16 juli 2019 Andere prioriteiten gaan het even overnemen, daarom nog een dagje voor mezelf.

Activiteit genoeg op de oevers.

Eigenlijk had ik vandaag met Roel het water op gemoeten. Helaas gooide iets weer roet in ons eten. Met andere woorden er kwam weer iets tussen, zoals ons wel vaker gebeurt. Wel erg jammer, in de wetenschap dat we voorlopig niet samen weg kunnen vanwege de revalidatie van Greetje na de heupoperatie. Het is niet anders en dus kijk ik welke kansen me wel geboden worden.

Ik besluit deze dag in mijn eentje op stap te gaan. Door niets of niemand gebonden, vertrek ik als alle andere noodzakelijke dingen zijn afgehandeld. Van te voren check ik  waar ik mijn vlaggetje voor snel varen kan halen en vertrek in alle rust.

Natuurlijk pakt het afhalen van het vlaggetje weer iets anders uit, maar ik heb er toch al snel de beschikking over en ga naar de helling. Daar zijn al veel campinggasten in de weer. Ja, die tijd is weer aangebroken. Toch zijn er nog geen andere boten die het water in moeten. Zodoende kan ik het helemaal in mijn eigen tempo doen.

Eenmaal op het water krijg ik weer dat heerlijke bevoorrechte gevoel van vrijheid en de rijkdom van zo'n fijne boot. Zo blijf ik me bewust van al hetgeen mogelijk is en me blijkbaar ook gegund. Pluk de dag is dan weer het motto, want morgen kan het al anders zijn. Niet later, maar nu. Zeker nu de operatie van Greetje voor de deur staat en de revalidatie me thuis zal houden.

Aangekomen bij de rivier zie ik al twee boten actief aan het vissen: verticaal wel te verstaan. Dit is niet wat ik bij stilstaand water direct in gedachten heb. Al snel vis ik langzaam varend langs de oever, terwijl ik op ga in de omgeving. Vissen melden zich vooralsnog niet. Onderweg zie ik op de dieptemeter wel een paar gaten waar vis ligt en leg die vast.

Wanneer het slepen niets oplevert, zoek ik de gemarkeerde stekken op en probeer het werpend en verticalend. Dit levert evenmin een aanbeet op en dus ga ik weer verder. Dan krijg ik een mooie aanbeet en grijp de hengel. Heel even voel ik de vis en dan is het ook alweer voorbij. Tja dat kan.

Twee soorten in één schot: een scholekster en een buizerd.

Ik ontmoet een Belgische vakantieganger die al meerdere jaren naar deze omgeving komt in zijn vakantie. Hij geeft aan dat de vangsten ieder jaar terug lopen en vraagt zich af hoe dit kan. Ik kan alleen maar zeggen dat we hier ook goede dagen beleven en dat het nu overal moeilijker is om de vis aan de schubben te komen. Wel is er duidelijk sprake van een toename van de het aantal meervallen.

Bij de helling vertelde de "toezichthouder" van de groep meervallen, die de snoekbaarzen die nesten bewaakten, te grazen namen. Dit was duidelijk waarneembaar geweest in het heldere water. Dit zou er inderdaad toe kunnen leiden dat de samenstelling van het bestand verandert. Ik heb er vooralsnog geen last van en keutel lekker verder.

Prompt krijg ik een heerlijke aanbeet op de plug in het schroefwater. Ik moet de boot iets anders sturen om grip te houden op de vis, die al een flinke sprong maakt, na een paar stevige runs; een flinke snoek! Ja dat was het....... want ook deze vis gaat verloren. Althans voor mijn moment van overwinning. Nee dit is het verkeerd woord. Hoe het dan wel heet? Voldoening wellicht, het succesvol beëindigen van de verbinding waarnaar je verlangt in de wetenschap dat deze ook weer eindigt.

Afleiding voldoende bij het uitblijven van de aanbeten

Gek eigenlijk zo'n soort liefde, iets waar je naar verlangt en waarbij je weet dat hetgeen waarmee je je wilt verbinden, snel weer wordt ontbonden, omdat je weet dat de vis daar thuis hoort waar jij niet hoort. Er is dan ook geen sprake van vrijheid in verbondenheid. Mooi hoor dat je je even verbonden mag weten met het mysterie waarvan je het bestaan kent en je je er ook altijd weer door laat verrassen. Van te voren nooit wetend hoe hetgeen zich tijdelijk met je verbindt, er uit zal zien.



Zo zit ik dikwijls te filosoferen en ben dan ook niet altijd even scherp op het moment van een aanbeet. Zo gaan mogelijke verbindingen soms voortijdig verloren. Anderzijds blijkt ook vaak dat hetgeen waarnaar verlangend wordt uitgekeken, zich niet wil tonen, zich van de "lure" weet te ontdoen. Net als in ons menselijke leven dus. Soms gaan anderen  de verbinding met ons uit weg of mijden wij de verbinding met iemand die zich tot ons aangetrokken voelt.

Tijdelijk in verbinding met een grote liefde, echter niet wederzijds vrees ik.

Vandaag heb ik alle tijd voor dit soort beschouwingen, want er komen geen aanbeten. Ondertussen bevind ik me in een andere omgeving en komt daar weer een keiharde aanbeet. Deze keer gaat alles "goed" en mag ik de grote baars landen. Een schitterende vis, om verliefd op te zijn..... Dus mag ze snel terug na het poseren op de meetlat. Ik zelf hoef niet op de foto, daar geef ik niet meer om. De tijd dat ik al die beelden, met de vis op de foto, belangrijk vond, is verleden tijd. Het "hier en nu" is wat er inmiddels meer toe doet.

Dan duurt het weer en duurt het weer. De omgeving houdt mij echter gevangen. Nu zijn het vooral de vogels die mijn aandacht weten te vangen. Ik heb mijn nieuwe camera meegebracht en knip er vrolijk op los. En tja, als je je liefde te weinig aandacht schenkt, mis je wel weer eens iets. Toch is dit niet het enige, want dit blijkt zo'n dag te zijn dat de vissen moeilijk blijven hangen, om het zo te zeggen.

Een struik bomvol spreeuwen

Één baars weet ik ten slotte nog binnen te halen. Het lossen begint me te vervelen en daarom besluit ik het stuk waar die aanbeten komen, nog eens uit te werpen met een shadje. En nu vang ik er nog wel ééntje. De voldoening is weer terug.











Dan ga ik weer terug richting helling en vis nog een lange oever af. En verdorie gaat er andermaal een vis verloren. Ik baal er eerlijk gezegd wel wat van. Toch zet ik nog even door en onthaak nog een snoekje in het water. Deze rakker is zo beter uit dan wanneer ik het in de boot neem. Ook hier speelt weer de overweging van vrijheid in de verbinding. Ik ben er blij mee.

Grote groepen kieviten zijn alom aanwezig.

Een grote groep kieviten zit op het basalt en laten zich rustig fotograferen. Ze vliegen gelukkig niet op, alsof ze mijn bedoeling kennen. Geen kwade bedoeling dus. Opmerkelijk dat ze hier al weer in grote getale zijn. De broedtijd zit  er voor hen blijkbaar al weer op en dan verzamelen ze zich om samen op reis te gaan of elkaar weer tijdelijk los te laten.

Ik heb een heerlijke dag op het water en ruim ten slotte alles weer op. Dan vaar ik terug en zie de kinderen met netjes in de weer rond de helling en steigers. Twee mannen staan nog een beetje te dropshotten, maar vertrekken korte tijd later. Ze geven blijk van weinig enthousiasme over mogelijke vangsten. Het weer is schitterend, misschien wel te mooi. Voor mij geeft het extra glans aan deze, voorlopig laatste, visdag.