19 juni 2019 Pluk de dag.

Solo-vissen: de visser blijft dus uit beeld.

Ik heb geen afspraken en kijk uit naar een dagje rommelen voor mezelf. Hoewel ik een vroeger tijdstip in gedachten had, is het om 6.30 uur zover. In m;n eentje tuf ik het water op. Al hoewel ik heb er flink de vaart in. met het "snelvaren" vlaggetje wapperend in de wind, zoek ik de rivier op.

Ik heb het water duidelijk niet voor mij alleen. Drie andere boten hebben al stelling genomen. Ik kijk naar andere opties en pruttel een poosje tegen de stroom in met twee pluggen in het kielzog. Hiervoor is echter geen merkbare interesse. Een poosje verticalen levert evenmin enige reactie op. Dan maar direct een heel stuk verder.

Aangekomen bij een gekende stek, die overigens dikwijls onbewoond lijkt, ga ik lekker relaxed de bodem aftasten. Nu blijken er wel geschubde vrienden thuis.  Tjonge wat een aanbeten zeg. De shad wordt drie keer op rij geheel geïnhaleerd. De hengel wordt bijna uit je hand geslagen zo gretig zijn die snoekbaarzen.

Dat het kan verkeren is wel duidelijk. Lange tijd gebeurde hier niets en nu ineens is het raak. Toch lijkt er dan ineens niemand meer aanwezig te zijn. Daarom probeer ik het nog even in een andere hoek. Omdat daar evenmin respons komt vaar ik verder en sleep weer een paar pluggen mee.

Geen veertig cm en toch een indrukwekkende baars.

Twee aanbeten kan ik niet verzilveren. Een kleine snoekbaars en een baars weten de haak te lossen en geven mij het nakijken. Gelukkig weet ik twee andere vissen wel te landen, eveneens een snoekbaars en een baars. Verder trekken de tureluurs voortdurend aandacht middels hun drukke gekwetter.

De tureluur druk op zoek naar iets eetbaars.

Ik vertrouw het weer echter niet, omdat de lucht veel te donker wordt en ik af en toe een flits zie. De Buienradar laat me weten dat het geweld eerst over enkele uren los zal barsten. Een andere profeet vertelt me dat de regen over 20 minuten begint. Ik haal de hengels binnen en leg ze allemaal plat in de boot. Dan vaar ik richting de rivier, maar wild deze niet opvaren met die flitsen in de lucht.





Ik zoek een beschutte plek bij een sluis en dek veel van mijn spullen af, bijvoorbeeld met een poncho. Dan verlaat ik de boot en klauter naar boven. Daar vind ik een beschutte plek bij een schuur en laat de regen, donder en bliksem aan me voorbij trekken. Ik zie de lucht achter de buien al opklaren en wacht tot de buien volledig voorbij zijn.

Dan stap ik weer in de boot en vaar richting rivier. Ik heb een tijd afgesproken waarop ik het bevrijdende snelle vlaggetje weer in zou leveren en zie dat mij niet heel veel tijd meer rest. Toch probeer ik de succesvolle hoek van eerder nog een keer. Even denk ik dat het echt voorbij is, tot die keiharde beuk weer komt. Een dikke zeventiger snoekbaars doet mijn hart sneller slaan.

Nog een fraaie laatste verrassing.

Ik maak wel af en toe een foto van een vis op de meetlat, omdat het me te veel moeite is om een constructie voor mooie opnamen te bouwen. Nu heb ik in eider geval een paar afbeeldingen om dit verhaal te illustreren.

Dan sleep ik nog enige tijd langs een oever. Het water stroomt mooi, maar ik krijg biet één aanbeet. Dan vind ik het welletjes. Voordat de boot op de trailer gaat, breng ik nog wat vet aan op de rollen. Die begonnen toch een beetje te piepen en dat wil ik graag kwijt. Zo dat is ook weer gepiept. Mooie klusjes voor als je alleen op stap bent en er niemand staat te wachten.

Plotseling bedenk ik dat zich waarschijnlijk een flinke plons hemelwater heeft verzameld in de boot.  Ik trek de stop uit de boot en een flinke straal water stort op de helling en verenigt zich met het water in de plas. Ten slotte geef ik het vlaggetje weer af en kijk terug op een lekker ontspannen solo vistrip. Dit wil ik vaker gaan doen. Het liefst zonder onweer.

16 juni 2019 Eind goed, al goed, ondanks de verloren snoeken.

De lievelingsvis van Huub.

Daags van te voren mis ik een telefoontje. het blijkt Huub te zijn, die weer eens een dag mee wil. Wanneer dit kan lukken? Morgen dus! En zo kon het gebeuren dat we een dag later al samen op het water zaten. Niet zo vroeg, want ik was de avond ervoor dus nog met JP onderweg. Bovendien niet zo ver weg, zodat het allemaal zonder over grenzen te gaan, kon lukken.

Toen ik arriveerde bleek dat Huub net was gearriveerd. Ik haalde zijn spullen uit de auto en zette die in de boot. Ondertussen paste Huub zijn kleding aan om "visfertig" te zijn. Nadat ik de boot verder had losgemaakt en de spullen had geladen, kon deze te water. Even Huub helpen instappen en dan wegwezen, want er stonden meer trailers en er kwamen er na ons ook nog.

De kleine Canadeesjes  zoveel mogelijk in het midden.

We zullen vandaag voornamelijk slepen en een beetje verticalen. Dit sluit het beste aan bij de fysieke mogelijkheden van Huub. En zo trekken wij baantjes langs de oever. Zonder heel veel succes, want de vissen springen niet de boot in. Wel zien we grote groepen ganzen, net "Kindergarten" De kleintjes in het midden met volwassen dieren rondom.

Daar is de eerste dan. Klein maar fijn.

Dan ineens gaat er toch een hengel krom en kan Huub aan de slag. Niet veel later komt er een klein snoekje binnen. De lievelingsgvis van hem, vanwege de kleuren en en patronen. Bovendien lijkt deze vis voor niets en niemand bang.

Aan het hart.

Overigens houdt hij ook van baarzen hoor, Die drukt hij aan zijn hart, zeker als ze flink tegen stribbelen. En dat doen ze nog al eens bij Huub. Zolang ze niet prikken gaat het nog wel, maar anders werken de bloedverdunners tegen. Gelukkig heb ik veel pleisters!

Deze kwam niet niet meer omhoog bij de natuurlijke oever. Hoe natuurlijk is die dan? 

We zien een kalf dat niet is opgewassen tegen onze natuurlijke oevers. De weggeslagen kant is te stijl en de grond te los. Het dier krijgt geen houvast. Op de terugweg zien we het niet meer. Mogelijk heeft het hulp gekregen of is toch iets verder door het water gelopen, naar een plek waar het weer vaste grond onder de voeten kreeg.






Natuurlijke overs, wie heeft dit bedacht? Hele oevers zijn weggeslagen en het zand verstopt de rivier. Goed voor de baggeraars zullen we maar rekenen en de oeverzwaluwen. Die varen er wel bij.

Toch blijft een taaie bedoening en wij hopen dat onze laatste visdag zich niet herhaalt. Toen vingen we slechts twee vissen. Maar ik weet een stek waar grotere snoeken huizen en daar gaan we aan de slag. Het werkt, want ineens is daar keiharde aanbeet en is de dril om van te dromen........... tot de vis zich van de haken weet te bevrijden. So close en toch net niet!!

Gek op springende snoeken??

Dan maar weer verder met de gedachte hier nog niet klaar te zijn. We komen terug! We slepen nu een heel stuk af en behalve een baars vangen we nog twee snoekjes. Het is allemaal niet groot, maar we hebben actie en de beten zijn niet helemaal weggevallen.








Wanneer ik op enig moment mooie signalen van een meter of vijf krijg, leggen we de boot stil en pakken de verticaal spullen erbij. Op de elektro varen we de stek af. Wat de signalen betreft, zitten we goed. Geen enkele vis toont echter interesse in hetgeen we aanbieden. Wel komen we zo terug bij de snoekstek.

Ik pak er nog een zwaardere hengel bij en flinke shads op zware loodkoppen. Deze trekken we vervolgens over de stek, langs het talud rond de vier meter. Op de terugweg is het dan zover. Huub krijgt de aanbeet op de hengel die in de hand heeft. Nu denken we wel te slagen en ik sta klaar met het net. Dan gebeurt het alsnog: de haak van de stinger raakt los! Andermaal verliezen we een grote snoek. Als gids baal ik vreselijk.

Stevige baarzen spreken ook tot de verbeelding.

Dan maar weer verder, want er zijn nog vele uren beschikbaar en door de harde wind en de bewolking blijft het, wat boten betreft,  relatief rustig op het water. Wij scharrelen voort en vangen af en toe een vis. Geen grote dus, maar wel  vis. In totaal vangen we er vandaag 9; vijf snoekjes en vier baarzen.










Af en toe heeft Huub even contact met thuis en ik merk dat hij wel degelijk content is. Ik wel echter graag groter en meer, maar dat is blijkbaar mijn onrust/gedrevenheid. Dan ineens komen er nog twee baarzen vlak achter elkaar. Een poging om van dezelfde stek nog wat vis los te trekken, mislukt.

Foto op verzoek, die venijnige tandjes !!

Dan komen we al weer aardig richting trailerhelling. Vanaf de veerboot worden we geestdriftig begroet door de veerbaas, een bekende dus.  Ik ben al aan het opruimen als Huub de laatste snoek haakt. Andermaal klein, maar wel vis.

Terug bij de helling spreekt de veerbaas ons in het Duits aan, of we gebruik gaan maken van de helling?  Het moet toch ook niet gekker worden, een visboot met een Nederlands registratienummer in het Duits aanspreken. Het zegt overigens wel wat hier gaande is. Talloze Duitse auto's met trailers vullen de parkeerplaats.

Een mooie herinnering, deze baars van 43 cm.

Nadat we hebben betaald, haal ik de auto en kan Tom weer op het droge. Wij hebben goed weer gehad, met slechts een paar spatjes regen. Wel veel wind en de nodige actie. Behalve de grote snoeken hebben we nog een forse baars gelost. In ieder geval waren we wel waar de vis was. Als ik al zijn spullen weer bij Huub in de auto heb gezet, is hij al bijna zover om huiswaarts te kunnen keren.

Omdat ik hem een andere weg heb geadviseerd, rijdt hij achter me aan, zodat ik hem de weg kan wijzen. Ik hoop dat het bevalt en Huub in september weer te zien. Deze dag pakt niemand ons meer af.

15 juni 2019 Een kwestie van timing

Weer gelukt!

Omdat het weer ons een beetje dwars zit, heel veel regen, hebben we besloten de ochtend aan ons voorbij te laten gaan. Eigenlijk komt het wel goed uit, want dan kan JP zijn dochter nog wegbrengen. En zo treffen we elkaar rond een uur of twee in de middag. Op het programma staat een vistrip middag-avond en we hebben er zin in.

Als JP is gearriveerd en mij nog niet aantreft, komt even de twijfel of we wel goed hebben afgesproken, maar hij hoeft zich geen zorgen te maken want mooi op tijd rijd ik de Tomasco voor en kunnen we aan de slag. Dat wil zeggen dat de immer groeiende uitrusting van JP wordt ingeladen. Zelf neem ik daarom steeds minder spullen mee.

Eenmaal op het water gaan we eerst werpen. Reeds bij de eerste worp is het raak: een vals gehaakte brasem! Deze mag, ondanks zijn indrukwekkende formaat, direct terug. Het is een gewaardeerde vis, maar niet onze target. Daarvan verschijnt er enige tijd later één. Jiggend weet JP een snoekbaars te haken en is weer blij dat hij deze techniek steeds beter onder de knie krijgt.

Dan besluiten we te gaan slepen. het duurt enige tijd maar dan komt de eerste perca binnen. Een mooie forse vis, die ons doet hopen op meer.

Dat duurt geruime tijd, maar dan komt er weer een kapitale baars aan boord. We hopen er altijd weer op en dan is het fijn als het lukt. Hoewel JP nog nooit een 50'er heeft gevangen en zijn vriend Andreas kort geleden dus een 52 wist te verschalken. Dit blijft dus een droom, terwijl we genieten van dit exemplaar.

Wat een kanjer weer!

Daarna wordt het een stuk moeilijker. Kribkoppen worden nauwkeurig afgevist, terwijl er een mooie stroming omheen draait. Het water is desondanks redelijk helder. Alleen schepen met veel waterverplaatsing maken er af en toe een potje van door al het slib langs de oevers los te woelen.

Verticaal weten we helemaal niets voor elkaar te krijgen en dus gaan we weer werpen en slepen. In totaal komen er negen vissen aan boord. Wat dan wel leuk is, dat er zowel slepend, werpend met pluggen als jiggend vis wordt gevangen. Helaas gaat er ook wel eens iets verloren, Als de worp muurvast tussen de stenen belandt bijvoorbeeld of te dicht tegen de stenen wordt gevist bij een harde stroming. Toch lukt het meestal wel het kunstaas terug te krijgen.

Zo'n beauty heeft het wel verdiend vereeuwigd te worden.

Het weer is schitterend en dat is waar we op hadden gehoopt. Op het water is het relatief rustig en dat bevalt ons ook wel. Het wordt nog heel mooi als JP op een kribkop meent vast te zitten. Dit blijkt inderdaad het geval, maar dan wel aan een grote baars. Geweldig zo hard als die kunnen aanbijten. Gelukkig kunnen we deze vis landen en vereeuwigen, want dat heeft ie wel verdiend.

Ook komen er nog een paar oude vliegtuigen in formatie overvliegen. Altijd weer indrukwekkend, met dat kenmerkende geronk. Een herinnering aan onze bevrijding, bijna 75 jaar geleden. Een bevrijding die het mogelijk heeft gemaakt dat wij hier nu zo vreedzaam kunnen vissen. Nederland en Duitsland in één boot.

Uiteindelijk kwamen er tien tevoorschijn.

Terwijl de aanbeten afnemen en de zon zakt, zien we luchtballonen aan de horizon verschijnen. Terug bij de helling tellen we er zelfs tien stuks.  Een mooie afsluiting van een goed geplande visdag, waar we met plezier op terug kijken.

Tot gauw!