19 februari 2020 Water als een deining om op te dromen.

Oog in oog met de dodaar.

Over twee dagen heb ik een visafspraak, maar zo lang kan ik niet wachten. Dit is de luxe als je geen dagelijkse verplichtingen meer hebt en je het kunt permitteren. Vanochtend nog een afspraak bij het reisbureau voor een volgende vakantie. Deze had ik liever op een andere dag gehad, maar omdat een huwelijk een kwestie van geven en nemen is, heb ik deze keer gegeven.

Vanmiddag neem ik wel voor mezelf en heb daarvoor alle voorbereidingen al getroffen. En zo rijd ik direct na de lunch van huis met de Tomasco als een trouw hondje aan de trekhaak. Er staat een stevige wind, windkracht 4 en het water staat nog hoog. Maar dat het droog zal blijven en de temperatuur redelijk is, trekt mij over de streep.

Aangekomen bij de helling staat er een auto met trailer gereed voor vertrek. Ik spreek de mannen niet meer en weet derhalve niet wat hen beweegt te vertrekken. Wellicht hebben zij vanmiddag andere verplichtingen. Verderop zie ik een boot op de plas liggen, waarvan de mannen werpend vissen. Ik ga voor verticaal en hoop op een plek met beschutting.

De boot van de trailer, dat wil nog wel, maar dan neemt de wind haar in zijn greep. De steiger is nog steeds onbereikbaar zonder natte voeten te krijgen. En juist door dit hoge water blaast de wind de boot over het pad naar de steiger, naar de andere kant. Ik laat de boot maar gaan en zie dat deze tegen een hekje tot stilstand komt.

Ik bezie de situatie en meen dat ik hier wel veilig weg moet kunnen varen. Eerst de auto wegzetten en dan in de boot alles zodanig in gereedheid brengen dat ik direct kan starten en wegvaren, als ik de boot heb afgeduwd. Dan stap ik uit de boot en duw deze flink af, tegen de wind in weliswaar. Ik spring erin en start de motor, die precies met de schroef in het water hangt. Snel in de achteruit en weg van de kant. Het lukt allemaal en zo vaar ik weg.

Omdat de wind de golven over de boot heen blaast, geef ik direct gas, zodat het opspattende water aan me voorbij gaat. Zo dit is gelukt en nu naar de beoogde stek. Ik zoek telkens de luwe oever om weg te blijven van het ruige water en ben zo geruime tijd onderweg. Nog even dwars over steken, waardoor ik direct besproeid wordt door het opspattende water en dan heb ik het ergste gehad.

Wat voel ik me een bevoorrecht mens dit zo zonder enige dwang of wat dan ook te kunnen doen. Ik ga lekker vissen en het resultaat is niet eens zo belangrijk. Het varen en genieten van de rust en alles om me heen, voelt als een geschenk. Iets waarvoor ik "vroeger" heb gewerkt en nu mag ik genieten.

En dat doe ik dus ook. De Minn Kota beweegt de boot langzaam voort, zonder enig geluid. Grote schepen komen langs en swingen me af en toe richting oever, zeker als ze elkaar moeten passeren. Ach wat geeft het, dan kan ik tevens de ondiepte even bekijken. Bij een watertemperatuur van 8 graden, liggen de vissen misschien al ondieper. Dit blijkt gaandeweg niet het geval. Tussen de 5 en 6 meter moet ik zijn.

Zo de eerste aanwijzing qua diepte is een feit.

Deze aanwijzing krijg ik als er vanaf die diepte ineens een verzwaring optreedt bij mijn shad. Deze verzwaring vertaalt zich vervolgens in een dril van mijn eerste vis vandaag. Een 50+ snoekbaars is kortstondig de pineut en neemt vervolgens afscheid middels het zwaaien met de staart.

Dan blijft het heel lang stil daar beneden en besluit ik een andere stek te proberen, die bovendien meer luwte biedt. Ik houd tijdens het vissen wel van comfortabele omstandigheden en geef er de voorkeur aan prettige boven bikkelgedrag in de vorm van het trotseren van de harde wind en de daarmee gepaard gaande koude. Hopelijk denken de vissen er net zo over.

Zo'n vis waar ik blij van wordt.

Die bevestiging laat echter lang op zich wachten en ondertussen zit ik geduldig om me heen te kijken en schat mijn kansen in op basis van de beelden op de dieptemeter. En zonder enige aanwijzing is daar dan die dreun in het diepe. Ik mag gelijk de grootste vis van de dag drillen,  mooi 60+. Zo, mijn dag is al weer goed. Natuurlijk zijn er veel grotere snoekbaarzen en het is geweldig als je die mag vangen. Het moeten echter wel uitzonderingen blijven, laten we zeggen droomvissen.

Een mooi donzig beestje, deze dodaar.

Ineens zie ik een dodaar vlak bij en deze duikt niet de hele tijd. Zodoende krijg ik de kans veel plaatjes te schieten in de hoop dat er nu eens een mooie plaat te voorschijn mag komen.
Gelukkig gaf deze kleine watervogel me alle gelegenheid en dat vond ik best bijzonder.

Dan gaat het enige tijd anders dan je wenst. Een volgende keiharde aanbeet resulteert in een losser vlak voor het net. Er volgen dubbel gevouwen staarten van de shads en van die aanbeten waarmee je helemaal niets kunt. Hoe dan ook, de acties zijn veel talrijker dan een paar dagen geleden toen het totaal eindigde met twee vissen.

Ik ga rustig voort en geniet ook zonder aanbeten. Die komen waarschijnlijk wel weer en ja hoor, op het einde van het traject komt er weer een snoekbaars binnen. Een gemiddeld maatje, maar wel vis. ik blijf nog even rondhangen in de hoop op nog een paar vissen, maar dit lukt niet.

Doe er nog maar zo eentje.

Dan maar terug naar het stukje oever waar ik de meeste aanbeten kreeg. Bovendien voelde ik me uitgedaagd door de talrijke missers. En nu lukte het plotseling wel. Ook mijn kleinste vis van de dag komt boven water, maar verder mooie forse vissen, die stevig knokten. Zo had ik ineens 8 vissen gevangen en de klok gaf aan dat terug moest. Ik was heel blij met dit resultaat, want de voorgaande visdag hield het immers bij 2 al op.

Mooie gezonde vissen bieden hoop op een gezonde visstand.

Eerst even alles inpakken, zodat ik bij de helling geen losliggende spullen meer tegen kon komen. En dan tegen de wind in weer terug. Het ging prima en bovendien was de wind toch een klein beetje geluwd. Terug bij de helling bleek er inderdaad iets minder wind te staan, maar in combinatie met het hoge water bleef het traileren een uitdaging.

En verder ook niemand meer en dus moest ik de klus andermaal alleen klaren. Met wat duwen en trekken kon ik de de boot aanhaken en dan is het ideaal dat je de lier op afstand kunt bedienen. De boot draaide nog een beetje en kon vervolgens zo de trailer op. Nadat ik mijn komst thuis had aangegeven, reed ik huiswaarts waar de koffie al stond te wachten. Wat een geweldig leven heb je dan.

15 februari Het is sprokkelen en worstelen met de boot

Regen en zon komen een kort moment samen: betoverend al die "schitterende" druppels.

Het is momenteel een beetje aanklooien met het vissen. De laatste visdag samen met een maat is alweer twee weken geleden. Toen ging ik weer eens met Luus op stap. Deze afspraken komen inmiddels veelal tot stand middels een zoektocht naar momenten. Nu kwam het er dus weer eens van.

Omdat de weersvoorspelling ons deed geloven dat het 's morgens vroeg veel en hard zou gaan regenen, besloten we uit te slapen, alvorens er op uit te gaan.  En zoals zo vaak klopte het weer eens niet. Dat wil zeggen dat de regen al veel eerder kwam en daarom stuurde ik Luus een berichtje dat we wat mij betreft ook eerder konden starten.

Nu had Luus de voorgaande dag een hele zware visdag gehad (!) en had de wekker hem geheel in overeenstemming met onze afspraak gewekt. Met andere woorden, eerder zat er niet in. Prima hoor, want vissen moet vooral een ontspannende bezigheid zijn. En zodoende treffen we elkaar halverwege de ochtend op de afgesproken plek. Ik stap bij Luus in en samen brengen we zijn boot naar de helling. Ik mag weer eens een dag meevaren!

We zijn niet de enigen die vandaag op stap zijn, want er staat al een aantal lege trailers. Hun last vertoeft ongetwijfeld ergens op het water. Gevuld met mannen en/of vrouwen en ongetwijfeld hengels, op zoek naar vissen die daar ergens zouden moeten zwemmen. Wij gaan ons aansluiten.

Aangekomen op de boogde stek, gaat de Minn Kota te water en keutelen we met een slakkengangetje de taluds op en af. Eerst maar eens kijken of we actieve vis kunnen traceren, alvorens een bepaalde diepte gericht te bevissen.

Het duurte enige tijd, maar dan is het Luus die zijn hengel krom tikt op een snoekbaarsje. Zo de kop is er af en wij zijn dus ook van de nul af. Althans Luus en de boot, want ik moet het nog maar eens bewijzen. Het lijkt echter een dag van de "shadowman" te worden. De maat die er dus voor spek en bonnen bij zit, terwijl de ander lekker vangt.

Dit formaat vissen was hetgeen we vingen vandaag.

Gelukkig vang ik ook mijn eerste vis, nadat Luus al vier vissen in de boot heeft getrokken. Geen grote vissen, maar in ieder geval levert het actie op. Tevens is het weer zo'n dag, dat er weinig foto's worden gemaakt, omdat geen uitzonderlijke dingen gebeuren.

Dan komt Jöran langs, op weg naar een andere stek. Wanneer hij aan het einde van de dag terug komt heeft hij net als wij op dit moment, vijf vissen gevangen.

Maar zover zijn wij nog niet. Het is taai en dus wordt er geduld en doorzettingsvermogen verlangd. Gelukkig weet Luus nog een vis te vangen, terwijl ik nu blijkbaar aan de beurt ben. Ik vang er nog drie vissen bij en zo eindigen we met 9 vissen vandaag.

Wij hebben weer genoten en verlaten het water met de volgende afspraak over een maand. Het was een gezellige dag en ook de tijdspanne is ons goed bevallen. Heerlijk uitgeslapen en lekker gevist, zonder stress over vangsten of wat dan ook. Precies zoals vissen bedoeld is, althans volgens onze normen en waarden.

De volgende dag breekt voor mij een week aan waarin niet gevist kan worden. We gaan een week met vakantie. Niet dat het vissen heel erg gemist zal worden, want het weer is belabberd en dan is het immers geen pretje om op het water te zitten.

Het water is nooit ver weg, ook niet als wordt gewandeld.

Tijdens de vakantie wordt er veel gewandeld en ook hierbij is het weer enigszins spelbreker. Wij laten ons echter niet weerhouden en leggen ook bezoekjes af bij gasten van het gidsen en vrienden. Zo ontmoeten we veel interessante mensen en hebben het gezellig.

Ondertussen wordt storm Ciara aangekondigd en weet ik dat er het weekend van onze terugreis evenmin gevist zal gaan worden. Thuis treffen we maatregelen om te voorkomen dat lege vuilniscontainers en tuintafels ons om de oren gaan vliegen. Gelukkig lijden we geen schade en trekt Ciara zonder schade aan ons voorbij.

Het water spoed zich naar lager gelegen gebieden om bij te dragen aan het "Hoge water".

Later in de week lijken de omstandigheden gunstiger te worden, Wel behoorlijk wat wind, maar droog met af en toe wat zon.  Ik spreek een visdag af en verheug me erop. Haal enige etenswaren uit de winkel en ga van alles klaar zetten. Tjonge wat heb er enorm veel zin in. Eindelijk weer het water op.





















Dan een telefoontje van een vriendin. Ze heeft een slecht bericht gekregen betreffende haar gezondheid en moet voor nader onderzoek naar het ziekenhuis. Ze vraagt of ik met haar mee kan gaan om haar te ondersteunen. Een dergelijk verzoek afwijzen om reden dat ik ga vissen: dat bestaat niet en dus zeg ik mijn visdag af.

Dan wordt de volgende storm al weer aangekondigd: Dennis! Dit betekent dat er nog één dag is om de schade in te halen en die grijp ik met beide handen aan. Het wordt eigenlijk meer een middag, maar dat doet er niet toe. Het water staat nog knap hoog en de steiger bij de helling is dan ook niet bereikbaar zonder natte voeten te krijgen.

Daarom wordt de Tomasco op de kant getrokken en is het even rustig en bedachtzaam manoeuvreren om de boot tegen de wind in op dieper water te krijgen. Hoewel de rivier hard stroomt, begeef ik me eerst naar luw water. En heerlijk uit wind laat ik de shad zijn werk doen. Dit doet de shad blijkbaar niet uitdagend genoeg, want er gebeurt niets.

Pas na een uur of twee komt in één klap de beet. Heerlijk dat het dan toch mag gebeuren en dan nog wel zo'n aanbeet waar je van droomt. Een flinke snoekbaars verschijnt even later in de oppervlakte en kan het net in. Ik ben er erg blij mee, eindelijk!

Deze mooie forse snoekbaars deelde een harde tik uit.

Dan duurt het weer geruime tijd, voordat de volgende aanbeet komt. De vis is kleiner en de aanbeet komt daarmee overeen. Toch weer vis en dat geeft hoop. Maar zoals vaker blijft het vervolgens bij een staartbijter die ik niet kan haken.

Ik wil toch ook nog even iets uitproberen in het stromende water dat  flink troebel is. Hoewel ik een paar gekende stekken aan de tand voel komt er geen enkele reactie. Ik durf ook niet heel dicht onder de kant te gaan, want een neiuwe schroef is een kostbare geschiedenis. Dit riskeer ik dus niet.

Zo kan het gebeuren dat op de laatste stek twee jongens een flinke snoekbaars vangen vanaf het kantje waar ik net ben geweest. Ik feliciteer ze met de vangst en krijg de bevestiging dat ze met die harde stroom weer ondiep liggen. Zo ondiep dat ik ze werpend moet benaderen.

De boot van de trailer af, dat ging nog wel, maar er weer op vereist wel heel veel inspanning. Terwijl ik worstel met de wind, die de boot dwars achter de trailer houdt en zelfs daar weg wil duwen, ziett een collega het vanuit zijn boot aan. Toch lukt het me met de elektrische lier en de afstandsbediening om de boot zo te manoeuvreren dat deze recht achter de trailer komt. Uiteindelijk dus toch gelukt.

Dan is mijn toeschouwer aan de beurt. Ik help hem maar een handje, want het gaat hem helemaal niet lukken in zijn eentje. Ik duw de boot in een positie, zodanig dat hij kan lieren en ik de boot in de juiste positie kan dwingen. Wellicht helpt hij mij een volgende keer ook, nu hij zich bewust is van het gebrek aan een paar extra handen.

Al met al dus een periode met veel hobbels en weinig structuur. Misschien wel juist daardoor, dat het vissen me als onmisbaar voor komt. Je moet er gewoon op uit zo af en toe en bij voorkeur zeer regelmatig!

30 januari 2020 Bij nader inzien...................geen slecht resultaat

Een prachtige stekelridder was ons deel

Alweer zo'n dag dat je denkt, ik wil gewoon het water op. Deze keer hoeft het niet zo nodig alleen en bovendien heb ik wel een paar namen op mijn lijst van mensen die bij gelegenheid mee willen. Zodoende maak ik de afspraak met Willem.

Mooi op tijd ben ik op de bestemming en heb de boot al klaar liggen. Nog geen Willem! Dan ga ik maar alvast even een nabij gelegen stek uitproberen. Terwijl ik daar bezig ben, gaat de telefoon. Er is sprake van een misverstand en Willem is nu onderweg van de plek die hij in gedachten had naar de afgesproken locatie.

Terwijl ik even poolshoogte ga nemen bij de helling, zie ik Jöran die zijn boot te water laat. Hij gaat het hier ook proberen vandaag en niet morgen, eigenlijk zijn vaste visdag. Het weer heeft hem doen besluiten het om te gooien. Fijn als het werk dat toelaat. Voor mij is het helemaal geen probleem meer. Hoe heerlijk is dat.

Af en toe kan het net er onder

Dan is Willem ook gearriveerd en stapt hij in met de enige tas die hij nodig heeft. Makkelijk toch als de boot al het andere bevat. Zo'n dag wacht mij overmorgen ook, als ik bij Luus op stap. Wij zeggen Jöran gedag, die ondertussen die nabij gelegen stek echt onder de loep neemt en varen verder.

Ik heb goed hoop vandaag. Het water staat hoog en stroomt flink. Er is wat zon beloofd en met de zachte temperatuur is het te verleidelijk om thuis te blijven. Dus gaan wij aan de slag; verticaal wel te verstaan. We vissen de stek nauwkeurig uit, voor zover de harde wind dit toe staat. Bovendien is die wind wel degelijk fris en worden we er even weer fijntjes aan herinnerd dat jet nog steeds januari en dus winter is.









Helaas krijgen we hier geen enkele aanbeet. Dan maar verder, want het water is groot en wij hebben meerdere opties. De tweede stek levert Willem vrij snel een aanbeet op, maar het zetten van de haak is niet mogelijk. Toch geeft zoiets natuurlijk hoop en dus gaan we welgemoed verder. Helaas blijft het bij die ene aanbeet en dus besluiten we verder te gaan. Die beoogde stek biedt bovendien meer beschutting tegen de wind en dat is een prettig vooruitzicht.

Daar aangekomen laat Willem zijn shad zakken om die shad nooit meer terug te zien. Deze zit direct muurvast en komt niet meer los. Het offer is gebracht. Een stuk verder herhaalt zich dit, maar nu biedt de kustaasredder uitkomst. Helaas zal het voor Willem een teleurstellende dag worden wat de vangst betreft en hij blijkt ten slotte niet de enige te zijn.

Eindelijk die tik waar je op hoopt.

Het blijkt verdomd moeilijk om de vis vandaag aan de schubben te komen. Bovendien is de zon erg bescheiden wat de warmte betreft,  die ze ons doet toekomen. De wind blijft redelijk hard en wij moeten echt bikkelen. Eindelijk komt er een stevige tik door bij mij en hangt er een fraaie vis aan de lijn.

Het blijkt om een mooie snoekbaars te gaan. Hoog en dik gebouwd. Het net kan er op enig moment onder en wij zijn eindelijk van de nul af. Willem heeft zijn camera al paraat en knipt menige plaat. Wel zo handig als je niet weet wat de dag nog meer te bieden heeft. Dan plonst de vis terug in het water, terug in zijn element.

Vol genomen, deze shad,  door een flinke baars.

Vervolgens blijft het heel lang stil, Ondanks de vele meters die we afleggen. Tot ineens een vis mijn shad te grazen heeft genomen. Geen harde aanbeet, maar de verklaring zien we wel als de vis geland is. Deze is vol achterop gekomen en heeft de shad netjes dubbel gevouwen. Het is de eerste baars voor mij dit jaar en een heel mooi exemplaar. Geen kapitale baars, maar wel één die mij heel erg blij maakt. De plaatjes van Willem zullen me er nog lang aan herinneren.

Deze vis kwam ook weer van zo'n 5,5 meter diep. Blijkbaar moeten we ze daar zoeken. En dat doen we dan ook. Af en toe maken we plaats voor een passerend schip, om vervolgens weer de diepte te zoeken waar we de vis verwachten. Dat verwachten kunnen we beter omzetten naar wachten zonder ver. Ook de middag biedt geen soelaas.

Nummer drie is eindelijk binnen en de moeite waard.

Eindelijk komt er dan toch weer een stevige aanbeet en mag ik de derde vis landen. Weer een mooie snoekbaars, die vanaf 6 meter komt. Ondertussen vind ik het stom vervelend dat Willem nog niets gevangen heeft. Hij is een ervaren visser en heeft in voorgaande sessies menige mooie vis gevangen, maar vandaag lukt het gewoon niet. Wel wat aanbeten, maar de gretigheid van de vissen is onvoldoende om ze te vertalen in vangsten.

Ook nu schiet Willem weer een aantal platen, alvorens de vis te retourneren. We blijven nu stug volhouden en dat valt nog niet mee. Ze liggen duidelijk tegen het stijle talud en de wind duwt ons telkens naar dieper of juist ondieper water. Ik heb op enig moment een hele stevige vis aan de lijn, maar voel al dat deze niet gehaakt is. Er is teveel elasticiteit, om het maar zo te zeggen en even later laat ze de shad los.

Niet meer met lege handen, maar zeker niet eerlijk verdeeld.

De laatste vis van de dag vang ik even later, nu een kleiner exemplaar. Ook deze mag op de foto alvorens de duik in de vrijheid te nemen. Zouden ze nu dan echt los zijn? Nee dus, want dan was het niet bij deze vis gebleven.

De volgende stek levert me nog een laatste aanbeet, maar geen vis op. Ondertussen is de lucht grauw geworden en voelt vochtig aan. Wanneer dit vertaald wordt in regen vinden we het welletjes. We laten ook de andere stekken op de terugweg ongemoeid. Het is mooi geweest.

Dit vindt Jöran blijkbaar ook, want is aan het traileren. Alle andere auto's met trailers zijn ook al weg. Wanneer Jöran vertelt dat hij deze dag zelfs geen enkele aanbeet heeft ervaren, voelen wij ons spekkopers, althans ikzelf. Want het feit dat Willem niet heeft kunnen vangen staat me niet aan.

We kijken elkaar nog eens aan, voor het afscheid.

De vangstregistraties geven wel aan dat januari doorgaans een moeilijke maand is en dit is vandaag dus ook het geval. Bij nader inzien mochten we ons dus gelukkig prijzen met het resultaat. En gelukkig konden we droog traileren.

En Jöran herinnerde me aan de borrel die een een paar dagen eerder hadden genoten. Dit leidde er toe dat hij ven later drie "glaasjes' met kruidenbitter vulde en wij een toost uit konden brengen op wat dan ook. Het was in ieder geval een mooie en gezellige afsluiter.