Onlangs was ik met Yvo aan het vissen. Vroeger hadden we hiertoe meer gelegenheid, maar zo nu en dan pakken we onze kans en genieten met volle teugen. Dat wil zeggen dat we ook op hele moeilijke dagen met veel plezier terug kunnen kijken. Het weerzien en samen genieten van alles wat om ons heen is, maakt onze visdagen altijd de moeite waard. En dan zijn er van die dagen dat er ruimte is voor wonderen. Iets, waarvan Yvo al vaker had gedroomd, gebeurde.
Slepend langs het talud van de rivieroever kreeg Yvo een aanbeet die hij nooit meer zal vergeten. Ik haalde snel alle hengels binnen en positioneerde de boot zodanig dat Yvo alle kanten op kon met de vis. In de boot moest natuurlijk ook voldoende ruimte zijn om vrij te kunnen bewegen en alle mogelijke hindernissen werden geslecht. Zodoende had ik in eerste instantie nog geen idee waarmee Yvo in gevecht was. "Ik denk een grote snoek" was al eens uit de mond van Yvo gekomen. Maar ik was het met hem eens dat de staart die plotseling door de oppervlakte sloeg niet aan een snoek toebehoorde. Hier ging het om een zalmachtige!!
Niet veel later hielden we onze adem in toen de vis zijn luchtacrobatiek vertoonde. Dit mocht niet meer mis gaan, want deze vis verliezen zou echt drama betekenen. De dril duurde en de vis zette menige sprint in om zich van het plugje, want groot was deze zeker niet, te ontdoen.
Gelukkig begon Yvo het overwicht te krijgen en kwam de vis dichterbij. Wij waren verrukt en erg gespannen of het ons ging lukken deze vis in de handen van de visser te fotograferen. Zodra de mogelijkheid zich voor deed schoof ik het net er onder en waren wij in andere sferen aangeland.
Superblij waren we beiden met zo'n juweel in de boot. Overigens wisten we niet precies om wat voor vis het ging. Maar daar zijn we wel uitgekomen. Het betreft een geweldige zeeforel!
Daarna was het lange tijd stil in de boot. We waren beiden zwaar onder de indruk en konden nog nauwelijks bevatten wat we zojuist allemaal hadden meegemaakt. Gelukkig helpen de beelden ons om deze droom, die werkelijkheid werd, telkens weer tot realiteit te herroepen.