30 maart 2018 Afscheid van andermaal een memorabel seizoen.

Een zonnige vis op een zonnige dag.

Het weer in maart blijft duidelijk onder invloed van de rrrrrrrrrrr in de maand. Het was deze winter af en toe bitterrrr... koud en dan ging er veelal een streep door de afspraak. Ook deze week gooide het weer roet in het viswater. Niet zozeer vanwege de kou, maar vanwege de natte en winderige dagen voorafgaand aan de komende lente, want die zal er echt wel komen. Alleen de weg er naartoe blijft onvoorspelbaar en dikwijls onaangenaam. Mogelijk om de betere weersomstandigheden optimaal te kunnen waarderen.

Nu moet het echt gaan gebeuren, de afsluiting van het seizoen met de gesloten periode in het vooruitzicht. Inmiddels is deze ingegaan en zit al al weer te denken, verdorie kon ik het water maar op nu het aangenamer wordt. Er zijn echter meer dan voldoende andere dingen te doen, die anders waarschijnlijk in het gedrang zouden komen. En de boekingen voor juni stromen al weer binnen: betere tijden kondigen zich al weer aan dus!

Ja en dan zijner nog van die gebeurtenissen die je de haren ten berge doen rijzen. Een beroepsvisser die andermaal een paar ambtenaren om de tuin weet te leiden om hem nog even de gelegenheid te bieden om de verzamelde vissen op de paaigronden bij elkaar te harken voor eigen gewin. Geluk bij zo'n stomme verstrekking van een vergunning, de betreffende beroepsvisser gaat de fout in. Hij begeeft zich op verboden terrein en de NWA grijpt in. Nu maar hopen dat de beroeps geen rechtszaak aanspant om zijn in beslag genomen spullen terug te krijgen. Hij kon het immers ook niet helpen dat de winter zo lang aanhield en hij geen rendabel jaar kon draaien.............

Nu nog even lekker mijn laatste visdag van het achterliggende seizoen koesteren. Willem schoof om een uur of 9.00 binnen en toen konden we aan de koffie/thee. Ondertussen zaten er al verscheidene vismaten op het water, bleek later. Wij dus niet en tegen tienen was ons moment daar. De Tomasco kon het water in om vervolgens rechtstreeks naar de stekken te varen. Er stond een redelijk windje uit zuidoostelijke richting, die koude lucht aanvoerde.

Het feest was begonnen.

Op de stek aangekomen, konden we onze gang gaan. Verderop lagen wel enkele boten waar we geen rekening mee hoefden te houden. We gingen rustig van start. De vissen waren er niet als de kippen bij om mij te feliciteren met mijn verjaardag. Mogelijk had ik dit niet voldoende gecommuniceerd. Gelukkig kwam naar verloop van tijd toch de eerste vis binnen; een stevige snoekbaars.

Volledig verzwolgen.

Daarop nuttigden we een paar lekkernijen, die Willem had meegebracht. Het feest was begonnen. Daarna duurde het lange tijd eer de tweede vis binnen kwam. Omdat er gebak in onze bagage zat, ook voor vismaten verderop, nam ik de telefoon ter hand. Zij bleken veel verderop te zitten en daarom ging het gas erop en voeren we heerlijk over het water scherend, in hun richting.

Even terug gehaald uit de benarde positie

Daarbij zag ik ineens het broertje van Tom varen. Het was Luus in gezelschap van Lambert en dus gingen we even gedag zeggen. Ook bij hun waren de vangsten matig en dus was het gewoon zoals het was. We zetten onze vaartocht voort en misten ons beoogde doel, omdat zij juist even aan ons zicht waren onttrokken.

Ik voer richting een andere boot maar zag dat dit niet de boot was die ik zocht en omdat ik snel van richting veranderde liet ik na deze boot  te groeten. Dit kreeg ik later weer op mijn bordje: "of mijn arm het niet meer deed?" . Jawel hoor en dat heb ik later dus rechtgezet, want ook in deze boot bleek een bekende te zitten.

Een echt verjaardagsfeest

Uiteindelijk toch aangekomen bij de juiste boot, kon ik de felicitaties in ontvangst nemen. De doos met gebak werd tevoorschijn gehaald Het werd een gezellige ontmoeting, niet alledaags en tevens de feestelijke afsluiting van het seizoen. Dit was dus in meerdere opzichten het geval, gelet op vele bekenden op deze dag op deze locatie. Dit kon geen toeval meer zijn: soort zoekt soort zullen we maar zeggen en als het dan gezellig is, is dat mooi meegenomen.


Toen het gebak verorberd was, gingen we weer onze eigen weg. Na nog enige tijd in de buurt te hebben rond gedobberd, besloot ik het verder op te zoeken. Ik koos een traject waarin ik wel vertrouwen had en dit bleek een goede keus. Helaas moesten we bij de eerste vis genoegen nemen met een smachtende blik op een snoekbaars van rond de 80 cm. Vlak bij de boot schoot de haak los en moeten we dus genoegen nemen met het plaatje op ons netvlies.

Nog meer gegadigden

Gelukkig bleken er op deze stek meer gegadigden aanwezig te zijn en zo visten we een paar mooie snoekbaarzen op. Na enige tijd kregen we geen reacties meer op ongeachte welk formaat en kleur van de shads dan ook. Dus dan maar weer verder en omdat je inmiddels weet hoe diep je ze moet zoeken, weet je uit ervaring ook wel welke stekken dan kansrijk zijn.

Bijna 47 cm. Voor ons een kapitale baars.

Op de volgende stek was het eigenlijk het zelfde verhaal. Gelukkig ging er nu geen grote vis verloren. Willem haakte en ving zelfs een kapitale baars. Een oud dier dat er beregezond uit zag. En zo visten we een mooi aantal vissen bij elkaar.

Indrukwekkend.

Niet allemaal zo groot. Brutaal blijven ze, die rovers!

Grappig om achteraf te constateren dat de andere boot bijna drie keer zoveel had gevangen, maar het gemiddelde per persoon per uur hetzelfde was.














Mij gaf het in ieder geval de voldoening dat wij een relatief korte dag hadden en de vangsten daarmee in overeenstemming waren. De trailer van onze vismaten stond er nog, net zo goed als dat ze er al stond toen wij kwamen. Thuis gekomen wachtte ons nog een maaltijd en later schoven er nog een paar vrienden binnen. Zo had ik in alle opzichten een topdag, die letterlijk en figuurlijk zonnig was.

Nu de gesloten periode goed benutten om alles weer optima forma gereed te hebben voor alweer een nieuw seizoen.

25 maart 2018 De dag van de omslag maakte de vissen passief

Een juweel van een verjaardascadeau.

Nu mijn collega Frank een streek achter zijn Biesbosch carrière heeft gezet, kloppen Dean en zijn vader Jim bij mij aan en wordt ruim van te voren deze dag vastgelegd. Nu niet in de Biesbosch, maar in hun eigen omgeving, waar ze zelf ook een boot tot hun beschikking hebben. Weliswaar geen pure visboot, want het hele gezin moet er iets aan hebben.

Ik ben mooi op tijd bij de helling en breng alles in gereedheid. Als ik de boot richting het water stuur, komen mijn gasten aan en zo kunnen we snel van start. Aangezien wij elkaar nog niet eerder hebben ontmoet, maken we eerst kennis en zetten ons introducerend gesprek op het water voort. Zo krijg ik een beeld van de reeds aanwezige kennis en ervaring.

Dean geeft blijk van grote vissen die hij heeft mogen vangen en volgens zijn vader is hij echt een gepassioneerd visser, die iedere gelegenheid benut om zijn hengel uit te gooien. Zelfs in de tuin werd het werpen geoefend en zoals ik later zie, heeft hem dit veel precisie gebracht. Zowel met de moelen als met de reel kan hij bijzonder goed uit de voeten.

Dat zie ik dus ook als we de eerste stek uitwerpen. Een mooie hoek met een fraai talud, dat al eerder vis heeft opgeleverd. Vandaag echter niet en omdat ik nog veel wil doen qua techniek en verschillende stekken, gaan we verder. We slepen een stuk, maar ik merk al gauw dat het geen gemakkelijke dag gaat worden. Hopelijk treffen we nog een periode waarin de vis even los komt.

45 cm stekelgeweld.

Ondertussen zijn we al een heel eind gevorderd als Dean plotseling een vis aan de lijn heeft. het is een vreemd gezicht als de staart boven water komt. Vals gehaakt! Maar daar treuren wij niet om, want even later scheppen we de grootste baars die hij ooit heeft gevangen. Een schitterende vis van 45 cm.
We maken er mooie foto's van en dan kan de vis terug. Schitterend!

Vol goede moed vervolgen we onze tocht en slepen verschillende aasjes, groot en klein met ons mee. Ook werpen we een interessante hoek uit. Helaas moeten na enige tijd ons heil elders gaan zoeken. Dan passeren we ons voorgenomen lunchadres, maar daarvoor is het nu nog te vroeg. Dus vervolgen we onze weg en zien regelmatig collega's in de weer. Het duidt op onrust en veel zoeken.

Dan blijft er een plug hangen, vast. Ik vaar terug en pak de kunstaasredder. Die heb ik echter niet meer nodig want er komt beweging in het obstakel. Het blijkt om een vlag te gaan, die nog aan de mast zit. Tja dat is ook een aparte vangst. Later droppen we onze vangst op de over bij een paar steigers. Wellicht dat een booteigenaar er nog eens zijn voordeel mee kan doen.

Ook wij moeten zoeken en proberen de rust te bewaren. Eerst bezoeken we een roofbleistek en heb ik de handen vol aan het positioneren van de boot. Ik hoop dat het mooie weer en de stijgende watertemperaturen de vis naar boven lokken. Helaas krijgen we geen respons. Toch krijgen mijn gasten een steeds betere indruk van de mogelijkheden in het gebied waar zij hun boot hebben liggen.

Vervolgens slepen we de oevers van een kanaal af. Ik kies daarvoor omdat het water hier niet stroomt. We raken nog een keer vast maar door terug te varen lossen we de plug. Helaas blijft ook nu iedere respons uit. Dan is het tijd om te lunchen. We lichten de Minn Kota en varen in een lekker gangetje naar onze bestemming. Daar leggen we de boot aan en voegen ons bij de andere gasten op het terras in de zon. De extra broek kan uit bij deze zomerse sferen.

Gezelligheid genoeg.

Daarna gaan we naar de rivier en slepen een oever af. Deze wordt gevolgd door een aantal kribkoppen. Dan langs een veerstoep en ten slotte nog een damwand: niets! Hoe is het toch mogelijk.
Dan gaan we terug en werpen de kribvakken uit, terwijl er ondertussen ook verticaal wordt gevist. Boten om ons heen zijn andermaal druk in de weer, heen en weer ........

Alleen Dean krijgt een paar aanbeetjes, gelet op de dubbelgevouwen staart. Maar verder is het verdomd stil daar beneden. Ten slotte slepen we weer terug naar de helling en proberen verschillende soorten kunstaas. Ook werpen we nog een poosje. De taluds zijn mooi, maar zonder leven. En daarom moeten we genoegen nemen met die ene mooie vis, het mooie weer en de gezelligheid

Bij de helling vertrekt net een boot en wij kunnen traileren. Dit verloopt weer soepel en dan rijd ik de boot naar boven. We nemen afscheid en ik klim in de boot om alle hengels weer netjes in de betreffende kast te ruimen. Dan wacht mij nog een flinke tocht met de auto en moeten zowel de boot als de auto worden afgetankt.

21 maart 2018 Niet meer te houden en dus het water op.

Zo ! De grootste snoekbaars tot nu toe.

Door de plotselinge terugkeer van de kou vielen twee visdagen in het water of was het ijs? In ieder geval voelde het als een domper, zeker met het gesloten seizoen in het vooruitzicht. Nu kwam er toch weer verbetering en wilde ik absoluut het water op. Omdat Ynze wel eens iets kan regelen en hij altijd graag mee wil, vraag ik hem de avond van te voren. En dat gaat lukken.

Omdat er geen volledige dag samen kon worden opgetrokken, spraken we af op een locatie waarbij ik bij het terugbrengen van Ynze nog makkelijk enige tijd terug kon naar een paar leuke stekken. Dit betekende dat ik alleen moest traileren en een stuk moest varen om hem op te pikken. Dit verliep echter met hindernissen. De trailerhelling was enige tijd geblokkeerd door een lossende vrachtwagen en eenmaal op het water kon ik geen hand voor ogen zien vanwege de mist.

Telefonisch contact leerde me dat Ynze een kilometer verderop in de zon stond en dat ik in een wel heel klein wereldje ronddoolde. Eerst toen ik weer enige contouren herkende ben ik verder gevaren. Toch was de rivier ook nog niet vrij van mist en dus maakte ik enige tijd dood door wat te werpen en een beetje te verticalen. Op enig moment vond ik het welletjes en stak de rivier rechtstreeks over om vlak langs de stuurboordoever mijn weg te vervolgen. Dat de boot van Rijkswaterstaat me niet lastig viel was een meevaller, want voor hetzelfde geld valt er weer iets op te merken.

Eindelijk troffen we elkaar dan en nadat alles was ingeladen gingen snel naar ons beoogde doel. Het weer was flink veranderd en de wind was bezig in enkele dagen de cirkel regen de klok in rond te gaan. Dat hier luchtdrukverschillen mee gepaard gaan mag duidelijk zijn en daarmee tevens de onzekerheid hoe de vissen er op reageren.

Gewoon in de lijn gaan hangen.

Lange tijd lieten ze niets van zich horen. In het vertrouwen dat er toch vis verleid kon worden, vervolgden we onze tocht. Er was genoeg te vertellen en dus keutelden we lekker verder. Dan ineens een verzwaring en de eerste vis is daar. Je kon het geen aanbeet noemen en dit geeft mij het gevoel dat de vis zichzelf gevangen heeft en biedt mij minder voldoening. Toch had de vis blijk gegeven aanwezig te zijn en trek te hebben, met de kans op meer bijtlust.

Een zwieper op de steunhengel

En dat duurde niet eens zo lang en hetzelfde verhaal; ineens die verzwaring! In ieder geval waren we niet meer zonder vis en we hadden nog wat uren voor ons. Toen was daar ineens die zwieper op de steunhengel en omdat ik het recht voor me zag gebeuren had in een spit second de hengel in mijn hand en konden we de derde vis landen.

Wow wat een vis. Een (Wob)shad zonder oogjes .........

Het allermooiste kwam toen Ynze ineens een flinke ros kreeg en met een wel heel erg kromme hengel in zijn handen zat. De dril loog er niet om en de spanning was er dus ook. Dit resulteerde uiteindelijk in een hele dikke vis van 68 cm. Dit was de grootste snoekbaars die hij ooit had gevangen! Mooier kan toch haast niet.

















We gingen nog een poosje door  en moesten ook perioden van doodse stilte verduren, maar dan ineens kwamen er weer een paar en mooie vissen ook. De aanbeten waren nu ook vinniger. je voelde die droge harde tik en wist wat je te doen stond. Ynze miste helaas nog een paar vissen. De teller stond wel op zeven vissen toen het moment kwam dat ik Ynze op de opstapplaats af moest gaan leveren. Thuis werd hij vanwege de kinderen weer verwacht. Die tijd ligt ver achter me en dan waardeer je je extra de vrijheid die je geniet. Dat heb jij nog tegoed Ynze!

Nadat we afscheid hadden genomen keerde ik terug naar onze succesvolle visstek. Alleen koerste ik op de lijn die ons vis had opgeleverd. Toen ineens werd de hengel bijna uit mijn hand geslagen en was ik aan de beurt om een forse vis te drillen. Dit verliep allemaal zonder problemen. Deze ontstonden echter toen ik de vis in de kieuwgreep uit het net tilde om hem te onthaken.

Hoewel de shad buien de bek hing, bleek de stingerhaak erg diep te zitten, daar waar mijn vinger was! En ja hoor, deze zat muurvast. Lekker hoor als je daar in je eentje bezig bent. Gelukkig kon ik bij de tas en haalde de hakentang te voorschijn. Daarmee ontdeed ik de shad van de stinger. Via de kieuwdeksel loste ik de haak uit de vis en bleef alleen de haak in mijn vinger over. Deze was vrij klein, maar het lukte deze door de huid te drukken en af te knippen. Zo die klus was ook weer geklaard en het was me ook nog gelukt om de vis te meten: 68 cm, net als de vis van Ynze.

Gewoon een heerlijke visdag

In de hoop dat er nog een paar vissen zouden komen, ging ik, met mijn vinger in het verband, verder.
Een heel stuk verder weer een droge harde tik en kon de dril beginnen. Deze duurde echter heel kort, want toen was de vis gelost. En wat ik daarna nog probeerde het maakte niet uit. De wind voelde steeds kouder aan en de vis gaf geen respons meer. Tijd om naar huis te gaan.








Heerlijk zo'n dag dat je er even uit wilt en dat ook kunt omdat het weer eindelijk een beetje meewerkt. Gelukkig staan er nog een paar dagen gepland, voor dat de gedwongen rustpauze in gaat. En dan hebben we nog een break naar Zweden. Die tijd komen we dus ook wel door.