Onze vaste afspraak zit er weer aan te komen. In de aanloop daar naartoe ontvangen we beiden een serie nieuwe shads van Spro. Het zijn de Komodo-shads met een serie speciale loodkoppen. Dergelijke uitdagingen gaan we graag aan en daarom worden de nodige shads geprepareerd.
We weten dan nog niet wat ons te wachten staat, want dan hadden we nog iets aan onze conditie kunnen doen. In ieder geval werd het een dag die we voorlopig zeker niet gaan overtreffen.
Wij komen niet zo heel vroeg aan en Luus is met zijn eigen auto gekomen. Dit maakt hem een stuk mobieler nu de gezondheid van zijn echtgenote weer zwak is. Wanneer wij aankomen zien we dat Lambert en Egon er al zijn en dus ook al op het water zitten. Een groot stuk water dat hard stroomt en onderhevig is aan getijden. Dit is waar we voor hebben gekozen. Wanneer de boot er in kan, trekken we eerst onze winterkleding aan, want de temperaturen komen al niet meer boven de tien graden uit, terwijl het water al lang niet meer is om in te zwemmen. Tenzij je de Ice-man bent natuurlijk.
We varen rustig naar de verder gelegen stekken. Zo hebben we de gelegenheid de situatie bij Luus thuis de revue te laten passeren en zitten we de rest van de dag op dezelfde golflengte. Dan zien we een bekende boot met daarin twee bekende gezichten. We praten even bij en vernemen dat ze al een paar vissen binnen hebben. Wij hebben er ook zin in en laten onze shads naar de bodem zakken. Het traject dat we afvissen is misschien 1 km lang. We hoeven niet zo lang te wachten en de eerste aanbeten komen al door. Een heerlijk begin dat vertrouwen geeft. Er staat stroming en nu maar hopen dat deze nog even aanhoudt. Doorgaans is het zo dat de beten wegvallen als de stroming stagneert. Maar wij krijgen er steeds meer lol in. We volgen elke keer hetzelfde traject, alleen volgen we een andere lijn. De ene keer wat dieper en dan weer ondieper, dicht langs de oever. Het is verbazingwekkend dat iedere "drift" vis oplevert. De diepte blijkt nauwelijks een rol te spelen. De teller heb ik ondertussen tevoorschijn gehaald, anders weet ik echt niet hoeveel vissen we gevangen hebben.
Het zijn ook de grotere vissen die zich regelmatig laten zien. Regelmatig hebben we te maken met een indrukwekkende dril. Dan duurt het geruime tijd eer de vis zich gewonnen geeft. We hebben weinig tot geen lossers en dat is ook prettig.
Het gaat er op lijken dat we vandaag een mooi aantal vissen kunnen vangen. Dan valt de stroom geleidelijk weg: dood tij. Maar het maakt niet uit. De Komodo's blijven verleiden en de vissen tuinen erin. Zo zien we de teller als maar oplopen.
Ook de kleur van de aangeboden shads schijnen niet van belang te zijn. Ondertussen schuiven er af en toe andere boten aan. Soms hinderlijk dichtbij of gewoon volgend. Wij hebben dan zoiets van: zoek je eigen stek alsjeblieft. Gek genoeg zijn ze ook zo weer vertrokken en zien we diverse boten van stek naar stek hobbelen. Wij echter niet! Wij blijven vangen en genieten van iedere vis. Gaande weg wordt het weer ook alleen maar beter.
Omdat ik wel eens wil weten of andere shads het ook kunnen, zet ik een Playboy in met een oranje staart. Deze is voorzien van een rode loodkop.
En warempel, ze knallen er vol overgave op. Tot mijn stomme verbazing zie ik in de bek van een mooie zeventiger de kop van een kleine soortgenoot. Deze blijkt bij nader inzien ongeveer 30 cm te zijn en is van het leven beroofd door een kannibaal!
We zetten de vis weer terug en hebben zo langzamerhand zelf ook trek gekregen. Niet in elkaar hoor! Onze geaardheid is blijkbaar toch anders.
We leggen contact met Lambert en Egon. We besluiten in een haventje te gaan lunchen.
Terwijl zij komen aangevaren, slaat Luus zijn Parabolic krom op een zware vis. Ik waarschuw onze maten en zij blijven op veilige afstand het schouwspel volgen. Eindelijk komt de vis omhoog en zien we een schitterende snoekbaars, die na de landing 85 cm van de meetlat onzichtbaar maakt. Aan het einde van de dag blijkt dit tevens de grootste te zijn. Zo die is dan ook binnen!
Dan zoeken we ons lunchplekje op.Uit de wind leggen we de boten tegen elkaar en de i-pilot wordt in de ankerstand gezet. De Limburgse vlaai komt te voorschijn en het is smullen geblazen. Zelfs voor thuis blijft er nog over, zoveel vlaai is er meegenomen. Ook de hete soep smaakt voortreffelijk en zo wordt een feestmaal aangericht.
Natuurlijk worden ondertussen allerhande zaken uitgewisseld. Ik ben verbaasd de zelf gegoten shads van Lambert te zien. Echt schitterend.
Ondertussen heeft hij de juiste loodmal weten te vinden en deze is besteld. Dit betekent dat de bijpassende loodkoppen ook in zicht komen. Ik kan er op voorhand van smullen. Ter zijner tijd zien we verder hoe dit uitpakt. Voorlopig heeft Lambert nog plenty andere loodkoppen tot zijn beschikking.
Als onze lunchpauze bijna is beëindigd komt er een groot geel gevaarte op ons af varen. Er verschijnt een opvarende van Rijkswaterstaat op de reling en wij snappen dat het om ons gaat. We krijgen te horen dat hier schepen met gevaarlijke stoffen aanmeren en dat onze aanwezigheid met benzinemotoren een gevaar vormt. Dus worden we verzocht te vertrekken. We gaan nooit tegen onze dienders in en varen achter hen aan de haven uit.
Ondertussen gaat het slijp - en schuurwerk aan boord van het betreffende schip onverdroten voort!
Wij nemen onze oude positie weer in en gaan op dezelfde wijze voort als voor de lunch. En jawel, onze geschubde vrienden zijn er nog en ook nog steeds begerig naar de Komodo's. We gaan door zoals we begonnen zijn. De teller loopt maar op en het formaat van de vissen ligt gemiddeld rond de zestig cm. En nog steeds zitten we op dezelfde stek!
We zijn net een veerboot: heen en weer, heen en weer. De vissen hebben blijkbaar nog niet het heen en weer van ons, want ze blijven komen.
Een onhandige beweging met zo'n forse stekelridder resulteert in een vijftal stekelgaatjes in mijn hand.
Eigen schuld, dikke bult zal ik maar zeggen. Nu, drie weken later zijn ze nog steeds zichtbaar. Een dierbare herinnering aan een mooie vis. Luus ziet aan de huid tussen de stekels inderdaad dat ze hun werk goed hebben gedaan. "Daaraan te zien zouden de stekels dwars door mijn hand heen gegaan moeten zijn: toch Luus!!"
Zo blijft vissen in het opzicht van onvoorziene situaties een spannende bezigheid.
De grijns op Luus zijn gezicht wordt steeds groter naarmate de stand op de teller oploopt. Een heerlijke ontspannende dag tussen alle sores door dus.Even geen zorgen over thuis en hoe het allemaal verder moet.
Langzamerhand wordt het donkerder en weten we dat deze dag ten einde loopt. Ik stel voor deze stek toch achter ons te laten en een talud iets verder stroomopwaarts te vereren met een bezoekje.
Daar aangekomen is het even zoeken, maar dan blijken ook hier actieve snoekbaarzen aanwezig te zijn. Niet één, niet twee, maar vijf grijpen achtereenvolgens mijn shad. Luus kijkt zijn ogen uit en ik ben niet minder verbaasd. Als Luus met een kromme hengel zit, besluit ik mijn shad nog even ter plaatse te houden en boem, daar is al weer een vis. Wanneer deze double hook-up is afgerond, hebben we weer twee mooie vissen in de boot en ben ik de gelukkige die de enige baars van deze dag heeft mogen verschalken.
Dan komen Lambert en Egon aangevaren. Zij hebben er een punt achter gezet. Zij hebben vandaag 28 vissen gevangen en zijn net als wij super gelukkig met zo'n resultaat. Onze teller staat op 45.
Samen varen we richting trailerhelling. Het is al schemerig wanneer de boten, zij aan zij, het water verlaten. Het duurt nog enige tijd en dan zijn we zover dat we huiswaarts kunnen gaan.
Eerst wordt er nog even het e.e.a uitgewisseld. Tenslotte zien we elkaar niet alle dagen en biedt onze hobby zoveel gedeelde vreugde dat het lastig is om die gezelligheid af te ronden.
Het verslag van Luus, dat op Metersnoeken is verschenen, vindt je bij:
Komodo Mania
