22 januari 2012, Rukwinden en regen, voor het bootvissen geen zegen.

Het is weer wikken en wegen, wat te doen dit weekend. Maar linksom of rechtsom, vissen met de boot vinden we geen van beiden een optie. Dus gaan we weer struinen en nu ergens anders. Luus ziet mogelijkheden in twee naast elkaar gelegen plaatsen met mooi sierwater. Dus gaan we hiervoor!

Onder zulke omstandigheden zijn we altijd iets minder gedreven en daarom arriveer ik om 8.30 uur bij Luus. Dan drinken we uitgebreid een kop koffie, alvorens naar de jachtgronden te vertrekken. Ik laad mijn spullen over en dan gaan we. Al snel staan we aan een mooi stuk sierwater en daarom heen liggen nog meer vergelijkbare stukken water.

We staan al snel met onze neus in de wind te werpen. Maar even snel komen er buien tot ons en hoe!
Omdat dit van het vissen geen prettige aangelegenheid maakt, besluiten we naar de overkant te gaan, zodat we met de rug in de wind kunnen vissen. Dit is een stuk aangenamer, terwijl de regen op onze ruggen klettert. We zijn al weer een poosje bezig en Luus steekt de weg over om daar een mooi watertje aan de tand te voelen. Al snel is hij weer onderweg, terwijl ik op één en hetzelfde stuk water bezig blijf. De airbodyshad van 15 cm ploft keer op keer in het water. Telkens moet deze weer opboksen tegen de wind en zodoende zie ik regelmatig dat mijn worp niet de gewenste bestemming bereikt. Enfin, dat hoort bij dit weertype.

Dan ineens wordt de shad gegrepen en is onze eerste vis (ruim 60 cm lang) van deze dag een feit. Terwijl ik de vis heb geland en onthaakt, zie ik Luus aankomen. Omdat hij nog een stuk te gaan heeft en de regen ons dwingt voorzichtig met de camera's om te gaan, besluit ik om de vis zonder vastlegging te retourneren. Deze schiet er als een speer vandoor.

Wat we daarna verder ook proberen, er blijken geen gegadigden meer te zijn voor ons kunstaas. Daarom gaan we verkassen en komen in een nieuwe wijk. Het ziet er, op afstand schitterend uit. Mooie bruggen en water dat allemaal met elkaar in verbinding staat. Dus stappen we goed gemutst uit en gaan weer aan de slag.
Dan zien we dat het heldere water, veel en zelfs heel veel waterplanten herbergt en dat het water ondiep is.
Waarschijnlijk het resulaat van allerlei kaderrichtlijnen van de EU. Mooi hoor dit heldere water, maar in combinatie met de waterplanten, die dergelijk water met zich brengt, is het nauwelijks bevisbaar. Zelfs niet in dit jaargetijde. Wat we ook proberen, het levert alleen maar waterplanten op. We slagen er niet in ook maar één vis te haken of zelfs tot een aanbeet te verleiden.

Dus zetten we onze tocht voort en komen bij schitterende stukken water bij een industrieterrein. Maar eerst moet er worden geluncht. Zittend onder achterklep van de auto, slobberen we de meegebrachte soep op.
Dit moet wel zo, wanneer blijkt de we alleen lepels om te vissen bij ons hebben. De soep smaakt er niet minder om.

Dan weer naar het water. We worden er af en toe bijna in geblazen door de harde rukwinden. Gelukkig is het wel droog geworden en maakt de zon dat de omgeving er een stuk vriendelijker uitziet, dan vanochtend.
Ik gooi de shad nog een keer een heel eind terug, midden op het water en vis hem binnen. Dan blijft deze vastzitten! Ik houd de lijn desondanks strak en merk tot mijn stomme verbazing dat hetgeen waar de shad aan vast zit, gaat zwemmen. Luus staat vlak bij me en kijkt eveneens verbaasd naar dit tafereel. De vis blijft diep en dit duurt geruime tijd. Een hele grote snoek? Dan ineens komt de vis naar de kant zeilen en kan ik hem omhoogtrekken. Wat schetst mijn verbazing: een hele grote zeelt, vals gehaakt!! Even later ligt deze op de kant en brengt 49 cm op de meetlat. Zo groot heb ik ze nog nooit gevangen. Verder dan 47 cm was ik niet gekomen. Nadat er de nodige plaatjes zijn geschoten, gaat de zeelt terug.

De vlaggen rukken aan de masten en waaien dan weer links en even later weer rechts. Waterhoosjes zie over het water vliegen en die grijpen ons af en toe beet in een poging ons dichter bij de vissen te brengen. Wij werken hier niet aan mee en blijven waar we zijn, op het droge. Wanneer we heel dit water hebben afgevist, steken we de weg over en gaan daar verder.

Gelukkig voel ik dan ineens de weerstand waarnaar ik verlang. Een tegenstribbelende snoek laat zich naar de kant dirigeren. Niet groot, maar wel een gave vis, Alweer heeft de airbody zijn werk gedaan. En nota bene is het even later weer raak. Dit voelt beter aan en een snoek van 60 cm geeft zich even later gewonnen. Hier blijft het bij en daarom besluiten we nog een laatste poging op ander water te wagen.

Hier aangekomen verwisselt Luus zijn jerkbait voor een stuk rubber. En dit werpt zijn vruchten af, althans bijna. De gehaakte vis blijft niet hangen en weigert een herkansing. Niets valt er vervolgens meer te vangen, of het moet de tak zijn waarin mijn shad blijft hangen. Luus komt helpen en werpt de zijne om mijn shad. Deze trekken we nu naar de kant en zo weten we verlies van spullen te voor-komen. Ook op dit gebied hebben we onze lessen geleerd. Samen brengen we ondertussen heel wat ervaring mee en toch leren we ook weer iedere dag. We hopen dus ook nog heel veel te mogen leren.