Eerst wilde Andreas met twee anderen komen. Toen dit geregeld was, in samenwerking met een collega, kwam de vraag of er ook vier man meekonden.
Omdat ik hiervoor een andere collega in zou moeten huren, zat dit er niet meer in. Voor kerst stuurde ik allerhande zaken op om het kerstcadeau op te sieren, want dat was het. In ieder geval was alles nu rond.
Zo leek het in ieder geval tot de avond van te voren. Toen ging de telefoon. Er was ziekte toegeslagen en dus kwamen ze met twee personen. Andreas en Herbert. Mijn collega geïnformeerd dat hij thuis kon blijven! Balen dus, maar met de slechte weersvooruitzichten misschien ook weer niet zo erg. Het schilderwerk in huis moest ook af en dit was dus een goed alternatief om de tijd nuttig te besteden.
Al snel kwam de vraag tot hoe laat ik wilde gaan vissen. Mijn antwoord was, dat ik tot een uur of vier wilde gaan. Met het slechte weer in het vooruitzicht riep dit echter geen enthousiaste reacties op.
Gaande weg verlegde ik ons jachtgebied naar de oevers. Andere hengels, ander kunstaas. Het baatte echter niet. De rovers leken niet thuis te zijn.
Andreas kreeg koude handen en realiseerde zich dat zijn handschoenen achter waren gebleven in de auto. Gelukkig zat er nog een paar in mijn tas, die ik niet nodig had. Zo was dit ongemak ook weer opgelost.
Het verticaal vissen was een geheel nieuwe dimensie. Het weer hielp echter niet mee om dit in alle rust uit te proberen. Zelf kon ik evenmin contact maken met een vis en dit lag in lijn met het gebrek aan activiteit onder water.
In de luwte liet ik de boot in de ankerpositie drijven en nuttigden we het e.e.a. Warme drank hadden we wel nodig, want de buien die ons af en toe teisterden, vergden hun tol. De koude voeten van Andreas, maakten dat zijn feestje er steeds treuriger uit ging zien.
Ik wilde nog niet opgeven en daarom sleepten we nog even door en warempel de hengel van Herbert liep ergens op vast. Hij had echter de overtuiging dat dit de bodem moest zijn en gooide de beugel los!
Gelukkig deed hij deze vrijwel direct weer dicht en ik vroeg hem de hengel aan mij te geven. In eerste instantie twijfelde ik nog even, maar de lijn die af en toe van richting veranderde in het water, gaf mij de zekerheid dat er een zware vis aan zat te komen.
Daarom gaf ik de hengel terug aan Herbert, zodat hij de dril af kon ronden. De dril verliep in zijn ogen weinig spectaculair, omdat de vis niet hevig vocht. Voor mij een bekend verschijnsel in deze tijd van het jaar als de vis nog niet is afgepaaid. Gelukkig konden we de vis zonder problemen landen.
De vis was schitterend getekend en kende een groene glans, zoals ik die niet eerder ben tegengekomen. Ik schoot een aantal plaatjes en toonde daarna hoe zo'n vis wordt teruggezet. En dat wilde ze wel, want al snel nam ze afscheid, met een forse slag van de staart.
Niet veel later gaven de mannen te kennen dat het mooi was geweest. Ze wensten niet aan nog meer regen te worden blootgesteld. Dus stevenden we af op de trailerhelling en niet veel later stond de Tomasco weer op het droge. Andreas en Herbert ontworstelden zich aan de dikke lagen kleding en vertrokken huiswaarts. Zelf was ik nog even doende met het uitruimen en vastzetten van de boot op de trailer. Daarna zocht ik ook de kachel op.
Terugkijkend hebben we toch veel kunnen doen en zijn we niet zonder vis gebleven. En bovendien was het een hele mooie vis, die je niet alle dagen tegenkomt.
