15 juli 2020 Het vakantiegevoel.

Een mooi nieuw en duidelijk scherm voor mijn gasten. Hij werkt!

Als het weer het toelaat, of je zelfs uitnodigt, dan ga je er op uit. En die kansen doen zich nu voor en dus ga ik het water op. Twee dagen zelfs, waarvan de eerste met Greetje, mijn echtgenote. De tweede dag alleen omdat een gidsafspraak helaas niet door kon gaan. Dan ga ik dus niet bij de pakken neer zitten, maar ga toch het water op.

De eerste dag was nauwkeurig uitgekozen. Dan kiezen wij pensionado's bij voorkeur een doordeweekse dag. Het zou deze dag warm en droog zijn, met een matig windje. Een dag dus om lekker op het water te vertoeven. Althans dit geldt voor mij. Greetje kiest regelmatig voor een nat pak in het water om even af te koelen.

Een beetje liggen lezen.

Onze bestemming was een landelijk mooi gelegen water en daar troffen we tot onze verbazing geen enkele trailer aan, hoewel wij zeker niet vroeg waren, want dat past niet bij ons. Daarom gleed de Tomasco pas halverwege de ochtend het water in, zonder enig probleem met de auto. Op het water bleef het overigens de gehele dag opmerkelijk rustig.








Een klein stukje varen en dan de boot op het "anker" leggen is dan een vast patroon. Dan worden de hengels gereed gemaakt en alles zo geordend dat er tijdens het varen geen onnodige handelingen verricht hoeven worden. En daar hoorde deze keer ook het inschakelen van de nieuwe dieptemeter bij.

Bij de vorige poging ging dit dus mis en nu had Jöran nog even weer een blik geworpen en ik had onder zijn toeziend oog geoefend. En het apparaat bleek gewoon te werken. Het scherm vertoonde nu mooie beelden en dus kunnen mijn gasten er voortaan prima op meekijken en hoeven ze niet te vragen of er vis zit of dat ze de bodem hebben geraakt met hun kunstaas.

Ik wilde toch even anders dan in de voorgenomen richting varen om een paar goede stekken aan de tand te voelen en niet zonder succes, want een snoekje ging even voor de bijl. En daarbij bleef het dan ook. Uren lang!!

We voeren strak langs de oever en genoten van het zachte windje dat voor de nodige afkoeling zorgde. Ik had het helemaal naar mijn zin, terwijl Greetje een beetje lag te lezen. En zo verstreken er uren. Omdat de vissen geen enkele actie lieten zien, probeerde ik het dieper en meer op open water. Dit mocht echter ook niet baten.

In dromenland

Enkel uren later bereikten we het punt om terug te keren. En al die tijd had zich dus geen vis meer vertoond. Desondanks vermaakten we ons uitstekend. Ik legde de boot even stil om een nest vol ooievaars te fotograferen. Hiervan leerde Greetje het bestaan pas veel later kennen, omdat ze in dromenland verkeerde.









Op de terugweg dan ineens toch een felle aanbeet en warempel er kwam een mooi baars binnen. Ik heb de bewijzen niet omdat alle vissen zonder te poseren linea recto retour gingen. En het waren er ook niet veel, want de teller stond aan het einde van de dag stil bij vier.

Een nest vol ooievaars.

Nu was ook het moment aangebroken dat mijn passagier te water wilde. Ik zocht een strandje en liet de Tomasco er na toe glijden. Daar stapte Greetje uit en na enige tijd de verkoelende werking van het water te hebben ondergaan, pikte ik haar weer op.











De derde vis was andermaal een snoekje, die langs een lange rechte oever verbleef. Maar het maakte allemaal eigenlijk niets uit. Wij hadden het uitstekend naar onze zin en verorberden de meegebrachte proviand.

Een beetje voor zee-otter spelen

Nu was het blijkbaar tijd voor een tweede duik en aan de wens werd natuurlijk gehoor gegeven. Deze keer was er meer tijd nodig voor de gewenste afkoeling, maar dit hoort gewoon bij zo'n dag. Helaas is het niet vanzelfsprekend dat een echtgenote ook een visser is. Daarom ben ik wel jaloers op diegenen die samen het vissen als hobby beoefenen.

Ten slotte kwam er nog een flinke baars binnen en daarmee moest ik het doen. Wat kun je trouwens verwachten van zo'n hete zonnige dag? Je weet dat het dan heel moeilijk kan zijn en dit werd dus bevestigd. Als je je daarop instelt, kan het nooit een teleurstelling zijn en zo heb ik deze dag ervaren.










We hebben de boot weer probleemloos getrailerd en de dieptemeter (waarvan de sun-cover nog geleverd moet worden) weer netjes ingepakt. Met een voldaan gevoel gingen we huiswaarts.

Twee dagen later kon ik het niet laten. Een boeking zette helaas niet door. Dus net zoiets als een aanbeet die geen vis oplevert. Maar niet getreurd, dan ga ik gewoon alleen. Echter niet voordat de krant is gelezen en alle noodzakelijke voorbereidingen zijn getroffen.

Zodoende was het al 11.00 uur toen ik aan de slag kon. Ik wilde er een rustig en relaxed dagje van maken. Gewoon langs de oever slepen en veel om me heen kijken. Het varen stond dus op één en het vissen op twee.

De boot heeft duidelijk weer een upgrade ondergaan. Simpel maar duidelijk en doeltreffend.

En zo zat ik heerlijk op mijn gemak met mijn ogen niet alleen op de omgeving gericht, maar wel degelijk de snelheid en de diepte in de gaten houdend. Af en toe werp ik een blik op de nieuwe dieptemeter, ervan overtuigd dat mijn gasten er plezier aan gaan beleven.

Dan wordt mijn buitenste hengel krom getrokken en het voelt goed aan, heel even maar....... want dan blijkt ook deze aanbeet zonder resultaat te blijven. Waar ken ik dit ook al weer van? Tja zo is het leven dus: sometimes you win, sometimes you lose. Maar bij het leven hoort ook "doorzetten, niet opgeven".

Lekker relaxed varen en altijd de kans op een mooie vis.

En zo kan ik enige tijd later de eerste van tien vissen landen. Een snoekje heeft met bruut geweld de plug verorberd. Ik verwijder de plug en laat de vis weer gaan. Het vertrouwen in meer vangsten begint te komen. Hopelijk worden het er meer dan twee dagen terug.

Het duurt weer een poosje voordat de tweede aanbeet komt en een baars geland kan worden. Ongeveer 30 cm en een mooie gezonde vis. Deze mag ook zo weer terug en ik tuf rustig verder. Bij een kruising aangekomen zie ik de arm van een kraan en zwaailichten op een werkschuit. Er wordt gebaggerd en dus vaar ik er met een grote boog omheen.

Dan ga ik weer verder slepen, ook daar waar ik het anders eigenlijk nooit doe. Dit is ook een beetje de uitdaging van vandaag. Stekken bevissen die anders worden overgeslagen. Aan het einde van de dag zie ik vooral bevestiging van kansrijke en minder kansrijke stekken.

Een prachtig formaat en dan nog  wel drie stuks. 

Het wordt gaandeweg leuker. Ik vang drie baarzen van vrijwel dezelfde lengte, zo'n 43 cm. De andere drie zijn kleiner, maar kunnen makkelijk doorgroeien naar dezelfde afmetingen. Wat opvalt is de schitterende goudkleur. Echt schitterende vissen, die in het water nog groter lijken. Misschien zou je ze daar moeten laten, zonder ze te meten..........

Een stevige snoek die ook als zodanig vocht.

Verder krijg ik ineens een keiharde beuk op de hengel achter in de boot en nu is het menens. Ik moet echt aan de bak, want de vis vliegt alle kanten op en sleurt regelmatig lijn van de spoel. De boot ligt ondertussen op het "anker" en ik kan me volledig concentreren op de dril. Wanneer deze voorbij is en de vis geland, ligt er een snoek van 83 cm in de boot. Een mooi resultaat.

Onderweg raak ik ook nog een paar keer vast en moet de kunstaasredder er aan te pas komen. Soms komt de boosdoener mee naar boven, zoals bijvoorbeeld een stuk lijn met lood en haak. De lijn zit vol met klonten mosselen. Dit heeft dus al een poosje in het water gelegen en gaat niet meer terug.
Bruikbare spullen houd ik en de rest gaat bij het afval.

De enige snoekbaars deze dag.

Behalve baarzen en snoeken komt er ook nog een snoekbaarsje aan boord. Een resultaat waar ik echt van kan genieten: alle drie de roofvissen weer vertegenwoordigd. Natuurlijk kunnen er nog andere rovers bij, maar deze drie zijn toch wel weer het bewijs van wat er regelmatig mogelijk is. Wat een rijkdom toch.

Onderweg zie ik nog een collega in de weer met gasten in de boot. Waar het bij mij bij een aanbeet bleef, heeft hij dus meer succes. De activiteit in de boot is anders dan wat ik aan het doen ben. Varen, werpen en varen, is wat ik waarneem. Maar ik zit er met de rug naar toe zie niet alles. Ik tel mijn zegeningen en geniet van mijn luie visdag, die bovendien behoorlijk productief is.

De terugweg levert echter helemaal niets meer op. Dit is toch wel opmerkelijk, maar maakt ook niet zoveel meer uit. Het was een heerlijke dag en dit wil  ik vaker herhalen. Voordat ik terug vaar naar de helling, ruim ik alles op terwijl de i-pilot zijn werk doet. Wanneer alles is opgeruimd gaat de Minn Kota het water uit en vaar ik welgemoed naar de helling.

Niet veel later rijd ik de helling af en kan thuis de boot zo onderdak schuiven, want Greetje heeft de poort al weer geopend. Het seintje dat ik onderweg was, heeft gewerkt: Sesam was al weer geopend en dan kan ik snel aan de koffie. Wat een leven toch!