Eerlijk gezegd heeft deze visserij zeker zijn charmes. Het peuteren in allerlei hoeken en gaten, bij bruggen en duikers is voor mij altijd weer een spannende bezigheid. Niet altijd zijn de meest landelijke plekken ook rustig. Zo besloten we vorige week om te verkassen vanwege het grote aantal vissers en het drukke verkeer. Op de smalle wegen moesten we voortdurend de berm in om de auto's te laten passeren en dan gaat dit natuurlijk ten koste van het plezier. Waarschijnlijk maakt Lucien binnenkort nog wel melding van deze dag op http://www.metersnoeken.nl/
Nu naar 3 december. Met Eddy had ik afgesproken dat Robin mee zou komen. Het was de bedoeling met de boot te gaan, maar daarvoor was het weer dus te slecht. Vandaar dat we uitweken naar sierwateren in woonbuurten. We kennen een plaats waar je vrijwel helemaal rond kunt lopen. Dit betekent dus dat je na verloop van tijd weer terug bent bij de auto's en ondertussen telkens nieuwe stekken bevist.
Omdat de weersvoorspellingen in eerste instantie wezen op verslechtering in de middag, starten we iets vroeger. Ook nu bleek weer dat voorspellingen, ondanks allerhande vernuftige computermodellen, weinig betrouwbaar kunnen zijn. Aangekomen op de afgesproken plek, stonden Eddy en Robin al te wachten.
Omdat de wind hier recht over het water woei, besloten we direct een andere plaats te zoeken, met meer beschutting. Deze plek hadden we snel gevonden en al gauw stonden we allerhande kunstaas uit te laten. Eddy en Robin kozen voor jerkbaits en dan is het voor mij eigenlijk vanzelfsprekend om iets anders in te zetten. Dit werd een shad die in Ierland al meerdere keren goed had gescoord. Maar ja... behaalde resultaten in het verleden ....... Zo ook nu. Maar ook de jerkbaits kregen geen respons op de capriolen die Eddy en Robin met hen uithaalden. Wel gleed ik spontaan onderuit op de gladde klei op de schuine oever. Het was dus zaak om zo vlak mogelijk te blijven lopen en de talloze hondenkeutels te ontwijken.
Eddy schrok er van, temeer daar al die voorgaande worpen onbeantwoord bleven. Maar hij was direct weer bij de les en kon de vis enige tijd later vakkundig uit het water tillen. Robin was tot fotograaf gebombardeerd en bediende de spiegelreflexcamera. De snoek van 98 cm werd vereeuwigd en na de nodige foto's teruggezet. Zo die stond erop!
Omdat de shad niet in staat bleek om de snoeken over de streep te trekken, besloot ik een verzwaarde spinner van de hand van Anne Brommer in te zetten. Eddy en Robin gingen me voor om de vissen wakker te schudden en ik volgde om te vangen! En jawel hoor, niet veel later werd de spinner hard aangevallen. De spinhengel stond keurig in een hoepel en de strijd begon zich in mijn voordeel te beslechten. Eddy en Robin waren naar me toegekomen en stonden al klaar met de camera. Toen ik de mooi getekende vis van ruim 70 cm uit het water wilde tillen, had het blijkbaar allemaal te lang geduurd, want de weerhaakloze haak gleed uit de bek en de vis zakte langs mijn hand, zijn vrijheid tegemoet. Jammer dat we er geen plaatje van konden schieten, maar het visplezier was er niet minder om.
De dril verliep echter nogal vreemd en terwijl Eddy al weer kwam aangesneld, zag ik de oorzaak. Een donkergrijze brasem was bij de rugvin gehaakt en ging er af en toe als een razende vandoor. Ik besloot de vis in het water te onthaken en tikte de haak simpel los. In ieder geval weer een actie die de zintuigen scherp hield.
Duidelijk was dat Robin kon gooien als de beste. De jerkbaithengel en de reel waren hem wel toevertrouwd. Hij wist de jerkbait precies daar te krijgen waar hij de vis verwachte. Maar als de vissen niet meewerken, is het natuurlijk moeilijk vangen en hij had nog geen aanbeet gehad. Na verloop van tijd begon het weer zijn tol te eisen. De harde wind kon nog worden gekeerd door met de rug in de wind te vissen, maar de aanhoudende nattigheid en kou kregen toch grip op Robin en het plezier van ontspannen vissen in betere omstandigheden bleef ver weg. Vandaar dat zijn zorgzame vader besloot hem naar huis te brengen. Later bleek dat Robin zowel een zorgzame vader als moeder heeft, want aan het thuisfront was ook al de gedachte geboren om hem te gaan halen.
Terwijl Eddy een retourtje huiswaarts maakte, viste ik rustig door. Wat ik ook probeerde, het mocht niet baten. Wel zag ik deze dag twee ijsvogeltjes en ook dit maakt het de moeite waard om buiten te zijn. Alle ogenschijnlijk mooie stekken wierp ik nauwkeurig uit, maar de vissen lachten me gewoon uit. Na verloop van tijd, kwam ik weer bij de auto. Hier wachten mij koffie en boterhammen. Ik had echt zin in een warm bakkie en brood met gebakken ei. Terwijl ik hiervan zat te genieten in de auto, keerde Eddy al weer terug. Hij kwam bij me in de auto zitten, maar had de lunch onderweg al genoten. Desondanks hebben we de harde wind en de regen nog enige tijd aan ons voorbij laten gaan. Toen ik ook weer warm en voldaan was, gingen we opnieuw aan de slag.
We sjouwden weer heel wat af, maar het bleef taai. Bij een grote vijver aangekomen, mijn jerkbait -hengel voorzien van een Screamin Triple Devil, kreeg ik eindelijk weer respons. Een mooie snoek dook op de Swimbait, maar liet zich niet haken. Balend stonden we te kijken naar de omvangrijke wervelingen die ons deden herinneren aan de vis die ons zijn wapperende vinnen had laten zien. Tja, meldt er zich eindelijk één en sta je nog met lege handen. Gelukkig zitten er thuis geen opengesperde snaveltjes te wachten op eten. Een stuk verder ging het al iets beter! Die vis bleef al langer hangen aan de Triple. Of staat dit voor vangen in drie stappen?
In ieder geval kreeg ik nog een keer het nakijken en begon er toch wel van te balen. Overigens niet in die mate dat mijn dag er door wordt verpest hoor.
We gingen weer verder in de hoop dat het nog even zo door zou gaan, maar dit bleek te veel van het goede. We verkasten nog één keer met de auto en hadden nog een klein uurtje om de nieuwe stek te bevissen. Een grote karper dreef tussen de plantenresten, die door de wind in een hoek waren gedreven. Een beeld dat ons eigenlijk altijd weer triest stemt. Uiteindelijk wist Eddy nog een snoekje te verleiden met een plugje en besloten we dat het mooi was geweest. De dag samen met Robin plannen we
opnieuw, in de hoop dat de weergoden ons dan beter gezind zijn.
