10 juni 2012, Alles uit de kast!

Hoewel ik een half uur van te voren op de afgesproken plek was, bleek Eduard al aanwezig te zijn. Uwe was nog onderweg, hij kwam op eigen gelegenheid. Gelukkig, want zo'n dag zie je toch graag dat je compleet bent. Temeer daar je wat eten en drinken betreft alles op elkaar hebt afgestemd. Terwijl ik de boot in orde maakte kwam hij aangereden en was dus iedereen aanwezig. De eerste koffie werd geschonken.
Sinds de vorige keer hadden de mannen hun uitrusting aardig aangepast aan de bootvisserij en stond ik met te veel materiaal klaar. Vandaar dat een paar hengels onverrichter zake terug gingen in de auto. De volgende keer kan er nog veel minder mee!
De boot die was bepakt en bezakt, gleed het water in en we konden van start. Omdat ik later veel drukte verwachtte op het water, vanwege het mooie weer, besloot ik de vroege uurtjes op de plas te besteden. De boot schoof m.b.v. de elektro rustig door het water, terwijl pluggen en shads richting de oever suisden om vervolgens weer te worden teruggeleid naar de boot. Het waren echt schitterende omstandigheden, met mooi helder water, waarin de waterplanten zich tegoed deden aan het zonlicht.
Toch bleef iedere actie achterwege en dus ging het richting rivier. We passeerden interessante plekken, maar ook hier kregen we geen actie.

Dan de rivier op, waar het nog bijzonder rustig was wat boten betreft. Omdat ik wel vertrouwen in de oever had, was dit de omgeving die we af visten. In de schaduw hield zich blijkbaar een actieve rover op en zodoende zag ik een mooie kolk achter me toen Eduard de aanbeet aankondigde. De andere hengels gingen het water uit en de boot werd uit kant gestuurd. Even later konden we de vis landen. Ze bracht 68 cm op de meetlat. De kop was er af en dit is altijd een heugelijk feit. Bovendien geeft zo'n vangst vertrouwen.

Op de oevers huisden tientallen ganzen. Hele gezinnen, met grote aantallen jongen, zaten in de zon of beter nog, voornamelijk in de schaduw. Door er lustig op los te knippen kreeg ik weer een bijzondere opname: twee kussende ganzen.  En wat voor gans is die ene? Misschien een kruising met een Indische gans? In ieder geval zien we dat de multiculturele vogelwereld best ontspannen kan functioneren. Wat deze vrijpartij op gaat leveren, zien we ter zijner tijd nog misschien?.

Ondertussen waren er meer visboten op het water verschenen, die zich vooral op de verticale visserij storten. Wij deden een poosje mee, maar gingen enige tijd later weer slepen, met groter kunstaas. Omdat dit niet het gewenste effect had, stapten we op een veel belovende plek weer over op het verticalen. Ik legde nog een keer uit hoe goed contact te houden met de bodem en dat de lijn tussen de hengeltop en de shad zo kort mogelijk gehouden moet worden. Dit laatste zowel voor een optimaal gevoel als voor het aanslaan. Even later liet Uwe zien het spelletje door te hebben. Hij genoot van de dril, die een snoekbaars van bijna 60 opleverde. Hij was zo trots als een pauw. Het deed me goed te zien hoeveel plezier hij ook beleefde aan de "release". Een jaar eerder ving hij zijn allereerste snoekbaars en toen deed het nog pijn. Maar nu was de beleving toch anders.
Zelf ving ik een kleiner exemplaar en kon twee aanbeten niet verzilveren. Eduard gooide het over een andere boeg en liet me enkel keren terugvaren om zijn vastgeraakte shad te bevrijden. gelukkig slaagden we daar telkens weer in.

Omdat ik nog enkele andere stekken aan wilde doen, vervolgden we onze weg. Die dieplopende pluggen waren op zoek naar de vissen die het zonlicht het liefst zo ver mogelijk boven zich hielden. Mogelijk dat de snoekbaarzen zich immers zo diep mogelijk hadden laten zakken. Voor zover dit al waar was, hadden ze blijkbaar ook besloten dat het geen etenstijd was.
Dan naar een andere optie, waarvoor we eerst een sluis moesten passeren. Dit ging niet zo maar, want er was nogal wat scheepvaart. Langzaam was ik al vissend richting sluis gevaren en daar gingen we liggen wachten tot de weg vrij was. De eerste boot die er door kwam, was een geel gevaarte van Rijkswaterstaat. Mijn gevoel had me niet bedrogen, want ze kwam direct op ons af. De man op het gangboord sprak ons aan. Hij wilde weten wat de bedoeling was, waarop ik hem liet weten te wachten op de mogelijkheid te passeren. Toen gaf hij te kennen dat hij meende dat wij er visten. Daarop liet ik weten dat dit immers niet is toegestaan in de buurt van kunstwerken. Deze mededeling deed hem zichtbaar goed. Hij realiseerde zich ook dat wij niet gedetecteerd waren en bood aan ons aan te melden bij de sluiswachter (op afstand). Zo hadden we een prettig onderhoud en konden wij even later de groene lichten passeren. Op het kanaal schrok ik van de kleur van het water. Het leek wel een zandbak. Het was er bovendien erg warm, omdat er vrijwel geen wind stond. Die combinatie deed mijn hoop op enkele mooie vissen, smelten als sneeuw voor de zon.

We hebben nog even met rammelaars gevist, maar het enige wat er gebeurde was een gigantische vastloper of wel "Hänger".
De kunstaasredder bleef er al net zo vast zitten als de plug die we wilden redden. Het koord van de kunstaasredder ging een paar keer om de kikker achter op de boot. Het trekken kon beginnen, maar dit ging evenmin zonder slag of stoot. Ik moest flink gas geven alvorens de kunstaasredder los kwam, weliswaar met een uitgebogen haak.. De plug was  nog steeds daar beneden. Dus hebben we de kunstaasredder andermaal laten zakken. En nu lukte het wel en daar kwam nota bene het slachtoffer omhoog, Een groene jubileumplug van Fisch & Fang. Toch nog iets gevangen!

Dan maar weer terug naar de rivier. We wilden toch echt nog wel een vis vangen. We zochten de oever weer op om deze te volgen richting trailerhelling. Nu zat Uwe aan de kant van de oever. Hij had een grote Aspspinner gemonteerd. Hoewel we vandaag al enkele keren het woord "Hänger"hadden gehoord, kwam ze helaas weer voorbij. De hengels er weer uit en terugvaren maar! Deze keer was het echter een ander soort  "Hänger". Een sterke snoek was zo hard in de lijn gaan hangen, dat er in eerste instantie geen beweging in zat. Wat volgde was een schitterende dril, waarbij het plezier van Uwe's gezicht afdroop. Wat een feest zeg.  Mijn persoonlijke feestje kwam toen ik de vis wilde pakken en deze nog even flink met de kop sloeg. Het gevolg was een flinke snee in mijn duim, waar ik nog lang plezier aan ga beleven. Na het poseren met de mooie 80'er ging Uwe door de knieën om de vis te laten gaan. Daarna was mijn duim aan de beurt om behandeld te worden.
Daarna vervolgden we onze tocht, maar niet veel later werd er te laat gereageerd op het nemen van een bocht met de boot. De hengel werd te laat geheven en de lijn belandde in de schroef. Maar ook daar weten we raad op. De I-pilot ging te water en werd in de ankerpositie gezet. Daarna werd de Honda "getilt". Eerst werd het kunstaas van de lijn geknipt en daarna kwam de lijn weer helemaal los. Zo, dit was ook weer geregeld. Daarna koersten we verder naar de trailerhelling, die we zonder verdere kleerscheuren haalden. Helaas kwamen er geen aanbeten meer, ook niet op het geworpen aas. Maar we zagen tevreden terug op een hele fijne visdag. Na de mannen uitgezwaaid te hebben, kon het opruimen beginnen, in alle rust en met een goed gevoel. Tot de volgende keer mannen!