15 februari Het is sprokkelen en worstelen met de boot

Regen en zon komen een kort moment samen: betoverend al die "schitterende" druppels.

Het is momenteel een beetje aanklooien met het vissen. De laatste visdag samen met een maat is alweer twee weken geleden. Toen ging ik weer eens met Luus op stap. Deze afspraken komen inmiddels veelal tot stand middels een zoektocht naar momenten. Nu kwam het er dus weer eens van.

Omdat de weersvoorspelling ons deed geloven dat het 's morgens vroeg veel en hard zou gaan regenen, besloten we uit te slapen, alvorens er op uit te gaan.  En zoals zo vaak klopte het weer eens niet. Dat wil zeggen dat de regen al veel eerder kwam en daarom stuurde ik Luus een berichtje dat we wat mij betreft ook eerder konden starten.

Nu had Luus de voorgaande dag een hele zware visdag gehad (!) en had de wekker hem geheel in overeenstemming met onze afspraak gewekt. Met andere woorden, eerder zat er niet in. Prima hoor, want vissen moet vooral een ontspannende bezigheid zijn. En zodoende treffen we elkaar halverwege de ochtend op de afgesproken plek. Ik stap bij Luus in en samen brengen we zijn boot naar de helling. Ik mag weer eens een dag meevaren!

We zijn niet de enigen die vandaag op stap zijn, want er staat al een aantal lege trailers. Hun last vertoeft ongetwijfeld ergens op het water. Gevuld met mannen en/of vrouwen en ongetwijfeld hengels, op zoek naar vissen die daar ergens zouden moeten zwemmen. Wij gaan ons aansluiten.

Aangekomen op de boogde stek, gaat de Minn Kota te water en keutelen we met een slakkengangetje de taluds op en af. Eerst maar eens kijken of we actieve vis kunnen traceren, alvorens een bepaalde diepte gericht te bevissen.

Het duurte enige tijd, maar dan is het Luus die zijn hengel krom tikt op een snoekbaarsje. Zo de kop is er af en wij zijn dus ook van de nul af. Althans Luus en de boot, want ik moet het nog maar eens bewijzen. Het lijkt echter een dag van de "shadowman" te worden. De maat die er dus voor spek en bonnen bij zit, terwijl de ander lekker vangt.

Dit formaat vissen was hetgeen we vingen vandaag.

Gelukkig vang ik ook mijn eerste vis, nadat Luus al vier vissen in de boot heeft getrokken. Geen grote vissen, maar in ieder geval levert het actie op. Tevens is het weer zo'n dag, dat er weinig foto's worden gemaakt, omdat geen uitzonderlijke dingen gebeuren.

Dan komt Jöran langs, op weg naar een andere stek. Wanneer hij aan het einde van de dag terug komt heeft hij net als wij op dit moment, vijf vissen gevangen.

Maar zover zijn wij nog niet. Het is taai en dus wordt er geduld en doorzettingsvermogen verlangd. Gelukkig weet Luus nog een vis te vangen, terwijl ik nu blijkbaar aan de beurt ben. Ik vang er nog drie vissen bij en zo eindigen we met 9 vissen vandaag.

Wij hebben weer genoten en verlaten het water met de volgende afspraak over een maand. Het was een gezellige dag en ook de tijdspanne is ons goed bevallen. Heerlijk uitgeslapen en lekker gevist, zonder stress over vangsten of wat dan ook. Precies zoals vissen bedoeld is, althans volgens onze normen en waarden.

De volgende dag breekt voor mij een week aan waarin niet gevist kan worden. We gaan een week met vakantie. Niet dat het vissen heel erg gemist zal worden, want het weer is belabberd en dan is het immers geen pretje om op het water te zitten.

Het water is nooit ver weg, ook niet als wordt gewandeld.

Tijdens de vakantie wordt er veel gewandeld en ook hierbij is het weer enigszins spelbreker. Wij laten ons echter niet weerhouden en leggen ook bezoekjes af bij gasten van het gidsen en vrienden. Zo ontmoeten we veel interessante mensen en hebben het gezellig.

Ondertussen wordt storm Ciara aangekondigd en weet ik dat er het weekend van onze terugreis evenmin gevist zal gaan worden. Thuis treffen we maatregelen om te voorkomen dat lege vuilniscontainers en tuintafels ons om de oren gaan vliegen. Gelukkig lijden we geen schade en trekt Ciara zonder schade aan ons voorbij.

Het water spoed zich naar lager gelegen gebieden om bij te dragen aan het "Hoge water".

Later in de week lijken de omstandigheden gunstiger te worden, Wel behoorlijk wat wind, maar droog met af en toe wat zon.  Ik spreek een visdag af en verheug me erop. Haal enige etenswaren uit de winkel en ga van alles klaar zetten. Tjonge wat heb er enorm veel zin in. Eindelijk weer het water op.





















Dan een telefoontje van een vriendin. Ze heeft een slecht bericht gekregen betreffende haar gezondheid en moet voor nader onderzoek naar het ziekenhuis. Ze vraagt of ik met haar mee kan gaan om haar te ondersteunen. Een dergelijk verzoek afwijzen om reden dat ik ga vissen: dat bestaat niet en dus zeg ik mijn visdag af.

Dan wordt de volgende storm al weer aangekondigd: Dennis! Dit betekent dat er nog één dag is om de schade in te halen en die grijp ik met beide handen aan. Het wordt eigenlijk meer een middag, maar dat doet er niet toe. Het water staat nog knap hoog en de steiger bij de helling is dan ook niet bereikbaar zonder natte voeten te krijgen.

Daarom wordt de Tomasco op de kant getrokken en is het even rustig en bedachtzaam manoeuvreren om de boot tegen de wind in op dieper water te krijgen. Hoewel de rivier hard stroomt, begeef ik me eerst naar luw water. En heerlijk uit wind laat ik de shad zijn werk doen. Dit doet de shad blijkbaar niet uitdagend genoeg, want er gebeurt niets.

Pas na een uur of twee komt in één klap de beet. Heerlijk dat het dan toch mag gebeuren en dan nog wel zo'n aanbeet waar je van droomt. Een flinke snoekbaars verschijnt even later in de oppervlakte en kan het net in. Ik ben er erg blij mee, eindelijk!

Deze mooie forse snoekbaars deelde een harde tik uit.

Dan duurt het weer geruime tijd, voordat de volgende aanbeet komt. De vis is kleiner en de aanbeet komt daarmee overeen. Toch weer vis en dat geeft hoop. Maar zoals vaker blijft het vervolgens bij een staartbijter die ik niet kan haken.

Ik wil toch ook nog even iets uitproberen in het stromende water dat  flink troebel is. Hoewel ik een paar gekende stekken aan de tand voel komt er geen enkele reactie. Ik durf ook niet heel dicht onder de kant te gaan, want een neiuwe schroef is een kostbare geschiedenis. Dit riskeer ik dus niet.

Zo kan het gebeuren dat op de laatste stek twee jongens een flinke snoekbaars vangen vanaf het kantje waar ik net ben geweest. Ik feliciteer ze met de vangst en krijg de bevestiging dat ze met die harde stroom weer ondiep liggen. Zo ondiep dat ik ze werpend moet benaderen.

De boot van de trailer af, dat ging nog wel, maar er weer op vereist wel heel veel inspanning. Terwijl ik worstel met de wind, die de boot dwars achter de trailer houdt en zelfs daar weg wil duwen, ziett een collega het vanuit zijn boot aan. Toch lukt het me met de elektrische lier en de afstandsbediening om de boot zo te manoeuvreren dat deze recht achter de trailer komt. Uiteindelijk dus toch gelukt.

Dan is mijn toeschouwer aan de beurt. Ik help hem maar een handje, want het gaat hem helemaal niet lukken in zijn eentje. Ik duw de boot in een positie, zodanig dat hij kan lieren en ik de boot in de juiste positie kan dwingen. Wellicht helpt hij mij een volgende keer ook, nu hij zich bewust is van het gebrek aan een paar extra handen.

Al met al dus een periode met veel hobbels en weinig structuur. Misschien wel juist daardoor, dat het vissen me als onmisbaar voor komt. Je moet er gewoon op uit zo af en toe en bij voorkeur zeer regelmatig!

30 januari 2020 Bij nader inzien...................geen slecht resultaat

Een prachtige stekelridder was ons deel

Alweer zo'n dag dat je denkt, ik wil gewoon het water op. Deze keer hoeft het niet zo nodig alleen en bovendien heb ik wel een paar namen op mijn lijst van mensen die bij gelegenheid mee willen. Zodoende maak ik de afspraak met Willem.

Mooi op tijd ben ik op de bestemming en heb de boot al klaar liggen. Nog geen Willem! Dan ga ik maar alvast even een nabij gelegen stek uitproberen. Terwijl ik daar bezig ben, gaat de telefoon. Er is sprake van een misverstand en Willem is nu onderweg van de plek die hij in gedachten had naar de afgesproken locatie.

Terwijl ik even poolshoogte ga nemen bij de helling, zie ik Jöran die zijn boot te water laat. Hij gaat het hier ook proberen vandaag en niet morgen, eigenlijk zijn vaste visdag. Het weer heeft hem doen besluiten het om te gooien. Fijn als het werk dat toelaat. Voor mij is het helemaal geen probleem meer. Hoe heerlijk is dat.

Af en toe kan het net er onder

Dan is Willem ook gearriveerd en stapt hij in met de enige tas die hij nodig heeft. Makkelijk toch als de boot al het andere bevat. Zo'n dag wacht mij overmorgen ook, als ik bij Luus op stap. Wij zeggen Jöran gedag, die ondertussen die nabij gelegen stek echt onder de loep neemt en varen verder.

Ik heb goed hoop vandaag. Het water staat hoog en stroomt flink. Er is wat zon beloofd en met de zachte temperatuur is het te verleidelijk om thuis te blijven. Dus gaan wij aan de slag; verticaal wel te verstaan. We vissen de stek nauwkeurig uit, voor zover de harde wind dit toe staat. Bovendien is die wind wel degelijk fris en worden we er even weer fijntjes aan herinnerd dat jet nog steeds januari en dus winter is.









Helaas krijgen we hier geen enkele aanbeet. Dan maar verder, want het water is groot en wij hebben meerdere opties. De tweede stek levert Willem vrij snel een aanbeet op, maar het zetten van de haak is niet mogelijk. Toch geeft zoiets natuurlijk hoop en dus gaan we welgemoed verder. Helaas blijft het bij die ene aanbeet en dus besluiten we verder te gaan. Die beoogde stek biedt bovendien meer beschutting tegen de wind en dat is een prettig vooruitzicht.

Daar aangekomen laat Willem zijn shad zakken om die shad nooit meer terug te zien. Deze zit direct muurvast en komt niet meer los. Het offer is gebracht. Een stuk verder herhaalt zich dit, maar nu biedt de kustaasredder uitkomst. Helaas zal het voor Willem een teleurstellende dag worden wat de vangst betreft en hij blijkt ten slotte niet de enige te zijn.

Eindelijk die tik waar je op hoopt.

Het blijkt verdomd moeilijk om de vis vandaag aan de schubben te komen. Bovendien is de zon erg bescheiden wat de warmte betreft,  die ze ons doet toekomen. De wind blijft redelijk hard en wij moeten echt bikkelen. Eindelijk komt er een stevige tik door bij mij en hangt er een fraaie vis aan de lijn.

Het blijkt om een mooie snoekbaars te gaan. Hoog en dik gebouwd. Het net kan er op enig moment onder en wij zijn eindelijk van de nul af. Willem heeft zijn camera al paraat en knipt menige plaat. Wel zo handig als je niet weet wat de dag nog meer te bieden heeft. Dan plonst de vis terug in het water, terug in zijn element.

Vol genomen, deze shad,  door een flinke baars.

Vervolgens blijft het heel lang stil, Ondanks de vele meters die we afleggen. Tot ineens een vis mijn shad te grazen heeft genomen. Geen harde aanbeet, maar de verklaring zien we wel als de vis geland is. Deze is vol achterop gekomen en heeft de shad netjes dubbel gevouwen. Het is de eerste baars voor mij dit jaar en een heel mooi exemplaar. Geen kapitale baars, maar wel één die mij heel erg blij maakt. De plaatjes van Willem zullen me er nog lang aan herinneren.

Deze vis kwam ook weer van zo'n 5,5 meter diep. Blijkbaar moeten we ze daar zoeken. En dat doen we dan ook. Af en toe maken we plaats voor een passerend schip, om vervolgens weer de diepte te zoeken waar we de vis verwachten. Dat verwachten kunnen we beter omzetten naar wachten zonder ver. Ook de middag biedt geen soelaas.

Nummer drie is eindelijk binnen en de moeite waard.

Eindelijk komt er dan toch weer een stevige aanbeet en mag ik de derde vis landen. Weer een mooie snoekbaars, die vanaf 6 meter komt. Ondertussen vind ik het stom vervelend dat Willem nog niets gevangen heeft. Hij is een ervaren visser en heeft in voorgaande sessies menige mooie vis gevangen, maar vandaag lukt het gewoon niet. Wel wat aanbeten, maar de gretigheid van de vissen is onvoldoende om ze te vertalen in vangsten.

Ook nu schiet Willem weer een aantal platen, alvorens de vis te retourneren. We blijven nu stug volhouden en dat valt nog niet mee. Ze liggen duidelijk tegen het stijle talud en de wind duwt ons telkens naar dieper of juist ondieper water. Ik heb op enig moment een hele stevige vis aan de lijn, maar voel al dat deze niet gehaakt is. Er is teveel elasticiteit, om het maar zo te zeggen en even later laat ze de shad los.

Niet meer met lege handen, maar zeker niet eerlijk verdeeld.

De laatste vis van de dag vang ik even later, nu een kleiner exemplaar. Ook deze mag op de foto alvorens de duik in de vrijheid te nemen. Zouden ze nu dan echt los zijn? Nee dus, want dan was het niet bij deze vis gebleven.

De volgende stek levert me nog een laatste aanbeet, maar geen vis op. Ondertussen is de lucht grauw geworden en voelt vochtig aan. Wanneer dit vertaald wordt in regen vinden we het welletjes. We laten ook de andere stekken op de terugweg ongemoeid. Het is mooi geweest.

Dit vindt Jöran blijkbaar ook, want is aan het traileren. Alle andere auto's met trailers zijn ook al weg. Wanneer Jöran vertelt dat hij deze dag zelfs geen enkele aanbeet heeft ervaren, voelen wij ons spekkopers, althans ikzelf. Want het feit dat Willem niet heeft kunnen vangen staat me niet aan.

We kijken elkaar nog eens aan, voor het afscheid.

De vangstregistraties geven wel aan dat januari doorgaans een moeilijke maand is en dit is vandaag dus ook het geval. Bij nader inzien mochten we ons dus gelukkig prijzen met het resultaat. En gelukkig konden we droog traileren.

En Jöran herinnerde me aan de borrel die een een paar dagen eerder hadden genoten. Dit leidde er toe dat hij ven later drie "glaasjes' met kruidenbitter vulde en wij een toost uit konden brengen op wat dan ook. Het was in ieder geval een mooie en gezellige afsluiter.

24 januari 2020 Takken en snoeken

Met de vakantie in Schotland in herinnering, vieren we een vangst met een kruidenbittertje.

Deze week was er nog geen gelegenheid geweest het water op te gaan. Ondertussen had ik wel talrijke zaken onderhanden gehad. Als het betere weer dan komt, hoef ik niet meer te stressen om voor de deadline nog even allerhande administratieve en fiscale verplichtingen na te komen. Een mooi vooruitzicht toch.

Deze ene dag wilde ik er absoluut toch even uit. Twee contacten hadden geen gezelschap opgeleverd en toen ik van Jöran een berichtje kreeg over het resultaat van die dag, liet ik hem weten dat ik de volgende dag wilde gaan en nog plek had in de boot. En zo kwam het dat hij de volgende ochtend bij mij voor de deur stond om samen op stap te gaan.

Het was weer koud en mistig, evenals de voorgaande dagen. Wij hoopten op een zonnetje in de middag en vertrokken welgemoed. Op naar klein water, nu bleek dat onze grotere omringende wateren weinig vis prijs gaven. Het was nu echt weer de tijd van de lange stiltes, in afwachting van ...... Ja, waarvan eigenlijk. Het kon nog echt winter gaan worden, maar wellicht ook voorjaarsachtig.

Het maakte eigenlijk ook niet uit. Wat we zeker wisten, was dat we uitkeken naar mooie vangsten, hoewel een magere visdag geen straf is. Op het water zijn, met alle comfort en fijn materiaal om mee te vissen is al een feest. Fijn gezelschap maakt het helemaal compleet. En af en toe een ritueel om bepaalde pieken te onderstrepen.

Bij het water aangekomen, zagen we hoe een bellybootvisser zijn vliegenlijn hanteerde. Dapper hoor om dit bij een watertemperatuur van 5,8 graden Celsius aan te gaan. Hij was nog maar net van start gegaan en we wensten hem veel succes.

Wij startten even later de motor en voeren weg in de andere richting. Ik had twee hengels in bedrijf genomen, terwijl Jöran helemaal  voor de Wobshad op de handhengel ging. Deze kwam dan ook de hele dag niet in een steun te staan, zodat hij alle "aanbeten" goed kon voelen. Achteraf constateerden we dat de takken minsten zoveel aanbeten opleverden als de vis.

De consequentie van die takkenbeten was dat we meerdere malen terug voeren om de takken te onthaken. Het is wel een bekend verschijnsel op dit water met de vele bomen op de oevers. De takken leverden zowel slepend als verticalend aanbeten op. En dan de twijfel: beweegt deze tak of lijkt het maar zo? We maakten het allemaal mee en hoe mooi is het dan als de tak verandert in een snoek!

Eindelijk een (mooie) vis, halverwege de dag.

Daar moesten we echter nog lang op wachten. Want we sleepten heel wat kilometers af, afgewisseld met een paar plekken waar het ons kansrijk leek om verticaal te vissen. Later moesten we vaststellen dat de eerste helft van onze tocht visloos bleef. "Ze deden hun bek niet open". Zo troostten we ons als er helemaal niets gebeurde en de ervaring had ons geleerd dat dit een waarheid als een koe is.

Jöran bleef vertrouwen hebben in de door hem aangeboden Wobshad. Zelf had ik de Pikefighter vervangen door een Little Ernie en de Ikiru door een RK Crawler. Zo zie je maar weer hoe mensen kunnen verschillen. Jöran met één hengel, constant in de hand en consequent in dat ene stuk kunstaas blijven geloven. Ik heb die rust blijkbaar niet, hoewel ik het veel extremer mee heb gemaakt.

Dan eindelijk, op het punt waar ik wilde keren om de terugreis te aanvaardden, voelde ik de aanbeet. Gelukkig had ik nu juist wel de hengel in de hand. Het voelde ook direct goed aan. Ik zette de Minn Kota in de ankerstand en concentreerde me op de dril. Deze leverde ten slotte een flinke snoek op. Eindelijk! We waren er uiteraard blij mee, te meer daar het toch een flink exemplaar betrof. Ook het geloof kwam weer terug in de vorm van hoop op meer.

Een gezellige combinatie.

Tevens was dit het moment om op te drinken. Een ritueel dat veel te vaak vergeten wordt. Vandaag werd er dus wel aan gedacht en zo werden twee glaasjes gevuld met kruidenbitter. Proost!

We moesten nog wel geruime tijd wachtten op de invulling van onze hoop. Tussendoor hadden we nogmaals verticaal gevist en andermaal geen enkele aanbeet mogen ervaren. Het was tevens behoorlijk koud en de zon lukte het de hele dag niet om door te breken. Iets waar wij op hadden gehoopt, in het vertrouwen dat de vis dan actiever zou worden.












Dan opnieuw een tak voor Jöran............ Hij twijfelde en het duurde even voordat hij het zeker wist. Hij ervoer het schudden van de kop van een grotere vis. Ondertussen lag de boot al weer voor anker en hield de Honda zijn mond. Zo genoten we optimaal van de dril en konden ons volledig concentreren op de landing. We namen het grote net en daar paste de vis mooi in. Het bleek om een vis van ongeveer 95 cm te gaan.

Niet moeders mooiste, maar wel een indrukwekkende vis. De aanhouder wint dus toch!

Helaas was het niet moeders mooiste. We zagen direct al dat de staart er vreemd uit zag. Geen mooie volle staartvin, maar een bloederige stomp. Iets wat we gaan voorleggen aan Sportvisserij Nederland.
Verder bleek de vis aan één oog blind te zijn. Tja, ook in het water leven gave en minder gave wezens. Deze was duidelijk minder gaaf, maar wel sterk en gezond. Wij hadden in ieder een bijzondere vangst om nog lang op terug te kunnen kijken.

Nu we allebei een vis hadden gevangen, besloten we de glaasjes nog een keer te vullen. Helemaal lukte dit niet meer, maar als bestuurder van de boot nam ik genoegen met het restantje. Bij thuiskomst heb ik de flacon direct weer gevuld om een volgende keer niet zonder ritueel vocht te zitten.

De tik bleek geen tak, want prompt kwam de echte aanbeet.

En verder gingen we weer. Het bleef weer akelig rustig. Toen ik de boot strak langs een paar palen voer, vernam ik een tik. En terwijl ik dit mededeelde aan Jöran kwam de echte aanbeet en kon vis nummer drie worden gearresteerd, Weer op de Ernie. Deze vis was de kleinste tot nu toe, maar zeer zeer welkom. na de foto ging ze snel weer terug.

Jöran raakte op deze stek nog een keer vast, maar wist even later met zijn Wobshad eveneens een snoek te haken. En zo gingen we lekker gelijk op. Nadat deze was vereeuwigd probeerden we het nog een keer langs dezelfde kant. En andermaal gebeurde er iets. Alleen kon Jöran het niet duiden. Dan is het wel zaak om een check te doen op het aas en dit leverde een shad zonder staart op! Duidelijk weer een aanbeet, een aanval op de staart. Mogelijk de revanche van een eerder gevangen vis??

Nog een leuke vis uit het kantje.

Omdat visdagen ook een einde kennen, gingen we weer verder. Aangekomen bij een potentiële verticaalstek, schakelde ik de Honda uit en wilde de Minn Kota in bedrijf nemen. Deze actie leidde er toe dat mijn kleine plug (RK Crawler 55) naar boven wilde drijven. Een actie die de laatste snoek van deze dag er toe over haalde om de plug te grijpen. Zodoende stond de betreffende hengel ineens te stuiteren.















Snel nam ik die ter hand en leidde de vis naar de boot. Daar ging het rubber net er onder en hadden we een hand vol snoeken. En daar bleef het bij, want verticaal bleek er andermaal geen succes mogelijk vandaag. Ook het hele stuk terug naar de helling, bleven de aanbeten uit. Op het laatst was ik al aan het opruimen, terwijl Jöran tot het laatst volhield.

Revanche ?

We waren mooi op tijd terug bij de helling en voordat het echt donker werd, reden we huiswaarts. Het was alleszins de moeite waard geweest. Helaas geen zonnetje, zodat het tegen de wind in koud aanvoelde bij een watertemperatuur van 5,8 graden. Een stuk kouder dan op het grotere water van de rivieren. Maar de zichtdiepte was goed genoeg voor een leuke vangst, zeker als we het aantal takken mee zouden tellen.