook nog eens veel spullen die daar absoluut niet thuis horen. Bijvoorbeeld de bergen plastic. Bij het vissen gaat er vrijwel geen dag voorbij dat we geen plastic uit de lijn moeten halen. En tot voor kort kraaide er geen haan naar, omdat het zich onttrekt aan het oog. Maar stel je eens voor dat er door de wind allemaal plastic door de lucht zou waaien.

Nu het virus heerst, is het goed om nog eens stil te staan bij het bovenstaande en wat ons, meer dan wellicht gedacht, verbind met het onmisbare water. Water waarin we "lures" aan vissen voor kunnen houden om met hen in contact te komen. Contact met iets dat we niet zien, maar dat ons vreugde biedt ons er even mee te verbinden.













En dan heb ik het niet over wedstrijdvissen of vormen waarbij andere belangen een rol spelen, Maar uitsluitend om te ervaren wat zich onder water afspeelt en daar even verbinding mee te maken. Een dobber die onder gaat of een hengel die krom slaat als het gevolg van een aanbeet door een vis. De spanning die hiermee gepaard gaat en de voldoening dat zoiets binnen ons bereik ligt.

Ook al ziet deze massa water re dreigend uit, wij kunnen er niet zonder.

Middels catch & release maken we geen inbreuk op de visbestanden en kunnen jaargangen in tact blijven en tevens soorten als diversiteit. En als we dit willen blijven ervaren, is het uitermate belangrijk water niet alleen als gebruiksmiddel te zien, maar als iets kostbaarder dan goud. Als iets dat onbetaalbaar is en waarop we niet zuinig genoeg kunnen zijn.

De nierdialyse van het water, waarvoor geen transplantatie mogelijk is middels een donor.

Door de miljarden mensen, die de aarde thans bewonen, is dit haast een utopie geworden. Het zelfreinigend vermogen van het water is al lang niet toereikend meer. Waterzuiveringsinstallaties kunnen nog soelaas bieden, maar hoe lang nog?? Het is zoiets als nierfalen. Middels nierdialyse houden we de patiënt in leven, zodat deze niet vergiftigt raakt. We weten dat er geen donor is en dat het waarschijnlijk nooit meer beter kan worden. Wel slechter!

Leven in  onder en tussen het water, het is onontbeerlijk.

20 april 2020 In de loop der jaren kwam het één en ander langs.

We kunnen weer jaren vooruit, ook al is het nu crisis.

Nu we thuis "opgesloten" zitten, is het een goed moment om je te bezinnen op het leven. Wat allemaal normaal leek, is het ineens niet meer.  Het vooruit kijken en plannen is ineens geen vanzelfsprekendheid meer.

De boekingen voor het gidsen in de tweede helft van maart in 2020 worden allemaal geschrapt. Onze reis naar de Canarische Eilanden wordt tijdig in de koelkast gezet, zodat we geen schade oplopen wegens de onvermijdelijke annuleringen wegens de crisis. Onze agenda's worden volledig leeg gemaakt. Een ander leven heeft zich aan ons opgedrongen.

Het terugkijken, daarvoor is nu wel volop gelegenheid. Niet om te blijven hangen in nostalgische verlangens, maar wel in het besef hoe snel alles voorbij ging en "wat het je heeft gebracht" of misschien wel "wat het heeft gekost".

Een blik die wel dertig jaar terug gaat en waarbij tien auto's en 6 boten (exclusief de belly boten) de revue passeren. Ongelofelijk toch! Iets waar je met het oog op de huidige wereldproblematiek betreffende duurzaamheid en milieu ook vraagtekens bij kunt zetten.

Op weg naar Denemarken in 1991

De Rana was de eerste boot, die van een particulier werd gekocht. De trailer was een zelf gebouwd exemplaar, die al snel verschijnselen van roest vertoonde. De motor bleek niet erg betrouwbaar en werd ingeruild.

Deze ervaringen waren belangrijk voor de keuzes die daarna werden gemaakt. Zo bleek dat ons gezin niet zat te wachten op een tochtje met de boot. Het was echt mijn ding en daardoor werden de keuzes daarna eigenlijk uitsluitend ingegeven door mijn behoeften.

In die tijd kwam het hoge water van 1995 voorbij en werd Tiel geëvacueerd. Het gaf eigenlijk wel een goed gevoel een boot bij huis te hebben, maar wij moesten vertrekken en namen mee.... zowel de boot als de caravan.

De evacuatie in 1995 in beeld.

De caravan werd uit de winterstalling gehaald, want je weet maar nooit. En zo gebeurde het dat de familie met twee auto's vertrok naar veiliger oorden. Wat een zotte vertoning eigenlijk. De boot achter de auto van Greetje, met in de boot onder meer onze fietsen en de caravan achter de Peugeot.

Omdat deze boot weinig werd gebruikt, mede bij gebrek aan een vaste vismaat, ging ze van de hand. Het was niet vanzelfsprekend dat er direct vervanging kwam. Maar op enig moment ging het er toch van komen. De "Oldtown" kano deed zijn intrede, Deze werd voorzien van een elektromotor. Het vervoer vond op de auto plaats, wat nog niet zo makkelijk was.

Een mooie combinatie om om mee op vakantie te gaan.

In combinatie met de caravan was het wel een mooie aanwinst. Ik had geen trailer nodig en kon er prima alleen mee op stap. Al hoewel!! Het bleek toch minder makkelijk dan gedacht. De wind speelde mij behoorlijk parten en er waren extra latten nodig op het dak, vanwege de breedte. Daarom kwam een lichte trailer in beeld. Maar wel eentje waar ook een kleine boot op moest kunnen. Een vooruitziende blik dus.....

In de vaart der volkeren, volgden de boten elkaar op.

Op zich was dit een goede oplossing, maar voor twee vissers niet de ideale oplossing om samen het water op te gaan. En dus kwam er een Quicksilver 410 met een 4 pk motor. Wat een vooruitgang! Harry, een inmiddels overleden achterbuurman en vismaat, maakte er een prachtige bodem van hardhout in en ik plaatste nog twee echte visstoelen. Na enige tijd werd de 4 pk Mariner vervangen door een 8 pk Mercury.

We konden de boot zo van de trailer pakken en door het riet schuiven. De buitenboordmotor erop en varen maar. We hebben veel plezier gehad van deze boot. Aan de auto's die toen nodig waren, hoefden nauwelijks eisen te worden gesteld en dat zou voorlopig ook zo blijven.

Inspectie door Piet Driessen van de Duroboot

Omdat de Quicksilver een heel laag boord had, was het op groter water toch een waagstuk en daar houd ik niet zo van. Bovendien werd de aantrekkingskracht van groter water steeds sterker. Vandaar dat er werd omgezien naar een boot met een hoger boord en daarmee kom ik bij de Duroboot. Andermaal een geweldige sprong vooruit, mede omdat het obstakel van de bank in het midden ontbrak.

Te water lating bij een Total Fishing dag.

En opnieuw bleek dat de lijst van wensen niet eindig was. De 8 pk werd vervangen door een 20 pk Honda. Zo, dat was me een combinatie! Zo'n lichte boot, twee personen erin en dan meer dan 40 km per uur kunnen varen. Samen met vismaat Luus hebben we jarenlang ontzettend veel plezier gehad van deze boot. Deze kon ook vrijwel overal vanaf het kantje het water in.

Toen kwam het moment dat ik besloot om visgids te worden. Tja en als je dan slechts één gast kunt meenemen, heb je wel een ernstige beperking. En zoals het vaker gaat bij mij, kwam de Princecraft op mijn weg. Yvo had deze van Han gekocht, maar deed hem weg toen een Tomasco bij hem in beeld kwam. Omdat er slechts twee stoelen in zaten, werd door een deskundige vismaten een derde stoel geplaatst en kon ik aan de slag.

Onderweg met de Princecraft.

Omdat de kortstaart buitenboordmotor niet voldeed, kwam er een 30 pk langstaart op de Princecraft en ging ik een jaar experimenteren met het gidsen. De auto's voldeden nog steeds. Toen ik een jaar bezig was en zag dat er potentie in het gidsen zat, keek ik bewust naar de beperkingen van deze boot en besloot op zoek te gaan naar een lange termijn investering.

Zoekende bij onder meer Lund, Alumacraft, Starwelt en Marcraft, kwam ik in gesprek met Henk Simonsz. Hij wilde nog eens een andere boot laten bouwen en de zijne wel verkopen. Deze Tomasco was enkele jaren eerder op de Visma onthuld en daar stond ik me toen aan te vergapen met de gedachte "dit is voor mij niet weggelegd". Maar toen ik mijn lijstje met de vergelijking tussen de verschillende boten had uitgebreid, kwam de Tomasco wel heel duidelijk boven drijven.

De perfecte stal voor de Tomasco

En zo kon het gebeuren dat ik een paar maanden later met de Tomasco op de trekhaak van de Peugeot 406 uit Stiens vertrok. Dit had ik tot voor kort nooit voor mogelijk gehouden. Het gidsen ging een nieuwe fase in. De boot paste qua breedte nog net in de schuur die ik had laten bouwen. Wel was deze inmiddels langer en dicht gemaakt. Een perfecte stal voor deze nieuwe aanwinst.

Een droom is in vervulling gegaan.

Mijn gasten waren ook enthousiast en welgemoed ging ik onderweg. Tot die keer bij de Mookerplas. De geweldige trailerhelling was met fijn zand overdekt en daar had de voorwiel aangedreven Peugeot serieuze problemen mee. Het gewicht van de boot vroeg duidelijk om meer trekkracht. Met wat hulp van omstanders lukte het wel, maar zo wil je niet gidsen.

En zoals eigenlijk altijd, breng ik dit bij de garage ter sprake, waarop de receptionist zegt, kijk daar buiten staat de auto die je zoekt. Een vierwiel aangedreven Subaru die op gas reed. En zo kon het gebeuren dat ik niet veel later met Subi onderweg was. Alweer een gigantisch stap vooruit. Een jongensdroom was uitgekomen: een soort jeep met een boot er achter.

Met deze combinatie werden meer dan 500 tewaterlatingen gerealiseerd.

En zoals altijd ontwikkel je nieuwe wensen tijdens het gebruik en werden zowel de Minn Kota als de Honda vervangen. De co-pilot functie van Minn Kota is perfect. De 30 pk Honda werd ingeruild voor een nieuwe Honda 50 pk om sneller in plane te komen.

Toen sloeg het ongeluk toe. De motor van Subi had teveel geleden onder het gebruik van gas als brandstof. Dit resulteerde in vervanging van de motor en het uitbouwen van de gasinstallatie. Dit was een forse tegenvaller, maar daarmee was het probleem wel verholpen.

Die AWD is inmiddels wel onmisbaar gebleken. Geen enkele helling hoeft buiten beschouwing te worden gelaten. Slechts één keer, op een hele stijle helling, ging de auto glijden bij het oplieren van de boot. Met een paar blokjes achter de achterwielen was dit euvel verholpen.

Later werd de Min Kota Ulterra aangeschaft en heb ik de mogelijkheid om ook het te water laten en het inhalen van de motor op afstand te regelen. Ideaal ook bij de 1,5 meter economie.

Ondertussen gaan de jaren voorbij en kijk je vooruit, althans voor zover het ons mogelijk of dat zinvol is. Nu we midden in deze crisis zitten, weten we beter. Niets is zeker!!  Dit neemt niet weg dat ik heb besloten nog een aantal jaren door te gaan met het gidsen en dat het niet verkeerd zou zijn om de auto te vervangen. En zie daar! Deze auto dient zich gewoon aan en betekent een zoveelste mijlpaal in mijn bestaan.









Wij wilden bij het ingaan van de "intelligente lockdown" een wandeling maken in een rustig gebied.  En in die flow overkwam ons de ontmoeting met onze nieuwe auto. Zo heb ik het althans ervaren. We parkeerden op een zondag bij een garage om vandaar uit onze wandeling te beginnen.

Ik ben nauwelijks in auto's geïnteresseerd, maar "moest" daar ineens toch even in de showroom kijken. Toen zei ik tegen Greetje: "volgens mij staat onze nieuwe auto daar". En twee weken later hebben we onze Subaru Forester van dertien jaar oud omgeruild voor het exemplaar dat acht jaar jonger is en bovendien onze eerste automaat.

Het traileren getest.

Helaas maken we er wegens de lockdown nog weinig gebruik van.  Omdat testen momenteel heel belangrijk wordt geacht, hebben we de lockdown wel benut. We hebben het traileren getest en dat ging perfect.

Samengevat komt het er op neer dat in dertig jaar heel veel is gebeurd wat het vissen met de boot betreft. Inmiddels is het dus gidsen met de boot geworden en kun je zien dat er heel veel mogelijk is en achteraf gezien eigenlijk nauwelijks te bevatten.

Ten slotte zou ik willen zeggen: Keulen en Aken zijn niet in één dag gebouwd. Met andere woorden, heb geduld en benut de kansen die zich voordoen. Houd verder rekening met tegenslagen en realiseer je dat deze weer nieuwe stappen mogelijk maken. Het leven bestaat uit kansen en keuzes. Die benutten vanuit een gerichte focus, kan heel veel opleveren.

Aan één voorwaarde ontkom je echter nooit en dat is een goede gezondheid. Wees daar heel erg zuinig op. Je ziet nu met Covid 19 hoe zorgvuldig je daar mee om dient te gaan en dan nog heb je geen garanties. Carpe Diem dan maar.

(Carpe diem is een Latijns spreekwoord dat Pluk de dag betekent. De zinsnede is afkomstig van de Romeinse dichter Horatius)