Pages

donderdag 19 januari 2012

16 januari 2012 Een superdag met zon, ijs en snoeken.

Dit jaar gaf ons, Anne en mij, een valse start. Vanwege het weer zagen we af van onze eerste afspraak. Dan is het wachten tot onze onvolprezen taxichauffeur weer in de gelegenheid is de boot de besturen. Gelukkig deed die gelegenheid zich snel voor. We besloten de rivieren te laten voor wat ze waren, omdat de regenval van de laatste tijd een lawine van water door de beddingen stuurde. Iedere keer weer doet de massa water en de kracht die hier van uit gaat je versteld staan. Maar voor het vissen kiezen we nu voor andere omstandigheden. Toch fijn dat zo'n klein landje zoveel opties biedt.

Na een tocht van anderhalf uur, gelukkig zonder oponthoud, bereikte ik de afgesproken poleplaats. Anne moest nog arriveren, maar kwam als gauw aanrijden. We stopten bij het eerstvolgende benzinestation om de tank van de boot te vullen. Een andere bezoeker keek ons verwonderd aan en vroeg zich duidelijk af of bij wel goed bij ons verstand waren. Of hij echt van mening is veranderd, na ons enthousiaste verhaal, weten we niet. De sanitaire voorzieningen van het tankstation boden mij de gelegenheid datgene tot stand te brengen wat me thuis nog niet lukte. In de wetenschap dat dit mij de hele dag de nodige opluchting zou bieden, stapte ik weer in de auto om Anne te volgen naar de trailerhelling.

Eindelijk was het dan zover, de boot kon te water. Terwijl we de voorbereidingen troffen, werden we al getracteerd op het bezoek van een ijsvogeltje. Dit beschouwden we als een positief teken en welgemoed gingen we even later aan boord. De motor werd gestart en vol verwachting gingen onze lures even later te water. We sleepten eerst een haven uit en kregen gezelschap van een fietser die het e.e.a. wilde weten over een boot zoals de Linder waar wij mee voeren. Hij wilde zelf een vergelijkbare boot aanschaffen, maar dan voor het gezin. Terwijl wij verder visten, fietse hij mee en werd het gesprek voortgezet. Na enige tijd werd er hartelijk afscheid genomen en voeren wij de haven weer uit. Hier lag al een vis te wachten, want ik kon de eerste snoek van die dag naast de boot brengen. De greentiger supershad had zich weer bewezen. Omdat we het toch wel erg koud vonden om de vis in de boot te halen, tikten we de vis van ruim 70 cm, naast de boot van de haak. Een mooie start voor een schitterende dag.

Welgemoed ging de tocht verder. We kozen voor een lang traject, dat ons zeker de hele dag zou kosten, terwijl we niet eens alles af konden vissen. Zodra de dagen langer zijn, hebben we hier weer betere mogelijkheden. Nu was het evengoed geweldig; de goudgele rietkragen, rijp op het gras en een heerlijke zonnetje. Zonder deze zon hadden we ons ongewtijfeld veel minder comfortabel gevoeld. Na enige tijd werd mijn roze magnum bullfrog vol overgave gegrepen. Een mooie negentiger kwam langs zij en zag er zot uit met de spiegelende frog in een wel erg vreemd kleurtje.

We vervolgden onze weg, nadat we ook deze vis in het water hadden losgetikt. Een goede manier om de handen warm te houden. Nu wachtte ons een verrassing: ijs! Dit hadden we niet verwacht. We konden er wel doorheen varen, maar vissen was onmogelijk. In de wetenschap dat het later deze week weer 8 à 9 graden Celsiuis zou worden, hadden we geen morele bezwaren om het ijs kapot te varen. In de golven zagen we het ijs uiteenvallen in hele kleine stukjes. Ik kan me zo voorstellen dat het aan het einde van de dag helemaal weggedooid zou zijn.

Toen we bij een T-splitsing kwamen voeren we rechtsaf, een mooi stuk water op dat nog meer en zwaarder ijs bleek te bevatten. Achteraf bezien bleek het doorvaren absoluut noodzakelijk geweest. Het traject was dermate lang dat we anders in het donker bij de helling waren teruggekeerd. Tijdens het varen genoot ik van het landschap dat aan mijn ogen voorbij trok. Ook de spiegeling in het water leverde schiiterende taferelen op. Bomen werden kromgetrokken en leken wel onder watder te worden gezogen. Wat een bijzonder schouwspel was dit!


Een stukje verder, waar het water weer helemaal ijsvrij was, konden we weer echt aan de slag. Nu was Anne aan de beurt en zijn verfomfaaide Fatso ging voor de bijl. Dit stuk kunstaas heeft Anne al heel wat vissen opgeleverd.

Ondertussen werd onze aandacht getrokken door verschillende vogels. Hier zijn we redelijk snel door afgeleid en terwijl ik de gemaakte foto's inzoomde om de vogels te herkennen, tikte Anne mij op mijn vingers. Ik moest wel opletten!


Mijn hengel maakte nu een grotere kromming dan alleen door de plug kon worden veroorzaakt. De boosdoener bleek een klein snoekje, die mijn plug had gegrepen. We takelden deze even binnen boord om te onthaken, want dit lukte anders niet. Toen dit varkentje was gewassen kon ze ook weer terug in haar element.


Onze tocht ging verder en op het open water tussen de huizen was het heerlijk vertoeven. De vrouwlijke huisarts deed haar ronde op de fiets, omdat je met de auto de patiénten hier niet kunt bereiken. We groeten haar vriendelijk en zo hebben we niet alleen contact met vissen, maar ook met de mensen, de vogels en dieren om ons heen.

Ondertussen vangen we onze vissen en Anne verhoogde zijn score door zijn Fatso nog een keer door een snoek te laten grijpen. Zelf boekte ik nog twee keer succes met de Wobshad, die een plastische ingreep had ondergaan na ernstige  verwondingen te hebben opgelopen bij  een eerdere mishandeling. Het geeft me altijd veel voldoening als ik een stuk kunstaas in ere kan herstellen en deze blijkt ook nog steeds succesvol. Op naar de volgende Esox Lucius.

De tijd begon te dringen en we werden bovendien geconfronteerd met meerdere stukken bevroren kanaal.

Dus moesten we de hengels binnenhalen en doorvaren om in het volle licht de boot te traileren en uit te pakken. Gelukkig slaagden we daarin en konden we goed gemutst de weg naar huis aanvaarden. Voor mij was dit zo'n dag met een gouden randje. Dank je wel Anne, ook voor de onderlijnen die je voor mij hebt gefabriceerd.