14 oktober. Twee vrienden keren terug naar de geboortegrond.

René benaderde mij met het verzoek om samen met zijn vriend Marcel een dag op snoekbaars te gaan vissen. Nu wist ik dat de succesvolle stekken momenteel niet dik gezaaid zijn. De stilstaande rivieren geven weinig snoekbaars prijs en gelet op het weer vielen er ook weer enkele stekken uit. Maar tijdens de zoektocht naar de meest geschikte locatie kwamen we er op uit dat de plek die ik gedachten had hun bakermat was. Ze waren er beiden geboren en getogen. De ideale plek om een vriendschap vanuit de kindertijd op te halen dus.

Omdat beide jonge vaders thuis nog verplichtingen hadden, lag het tijdstip om te beginnen iets later in de dag dan normaal gesproken het geval is. Zodoende had ik ruimschoots de gelegenheid alles klaar te zetten. De boot kon zo het water in. Toen beiden waren gearriveerd en de weerbestendige kleding was aangetrokken, konden we van start.

Nadat op het water eerst nog uitleg was gegeven over het neerlaten en ophalen van de elektromotor, begaven we ons naar de eerste stek.
Beiden waren bekend met het snoekbaarzen, maar dan vanaf de kant. Dan verlangen die korte verticaalstokjes toch wel even gewenning.
Al snel bereikten we mooie kribvakken en gingen aan de slag. Het duurde maar even of ik kreeg een harde aanbeet en de vis voelde goed aan. Toen ik mijn hengel wilde overgeven voor de dril, viel de spanning helaas weg. De vis had de haak gelost.

Maar deze snelle aanbeet gaf hoop en dus zetten we door en visten meerdere kribvakken af. Omdat aanbeten uitbleven, zocht ik het ook op andere dieptes, maar daar kregen we evenmin een teken van leven.
Dan maar weer verder om lange strekken af te slepen met kleine dieplopende pluggen. Eerst leek het er niet op, maar ineens gaf Marcel te kennen, dat hij een vis had gehaakt. En zo kwam nummer één in de boot. Maar ook nu bleef het bij één aanbeet.

De vrienden herkenden veel locaties op de oever, die ze vanaf het water nog niet kenden en haalden herinneringen op aan de avonturen die ze daar op jongere leeftijd hadden beleefd.
Ondertussen nam de wind toe en werden we regelmatig getrakteerd op veel vocht van boven.
We werden behoorlijk op de proef gesteld, maar bleven stug doorzetten om vis aan de schubben te komen.



Daarom zocht ik een stek op grote afstand op, in de wetenschap dat daar eigenlijk altijd wel een vis kon worden gevangen. Gelukkig bleek dit ook nu het geval en kregen we weer hoop. Maar het bleef hetzelfde verhaal. Het leef bij één vis. Wel kregen we meer aanbeten en als troost kwam nu ook de zon af en toe kijken.

Omdat we flink ver van de trailerhelling waren uitgekomen, wachtte ons nog een lange terugreis. De wind deed ondertussen zijn best steeds meer indruk te maken en dit lukte aardig. Bij kribvakken die er aantrekkelijk uit zagen.beproefden we opnieuw ons geluk en was het weer Marcel die een mooie vis wist te vangen. Niet veel later haakte ik ook een mooie snoekbaars en liet de dril aan René. Gelukkig kreeg de dag wat vangsten betreft, zodoende toch een beter aanzien.

Daarna sleepten we dichter bij de helling nog een strek af in de hoop dat er nu meer vis was geïnteresseerd in een plugje. Maar dit bleek niet het geval en daarom sloten we deze dag af. De boot ging het water uit en ik liep naar de auto om te traileren. Toen zag ik dat een politiewagen zich dwars op de helling had geposteerd. Dus liep ik terug en bleek dat ze even poolshoogte kwamen nemen. We hadden een vriendelijk gesprek en het was de heren snel duidelijk dat alles goed in orde was. We wensten elkaar een fijne dag en ik kon alsnog de boot uit het water halen.

De dag zat er al weer op en de kleren die ons bescherming hadden geboden tegen wind en regen konden uit. De dag zag er ondertussen heel veel vriendelijker uit.

Nog even een plaatje van de vrienden bij de boot en de toezegging dat de foto's zouden volgen en ieder ging weer zijn eigen weg.