29 maart 2017 Een collega-uitje met een visibeet.

Ze heeft er duidelijk plezier in.

Heerlijk weer eens naar de Biesbosch toe om in te stappen bij Frank ( Visgids Biesbosch ). Zijn vriendin, Louise, is ook van de partij en het belooft een reuze gezellige dag te worden. De dame in kwestie is nog niet vertrouwd met de vissen, maar met twee gidsen aan boord komen we een heel eind vandaag.

Na een bakkie te hebben gedaan en Bowie (de bootshond) te hebben begroet, laden we de spullen in en wordt de boot aangehaakt. De rug van Frank doet zich daarbij wel gelden, maar het is allemaal te doen. Bovendien heeft de trailer een elektrische lier en dat scheelt een hoop, zeker met het formaat boot dat Frank in gebruik heeft.

Aangekomen bij de helling is het nog een peulenschil of we kiezen het ruime sop. Na een stukje te hebben gevaren gaan de kunstaasjes te water: ondiep lopende pluggen en shads . We slepen zo een heel eind, maar er lijkt geen vis aanwezig. Dat kan natuurlijk best, in de wetenschap dat de beroepsvisser Klop weer heeft huisgehouden. Wat een schande dat deze man ongelimiteerd mag vissen in een door Unesco erkend natuurpark. Blijkbaar nemen onze politici en betreffende ambtenaren zichzelf niet serieus of spelen er andere belangen. Hoezo in Nederland geen maffia?

Enfin, het is wat het is en dus genieten we van de omgeving. Er zijn nog een paar boten in de weer.
Het is echter heel rustig. We hebben nog een vastloper, maar deze lost wanneer we zijn terug gevaren. Vis is er echter nog in geen velden of wegen te bekennen.

Even wennen, zo'n gladde natte rakker.

Dan laat Frank ons een ondiep stuk water bevissen, waar blijkbaar nog wel vis huist. Mijn hengel wordt op de proef gesteld en ik geef deze snel door aan Louise. Ze drilt voor het  eerst een vis en dat is zeker spannend. De spanning op de lijn houden en niet te ver binnendraaien zullen zeker nog een aantal keren geoefend moeten worden. Maar we krijgen de vis in het net en de eerste is een feit.





Toch geeft het Louise niet het voldane gevoel dat ze wenst. Ze wil helemaal zelf vis vangen. Juist die aanbeten wil ze ervaren. Gelukkig komt deze wens al snel twee keer uit. De shad met een loodkop van een gram of 15 is blijkbaar attractief genoeg om ze over de streep te trekken.

Bijna in de top van de hengel!

Het binnendraaien gebeurt weer in een flink tempo en voor je het weet zit de vis bijna in de top van de hengel, bij wijze van spreken dan. Maar ze heeft niet voor niets tegelijk bij twee gidsen geboekt!
Leuk hoor om iemand de beginselen bij te mogen brengen en zeker als die persoon zo enthousiast is.

Helemaal alleen een vis vasthouden, onderweg naar de kieuwgreep.

Bij haar tweede vis, zetten we een gripper in. Hiermee kan ze de vis zelf vasthouden, want de kieuwgreep is nog een brug te ver. Dat komt een volgende keer, in het nieuwe seizoen waarschijnlijk. Voor deze keer dus even een kunstgreep, die we anders uitsluitend gebruiken om de vis in het water te onthaken.

DE Wobshad krijgt het zwaar te verduren.

En zo heeft Louise haar derde vis gedrild, waarvan twee helemaal zelf gevangen. De volgende twee besluiten mijn Wobshad te grazen te nemen. De eerste voel ik duidelijk doorkomen, omdat ik de hengel in de hand houd. De tweede bijt toe als ik de hengel in de steun heb staan en er met de rug naar toe sta. Gelukkig hebben we drie paar ogen, vier als je Bowie mee rekent, en ziet Frank het gebeuren. De hengel gaat krom en begint te stuiteren.

Blij met iedere vis.

In beide gevallen komt de vis probleemloos binnen. Alleen vergeet ik bij de laatste om Bowie even te laten zoenen (likken!) met de vis, voordat deze terug gaat. Dat neemt deze me niet in dank af. Sorry Bowie!










Het weer is helaas niet bepaald om over naar huis te schrijven. De harde wind maakt het af en toe erg guur en onaangenaam. We hebben hierop geanticipeerd door een pauze in te lassen.

In de luwte hebben we de boot aan de kant gelegd en onze behoeften gedaan. Tevens hebben we weer het e.e.a. tot ons genomen. Warm drinken en lekkere broodjes zijn ons deel. En vergeet ook de kippenpootjes niet! De gevulde koeken hebben we al eerder verorberd. En zo maken we er een feestje van, waarbij de vissen de kers op de taart zijn. Het worden er totaal vijf stuks.






Nadat we het grote water nog even hebben bevist, besluiten we dat het genoeg is geweest. Zo'n eerste visdag voor Louise moet je niet overdrijven toch! Het moet vooral leuk blijven zodat een volgende keer een uitdaging blijft en niet iets om tegen op te zien.

Thuis gekomen wordt er druk geknutseld in de keuken en uiteindelijk zitten we te genieten van een echt feestmaal. Wat zijn deze dagen toch kostbaar. De vriendschap, de sfeer en gastvrijheid die zoveel warmte aan het leven kan geven. Het was een super mooie dag met dank aan Frank, Louise en Bowie.

In het nieuwe seizoen zien we elkaar zeker weer.