Een keer of twee per jaar trekken Bard en ik er op uit. We hebben dan altijd een paar imposante herinneringen op zak, waaruit we kunnen putten als het een keer niet lukt, zoals vandaag.
We waren niet de eerste boot die bij de trailerhelling arriveerde, maar wel de eerste die aan de slag ging. We kozen voor de rivier en zochten interessante stekken op. We konden het water zien draaien en voelden de loodkoppen, waarop onze shads waren gemonteerd, op de keiharde bodem tikken.
Omdat we op de geijkte stekken geen respons kregen, besloten we langzaam met de stroom mee te varen en zodoende honderden meters van de rivierbodem af te zoeken. Wat we ook deden, door kuilen, langs taluds, niets mocht baten. Ook de verschillende shads die we aanboden konden hierin geen verandering brengen.
We zagen een visser vanaf de oever vissen, met pal voor zijn neus een zwaan. Het leek erop alsof hij zijn huiszwaan had meegebracht. Toen wij dichter bij kwamen werd het echter ook onze zwaan. Dit charmante dier kwam nota bene een kijkje in de boot nemen. Ze sprong er nog net niet in, maar bekeek de boot van binnen nauwkeurig, op zoek naar iets eetbaars. Daar hebben we toen maar even aan meegewerkt. Nu weten we zeker dat ze vaker langs komt. Onze eigen schuld dus.Op een andere interessante plek bleek al een boot te liggen. Ook bij hen wilde het niet lukken. Wij zochten onze eigen weg en besloten ook nog enige tijd grote shads vlak bij de bodem aan te bieden op een doodlopende tak van de rivier. Maar dit lukte evenmin, althans het vangen van een mooie snoek.
Dan maar weer terug naar de helling en op de put gaan zoeken naar dieperliggende vissen.Het weer was ondertussen flink opgeknapt en we voeren met een flinke snelheid terug over het rustige water. Wat een genot om met een goede combinatie van motor en boot te kunnen vissen en varen. De I-Pilot voor het subtiele werk en de Honda 30 pk om te trollen of om je comfortabel en snel te verplaatsen.
We zagen dat de andere boten die in de loop van de ochtend te water waren gelaten, zich op de put hadden verzameld. Ook twee boten uit Duitsland. Op een strandje nota bene. En daar hebben ze heel veel tijd doorgebracht. We weten zeker dat hen dit niet werd ingegeven door de formidabele vangsten van die dag. Zo zagen we het ene teken na het andere, die er wezen dat onze collega's evenmin succesvol waren. Al snel werden de eerste boten weer uit het water getrokken.
Dan maar weer terug naar het stuk met de "friemel".en andere interessant ogende stekken. Terwijl we daar weer geconcentreerd bezig waren, kreeg ik eindelijk het "himmelhoch jauchende" gevoel, waarnaar mijn vissershart zozeer had verlangd. Yes! De Godfather Parabolic stond in een schitterende hoepel en het dreigde dus toch nog te gebeuren. Echter mijn vissershart raakte enkele seconden later alweer "zum tiefsten betrüpt". En laat ditzelfde zich even later nog een keer herhalen! Het leven van een visser is hard, keihard!
Toch wilden we niet toegeven aan het harde gegeven dat de kaken daar beneden op slot leken te zitten. Dus toch nog even weer proberen. Wat schetste onze verbazing; we kregen opnieuw charmant bezoek. Met deze herinnering zullen we het moeten blijven doen. Want ons restte tenslotte niets anders dan als laatste visboot te vertrekken.
