20 augustus 2019 Een week later ziet het er weer totaal anders uit.

Twee vissen in één klap.

Daags van te voren meldt JP zich. Hij is terug van vakantie en kan niet langer wachten, temeer daar hij de reishengel bij nader inzien thuis had gelaten. Eerst moet het donderdag worden, maar dinsdag zou nog beter zijn en zodoende wordt het dinsdagmiddag/-avond.

Ik zie onderweg dat hij vlak voor mij rijdt. Die Googletoepassingen zijn toch wel makkelijk hoor.
En inderdaad, als ik bij de helling arriveer, staan de hengels al klaar en kunnen we snel te water. Direct varen we naar de roofbleistek en gaan aan het werpen, althans JP. Ik tast de bodem rond de boot af met een shadje aan de verticaalhengel.

Ineens staat de lijn bij JP onder spanning en zien we de vis wild te keer gaan. Geen wonder! Het is een vals gehaakte brasem. Deze onthaken we in het net en geven het de vrijheid terug. We zijn desondanks geen "Schneider" meer. M.a.w. niet meer zonder vis...........

Een mooie opening, 45 cm.

Het slepen brengt in eerste instantie weinig vis in de boot, maar we blijven hoopvol en worden beloond. Dat mag je toch wel stellen wanneer een baars van 45 cm zich laat vereeuwigen met de blije vanger. Zot hoor, zo'n vis waar je een week geleden een moord voor zou doen (bij wijze van spreken) en die nu gewoon binnen komt.

Wat een bak! 51 centimeter. Zo groot ving JP ze nog nooit.

Dit geeft uiteraard vertrouwen en nadat wij weer geduldig verder zijn gegaan, blijkt de voorgaande vis zijn grote broer te hebben gestuurd. Wat een joekel van een baars zeg. 51 centimeter laat de meetlat zien! Helaas één centimeter korter dan de baars van JP's vriend Andreas. Die ving deze kanjer op hetzelfde water bijna drie maanden geleden. Maar een baars van 50 centimeter of meer, daar wordt je toch heel blij van.

Het bewijs.

Ik heb ondertussen gemerkt dat het grote schepnet nog in de auto ligt. De andere heb ik aan mijn zoon meegegeven, die nu achter de karpers aanzit. Nooit gedacht dat de incubatietijd van het visvirus zo lang duurt. Maar hij heeft er nu zin in en kan nog wel wat spulletjes gebruiken. Het nieuwe (opvouwbare) schepnet is blijkbaar nog niet in mijn routine opgenomen en wordt later, bij het passeren van de helling, alsnog opgepikt. Stel je eens voor dat we een monster niet zouden kunnen landen!

Ook een paar snoeken kwam er kijken.

JP laat zijn plug weer zakken, terwijl ik de boot weer op koers leg. Maar ver kom ik niet, want er meldt zich al weer een vis. Nu blijkt het om een snoek te gaan. Een soort die vorige week nog met vakantie leek te zijn. Vandaag komen er nota bene drie binnen, zo weten we aan het einde van de dag.

Altijd welkom, 53 cm.

Het begint er ineens op te lijken zeg. En terwijl JP regelmatig aan het werpen is, tuf ik rustig voort. Werpend willen de vissen vandaag niet komen, maar slepend komen we de nodige vissen tegen. Zo knalt er een 50+ winde op de plug die in het schroefwater dartelt. Met de brasem erbij, hebben we dan ook al vier soorten te pakken.







Hoewel ik nu en dan een shadje bij de bodem aanbiedt en JP voortdurend zijn kunstaasjes werpend aanbiedt, blijkt het slepen de enige effectieve methode. Wij snappen af en toe een vis langs de strekken, maar kribkoppen en hoekjes zijn toch de stekken waar we de meeste vis vangen, terwijl de stroming geheel ontbreekt.

Een fraaie combi.

Zo hebben we ineens een double hookup en spartelen een winde en een baars gezamenlijk in het net. De teller loopt nu aardig op en wij concluderen dat het super is dat we deze trip nu kunnen maken. In het begin nog even een fikse regenbui, maar daarna blijft het droog en zonnig. Een mooi decor om in te fotograferen en dat doen we dan ook naar hartenlust.

Af en toe een baars.

Wij kachelen zo voort en merken dat het langzaam inzakt met de aanbeten. Toch pikken we nog een snoekje en af en toe een baars op. Wanneer we besloten hebben dat we het laatste traject varen, komt er nog een 40'er baars binnen. Een prachtige afsluiting, waarbij de teller op 15 staat.










Ik vraag JP of hij de boot op de trailer wil varen, want met een flinke wind, werkt dit toch beter en hij is inmiddels wel zo bedreven, dat dit zonder problemen kan. Mooi voor het donker hebben we alles weer opgeruimd en zijn klaar voor vertrek. Fijn hoor dat alles zo soepel verloopt en we weer terug kunnen kijken op een heerlijke visdag.

Een mooie dag op het water.

Een kwestie van kosten en opbrengsten.

Plezier bij het vangen.

Vader en zoon komen twee dagen vissen, omdat zoonlief een enthousiast visser is. De witvis met feeder en dobber is echter niet meer uitdagend genoeg en daarom wil hij graag ervaring opdoen met het vissen op roofvis. Ik verwacht wel aan deze behoefte te kunnen voldoen. Hoe anders pakt het echter uit!

Ik ben mooi op tijd op de plek van bestemming en heb alles in gereedheid gebracht, Daarna zit enige tijd in de auto te wachten. Maar met  350 kilometer voor de boeg, mag je natuurlijk niet verwachten dat de gasten precies op tijd zijn. Dan komt de app met de vraag waar ze precies moeten zijn. Dit is snel geregeld en dan kunnen we het water op.

Eerst overhandig ik wel een tas met tijdschriften over roofvissen en andere documentatie aan Robin. Ook het zakmes, een ballpoint en dvd ontbreken niet. Kopieën voor het knopen van knopen heb ik ook alvast toegevoegd, zodat ze na afloop nog even kunnen nakijken hoe het ook alweer precies moet.

We starten bij een plek waar we kansrijk zijn op roofblei. Daar zet ik de mannen aan het werk en ga vader, Markus, eerst leren hoe een werphengel te hanteren. Op zich best leuk om mensen de basis beginselen aan te leren. Het werpen gaat dan ook steeds beter. Robin heeft het al min of meer onder de knie een gaat voortvarend te werk.

Nooit eerder een roofblei gevangen, dus een primeur.

Links en rechts jagen er roofbleien en dus zou het moeten lukken. Toch valt dit nog niet mee. Net als ik een spinner  in de speld heb gehangen, zie ik actie in het water en werp de spinner in die richting. Deze wordt prompt gegrepen en ik overhandig de hengel aan de jonge leerling.

Zo komt de eerste vis binnen. Niet groot meer wel een primeur. Helaas blijft het bij deze ene roofblei en derhalve gaan we slepen. Ik heb goede hoop met de stevige wind en wat regen. Echt snoekweer zou je denken. Toen wist ik nog niet dat er geen enkele snoek gevangen zou gaan worden, terwijl dit nu juist een targetvis is!













Het weer op zich is niet best en onweer dreigt. Daarom had ik voorgesteld een week later te gaan, maar dit bleek geen optie. Zo gebeurde het dat we op enig moment de boot hebben verlaten om beschutting te zoeken op de oever. Zodra de dreiging weg was gingen we weer te water.

Toch een baars.

We hebben verticaal vissen geoefend op stekken waar de dieptemeter aangaf dat er veel vis aanwezig was. Maar iedere respons bleef helaas uit. Ook het werpend vissen en jigging kon de vis niet verleiden tot aanbeten. Gelukkig haakten we bij het slepen een baars.










Het werd een taai gebeuren en met een verwachtingsvolle jongeling aan boord is dit natuurlijk niet leuk. Markus was echter nog het meest gefocust op resultaat. Een tweede bezoek aan de roofbleistek leverde hem een vals gehaakte brasem op. Hij liet Robin drillen, hoewel deze het aan zijn vader over wilde laten.

En spectaculaire dril leverde uiteindelijk niet de vis op die gewenst was. En hoewel we nog van alles hebben geprobeerd en we de klok even lieten voor wat die was, bleven we op vier vissen steken: baars, roofblei en een brasem! Als gids zie je het liever anders. Andere vissers wekten evenmin de indruk van goede vangsten.

De teleurstelling, m.n. bij Markus was duidelijk. Wel gaf hij te kennen te zien dat ik al het mogelijke deed om betere resultaten te bewerkstelligen. Dit waardeerde hij ook.  Hij was echter speciaal met zoon gekomen om hem een plezier te doen, terwijl hijzelf helemaal geen visser was. Respect hoor voor zo'n vader. Anderzijds werd ook duidelijk dat hij resultaten liever zelf in de hand heeft in plaats van het over te laten aan de natuur.

Eindelijk één die bleef hangen, tussen de lossers.

De tweede dag, die in een andere omgeving had gepland en waarbij ik zeker betere verwachtingen had, pakt zo nodig nog dramatischer uit. Slechts één vis kwam er binnen. Keiharde aanbeten, werden even plotseling omgezet in snelle lossers. Hengels die in de steun stonden konden niet eens ter hand worden genomen. Zo'n dag dus dat de vissen er niet echt voor gaan.

Ik liet Robin het eerste stuk van deze tocht varen, terwijl ik de hengels klaar maakte en uitzette. Aangekomen bij de sterk stromende rivier, nam ik het roer weer over. Die verantwoordelijkheid moet je immers zelf in de hand houden.













Ook nu deed ik er alles aan wat in mijn vermogen lag om de vangsten te doen stijgen. Markus was steeds drukker met zijn telefoon, terwijl Robin stug door ging en haast niet kon wachten op het positioneren van de boot als we gingen werpen. In die harde stroom en met een behoorlijke wind heeft het positioneren echter wel wat tijd nodig.

De meeste aanbeten kwamen nog op de verst gelegen stek, daar waar nauwelijks stroming was. Maar ook hier wilden de vissen niet echt blijven hangen. Ook een tweede poging langs dezelfde oevers bleek kansloos. Een andere boot, met een bekende aan boord, volgde hetzelfde traject als ik een was ook voortdurend aan het verkassen. Zij waren vooral werpend bezig, maar hun gedrag gaf geen aanleiding het overstappen op alleen die techniek.

Deze dag werd bovendien gekenmerkt door veel oponthoud. Behalve twee keer een lijn in de schroef, moest er meerdere keren met lijnen en molens worden geknutseld. Dit verlangde extra geduld, terwijl deze steeds minder werd. Kortom; deze twee dagen werden eigenlijk een desillusie, omdat de vangsten doorslaggevend bleken voor de totale beleving en direct gekoppeld werden aan de kosten.

Markus, geen visser dus, wilde eigenlijk meer roofvis voor zijn geld en dat kon ik niet leveren.
Tenslotte heet het niet voor niets "vissen" en geen "vangen". Helaas moet ik ze, ondanks de 22 uren die in die twee dagen waren gaan zitten en de vele kilometers met zowel auto als boot, teleurgesteld huiswaarts laten gaan.

Gelukkig leer je als gids ook te relativeren en denk je terug aan andere taaie dagen. Ook wel met vader en zoon en dan blijkt hen ook dat goede en slechte dagen elkaar afwisselen. De beleving is daarbij wel cruciaal en doorzetten vereist. Dat doe ik dus ook,  juist vanuit die gedachte en het besef dat ieder mens anders in elkaar steekt.

8 augustus 2019 Na een lange tijd weer heerlijk het water op.

De moeite waard, zo'n mooie zware winde.

Nu het herstel van mijn echtgenote het mogelijk maakt voor langere tijd het huis te verlaten, heb ik een afspraak met Jöran gemaakt. Vanwege het weer vervroegen we de afspraak een dag. Terwijl ik nu, één dag later, dit verslag zit te schrijven, valt het water met bakken naar beneden. Wat hebben wij geboft dat die verschuiving mogelijk was!

We hebben redelijk op tijd afgesproken, bij mij thuis. De Tomasco gaat mee, zodat ik direct kan checken of alles nog naar wens functioneert. Aan het einde van de dag kan ik zeggen, dat dit inderdaad het geval is. Tevens tank ik de boot na afloop af, zodat de eerstvolgende gidsdag alles vaarklaar is.

We gaan naar een helling die Jöran onbekend is, zodat er direct weer wat kennis kan worden overgedragen. Het traileren verloopt extra soepel met een ervaren bootvisser erbij. Ik leg de boot nog even voor anker om de hengels op te tuigen, terwijl Jöran de omgeving uit werpt. Dit levert echter niets op.

Dan varen we de stilstaande rivier op. Door de droogte van de voorgaande tijd stroomt deze absoluut niet. Wel brengen beladen schepen af en toe  beweging in het water, met name bij de kribkoppen. Het water zie je af en toe helemaal zanderig worden. Dan hoop je op actieve snoekbaarzen. Die krijgen we vandaag echter niet te zien.

Wat we wel te zien krijgen, zijn ijsvogels. Altijd een kers op de taart, die geweldige verschijning. Verder zien we ook roofvogels als de buizerd en smelleken of slechtvalk (?). Dan natuurlijk de oeverlopers en tureluurs. Verder de vele ganzen en blauwe reigers. Genoeg te zien dus. En oh ja, ook een naaktloper, die het naturistenstrand achter zich had gelaten.

En hoewel er vandaag dus ook weer genoeg viel te beleven, hielden de vissen urenlang de kaken stijf op elkaar. We hebben stekken waar veel vis aanwezig was intensief bestookt met onze verticale aasjes, maar het was nog geen etenstijd. Er werd blijkbaar gevast en geen enkele vis durfde zichzelf blijkbaar te buiten gaan.

De eerste baars was niet zo groot als deze en werd derhalve niet vereeuwigd.

Maar eindelijk, bij een kribkop, dook er een baars op de Ikiru plug en ik mocht de eerste vis van de dag landen. Geen groot exemplaar, maar wel één met potentie en daarom ging deze snel terug. Even later werd de ondiep lopende plug, een Baby Fat John, te grazen genomen en stond de hengel hevig te stuiteren. Helaas, even vlug als de vis daar was, zo snel was die ook weer verdwenen.

En hierna begon opnieuw een urenlange periode zonder aanbeet. We vaarden een heel stuk verder en beproefden ons geluk daar, zowel slepend als verticaal, zonder enige respons. Visrijke kuilen leverden het bewijs dat het geen etenstijd was.

Dan slepen we terug langs mooie oevers tussen kleine kribkoppen. Ineens is daar die keiharde aanbeet bij Jöran. Het ziet er veelbelovend uit................ tot de vis zich heeft weten te bevrijden van de haak en twee teleurgestelde vissers van zich afschudt. Dan heb je eindelijk een aanbeet en gaat de vis natuurlijk verloren.

De Backstabber

Ik toon Jöran een plug met een haak aan de bovenzijde, een Backstabber, Misschien dat de vis met deze plug een volgende aanbeet wel blijft hangen. En warempel, een stuk verder bij de ingang van een put krijgt Jöran de volgende aanbeet en kan eindelijk de tweede baars geland worden. Helaas blijkt dit kunstaas om te werpen minder geschikt. Dan werkt de haak bovenop de plug averechts.






Maar wij laten ons niet ontmoedigen en weten de omstandigheden, het mooie weer, uitermate te waarderen. Het was echt een goed idee onze afspraak een dag te vervroegen. En dit wordt nog mooier als we werpend op een hoek een derde baars weten te vangen. Een volgende aanbeet resulteert echter andermaal in een losser.

Een hele fraaie roofblei maakt Jöran blij.

Wij krijgen wel weer vertrouwen en zeker in een nieuw stuk kunstaas waar Jöran mee vist. Deze weet het even later voor elkaar te krijgen dat een fraaie roofblei erin trapt. Zo hebben we onze vangsten ineens zien verviervoudigen! Let wel van 1 naar 4. En toch voelt zo'n doorbraak heel goed aan, want het geeft weer nieuw vertrouwen.

En dus gaan wij nog enige tijd door met werpen, om ten slotte te besluiten de terugweg te aanvaarden. Dit doen we slepend, omdat dit toch het meest effectief blijft. Je vist vele kilometers af en moet eigenlijk altijd nog wel weer een vis tegenkomen.

En dit lukt inderdaad. Langs een lange kant, waar een paar vissers op de oever zojuist hun hengels hebben binnen gehaald, knalt er een mooie vis op mijn Baby Fat John. Deze ondiep lopende bolle plug heeft een prachtige winde verleid. Het kost enige moeite om deze vis binnen te halen, maar het lukt en dus hebben wij ook een derde soort te pakken. Het is een hele dikke vis, hoog met een brede rug. Een kanjer van een winde zullen we maar zeggen.

Hoog en dik bij 52 cm.

Vervolgens komen we al aardig in de buurt van de helling. Daar vissen we nog een paar kribkoppen af. Dit blijkt een goede keus, als er aan de buitenzijde een vis op de Timber Tiger reageert. Ook nu weer een forse vis, een fraaie baars komt binnen. De eerste 40+ van deze dag en een mooi besluit van een heerlijke dag. We ruimen de boel op en varen naar de helling.

En ten slotte een baars van 43 cm, een mooi afsluiter van de dag.

Daar haal ik de auto en blijft Jöran in de boot om deze op de trailer te varen. Met veel wind en/of stroming is dit altijd makkelijker dan aan het touwtje, want dan wil de boot nog wel eens weg van de trailer of er dwars voor gaan liggen. Even later trekt de elektrische lier de boot naar boven en kunnen we de boot leeg halen en vast sjorren.

Terwijl wij daar mee bezig zijn, rijdt een andere auto met een snelle boot van de helling af. Er volgt een schurend geluid en veel geknars. Wanneer we gaan kijken blijkt dat de lier de boot heeft laten gaan en deze ligt nu met zijn kont op de helling. Tja, waarvoor hebben wij ook alweer een extra bevestiging voor de boot, voor het geval de lier de boot niet meer houdt? Wij helpen de boot van achteren op te tillen en dan kan deze weer op de trailer worden gelierd.

Zo hebben wij weer heel veel meegemaakt en kijken met genoegen terug op een hele mooie dag. Nadat de boot is afgetankt kan deze weer in het boothuis worden geparkeerd. Als ook de accu's weer aan de opladers staan, is alles in gereedheid voor de volgende trip.