De afgelopen tijd ben ik drie keer het water op geweest. Het is enerzijds de charme van de seizoenen om je telkens weer aan te moeten passen wat kleding en locaties betreft en anderzijds doet het mij ook weer uitzien naar warmere tijden. De kleding is nu echt winters, terwijl het doorgaans minder koud is dan een winter behoort te zijn. Mocht die winter echt inzetten, dan kunnen we ook thuis blijven, want om op het ijs te vissen is voor mij niet echt een uitdaging. Daar hoort wat mij betreft het ijsvissen ook bij.We starten met 10 december, een dag met Luus op de Waal. Daarna volgt 18 december waarbij de hard stromende Lek werd bezocht en tenslotte 22 december waarbij ik met Pim in een schitterend merengebied op zoek ging naar snoek.
Op 10 december gingen we de Waal op. De Princecraft stond ter beschikking, zodat de Tomasco in de stalling kon blijven. Omdat het in de wintertijd wat het weer en licht betreft toch minder aantrekkelijk is dan 's zomers, nemen we doorgaans de tijd om thuis nog een bakkie te doen en bij te praten. Toen we onze behoefte wat dat betreft hadden vervuld, reden we met de Princecraft in het kielzog naar de Waal. We trailerden vanaf een veerstoep direct aan het hard stromende water, waarover een flinke bries in tegenovergestelde richting stond. Hiervoor heb je toch ervaring nodig, want je moet beiden weten wat er moet gebeuren en dit ook beiden kunnen doen. Nadat de boot in gereedheid was gebracht reden we de trailer het water in en stapte Luus in de boot. Toen de boot voldoende was gezakt, kon de motor zakken en gestart worden. Daarna haakte ik de boot los en voer Luus direct weg van de helling. Dit is toch wel even anders dan rustig traileren en de boot langs de kant of aan de steiger te leggen alvorens weg te varen.
Nadat ik de auto en trailer had geparkeerd, liep ik naar het ponton van de veerboot. Luus kwam met een brede smile op zijn gezicht aanvaren om mij op te pikken. Die smile was ontstaan na het starten en varen met de 30 pk Honda. Dit was voor Luus de eerste keer na de vervanging van de 20 pk motor en hij was direct razend enthousiast over het positieve verschil. Nadat ik was ingestapt zochten we onze eerste stek op. Ook hier is het voor ons nog steeds een uitdaging waar we starten. Deze keer was het op een plek waarvan ik gehoord had en die Luus nog niet kende. Het was zeker de moeite waard en hebben alle vertrouwen in de stek, maar moesten ervaren dat er weinig leven was bij de bodem. En deze voorbode bleek eigenlijk de hele dag van toepassing, ongeacht welke stek we uitvisten. Het bijtuurtje waarop je dan gaat hopen blijkt doorgaans een ijdele hoop en zo ook deze dag.
Na een flink stuk stroomopwaarts varen, kwamen we weer in de buurt van de trailerhelling en besloten nog een paar goede stekken uit te vissen. We wilden dit in de nabijheid van de helling doen, om tijdig van het water af te kunnen. Je kunt je op dergelijke plekken immers geen risico's permitteren om in de schemering te gaan traileren. Bovendien heb je de kans dat in het donker eerder spullen achterblijven, omdat je ze niet meer ziet.
Op één van de laatste stekken, voelde ik plotseling een aanbeet en wilde deze dolgraag verzilveren. En deze wens ging in vervulling, zodat ik niet visloos bleef. Het weer was er niet naar om even rustig een plaatje te schieten en daarom lieten we de vis snel weer gaan.
Al spoedig na dit heugelijke feit (onze kick) gingen we weer richting ponton en zette Luus mij af. Nadat ik de trailer ver genoeg in het water had gereden, voer Luus de boot op de trailer. Ik haakte de boot aan en lierde hem vast. Toen snel de boot (inclusief kapitein) uit het water getrokken en het in - en uitpakken kon weer beginnen. Het was geen lange dag, maar dat weet je in dit jaargetijde. De intensiteit was er zeker niet minder om en we blikken weer tevreden terug.
We zetten koers naar de Lek en komen uit bij het Eiland van Maurik. Daar kunnen we probleemloos traileren. Wij hadden natuurlijk al lang op het water willen zitten, maar geven er toch de voorkeur aan geen onnodige risico's te nemen. Al hoewel me dit later op de dag lelijk opbrak. In ieder geval ligt de boot er snel in en kunnen we beginnen aan datgene waar we nu al geruime tijd voor onderweg zijn.
Luus vraagt me wat ik graag wil en daarop geef ik te kennen gewoon direct te starten bij de steiger. Daar loopt een talud mooi stijl naar beneden. We beginnen zodoende op een vertrouwde stek, waar we de laatste jaren heel wat hebben afgevist. Gaandeweg werd het steeds slechter en nu is het al weer lange tijd geleden, dat we ons geluk hier hebben beproefd. Helaas blijkt er weinig veranderd. Wat we ook proberen: geen aanbeten, ongeacht de diepte. We zien een andere boot, die aan komt scheuren en neer ploft op de stek die ongeveer ons einddoel vormt. Terwijl wij langzaam naderbij kruipen, pakken zij hun biezen al weer en dat komt vast niet door ons! We zetten nog even door en besluiten eveneens iets anders te proberen.
We varen naar de rivier, terwijl een eenzame visser ons net voor blijft en prompt bij de ingang van de rivier zijn boot parkeert. We blijven een beetje uit de buurt en vissen een kuil vlak achter de kop uit. Maar ook deze keer blijven we zonder aanbeten, evenals onze collega. Dan maar weer verder op de snel stromende rivier. Tjonge wat is dat lang geleden dat we dit hebben gezien. We worden er blij van, omdat we onze kansen zien stijgen. Het weer is echter onberekenbaar. Kou, harde wind en buien moeten we trotseren. De mooie momenten waarop de zon ons even verwarmt, zijn ons erg dierbaar.
Zo, nu heb ik Luus even weer kunnen laten zien hoe het moet. Hij heeft de hint begrepen! Niet veel later zit meneer te genieten van zijn kromme hengel. Een mooie snoekbaars heeft de Dancing Queen vol gegrepen. De kapitein zit op en top te genieten. Ja hij is het nog niet verleerd, zo blijkt wel weer. We gaan door op de diepte waar we de aanbeten krijgen, op ongeveer 5 meter.
En niet veel later doet Luus zo mogelijk nog moeilijker. Ik ben reuze benieuwd wat hij nu gehaakt mag hebben. En zoals gewoonlijk doet Luus er weer heel lang over om de vis aan de oppervlakte te brengen. Zo geniet hij waarschijnlijk meer, want dit doet deze boef vaker. Maar deze keer zit hij echt de boel te belazeren of hij heeft een hele speciale shad gemonteerd. Eentje die de vissen bij de staart grijpt! Jawel de vis is vals gehaakt, maar in de staart? Vissen blijft altijd verrassend. 
Wanneer de inwendige mens weer op verhaal is gekomen gaan we verder. We hebben onze hoop gevestigd op een paar mooie hoeken, waar het water rond stroomt en we weten dat de snoekbaarzen hier graag vertoeven en ons daarom als magneten aantrekken. Deze keer zijn we echter ook snel weer vertrokken. Er is geen houden aan. De boot is vrijwel niet te sturen in de harde wind, die zich vooral uit in harde windstoten, vergezeld van natte sneeuw.
Dan gaan we het nog even proberen op de stek die ons vandaag drie vissen opleverde. We hebben het hier echter bar slecht. De harde wind doet zijn uiterste best ons te verdrijven en roept de hulp in van een winterse bui. Het weer slaagt en wij capituleren. In rap tempo varen we naar de trailerhelling om er een punt achter te zetten. Daarvoor moet wel eerst de boot het water uit. Omdat er nog geen loopplank op de trailer zit, probeer ik manoeuvrerend over de trailer de boot aan te pikken. Door de nattigheid en wellicht toch minder soepel vanwege de kou, glijd ik uit en beland keihard op de helling. Dit was geen prettige ervaring, evenmin als de pijn die mijn gekneusde ribbenkast in de daaropvolgende weken opleverde. Volgende keer dus geen kunsten meer op de trailer!
22 december staat er een nieuw avontuur in de agenda. Samen met Pim ga ik naar het westen van het land om in een schitterende omgeving de snoek te belagen. Ik vertrek op tijd uit Tiel, omdat het op een doordeweekse dag geen kleinigheid is om je van het oosten naar het westen te verplaatsen. Zoals voorzien verlies ik wat tijd, maar kom gelukkig op tijd aan in Reeuwijk. Pim heeft de boot al aangekoppeld en nadat mijn attributen een plekje hebben gevonden in de boot en auto, vertrekken we naar de jachtvelden.
We rijden richting Aalsmeer en in die omgeving weet Pim een plekje om te traileren. Het is een haast onmogelijke plek om te vinden, maar dit is ongeveer als vissen. Stekkenkennis zal ik maar zeggen. Met de elektrische lier gaat de boot goed gecontroleerd te water. Het is voor mij een nieuwe ervaring om vanuit een consoleboot te vissen. Maar voor het zover is, gaan we eerste een heel eind varen. Tussen het kanaal en het meer, waar we ons bevinden, ligt een schitterend gebied en het ruikt er niet naar snoek, het stinkt ernaar!
Vol goede moed gaan we aan de slag. We werpen geconcentreerd het water af. Het open water, tussen en langs boten, diep en ondiep en alles wat er nog meer denkbaar is. We gebruiken verschillend kunstaas en wisselen dit af en toe af. Tussendoor zoeken we de luwte op om ons te verwarmen aan de meegebrachte soep en koffie. Dan gaan we verder en besluiten te gaan slepen. Andere hengels worden ingezet en voorzien van allerhande verleidelijk uitziende lures. Andermaal variëren we van diep naar ondiep en van groot naar klein en omgekeerd. We ontmoeten collega's en laten ons graag vertellen wat er voor nodig is om de snoeken vandaag over de streep te trekken. Helaas, zij kunnen het ons ook niet vertellen! Dus is het een kwestie van doorzetten omdat de aanhouder doorgaans wel wint. Vandaag maakt het echter alllemaal niets uit. De kaken van onze geschubde vrienden zitten vandaag helemaal op slot.
Toch hebben we het reuze naar onze zin. Het weer is na de aanvankelijke nattigheid verbeterd. De zon laat zich af en toe zien en de frisse wind is goed te verduren. Omdat al onze inspanningen niet tot resultaat leiden,besluiten we terug te varen en het kanaal mee te pakken. Hier is het water dieper dan op de plas en het gebied dat we zo intensief hebben afgevist. Mijns inziens moeten we hier nog een kansje maken. Dieplopende pluggen en shads worden gepresenteerd aan een ieder die het wil zien, daar beneden. Het blijkt allemaal niets uit te maken. Ze willen het blijkbaar niet zien, ook niet bij de brugpeilers die we nog een paar keer ronden. Dan kappen we er mee en niet veel later ligt de boot op de trailer en rijden we huiswaarts.
In Reeuwijk ontmoet ik Els, de vrouw van Pim en samen genieten we nog van een kop koffie. Opgewarmd vertrek ik daarna huiswaarts. Ik heb een fijne dag gehad en geen moment gebaald. Het was heerlijk om in die schitterende omgeving te vertoeven en prettig gezelschap zorgde voor een fijne ervaring, die ik nog lang zal koesteren. Het maken van foto's is er bij gebleven, waarschijnlijk vanwege de buitjes die ons af en toe plaagden en daaraan stellen we onze toestellen niet graag bloot. Desondanks heb ik wel de nodige plaatjes een plekje in mijn geheugen gegeven.
