6 juli bezorgen 21 visboten 33 kinderen een fijne dag op het water.

De dag van tevoren vertrek ik reeds om te overnachten bij vismaat Anne. Hij heeft ook in de overnachting voor de boot en auto gezorgd. Droog en veilig wordt de nieuwe combi bij aankomst geparkeerd. We hebben nog ruim voldoende tijd om bij de vuurkorf te genieten van een hapje en een drankje, alvorens het bed op te zoeken. Een heerlijke start van een nieuw visavontuur.

De volgende ochtend wordt ik verwend met een Engels ontbijt, zonder worstjes, want daar houden wij geen van beide van.

We zitten in de vroege uurtjes al heerlijk buiten aan de gedekte tafel. Wat een gastheer is die Anne toch!
Na een heerlijk ontbijt te hebben genuttigd worden de auto's en boten van stal gehaald en vertrekken we naar Lauwerzijl. Daar heeft de Hengel-sportfederatie Groningen Drenthe ten behoeve van 33 kinderen, die door de Maatschappelijke en Juridische Dienstverlening Groningen zijn opgegeven, een visdag georganiseerd. Camping de Waterwolf verleent medewerking door alle faciliteiten, inclusief de trailerhelling ter beschikking te stellen.

Na een stevige rit, die eindigt over smalle weggetjes in het Groninger platteland, komen we ter plekke aan. We zijn zeker niet de eersten. We horen waar we kunnen traileren en waar we kunnen parkeren. De boten moeten worden rondgevaren van de camping naar de oever vlak bij de parkeerplaats. Een logistieke operatie dus. Maar eerst begint het wachten op de beurt om te kunnen traileren. Met 21 boten natuurlijk geen kleinigheid. Ondertussen maken we kennis met nieuwe gezichten en ontmoeten veel mensen die we al weer langere tijd niet hebben ontmoet. Voor mij zitten daar mannen bij als Willem Zijlstra, Berthil Bos, Bertus Rozemeijere en Tjeerd van der Ploeg. Ik houdt wel van dergelijke reünies.

Nadat de boot te water is gelaten, wordt de eerst de auto met trailer geparkeerd, alvorens terug te wandelen en de boot rond te varen. Het is volle bak bij de oever waar de kids aan boord moeten komen.
Dus leggen we de boten tegen elkaar aan, met stootwillen ertussen, en lopen via de boten naar de oever. Iets met de kids even goed op te letten dus.
Na al die rompslomp kunnen we koffie halen bij de catering, die prima geregeld is overigens.

Wanneer de bus is gearriveerd kunnen de jongens aanmonsteren op de boten. Dit is gauw geregeld en dan kunnen we los! Drie richtingen kunnen we kiezen. Ik stuur de Tomasco de vaart op waar we lagen aangemeerd. De hoge oevers bieden weinig uitzicht, maar wel veel luwte. Met een stuk of vijf boten volgen we dezelfde koers.
De jongens moeten eerst even wennen, maar voelen zich snel thuis. Beiden een hengel in de hand met een plug er aan en varen / vissen maar. Al snel staan de hengels in de steunen, want dat is wel erg makkelijk.

Zelf vis ik een kleine Bomberplug in het schroefwater. Maar veel ben ik er niet mee bezig, omdat de jongens, Naji en Tyerel, veel aandacht vragen en ik hen graag betrek bij de omgeving.
Gelukkig vaart Willem vlak bij me en attendeert me op de beukende hengel achter mij. gelijk is er veel actie in de boot. Acties die ik even moet sturen, om het materiaal te sparen. Zoals het opbergen van alle andere hengels en het geven van aanwijzingen bij het scheppen, want dat willen ze natuurlijk doen.

De mannen, beiden 12 jaar oud, willen dolgraag met de mooie vis op de foto. In hun ogen is het echt een forse vis en dat is natuurlijk al een belevenis.
De vis mag weer terug en we zetten in pop een volgende. Om de kansen te vergroten rust ik alle hengels met kleine pluggen uit. Later zal blijken dat het allemaal niet uit maakt. Net als de andere boten blijven de vangsten beperkt tot het eerste uurtje. De zon stijgt en legt een verlammende hitte over de diepliggende vaart. Maar ook de mannen die een andere richting hebben gekozen, ervaren dat met de toenemende warmte, de aanbeten afnemen. We hebben in ieder geval ervaren hoe het was en dat is mooi meegenomen.

Om 12.00 uur moeten we terug zijn, want dan wacht de kinderen patat, drinken en iets lekkers. De schippers krijgen allemaal een lunchpakket en drinken naar behoefte. Een mooie gelegenheid om even met de andere schippers te praten. Er worden weer afspraken gepland en informatie uitgewisseld.
Dan is het weer tijd om de ongeduldige mannetjes weer iets van de omgeving te laten zien. Het vissen is eigenlijk nauwelijks meer aan de orde, Want de uitstaande hengels bieden zo weinig activiteit dat ze snel worden vergeten. Een begeleider van de jongens wenkt ons om medicijnen te komen halen, want die heeft één van mijn passagiers blijkbaar nodig. De onrust die aan het ontstaan was, was hiervoor ook een aanwijzing.

We gooien het over een andere boeg. De mannen mogen om de beurt varen. Ze krijgen hierbij opdrachten mee betreffende de maximale snelheid en de diepte van het water. De kilometerpalen langs het water vertellen ons wanneer er gewisseld moet worden van schipper. Dit is alvast geen punt van discussie meer. Onderweg wijs ik op andere boten en de regels van het water. Op koers blijven als er van achteren iemand komt opvaren, zoveel mogelijk stuurboord blijven varen en rekening houden met stilliggende boten en bij havens, enz..

Het is best leuk om te zien hoe ze zelf in verwarring raken als een andere boot kunsten uit haalt. Zo probeer ik leersituaties voor henzelf te gebruiken, door hen te wijzen op wat er bij een ander gebeurt als je zoiets doet. ook de netten van de beroepsvissers spelen een rol en de vogels. Ze verwonderen zich over de koude wind die ze hier voelen, in tegenstelling tot wat ze vanochtend in de luwte hebben ervaren. Toch willen ze op enig moment zelf het water in. Daarvoor schep ik graag gelegenheid. Maar bij nader inzien valt het enthousiasme wat tegen en gaan de mannen vervelend tegen elkaar lopen doen.
Even vermanend toespreken is voldoende om de rust te herstellen.

Dan beginnen we aan terugreis. Het varen valt erg in de smaak en omdat we te vroeg zijn, kiezen we nog even voor de vaart waar we nog niet geweest zijn. Nu zien we het gemaal, de Electra, in vol ornaat.
Andere boten komen ook terug en laten weten dat bij hen de vis ook in het water bleef en niet genegen was even te poseren met onze gasten.
Ten slotte geef ik ze nog een rondjes zo hard mogelijk varen, met bochten werk cadeau. Hun stralende gezichten zeggen mij voldoende.



Na terugkeer biedt Berthil aan mijn boot rond te varen, zodat ik rechtstreeks met de auto naar de helling kan rijden vanaf de parkeerplaats. Dit betekent, zo blijk even later, dat hij heel lang met de boot aan de overzijde moet wachten, alvorens ik aan de beurt ben. Dan is het zo gepiept en trekt de Subaru de boot moeiteloos omhoog.

Na het afscheid van de bus met kinderen, wacht ons een heerlijk buffet. Gezellig nakletsend vullen we onze magen met alcoholvrij bier en lekkernijen, zoals vis, vruchten en satégerechten. Dan is het tijd om de thuisreis van drie uur te aanvaarden. Thuis aangekomen kijk ik terug op een fijne, maar vermoeiende ervaring. Een volgende keer zoek ik het dichter bij huis. Sorry Anne, aan de overnachting heeft het niet gelegen, maar wel aan de afstand.