27 maart 2020 Corona-normen: alles één op één, ook de vangsten helaas.

De RkCrawler heeft opnieuw zijn vangkracht bewezen.

Na het uitstapje van een paar uur heb ik erg veel zin in een hele dag het water op. Niet dat ik de wekker heb gezet, maar de boterhammen zijn vrij snel gesmeerd en even later is alles ingepakt en kan de auto geladen en de boot worden aangehaakt.

Van Jöran weet ik dat hij ook van plan is te gaan. Hij laat nog wel iets weten. En dit gebeurt als ik mijn bestemming net heb bereikt. Omdat hij laat weten ook hierheen te komen, kan ik hem alvast op de hoogte brengen van de werkzaamheden die hier in volle gang zijn.

Men is druk bezig om een slagboom en camerabewaking te installeren. Daarom moest ik even wachten alvorens door te kunnen rijden. Die tijd heb ik besteed om de boot alvast te laden en gereed te maken voor de tewaterlating. Ik liet me vertellen dat het systeem de toegang alleen 's nachts zou blokkeren en dat er kentekenregistratie plaats zou vinden.

Jammer dat deze plek hieraan moet worden onderworpen, maar er zal voldoende aanleiding zijn om zoiets kostbaars te installeren. Ik ben er wel blij mee, want er is hier ook wel eens een trailer gestolen en ik zie ook wel eens mensen langs komen waarbij ik onbehagelijke gevoelens ervaar. Deze voorziening komt mijn gemoedsrust best ten goede.

Er is heel veel te zien onderweg, zoals deze kuifeenden.

Als ik kan passeren, ligt de boot snel te water en besluit ik alvast een stuk af te vissen. Met de wind in de rug sleep ik een stuk af om te keren bij een jachthaven waar heel veel bedrijvigheid is. Boten worden te water gelaten, opgepoetst en gereed gemaakt voor het nieuwe seizoen. Dan hebben de vissers het water dus niet meer voor zich alleen.

Wanneer ik terug kom bij de helling, zonder enige actie van de kant van de vissen, heeft Jöran zijn boot al te water gelaten. We stemmen even af en dan ga ik alvast verder. Dan kan ik de vissen alvast wakker maken en dan kan hij ze vangen...... Achteraf bleek het een onmogelijke taak om de vissen wakker te krijgen.

Even een wandelingetje maken dan maar. Wel alleen natuurlijk.

Ik zie Jöran af en toe op grote afstand achter me. Af en toe denk ik dat hij "oponthoud" heeft gehad in de vorm van de vangst van een vis. Dan blijft hij erg lang uit beeld, maar helaas blijkt dit een misvatting. Omdat de aanbeten lang op zich laten wachten, neem ik af en toe de tijd om iets op de oever te fotograferen. Zoals een haas die door een weiland huppelt.

Een stevig dikkerdje past mooi in het rubber net.

Pas als we al kilometers lang onderweg zijn, gaat er bij mij een hengel krom. De plug die mij de vorige keer zoveel verschillende soorten opleverde, heeft zijn vangkracht opnieuw bewezen. De vis is een dikkerdje, die ik schat op 70 cm. In de verte zie ik Jöran naderen en daarom houd ik de vis even omhoog, zodat hij het kan zien. Dan gaat ze snel terug en vervolg ik mijn tocht. Ik verwacht nog wel meer aanbeten, want ik heb nog heel wat kilometers in gedachten.

Ondertussen heb ik wel trek gekregen en wacht op een mooie gelegenheid in de zon, uit de wind. Eindelijk heb ik die gevonden. Jöran is ook in beeld en ik zie hem omschakelen van het slepen op verticalen. En met succes, want hij haakt vrijwel direct een snoek. Goed om te weten.

Nog even doorgaan met verticalen.

Dan komt hij met zijn boot naast mij liggen en kletsen we even bij. Ik geniet van een bakkie soep en een een broodje, alvorens weer verder te gaan. Ik wil absoluut nog een stuk verder slepen, terwijl Jöran nog even door gaat met verticaal te vissen. Een mooie manier om er achter te komen wat het beste functioneert.

Ik passeer een stuk oever waar de wilgen flink zijn geknot. Deze kunnen fris geknipt en geschoren het voorjaar in. En dat dit voorjaar er aan zit te komen is goed te merken. Zowel mensen als dieren zijn actief in de weer. Alles wordt weer in gereedheid gebracht om nieuw leven te bewerkstelligen. De "grondjes" komen er weer piekfijn uit te zien. men heeft er blijkbaar veel tijd voor en wil bovendien weg uit het isolement dat de corona ons oplegt.

Er is flink geknot.

Een heel stuk verder gaat er weer een hengel krom en wanneer ik deze in de hand neem, voel ik het schudden van de kop van een vis. Helaas duurt het maar even en dan is de vis gelost. Jammer. Toch heb ik nog steeds vertrouwen in meer aanbeten en vervolg mijn tocht.

Op enig moment lijkt mij het moment gekomen terug te keren. Ik verwacht Jöran eigenlijk tegen te komen, maar dit gebeurt niet en daarom besluit ik, bij gebrek aan actie, om de hengels even buiten gebruik te stellen, zodat ik een stuk sneller kan varen. Dit moet ook wel als ik om een redelijke tijd thuis wil zijn.

Mooi fris groen kondigt de komende lente aan.

Het vissen heeft intussen minder mijn aandacht. In de wetenschap dat die aanbeet ieder moment kan komen, kijk ik om me heen om te zien hoe de bomen weer, planten en dieren het voorjaar aankondigen. Het vreemde is dat de vissen daarentegen geen enkele actie vertonen, terwijl dit normaal gesproken veel gelijkenis vertoont.








De twee witte buizerds vallen me in het bijzonder op. Eentje kan fotograferen, maar wanneer ik dichter bij kom gaat deze op wieken, evenals de andere die vertrok toen ik vaart minderde met de boot.

Eindelijk tref ik Jöran weer, die op een andere stek ligt te verticalen. Dan blijkt dat we allebei niet verder zijn gekomen dan die ene snoek. Toch wel teleurstellend. Temeer daar een paar jongens me onderweg vertelden dat zij, met vier personen, al drie vissen hadden gevangen.

Op grote afstand goed zichtbaar, deze buizerd.

Wij slepen nog een stuk en houden het dan voor gezien. Terug naar de helling en dan huiswaarts. Een zot gezicht hoor die twee combinaties van auto met vergelijkbare boten op de trailer, die achter elkaar naar huis rijden en bovendien beiden ook slechts één vis gevangen! Het zijn lastige tijden. Het Corona virus waart rond. Zouden de vissen hier misschien ook last van hebben?

23 maart 2020 Corona overwegingen

Deze keer alleen poseren, zonder vanger dus.

En daar zit je dan!  Het is alles Corona wat de klok slaat. Ik neem contact op met enkele collega's en vraag hen hoe zij er mij om gaan. De meesten laten het van hun gasten afhangen en incasseren annuleringen. En ondertussen trekt de overheid de teugels aan.

Enkele van mijn gasten zeggen de boeking af en willen de crisis afwachten. Met z'n vieren in de boot wordt mij te eng en daarom zeg ik af. Het had niets uitgemaakt, want twee dagen later gaat de grens tussen Nederland en België  toch op slot. Een andere gast zit nog in Engeland, maar wil geen risico's nemen. Zijn vriendin werkt in de zorg en hij zou het virus over kun dragen als zij besmet raakt en hem infecteert.

In de afgelopen week ben ik nog met een collega en een vismaat op stap geweest. En daarbij hebben we de richtlijnen in acht genomen. Ik wil het echter niet op mijn geweten hebben; een ander te infecteren. Waar je makkelijk aan voorbij gaat is je eigen leeftijd. Ik val wel degelijk in de risicogroep en ben zelf dus "kwetsbaar". Moeilijk te bevatten hoor als je je hartstikke fit voelt.

Dan besluit ik de knoop door te hakken. In eerste instantie wil ook niet meer alleen gaan. Maar dan heb ik zoiets van helemaal niet meer.....  Daarbij spelen vele aspecten een rol. Het stuit me tegen de borst dat ik lekker de boot pak en er op uit trek, terwijl anderen opgesloten zitten in hun huis. Bovendien is het niet erg milieuvriendelijk om slechts met één persoon in de boot te gaan zitten. Om files met auto's te verminderen wordt immers ook geadviseerd te poolen!!

En dan al die mensen met vitale beroepen, die zich uit de naad werken en constant bestookt worden met aangescherpte regels. Zij draaien dagen en nachten om anderen in leven te houden. Kan ik er dan op uit gaan alsof er niets aan de hand is?  Misschien zet ik er zelfs toe aan dat er ineens heel veel boten het water op gaan en we daar files creëren.  Dan zitten we daar weer boven op elkaar.  Het wringt!

Anderzijds heb ik er niets aan om thuis te blijven zitten. Niet dat ik me verveel, maar over een week is het seizoen voor het gebruik van kunstaas gesloten. En dan de vele opmerkingen in het bilaterale contact met vrienden en kennissen, die allen zeggen: je gaat nu zeker vaak vissen! Bovendien is het hartstikke mooi weer, hoewel erg koud met de harde oosten wind.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Update coronavirus sportvisserij

Op maandag 23 maart jl. maakte het kabinet bekend dat tenminste tot en met 1 juni alle evenementen - ongeacht groepsgrootte, aard en doel - verboden zijn. Hieronder vallen dus ook viswedstrijden, wedstrijdtrainingen, beurzen, cursussen, ledenvergaderingen en andere evenementen binnen de sportvisserij...

Sportvisserij Nederland hecht zeer aan de naleving van deze aangescherpte regels, omdat we net als iedereen willen bijdragen aan de bestrijding van het coronavirus. Sportvissers die toch willen gaan vissen om een frisse neus te halen, krijgen van Sportvisserij Nederland het dringende verzoek om maatregelen van gemeentes na te leven en hoe dan ook de volgende richtlijnen in acht te nemen:

- Áls je gaat vissen, ga dan in je eentje - ook als je met een boot het water opgaat.

- Kies je stekken liefst in landelijk gebied, zodat je weinig andere mensen tegenkomt.
- Houd je te allen tijde aan de minimale afstand van 1,5 meter.

Blijf gezond

Dat de regels op dit moment zwaar voelen, is niet voor niets: ze zijn van groot belang voor onszelf en voor anderen. Houd je er dus aan en blijf gezond, dan kunnen we hopelijk snel weer als vanouds sportvissen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Als ik hoor dat een vismaat nu alleen op stap gaat, besluit ik het toch te doen, een paar uurtjes in de namiddag. Bovendien weet ik me nu gesteund door bovenstaand advies van Sportvisserij Nederland. Met de Tomasco aan de trekhaak verlaat ik de straat. Een paar straten verder ziet een vriendin mij langs komen en wuift uitbundig. Dat is een mooie opsteker.

Bij de helling hanteer ik het pasje, standje contactloos, en hoef daarbij dus niets aan te raken. De slagboom gaat open en ik kan traileren. Er is mij slechts één boot voorgegaan. Bij terugkomst is deze reeds vertrokken, zonder dat we elkaar hebben ontmoet. Vanaf een andere helling zijn er ook boten op het water, zo zie ik later, maar ze zijn op één hand te tellen.

Ik voel me er goed bij en geniet volop wanneer ik weg vaar. Heerlijk, ondanks de koude wind. Zo heerlijk vrij over het water te glijden, dit is eigenlijk al genoeg realiseer ik me. De harde wind legt me wel beperkingen op en de snelheid waarmee de boot zich bij het verticalen over het water beweegt, wordt vooral hierdoor bepaald.

Een kijkje boven water nemen.

Wanneer ik de boot onder controle heb, laat ik de shad zijn werk doen. Vooralsnog gebeurt er echter niets. Ik varieer met de diepte en concentreer me op de diepte waarbij de Lowrance de meeste signalen weergeeft. En dan na geruime tijd kan ik vastslaan op een snoekbaars. Geen grote, maar dat maakt niets uit.

Ik zet stug door, maar het blijft bij die ene aanbeet, die ene vis en daarom zoek ik andere stekken. Op de eerstvolgende haak ik nog een snoekbaars van hetzelfde formaat. Dit geeft veel voldoening en ik hoop op nog een paar vissen. Die hoop daar ben ik zuinig op, want dat is de drive om door te gaan.














Het water staat inmiddels al weer op vrijwel het normale niveau. En dat betekent dat er veel water uit de zandafgravingen de rivier in stroomt. Wanneer de wind je dan ook nog in diezelfde richting duwt, is het ook hier lastig de boot goed in positie te krijgen en te houden.

Toch nog eentje van formaat.

Een paar stekken verder krijg ik een heerlijke aanbeet, die zich direct omzet in een losser. En dat terwijl ik twijfel tussen stoppen of toch nog even doorzetten. Door deze aanbeet wordt ik overgehaald om nog even door te zetten. En deze keer wordt het beloond. Een keiharde aanbeet en stevige dril resulteren in een flinke snoekbaars; de grootste van de dag. Deze heeft de shad compleet geïnhaleerd.

Met deze vangst sluit ik de dag af en de Minn Kota ligt op koers richting helling, terwijl ik alles inpak. Zo ben ik al een stuk gevorderd als ik de Honda start en de elektro binnen haal middels één druk op de knop. Wat een luxe en wat is het toch genieten van die vrijheid op het water.

Ik kom voldaan thuis en heb besloten om het vaker te doen, zolang het kunstaas nog te water mag worden gelaten. Het maakt het thuis zitten een stuk dragelijker en het doet je volop leven, samen met de natuur om je heen. Alles leeft op en de bloesem en het gedrag van de dieren laten je weten dat het leven door gaat. En ik doe er aan mee.

20 maart 2020 Blijkbaar is die geschonken plug niet gelijk aan die andere............

Niet verwacht en met een harde klap gekomen!

Met in acht name van de Corona-voorschriften spreken Jöran en ik af nog een dag samen te gaan vissen. We gaan voor kleiner water, omdat de wind ons parten speelt. We gaan er bovendien van uit dat de massale afvoer van water inmiddels gestopt is en het water een stuk helderder is.

Mooi op tijd rijdt Jöran voor en laadt hij zijn spullen in mijn auto. Dan parkeert hij zijn eigen auto en vertrekken we. Vandaag geen handen schudden en geen ander fysiek contact. Verder proberen we die anderhalve meter aan te  houden, En dit gaat ons aardig lukken.

Aangekomen op de stek, zien we dat er al een boot te water is gelaten. Jöran heeft via een bekende relatie vernomen dat zij uit het verre zuiden van het land zijn gekomen. Ze bevinden zich vlak bij de helling en hebben tot nu toe één snoek gevangen. Wij hopen er vandaag ook nog een paar te kunnen vangen.

Even later zitten wij ook op het water en volgen onze voorgangers. Na enige tijd passeren we hen, omdat onze sleepsnelheid hoger ligt. Tot nu toe heeft geen van beide boten oponthoud gekend als gevolg van ontmoetingen met actieve roofvis.

Wij bieden de roofvis kleine pluggen en groot rubber aan. Alhoewel het nieuw stukje rubber van Jöran ook weer niet zo heel groot is. De uitdaging om hier iets mee te vangen is groter. Later zal blijken dat de vissen zich vandaag niet uitgedaagd voelden om hun tanden er in te zetten.

Als wij een interessante plek passeren voor het verticaal vissen, gaan we daarmee een de slag en passeren onze collega's ons weer, ondertussen een gezellig praatje maken. Geen concurrentie en alleen maar plezier belevend aan het gegeven dat we nog niet thuis opgesloten zitten vanwege het virus.

Een mooi formaat voor dit water, deze eerste vis van de dag.

Omdat het verticalen niets oplevert, gaan ook wij weer verder. Het weer is schitterend en wind uit het oosten erg koud. Het duurt nog geruime tijd voordat mijn plug gegrepen wordt. Tot onze verbazing blijkt het om een flinke baars te gaan. Voor dit water eigenlijk een hele grote. De kleuren zijn wat flets, maar verder oogt het een gezonde vis en hiermee zijn we nu van de nul af.

De gekregen RkCrawler, de allesvanger van vandaag (linksonder) en "Esther" (rechtsboven)

Omdat het grote rubber na uren achter de boot te hebben gezwommen, niets heeft opgeleverd, wordt het vervangen door een slanke dieplopende plug. Daarna nog door de Big Bullet en "Esther". De laatste komt uit de erfenis van de voormalig Visgids Biesbosch, Frank Hanhart. Het is een bolle gele plug, die in zijn boek, "Vissen..... je blijft lachen", met verslagen van zijn gidsdagen, regelmatig voorbij komt.

Zelf direct zelf voedsel zoeken, niet gevoerd worden. Dat is het lot van jonge ganzen.

Onderweg zien we dat de Nijlganzen zich door het slechte weer niet hebben laten weerhouden van het bedrijven van de liefde. We zien het paar, vergezeld van zes pluizige kuikens, ons waakzaam in de gaten houden. Blijkbaar vormen we geen groot gevaar, zodat we in de gelegenheid zijn het beeld vast te leggen.

Vis en soort nummer twee.

Dan duurt het nog heel lang voordat de volgende vis zich meldt. Ondertussen hebben wij het appelgebak al genuttigd en er voor gezorgd dat we niets te kort komen. En zo kachelen we voort. Dan wordt hetzelfde plugje opnieuw aangevallen en deze aanval levert ons een snoek op. Twee vissen, twee soorten. Daar kunnen wij best blij van worden en we zijn nog maar halverwege!

Soort nummer drie, een roofblei nota bene.

Dan duurt en duurt het weer. We zijn ondertussen op de terugweg en dan wordt de plug die ik van Jöran en Ann-Christin gekregen heb opnieuw met een geweldige klap gegrepen. De dril is niet in overeenstemming met de aanbeet, maar logisch wanneer we zien dat het om een roofblei gaat. Die hadden we nu nog niet verwacht. Meestal zijn we dan iets verder in het jaar. Wij zijn in ieder geval blij verrast.

Nu ook succes op dezelfde plug bij Jöran

Niet veel later krijgt Jöran ook zo'n dreun te verduren en blijkt het andermaal om een roofblei te gaan. Hij geniet volop van deze vangst en hierdoor is het mogelijk om een dag met weinig vangsten toch als een succes aan te kunnen merken.

Ik krijg op de buitenste hengel, waaraan een Big Bullet wordt gepresenteerd, nog twee keer een harde aanbeet. De vis blijft niet hangen en wij sluiten niet uit dat het hier weer om roofbleien ging. Waarschijnlijk was deze plug net iets te groot om te vis te kunnen haken. Wat er op enig moment nog wel blijft hangen, is een mini baarsje, weer op die ene plug.

Jammer, maar in ieder geval hadden we wel weer actie. We proberen het verticaal nog een tweede keer en ondanks een scherm vol vis komt er niets los. Onbegrijpelijk eigenlijk. Zodra ons duidelijk is dat het andermaal een vruchteloze poging zal blijven, gaan we verder en werpen nog een paar verwachtingsvolle stekken uit. Maar ook dit is vandaag zinloos.

Wat een afsluiter, zo'n forse donkere snoekbaars!

Plotseling komt er dan toch nog een aanbeet op alweer die ene plug. Geweldig want nu heb ik er vier vissen en vier soorten mee gevangen. Dit lukt omdat het nu om een flinke snoekbaars blijkt te gaan. WOW wat een mooie vis. Wij zijn in onze nopjes.

Hoewel we tot de helling ons best blijven doen, moeten we genoegen nemen met zes vissen, Daarbij dus twee roofbleien. Wij hadden eigenlijk meer vis verwacht, maar prijzen ons gelukkig met al die soorten en de mooie vissen.

De boot gaat weer op de trailer en met de corona-voorschriften in gedachten begeven we ons huiswaarts. Ondertussen regent het matig en zijn we opnieuw happy, omdat we het de hele dag droog hebben kunnen houden.