Het is 4 april, wanneer ik een verontrustend telefoontje krijg van een vriendin. Zij kent Erik en weet dat ik met hem samenwerk als visgids. Het blijkt dat "hij er voor heeft gekozen zijn diepe duisternis in dit leven niet langer meer te dragen", zoals de overlijdenskaart nadien vermeldt. Er valt bij mij een diepe stilte.
Een drama, zo ervaar ik het. Erik laat een jong gezin achter en is slechts 43 jaar geworden. Wanneer ik op 10 april de rouwdienst bijwoon, verneem ik een hoop zaken, waarvan ik geen weet had. Dan begin ik meer en meer het proces te zien, waaruit deze onomkeerbare daad is voortgekomen. Maar het bevatten van een dergelijke rigoureus afscheid, dat kost zeker nog tijd.
We kenden elkaar nog niet zo lang. We hadden een paar keer samen gevist en elkaar thuis opgezocht. We wisselden kennis uit en legden samen contacten om geïnteresseerden te bereiken. We volgden verder ieder onze eigen weg. Erik was iemand die niets uit de weg ging. Alle manieren van vissen ging hij aan en had klanten van jong tot oud. Kinderen met autisme of ADHD konden bij hem terecht. De bellyboat was een geliefd middel om mee te gaan vissen, ook in het koude jaargetijde. Kortom: Erik was visser in hart en nieren.
Erik zal ik me altijd blijven herinneren. Het aantal medevissers waarvan dat ik in de loop der tijd afscheid heb moeten nemen wordt steeds groter. Toch kan ik hen niet vergeten en zijn er telkens momenten dat ze mijn gedachten vullen met herinneringen.Tijdens het lezen van mijn verslagen en het bekijken van de talloze fotoboeken, maar zeker tijdens het vissen. Erik, jij neemt daarbij een unieke plaats in.
Dank je wel, dat ik je heb mogen leren kennen.
