Pablo is 13 jaar en vist graag, zo heb ik van zijn moeder vernomen. Daarom heb ik aangeboden dat hij eens mee mag. Maar wat nu als na een uurtje blijkt dat hij het wel heeft gezien? Dat is voor geen van beiden leuk en dus neem ik de proef op de som.
Om 7.00 uur sta ik voor de deur en ontmoet een stralende Pablo. Hij heeft er reuze zin in. Maar eerst moet er nog even iets genuttigd worden, want zijn zorgzame moeder laat hem niet zo maar gaan. Dan vertrekken we naar het viswater. Onderweg laat ik me vertellen wat Pablo zoal heeft ondernomen op visgebied. Hij kent de directe omgeving goed, blijkt al snel. Op de fiets allerhande watertjes afstruinen en de ogen goed de kost geven, doet mij terugdenken aan mijn eigen jeugd. De herkenning is daar.
Dan gaan we de rivier op. De zon doet al zijn best helemaal door te breken, maar toch is het nog fris. Ik zie Pablo, na een snelle tocht, in elkaar duiken vanwege die kou. Maar de voorbereidingen waren goed en het meegebrachte windjack brengt uitkomst.
Ik leg uit wat de bedoeling is en hoe we het gaan aanpakken en dan zoek ik de oever op. We slepen met pluggen en ik wijs op het gevoel dat de plug doorgeeft aan de visser, c.q. de trilling die de hengeltop laat zien. Al snel weet Pablo dat de geringste verandering daarin vuil of vis betekent en kan hij geheel zijn gang gaan. Na enige tijd meldt de eerste baars zich.
De kleding wordt al snel te warm en daarom verdwijnen de laagjes de één na de ander om te kunnen genieten van de zomerse omstandigheden.
Plotseling wordt mijn plug hard gegrepen en hebben we een snoekje te pakken. Het drillen geef ik uit handen. Dan kan de vis even uit het water. De kieuwgreep blijkt nog een brug te ver want dat toch wel "engig". Daarom poseer ik zelf met de vis, zodat de herinnering blijft.
Gaandeweg komen er nog een paar baarzen in de boot. Geen grote vissen maar desalniettemin zeer welkom. Ook hebben we oog voor wat er om ons heen gebeurt en blijk ik een uitstekende bezetting op de uitkijkpost te hebben, die me voortdurend informeert over de boten die ons naderen. Zo vormen we al snel een goed samenwerkend koppel.
Omdat we op tijd terug zullen zijn, wordt het ook tijd om enige haast te maken met de terugreis. De vissen laten het steeds meer afweten en daarom sla ik stukken over. Toch kunnen we ons niet aan de gemaakte afspraak houden en schakel ik het thuisfront in om te laten weten dat het later wordt.
Op het laatst, geef ik het stuur nog even uit handen. Zeker als je niet dagelijks een boot mag besturen, is dit een enerverende gebeurtenis. Pablo geniet met volle teugen en ik kan het niet nalaten dit vast te leggen. Later blijkt dat zijn moeder bijzonder blij is met deze foto's en zie je maar weer dat een kleine moeite groot plezier kan betekenen.
