Het is dan een vraagteken wat deze dag gaat brengen. Want maart doet dit jaar wel zo raar, dat de vissen nog onvoorspelbaarder zijn dan anders.
We sleepten geruime tijd met vooral kleine pluggen, maar het leek wel of er helemaal geen vis meer aanwezig was. Een stuk water waarin in de loop der tijd steeds minder vertrouwen heb gekregen, sloegen we over. Het stuk water dat mijn voorkeur heeft in deze tijd van het jaar werd spoedig bereikt en we zetten onze zoektocht voort. Eindelijk was daar dan die verlossende aanbeet. Een mooie gave snoek had de plug aan de hengel van Marcel te grazen genomen en overkwam vervolgens hetzelfde. Voor even dan.
Met nieuwe hoop vervolgden we onze weg. Maar het bleef verdacht stil. De bruggen, sluizen en andere obstakels leken aan geen enkele vis onderdak te bieden.Wij voeren een breed kanaal op dat interessante oevers heeft.Hier liep de plug van René vast en dus moesten we even terug. We redden de plug en besloten tevens de terugreis te aanvaarden, want de tijd begon te dringen. We hadden de boot gekeerd en hadden direct de wind in de rug, zodat de hagel die naar beneden kwam ons niet zo erg kon deren.
We passeerden een aantal woonboten en een volgende brug.Daar kreeg Marcel een schitterende aanbeet, maar helaas de vis bleef niet hangen. Ik besloot een groot stuk rubber in te zetten en we bestookten dezelfde stek nog een keer. Het rubber hielp blijkbaar, want even later kon ik een mooi formaat snoek, met strijdwonden, onthaken en terug zetten.
Omdat we hier succes hadden gingen we er nog een keer voor. En jawel nu was Marcel echt aan de beurt. Een forse vis werd gedrild en liet ons zien dat ze maar net gehaakt was. Daarom schepte ik de vis zodra de mogelijkheid zich aandiende. De vis bleek 85 cm te zijn en vertoonde over het hele lijf de sporen van het paaien. Ze ging weer terug en kon haar weg vervolgen. Op naar een volgende paaiperiode in de hoop dat ze dan weer groter zal zijn.
We probeerden nog een paar stekken en op een stuk water waar ik eerder succesvol had geverticaald, zetten we deze techniek nog enige tijd in, zonder succes overigens.
Dan nog maar een stukje slepen bij stekken die de meeste kans bieden. Maar het was mooi geweest. De tijd was om en de vis vrijwel onvindbaar.
We gingen terug naar de helling omdat beide mannen nog aan het werk moesten. Daarom werd er snel afscheid genomen en bleef ik alleen achter. Zodoende kon ik in alle rust alles weer inpakken.
De lucht werd echter steeds dreigender vanwege een naderende bui. Ik ging er snel vandoor en slaagde erin, op een klein buitje na, om de boot voor de eerstvolgende echte stortbui onder het vertrouwde dak te te schuiven. De opladers werden weer aangesloten, de stoelleuningen omhoog gezet en de alle natte spullen te drogen gelegd. Nu kon ik gaan genieten van mijn vrije zaterdagavond.
