13 juni 2018 Een verkeerde keuze gemaakt ??

Een hele mooie dikke snoekbaars.

Soms veranderen er plannen en wordt er in de agenda plaats gemaakt voor nieuwe afspraken. En zo kon ik het verzoek van Sjoerd om een dag te komen, inwilligen. Het was onze eerste ontmoeting. We troffen elkaar op een parkeerplaats, waar hij bij mij in de auto stapte. Vandaar nog een stukje rijden en de Tomasco kon te water.

Het was voor het eerst dat Sjoerd dit ging doen, althans het vissen op roofvis, slepend, verticalend en werpend. Het was een hele ervaring, zo bleek aan het einde van de dag. Maar eerst moesten we nog gaan beginnen.

Terwijl ik met Sjoerd aan het experimenteren was met verticaal vissen, werd ik vanaf de kant geroepen. Omdat ik niet kon zien wie het was, voer ik even naar hem toe. Het bleek Henk te zijn, waarmee ik afgelopen herfst mooie roofbleien en een zeeforel ving.  Hij moest even wachten op Wilfred die nog even wat formaliteiten moest verrichten.

Nadat we elkaar veel succes hadden gewenst, ging ik het stromende water opzoeken en probeerden we vis aan de schubben te komen. Dit wilde nog niet lukken, blijkbaar nog iets te vroeg. En als het op het stromende water niet lukt probeer je iets anders.

We sleepten op groot water en omdat de boventemperatuur weer abnormaal hoog was, zochten we de vissen dieper. Met dieplopende pluggen zochten we contact. In eerste instantie wilde Sjoerd de hengel in de hand houden. Dan kon hij goed aanslaan bij een aanbeet! Ik liet hem weten dat de snelheid van de boot in combinatie met het geweld van een aanbeet wel voldoende was een vis te haken. Dit was moeilijk te begrijpen, maar uiteindelijk ging de hengel in een steun, omdat de druk van de plug toch wel hoog was.

Het duurde echter heel lang voordat we succes hadden. Daarvoor hadden we kilometers gesleept en op bepaalde plekken werpend gevist, zowel met spinnerbaits, pluggen en shads. Helaas leek het erop dat het een kansloze dag zou worden.

Deze vis trok de hengel helemaal krom.

Op de terugweg sleepten we opnieuw en nu gebeurde datgene waar Sjoerd zich geen voorstelling van had kunnen maken. Met een klap werd de hengel krom getrokken in de steun. Het koste hem veel moeite de hengel eruit te krijgen, zo groot was de weerstand. Maar uiteindelijk lukte het toch.











De dril kon beginnen en kostte geruime tijd. Op enig moment kwam er een formidabel snoekbaars in beeld en nam het enthousiasme van Sjoerd zienderogen toe. Niet lang hierna kon ik de vis scheppen en landen. Zo wat een mooie vis zeg, zeker in de ogen van Sjoerd, die zo'n vis niet eerder had gezien.

Na het meten, konden we gaan fotograferen, om de herinnering te vereeuwigen. Dit was een mooie opsteker na urenlang tobben. We hoopten dat de vis nu een beetje los zou komen, maar geruime tijd later bleek het een eenmalige uitschieter.

Toen we terug kwamen op de rivier zagen we onze collega's. En jawel hoor, zij hadden prima gevangen, in de middag op het stromende water. Daar sta je dan als gids! Wat nu te doen. De dag iets langer maken en nog even doorzetten dus.

Op het stromende water boden we verticaal shads aan met redelijk zware loodkoppen. En toen kwam die ene keiharde aanbeet waarop Sjoerd niet had gerekend. Hij sloef aan, alsof zijn leven er vanaf hing. Het was gewoon een primaire reactie om de vis goed te haken. Dat had deze echter zelf al gedaan.

Na een harde dril, op het stromende water, kwam de vis gelukkig aan boord. Je zou deze ook nog eens verloren hebben. Maar nee hoor, het was een gave vis die deze dag en ander tintje gaf.

Op een andere stek haakte ik nog een snoek, waarvan ik de dril natuurlijk aan Sjoerd liet. Ook nu weer maakte het stromende water de dril de moeite waard. En ten slotte mocht Sjoerd de vis aan de camera tonen.











Zo was er toch nog een mooi slot aan deze visdag gebreid. tevreden konden we naar huis. Sjoerd liet me later nog weten een hele geslaagde dag te hebben gehad. Gelukkig maar, want ik kreeg een knoop in de buik toen ik hoorde van het succes van Wilfred en Henk. Maar eind goed, al goed.

De boot die een andere koers voer en wel goed ving.

9 juni 2018 Met de boot achter de vis aan.

Zo, die hadden we niet zien aankomen, deze meerval!

We zitten nu wekelijks bij elkaar in de boot. JP vindt het heerlijk om zijn drukke reis - en kantoorbaan een dag helemaal achter zich te laten. Dan kan hij alles even loslaten en opnieuw energie opdoen. Het reizen kost hem blijkbaar weinig moeite en dus is hij vandaag weer present, hoewel niet al te vroeg, want enige nachtrust op zijn tijd is ook noodzakelijk.

Zodra we op het het water zijn, krijg ik de hint om even te kijken of de roofbleien thuis zijn. Het werpen begint en het wisselen van de kunstaasjes volgt. Verschillende dieptes worden aangeboord, maar er lijkt niemand thuis te zijn of ze slapen nog.............

Dan ineens blijkt het toch raak en de hengel buigt flink door en nog flinker en nog flinker...........
Dan heb ik wel een vermoeden wat er aan de hand is en dus wordt er op geanticipeerd. Alles aan de kant en ruimte bieden aan de drillende visser.

De vis besluit het ruime sop te kiezen en de afstand van de vis tot de boot wordt me te fors, omdat deze naar de overkant van de rivier zwemt. Zo verliezen we teveel controle en dus zet ik de achtervolging in. JP houdt de spanning op de lijn en wij naderen de vis.

Geen twijfel mogelijk, zeker 130 centimeter.

Eindelijk komt deze naar boven, een flink stuk van de boot; een meerval dus! En een flinke vis ook, al hoewel ze natuurlijk veel groter kunnen worden, maar voor nu wel even genoeg. Telkens gaat de vis weer diep, maar komt wel dichterbij. En na een klein kwartier stoeien, maak ik een eind aan de stoeipartij tussen JP en de meerval. Het net gaat er onder.

Een beetje lastig te hanteren.

Terwijl JP het net in de gaten houdt, zet ik de Minn Kota in de ankerstand en maakt het bedje op voor de vis: een onthakingsmat om het slijm op te vangen en het meetlint daar boven op. Met de handschoen aan lift ik de vis uit het net en onthaak hem. Daarna op de mat er mee: 1,30 meter!










Tjonge, die hadden we niet zien aankomen, maar we hebben genoeg ervaring om dergelijke onverwachte ontmoetingen het hoofd te bieden en dus kan JO met zijn vangst op de foto. We schieten heel wat plaatjes, want deze memorabele vangst willen we ons graag heugen.

Gebitscontrole

Wanneer het genoeg is gaat de vis terug. Echter niet alvorens even het gebit te controleren. Het  is indrukwekkend hoor en van de grotere exemplaren weten we dat dit nog veel indrukwekkender is. Wie weet krijgen we die gelegenheid ook nog eens.









Tjonge wat een start zeg! Maar nu begint het echte vissen, het doorzetten. Want hoe euforisch dit begin ook was, we zijn hier om de hele dag te vissen en zien uit naar meer vis. Ons geduld wordt nu wel op de proef gesteld en het duurt erg lang voordat de volgende vis zich meldt.

Maar dan gaat er toch een hengel krom en hebben we andermaal een mooie vis aan de lijn. Een werkelijk gigantische baars komt in de oppervlakte en kan ven later worden geschept. Deze willen we ook meten en jawel hoor: 49 cm. Die mag er zijn zeg!


















Als we deze hebben vereeuwigd weten we ons verzekerd van een succesvolle dag. De aantallen zullen niet gigantisch zijn, maar dat doet ook helemaal niet af aan een mooie visdag. Hetgeen op ons pad komt is gewoon super en we hebben absoluut geen regenkleding nodig, integendeel.

We gaan rustig door en werpen heel wat kribkoppen en kribvakken uit. Af en toe verschijnt er een baars. Natuurlijk niet van die kneiters, want die zijn er niet zoveel. Ook slepend weten we er nog een paar te verleiden.

Geen twijfel mogelijk.

Dan ineens is het toch weer echt serieus en komt er nog een prachtige baars binnen. Deze blijkt 45 cm te zijn. Tjonge wat een supervangsten mogen we vandaag beleven. We zijn dan ook in jubelstemming, want dat deze dag uniek is, lijdt geen twijfel.

Het eindakkoord.

Na een dag van genieten en één die zonovergoten is, verlaten we uiteindelijk het water. Ik weet dat er naar de foto's wordt uitgekeken en wil ze dezelfde avond nog door zetten. Ten slotte wil JP het vanavond natuurlijk niet laten bij sterke verhalen. Hij wil het bewijs ook tonen en dat lukt.

27 juni 2018 Aan een vanzelfsprekendheid komt een einde. Alles is vergankelijk.

In memoriam

Zo zag het genieten er uit.

Soms wijk je af van de normale patronen, zoals de chronologische volgorde in de verslaglegging. Simpel omdat iets gebeurt dat geen uitstel duldt. En dan heb ik het over een overlijden, een gebeurtenis die je moet delen, omdat je ook in je eigen rouwproces zit.

Het hoefde niet altijd groot te zijn.

Sinds augustus 2011 ken ik Eduard al. Het was de eerste keer dat hij bij me in de boot stapte. In november 2017 was het de laatste keer. Iets dat ik toen helemaal niet besefte, niet kon weten. Simpel omdat Eduard toe nog niets wist van de dodelijke ziekte die zich in zijn lichaam had genesteld.








Eind vorig jaar vernam ik van het resultaat van het onderzoek in het ziekenhuis. Hij moest chemotherapie ondergaan. Hij liet me weten dat hij lange tijd uit de roulatie zou zijn, maar wij hielden contact. Iemand die 64 dagen met je heeft gedeeld op het water, is veel meer dan een passant.

Anderen laten delen in zijn passie was een must, ook tijdens dit laatste bezoek.

Bij gelegenheid had ik hem thuis wel eens bezocht. Ik zag dan de foto's van de grootste vissen die hij tot dan had gevangen. Vissen en alles erom heen was zijn passie, was zijn leven. Graag trok hij er met jonge mensen er op uit om hen te leren over de hengelsport. Soms nam hij iemand mee naar Nederland om te laten ervaren hoe het is om met de boot op de rivieren te vissen op roofvis.






Begin mei bracht ik hem een bezoek, toen de tekenen van de impact die de ziekte op hem had, al schrijnend waren. Toch was er toen nog hoop en werd er gesproken over een visdag, waarbij een vriend dan zou rijden en hem begeleiden.

Zijn laatste grote vangst, zijn eerste meerval.

Helaas, andere fysieke klachten staken de kop op en toen ging het snel. Ik werd op de hoogte gehouden door vrienden die af en toe met hem mee kwamen voor een visdag. Het was duidelijk, het einde kwam in zicht. 










Dinsdag 26 juni vertrok ik voor het laatste bezoek. Een vriend van hem wachtte me op. Hij waarschuwde me voor hetgeen ik zou aantreffen. Inmiddels heb ik al meer van dergelijke situaties meegemaakt en weet je hoe erg het kan zijn.

Samen onderweg

En erg was het! Eduard regelde altijd alles en zo gaf hij zijn vriend aan hoe hij graag wilde dat zijn overlijden op Facebook kenbaar gemaakt moest worden en wat er daarna met de account diende te gebeuren. Het was allemaal moeilijk te verstaan.








Toen ik bij hem aanschoof liet hij weten "das is toll" en direct daarop dat de sokken aangereikt moesten worden. Sokken die hij een maand eerder uit Amerika cadeau kreeg, echte roofvisserssokken. Ze waren voor mij. Het maakte me emotioneel en het aanstaande overlijden kwam hard binnen, pijnlijk.

De enige vis van deze dag en de grootste snoekbaars.

We hebben weinig gesproken, maar onze handen wisselden gevoelens uit. Nog één keer samen, de allerlaatste keer. Na een half uur was het mooi geweest en nam ik afscheid van een slapende Eduard.










De volgende dag volgde ik de berichten op Facebook en daar kwam die dan! 17 uur na mijn vertrek was Eduard voorgoed vertrokken. Er was een einde gekomen aan een periode van samen vissen, die eindeloos had kunnen duren. Maar de vergankelijkheid drukt je andermaal met de neus op de feiten. De sokken herinneren me er aan. Voortaan neem ik onze mooie herinneringen mee, tijdens de visdagen die mij gegund zijn en waarin het gezelschap van mijn gasten mij dierbaar is.

De roofbleien, waar hij zo gek op was.

Nu geen berichten meer als deze: 

Wieder einen tollen Angeltag mit Fischingguide Johan Caneel auf einem Fluss in Holland verbracht. Tolles Wetter und bunte Strecke. :-) (Fotos Fischingguide Johan Caneel)

Eduard Kasela

De foto die zijn  overlijden en begrafenis illustreerde.

Maandag 2 juli. De begrafenis vindt plaats. Ik schuif binnen in de kappel  bij de begraafplaats en sta direct oog in oog met één van de foto's die ik afgelopen zomer maakte. De meerval van ruim een meter en hiermee een soort die Eduard nooit eerder had gevangen. Op zijn Facebook-account werd deze foto gebruikt om zijn overlijden aan te kondigen. Dus ook nu staat het vissen weer centraal

Een jongen van een jaar of 14, die vorig jaar een dag mee kwam, is samen met zijn vader aanwezig bij het afscheid van Eduard. Het is voor hem natuurlijk ook heel pittig. Zijn vader vertelt mij later dat Eduard voor zijn zoon een hele goede leraar was. Samen trokken ze er op uit om de lokale wateren te bevissen. Ook daaraan is nu een abrupt einde gekomen.

De dominee besteedt in haar toespraak andermaal veel aandacht aan het vissen, middels het bijbelverhaal van Jezus en de vissers. Dit thema heeft ze heel bewust gekozen omdat dit zo passend is in relatie tot Eduard.

Tjonge dat het vissen zo prominent naar voren zou komen, had ik niet verwacht. En dat ik al die jaren zijn gids mocht zijn, ongelofelijk!

Nogmaals werd mij door zijn vrienden gezegd hoe belangrijk mijn laatste bezoek aan hem was geweest. Dit zou je toch nooit durven geloven! En dan zijn moeder, 92 jaar oud, die mij vraagt de groeten te doen aan mijn echtgenote, die eens mee was bij een gelegenheidsbezoek bij Eduard thuis. Het heeft me allemaal diep geraakt.