14 juli 2019 Opgeven is geen optie.

De topper van deze dag, een winde van 61 centimeter.

Er zat al een half jaar tussen onze eerste contacten en deze dag. Soms gaan dingen blijkbaar zo en resteert de uitspraak "eind goed, al goed". Dat alles nu op een goede manier bij elkaar kwam, bleek wel toen we achter elkaar de slagboom naar de helling passeerden.

Aron en Niels melden zich na het verschaffen van de uitrijkaart bij me, terwijl ik de boot al prepareerde voor de afvaart. Na een korte kennismaking ging de boot te water en konden we vertrekken.

Ik had ondertussen een plan bedacht hoe de tijd, die hier nodig is om de rivier te bereiken, nuttig te besteden. Niels laten varen leek me een prima optie. Ten slotte had hij deze dag, nog steeds, aan zijn verjaardag te danken en dan mag je ook varen toch!

Af en toe een foto voor thuis, zodat ze op de hoogte blijven.

Dit pakte helemaal goed uit. Toen we bij het jachtterrein arriveerden, had ik alle hengels opgetuigd en andere noodzakelijke handelingen verricht. Ik nam de boot weer over en we gingen een klein stukje verder aan de slag. Geen van beiden, vader noch zoon, hadden ervaring met het vissen met de boot en dus viel er veel te leren.









Ik geef tekst en uitleg over de manier van vissen en biedt de gelegenheid om het te proberen. Daarvoor leg ik tijdens het slepen de boot regelmatig "voor anker" bij interessante plekken. Dan kunnen ze kribvakken uitwerpen. Niels kan daarbij nog wel wat hints gebruiken en past ze vervolgens dankbaar toe.

Al met al verstrijkt de tijd en hebben we nog geen vis gevangen! Drie uur lang gebeurt er helemaal niets. We zullen er hard voor moeten werken, dat is inmiddels wel duidelijk. En dit terwijl de voorgaande keer dat ik hier was, de eerste vis al bij de eerste inworp een feit was.

Niet dat we ons vervelen hoor, want om elkaar iets beter te leren kennen, spreken we over onderwerpen die beiden interesseren. In dit geval tussen Aron en mij. Dat is ook interesse in elkaar tonen en op die manier leren wat er voor de ander toe doet. Nu ging het met Aron ook veel over coaching en onze wederzijdse ervaringen hiermee.

Dit deel van de ontmoeting maakt het voor mij ook zo leuk om te gidsen. Ik leer er altijd weer van en hoop zelf ook dingen door te kunnen geven. Wat mij daarbij erg gelukkig maakt is de onafhankelijkheid die een pensionaris heeft. Helemaal je eigen product kunnen en mogen zijn, zowel bij het gidsen als in de coaching. Het feit dat veel gasten terugkomen geeft me veel voldoening.

Niels toont de eerste vis van de dag, eindelijk!

Dan eindelijk weet Niels de eerste baars te vangen en ervaren we ook hier voldoening. De vis is niet groot, maar we zijn van de nul af. De betreffende baars haalt de dertig centimeter nog niet, maar wordt spoedig gevolgd door de tweede die deze afmeting wel realiseert. Natuurlijk zijn dit geen kanjers, maar gelet op alle moeite die vereist is om een vis te vangen, smaakt dit resultaat toch zoet.

Aron toont trots zijn snoekbaars

Ook wordt er een fraaie snoekbaars gehaakt en gevangen, een dikke vijftiger trekt de hengel van Aron ineens flink krom. Hè, hè, eindelijk wat meer actie, na al die uren van helemaal niets. Zoals gezegd is stoppen op zo'n dag natuurlijk geen optie. Niels heeft hier lang naar uitgekeken en heeft het geduld om de tijd zijn werk te laten doen en nu komt er dan echt iets op gang.





We zijn behalve met werpen ook al enige tijd met de oever aan het afwisselen. Ik ken de trajecten die doorgaans het meest productief zijn inmiddels wel aardig en van die kennis wil ik graag gebruik maken, opdat er mooie vissen gevangen kunnen worden. Helaas gaat er een mooie vis verloren als de boot door de golven van een snel varende recreant in een lastige positie wordt gedrongen. Ik moet wel blijven varen om een aanvaring met een krib te voorkomen en dan lost de vis. Helaas!

Ongelogen.

Gelukkig komt de herkansing snel daarna. Aron krijgt andermaal een stevige dreun op zijn hengel.
Nu is er vaartechnisch geen vuiltje aan de lucht en ligt de boot keurig stil tijdens de dril. Dan komt de grote winde richting boot en schuif ik snel het net er onder. Wat een vis zeg. Vergelijkbaar met de winde van anderhalve week geleden. 61 centimeter het liefst.

Een echte rivierbaars: 40+ dus.

Nu hebben we ook drie soorten binnen en krijgen weer vertrouwen. Vlak voor de kruising van de grote rivieren vaar ik nog een mooi kantje aan en dan meldt zich een echte baars. De mannen zijn er blij mee, want nu zien ze echt resultaat, met al die soorten en mooie formaten. Dit is voor mij toch altijd wel het streven en dan is het fijn als het lukt, hoewel de aantallen mij eigenlijk niet aan staan. En dan is er altijd weer de uitspraak dat "het Vissen" blijft, omdat het anders wel vangen zou heten.

Tja alweer een mijlpaal.

Ik heb besloten nog een stuk stil staand water te bevissen en de mannen nog even een stad met historie te laten aandoen. Dan vraag ik wat zij weten van de stad en de "Brug te ver". De kennis hierover is in eerste instantie gering, maar dan komt de sluimerende kennis toch snel weer boven drijven.

In de gesprekken met Niels gaat voor mij ook weer een nieuwe wereld open, de wereld van Pokomon. Onvoorstelbaar dat dit wereldwijd zo populair is. Leuk te vernemen dat Niels behalve met computergames ook actief is in de sport. Samen met vader en broer mountainbiken maakt me jaloers. Hoe anders was het vroeger bij ons thuis, waar de winkel mijn vader volledig in beslag nam. Dingen samen met zijn zoons doen, was echt een zeldzaamheid.





Ik kan het niet laten Niels te vragen wat hij nu leuker vindt: vissen zo als we nu doen of Pokomon. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde als hij "vissen" zegt. Blijkbaar ben ik niet ongevoelig voor dat stukje erkenning. Ik vraag quasi oprecht ook nog even na of Aron het ook heeft gehoord. Dit wordt helemaal begrepen en ook zonder aanbeten van de vissen, houden we een leuke sfeer.

Een fraaie torpedo voor Niels.

We varen terug en besluit ik nog een lange rechte oever af te slepen. En wat ik niet had verwacht gebeurt juist hier. We krijgen meerdere aanbeten achter elkaar en zien enkele vissen verloren gaan. Toch weet Niels de tweede snoekbaars te vangen. Een flinke vechter die eerder associaties aan een snoek oproept dan iets anders. het zou mooi zijn geweest om ook die soort te bemachtigen.





Helaas gaat die wens niet in vervulling. Wel wordt er nog een baars gevangen. Mooi hoor dat er nog zo'n bijtmoment opduikt. Omdat we ver van huis zijn en de tijd begint op te raken, bevissen we nog een paar stekken waar ik de kans op vis het grootste acht. Wij moeten echter erkennen dat de vis niet meer reageert zoals wij graag willen en dus varen we in één lijn terug naar de zandafgraving waar de helling is gelegen.

Wanneer we de rivier verlaten geeft ik het stuur weer over aan Niels. Ik laat zijn vader weten dat hij niet in aanmerking komt, omdat het om het cadeau van Niels gaat. Ik ga aan de slag met het kunstaas, de hengels, de hengelsteunen, kunstaasredders en al het andere materiaal. De kunstaasredders hebben hun diensten vandaag toch weer enkele keren moeten bewijzen. En dat is goed gelukt want er ging uiteindelijk niets verloren.

Als we in de buurt van de helling komen, heb ik alles weer ingepakt, met dank aan Niels die de boot dus vaart. Het laatste stuk je neem ik voor mijn rekening en dan zet ik de boot aan de grond. Er wordt volop getraillerd en ik rijd de auto met trailer er precies tussen. je ziet dan dat veel dagjesmensen veel tijd nodig hebben en dat de routine van het veelvuldig traileren zich nu laat zien.

Eenmaal op het droge nemen we afscheid en ga ik de boot vastzetten en de laatste dingetjes in gereedheid brengen om af te kunnen reizen. Thuis staan de deuren van het boothuis al weer open en kan ik de boot in één keer naar binnen. Na het lossen van de auto en het koppelen van de accu's aan de opladers, gaat de boel op slot en zit het er voor mij ook weer op. Dan ben ik 11 uur van huis geweest en is het echt wel genoeg.

10 juli 2019 De vangsten van de ene dag bieden geen garantie voor de volgende dag.

Een mooie herinnering voor later, lijkt me zo.

De volgende dag stond er een geheel ander water op het programma. Daar troffen we elkaar bij de helling. Een witvisser, die daar wel lijkt te wonen, had zijn plekje al weer ingenomen. We wisselden even wat informatie uit en hielden uiteraard rekening met hem, bij het te water laten van de boot.

Omdat we al een paar keer jagende vis hadden waargenomen bij de helling, bleven we er even liggen en gingen werpen vanuit de boot. Dit leverde twee aanbeten op van baarzen rond de vijftien centimeter, Beiden vielen echter voortijdig van de haak. We hadden in ieder geval de eerste actie te pakken.

Heel goed geposeerd zo!

Later bleek deze dag een geheel ander verloop te krijgen dan de voorgaande. Het weer was anders en de activiteit van de vis beduidend slechter. Dit kwam mogelijk mede door het stil staande water. Ik had bewust gekozen voor andere condities en een andere omgeving. Deze laatste werd als veel mooier ervaren.

Een ander gegeven was de omwisseling van elegant naar charmant. We hebben lopen stoeien met de betekenis. Volgens Cas had het ook te maken met het versieren van meisjes. Toen ik hem vroeg of hij ze dan slingers omhing, volgde een hoop gegiechel. Leuk hoor zo'n joch in de boot.










We hebben veel gesleept, maar ook dingen gedaan die hier prima konden worden uitgeprobeerd. Gisteren was dit niet echt haalbaar, gelet op de harde stroming. nadat we een flink stuk hadden gesleept, moest de roofblei er aan geloven. Helaas werkten ze niet mee.

Gaande weg kwamen er wel weer een paar kanjers van baarzen boven. Wij verwachten, gelet op de bewolking en behoorlijke wind eigenlijk ook wel snoek. Deze gaven echter evenmin thuis.

Op het eindpunt aangekomen, haalde ik de verticaalhengels te voorschijn. Geruime tijd hebben we deze techniek geoefend. Helaas werkten de snoekbaarzen niet mee. Een staartbijter ging er met een staartje vandoor en dat was het dan.

Dat nam niet weg dat we geruime tijd hebben kunnen oefenen op een techniek die nieuw was voor Bas en Cas. Leuker was het natuurlijk geweest als er direct succes was geweest, maar die vlieger ging vandaag niet op. En dus keerden we wat dat betreft, onverrichter zake terug. Ondertussen werd het uitgestalde assortiment aan materiaal steeds groter. Het aantal in gebruik zijnde hengels was aanzienlijk.

Dit kwam ook omdat we speciaal baitcasters met reels hadden meegebracht. Deze werden op een andere stek ingezet, tussen de kribben. Bas had al geruime tijd zo'n set, maar beleefde er weinig plezier aan. Hij had voortdurend met pruiken van doen.

Soms is het even stoeien met de vis.

Toen we zover waren om het werpen met reels te oefenen, bleek mij dat er wel een hele stugge lijn op zijn reel zat en bovendien de magneetrem niet goed was ingesteld. Nadat ik had voorgedaan hoe je die kunt instellen, ging het werpen al veel beter.

De lijn bleef echter een aandachtspunt. Zodra de spanning van de reel was, vertoonden zich losse slagen van de lijn op de spoel. Vandaar dat we gingen vergelijken met de lijnen die op mijn reels zitten. Deze zijn veel soepeler en leverden dan ook geen problemen op.













Voor Cas was het een echte uitdaging. Hij was een beetje angstig en te veel gefocust op het werpen zelf. Daarom leerden we hem om zich te richten op een bepaald punt en daar naartoe te werpen. Gaandeweg ging dit beter en klonk er regelmatig een tevreden geluid als hij een geslaagde worp had geplaatst. Charmant zullen we maar zeggen.

Dan waren er natuurlijk ook nog de vele verschillende modellen jerkbaits, die anders gevist dienen te worden. Bas heeft er heel wat uitgeprobeerd en zijn voorkeuren ontwikkeld. Helaas leverden de talloze worpen hier evenmin aanbeten op. De vis had er weinig zin in vandaag.

Wel vingen we nog een paar mooie baarzen. En een hoogtepunt was wel de ontmoeting met een paar ijsvogels, die in volle glorie hun prachtige kleuren toonden. Dit was echt weer zo'n geluksmoment. Fijn dat ook hier van genoten kan worden. Bovendien viel de omgeving nog beter in de smaak dan een dag eerder. En hoewel de vangsten natuurlijk belangrijk zijn, werd het gebrek daaraan toch enigszins gecompenseerd.

Een foto met een stekeltje.

Op het laatst kreeg Bas nog een schitterende aanbeet, maar ging de vis snel verloren. Dat zul je altijd zien; als het verlangen erg groot is, is de teleurstelling als het misgaat ook groot. Ondertussen was de regen een constante factor geworden en zaten we al geruime tijd ingepakt in poncho's en in andere regenkleding. Daarom was het niet meer zo moeilijk om er een punt achter te zetten.

Slechts vier grote baarzen waren ons deel vandaag. Een totaal ander beeld dan gisteren. gelukkig zijn Bas en Cas voldoende ervaren om zich te realiseren dat dit ook vissen is. De foto's en andere herinneringen blijven en natuurlijk hoop ik dat ze de vruchten kunnen gaan plukken van de nieuwe technieken die we hebben geoefend.

Nadat de boot uit het water was gehaald, had ik nog geruime tijd nodig om alles weer op te bergen.
De pluggen heb ik maar op een hoop gegooid, om ze thuis te laten drogen. De mannen gingen naar de camping om de caravan op sleeptouw te nemen en naar huis te brengen. Ik hoop nu maar dat de afsluiting van de lagere school periode van Cas een gedenkwaardige is geworden, waarop nog lang met plezier kan worden teruggekeken.

9 juli 2019 Vader en zoon op een succesvolle ontdekkingsreis.

Een echte vader-zoon dag vol met verrassingen.

Soms komen collega's voor hele vervelende situaties te staan en moeten ze afzien van gemaakte boekingen. De gasten die ik vandaag begeleid, kon ik gelukkig overnemen van Steef van Fishing Guides Holland. Ik zou willen dat het niet nodig was geweest, maar helaas het was niet anders.
De afstemming vooraf met Bas, maakte een soepele overgang mogelijk.

Reeds een paar dagen eerder hadden vader Bas en zoon Cas een plekje gevonden op een camping in de buurt. Zodoende konden we mooi inspelen op het vervoer. Omdat ik deze dag naar een verder weg liggende bestelling wilde gaan, spraken we af bij een poolplaats. Daar stapten ze bij mij in een vervolgde ik mijn weg.

Het water en de omgeving waren hun onbekend en dus een echte uitdaging. Ze wisten echt niet wat ze konden verwachten. Het snel stromende water deed hun hart sneller kloppen en niet voor niets. Grote en kleine schepen zochten hun weg en veroorzaakten dikwijls formidabele golven. Wij moesten dan ook eerst even wachten, alvorens de pluggen te water konden.

De plug had het water nauwelijks geraakt!

En Bas had zijn plugje nog maar nauwelijks te water gelaten of zijn hengel stond in een hoepel. Het eerste gedenkwaardige feit had zich al aangekondigd. Bas had de strijd aangebonden met een hele grote winde. In alle rust wisten we die binnen te halen en was de vreugde compleet. Tjonge zeg, wat een ervaring.

Na deze vis bleef het heel lang rustig en deed zich de vrees voelen dat deze flitsende start wel eens kon leiden tot een grote frustratie. We kennen nu eenmaal het verschijnsel dat zo'n snel succes de inleiding van een hele moeizame visdag kan zijn.

Happy!

Gelukkig ging dit verschijnsel vandaag niet op, onze vrees werd niet bewaarheid. Geruime tijd later meldde zich een tweede vis. Ook nu bleek het om een winde te gaan. Eentje die zelfs nog groter was, zestig centimeter het liefst. Tijdens de dril was mijn lijn gehaakt en naar later bleek zodanig dat de plug verloren ging. Spoorloos verdwenen!

De winde in ieder geval niet, deze mocht met Cas poseren voor de camera. De mannen wisten inmiddels dat deze manier van vissen totaal anders is, dan hetgeen ze tot nu toe hadden meegemaakt. En dat was best al een heleboel, bleek mij uit de verhalen die ze vertelden over vakanties in diverse landen en de verschillende avonturen die dat had opgeleverd.

Het plezier spat er af.

Nu was natuurlijk de vraag of er nog iets anders rond zwom dan windes. de volgende soort die zich aandiende was de baars. En dan niet zo maar een baars, maar zo'n forse vis uit de rivier. Dit leidde tot nog meer feestvreugde. Baarzen hadden de mannen wel eerder gevangen, maar zo groot nog nooit. Dit is ook heerlijk voor de gids, want succes is niet vanzelfsprekend, zo als de volgende wel weer zou blijken.

Toch verlangde ook deze dag wel geduld. De vissen sprongen zeker niet in de boot. En bovendien losten we af en toe een vis. Dit kan ook niet anders in zulk snel stromend water. Ook moest ik nog een plug inleveren, toen een keiharde aanbeet tot lijnbreuk leidde. De betreffende hengel heb ik direct aan de kant gelegd en de lijn 's avonds vervangen.
Om even wat rust te creëren voeren we een haven binnen. Daar kende ik een stek waar nogal eens baars huist. Vandaag echter niet zo bleek wel. De spinhengel die Cas had meegebracht en die hij hier mooi kon benutten, kreeg helaas geen aanbeten te verduren. Uiteindelijk kwam er slepen een eerste vis te voorschijn. Een snoekje had de plug gegrepen en de derde soort was een feit.

Dit feit is doorgaans een leuke bijkomstigheid op de rivier. Al die verschillende soorten die je kunt vangen! Tenminste als de vis wil meewerken. En dit lukte dus heel goed Alleen de snoekbaars had zich nog niet vertoond. Nu eerst maar eens een plaatje gemaakt met het snoekje.

Eentje waar je blij van wordt.

Toen zijn we geruime tijd gaan werpen. Dit leverde Bas een flinke snoek op, eentje die  dik tachtig centimeter op de lat zette. Voor Cas was het wel even slikken, dat zijn vader zoveel succes had en het hem niet wilde lukken. Ook dit hoort erbij en kan ineens weer omgekeerd zijn. Maar hij had wel een opsteker; hij vond zijn worpen "elegant".

Die elegantie veroorzaakte veel hilariteit en dat de rest van de dag. Ineens leek alles wel elegant. Op de gekste momenten kwam het om de hoek kijken. Zo'n dingetje dat de toon zet en werkt op de lachspieren. Het zegt wel iets ober de stemming en die was inderdaad perfect.

De vierde soort is ook binnen.

Omdat de klok niet stil staat, gingen we verder. En ook nu hadden we geduld nodig, die overigens wel werd beloond. Behalve een paar prachtige baarzen, kwam er ook die snoekbaars, waarnaar we hadden uit gezien. Helaas bleef het er bij één vandaag, maar wel een hele mooie. De vierde soort was nu dus ook gearriveerd.

Een schitterende vis.

Zo puzzelden we voort, terwijl de tijd verstreek. En de teller liep ondertussen op. Ongeveer veertien vissen kwamen er binnen en de vreugde was groot. Op het laatst pakten we het stuk waar we gestart waren nog een keer mee en daar kwam warempel nog een dikke winde te voorschijn.

Als afsluiting van dit verhaal een mooie baars.

Het landschap was ook aantrekkelijk en er was aldoor wel iets dat aandacht verlangde. De vele schepen en scheepjes met de bijbehorende golven en het voortdurend attent zijn, maken ook dat de dag een punt verlangt. En dat deden we dan ook inde wetenschap dat we nog niet thuis waren als de boot weer op de trailer stond.








Op de terugweg moest ik nog veel spullen inpakken en opruimen. We konden het laatste stuk niet hard varen en daarom stelde ik Cas voor het stuur over te nemen. Omdat hem dit wel erg spannend leek, deed hij dit onder leiding van zijn vader. Een mooie samenwerking ter afsluiting van de dag. En ondertussen had ik alle tijd en gelegenheid om alles in te pakken.

Bij de helling was het traileren snel gedaan en kon de boot makkelijk worden leeg gepakt en vastgezet. Toen hadden we nog ongeveer drie kwartier nodig om de poolplaats te bereiken en konden we afscheid nemen van een zeer succesvolle visdag. Maar we zouden elkaar deze avond nog bij mij thuis zien. Mijn overbodig geworden bellyboot-spullen konden zich verheugen op belangstelling van Bas en Cas en verlieten 's avond de garage waar ze jaren lang hadden verbleven.

Wat een dag!