12 september. Een dag van mooie vissen en een uitgelaten sfeer.

Theo was een jaar geleden ook al eens met Eduard meegekomen en had er nu weer duidelijk zin in. Hij heeft doorgaans weinig tijd, omdat hij een bezig en veelzijdig baasje is. Nu kan hij eens helemaal ontspannen. Eenmaal in de boot kun je je immers het beste overgeven aan wat komen gaat. En dat zou deze dag waar maken. Niet direct in het begin, want dit was erg moeizaam. Daar waar ik doorgaans direct de eerste vissen vang, gebeurde dit nu dus niet. Maar de ervaring heeft me ook geleerd dat de voldoening des te groter is , als je aan het einde van de dag toch een paar mooie vissen in de boot hebt gehad. Gelukkig hielp het weer mee. De temperatuur was nog redelijk en de wind erg matig. Dat maakt het manoeuvreren met boot een stuk makkelijker.

Toch duurde het erg lang voordat de eerste vis zich meldde. We waren aan het werpen, toen mijn plugje gegrepen werd door een formidabele winde. Deze bracht 56 cm op de lat en was daarmee direct een topper. Je weet dat het altijd kan gebeuren, maar zoals dat is bij het vissen, je weet het niet eerder dan dat de aanbeet daar is en je de vis in de boot hebt.
Dit gaf direct weer vertrouwen en vol goede moed werd het werpen voortgezet. En met succes..........
Niet veel later hield Eduard zijn eerste vis(je) voor de lens!

We besluiten een stuk verticaal te gaan vissen. Deze stek heeft op deze manier al vaker vis opgeleverd en het variëren tijdens het vissen houdt het ook leuk. En zo laten we verschillende shads hun werk doen, dicht bij de bodem. Theo meldt niet veel later een mooie aanbeet en een stevige dril volgt. Hij moet echt van zijn stoel en meebewegen met de vis die niet van plan is om zich zo maar gewonnen te geven. Voor mensen die niet gewend zijn vanuit de boot te vissen, is dit wel eens lastig. Maar we lossen het samen op.

Zodoende kan Theo enige tijd later trots worden vereeuwigd met zijn grootste snoek tot nu toe. Een dikke tachtiger is immers zeker de moeite waard.

Na het terugzetten, gaan we nog geruime tijd door met het verticalen en volgen mooie taluds, op en af.
Zoals wel vaker, als de snoek actief is, laten de andere vissen het afweten en daarom gaan we weer een stuk slepen. De sfeer is goed in de boot en wij genieten ervan zo samen op het water te zitten, in afwachting van wat komen gaat.

We gaan op enig moment weer verticalen en werpen ondertussen wat om ons heen, om te zien of we ergens een teken van leven kunnen ontvangen, waarop we ons dan verder kunnen richten. Zo vaar ik op de Minn Kota vlak langs een kop van een krib, als Theo een geweldige aanbeet krijgt. De vis vlucht direct naar het open en diepere water. Hoe of wat er is gebeurd, zal me een raadsel blijven, omdat ik het niet zelf zag gebeuren. Plotseling veerde de hengel terug en was er sprake van lijnbreuk. Hoe dit heeft kunnen ontstaan? Misschien in de bek van de vis? Ergens langs geschuurd? Een stuk slechte lijn? We zullen het nooit weten.

Dan gaan we terug richting trailerhelling en passeren een paar mooie kribben. We verticalen en werpen met kleine pluggen. We krijgen een geweldige dreun op de hengel te verduren en weten ons verzekerd van een krachtige vis aan de andere kant van de lijn. Eduard heeft er flink werk mee, maar uiteindelijk trekt hij aan het langste eind. Een schitterende roofblei houdt ons even gezelschap in de boot, alvorens weer naar nattere oorden te vertrekken.

Ons geduld wordt opnieuw op de proef gesteld. Na een stuk slepen gaan we over op werpen. Als er twee mensen staan te werpen, wordt het wel een drukke boel als de gids als derde aan de slag gaat en dus kies ik voor een verticaalhengeltje, die ik vlak achter de boot zijn werk laat doen. Plotseling klinkt de bel, of wel er wordt hevig getrokken aan mijn hengel. Een mooie snoekbaars heeft de shad gegrepen en doet er echt alles aan om de shad weer kwijt te raken. Dit lukt echter niet voordat de vis is geland en vereeuwigd.

Op een mooie roofblei-stek werden weer de nodige worpen gemaakt en met succes. Niet de grootste vissen, maar wel schitterende aanbeten werden ons deel. Twee roofbleien bleven hangen en maakten een volgend fotomoment mogelijk. Eduard is er inmiddels aardig bedreven in en met zijn oppervlakte aasje kreeg hij de vis toch weer zo gek, terwijl het bij mij deze keer een Cicade was die werd gegrepen.

Het weer was nog steeds schitterend, maar de lucht maakte het wel erg spannend. Vooralsnog dreven de buien aan ons voorbij en gelukkig zou dit zo blijven, tot we aan het traileren waren.
Ondertussen genoten we van de vissen die we hadden kunnen vangen en realiseerden we ons dat we al vier verschillende soorten hadden gevangen.
Dit maakt het vissen op de rivier eigenlijk altijd weer tot een feest en zo hebben wij het zeker ervaren.

Tijdens het slepen werd de plug opnieuw gegrepen en Eduard kon een mooie baars ter hand nemen en showen aan de camera. Wellicht zijn niet alle vissen direct nodig om te worden gefotografeerd, maar je schept er wel een compleet beeld mee, zodat je na afloop, ook in de tijd gezien, wat zich die dag heeft afgepeeld. Het helpt zeker bij het schrijven van de verslagen en ook de gasten genieten er doorgaans van. Wat voor ons de één heel normaal is, kan voor een andere een unieke gebeurtenis zijn.

Nu werd het echt tijd ons richting trailerhelling te begeven. En hoewel Theo reeds een paar mooie vissen had weten te bemachtigen, kreeg hij er nog een mooie ervaring aan toegevoegd. Een snoeiharde aanbeet van een winde, maakte van hem een nog gelukkiger man.

Het was gewoon een heerlijke dag, met andermaal veel verschillende soorten en behoorlijke afmetingen. De foto's zullen dit nog lang levendig houden en waarschijnlijk komen de mannen op herhaling.