13 december. De dag dat we thuis hadden kunnen blijven ....

Onlangs heeft Han aangegeven graag nog eens samen op stap te gaan. Na enige wisselingen staat er in mijn agenda op 13 december: "Vissen met Han".
In het voorafgaande weekend weten we nog niet waar de keuze op gaat vallen, maar de avond van te voren hakken we de knoop.
Han komt naar Tiel en na een bakkie bij mij thuis vertrekken we naar onze bestemming. Niet veel later komen we daar aan en omdat Han de Princecraft heel goed kent, zeg maar als overgrootvader,  is de klus gauw geklaard en zitten wij al snel op het water.

Het ziet er mooi uit, alhoewel het akelig koud is. De temperatuur schommelt rond het vriespunt. We hebben onze zinnen op het verticaal vissen gezet en gaan in de zandput aan de slag. Omdat dit op de dieptes waartoe ik me beperk, maximaal 10 tot 12 meter, niets oplevert zoeken we verder. Het blijft ijzig koud en ook de stilte daar beneden vertoont ijzige gelijkenissen.

Zelfs op de rivier, die qua stroming gelijk is aan een week geleden, laat niets los. We proberen vele stekken en proberen alle mogelijke manieren uit om de vissen tot een aanbeet te verleiden. Links om rechts om, niets blijkt te werken.

Ondertussen genieten we wel van alles om ons heen. Af en toe vormt zich wat ijs in het topoog van de hengels. Een "warm bad" in het vloeibare water, verhelpt dit probleem erg simpel.

We variëren nog een paar keer, zowel wat locatie als aas betreft en ervaren dat het vandaag allemaal niets uit maakt. Stilstaand of stromend water, het maakt geen enkel verschil. Dieptes variërend van 3 tot 12 meter tonen nergens een minimaal teken van leven.

De dag trekt desondanks gestaag aan ons voorbij. De middagpauze, die onder anderen wordt besteed aan het nuttigen van de uiensoep die Han zelf heeft gemaakt, is een aangename en verwarmende aangelegenheid.

Na de middag varen we geleidelijk aan richting trailerhelling. Nu we snel de kortste dag naderen is het prettig als je één, twee, drie kunt traileren, zodat je niet in het donker hoeft te knoeien.
De lucht is af en toe geheel gevuld met ganzen. Een herrie vanjewelste omgeeft ons, maar ervaren we zeker niet als storend.

Wanneer we ons laatste traject afvissen, waarbij we ons zigzag over het talud begeven, moeten we uiteindelijk helemaal capituleren. Dit zal één van de weinige visloze dagen worden.

Omdat Han ook nog een ouderavond heeft op de school van zijn kinderen, besluiten we tijdig te stoppen. Dan heeft hij alle tijd om de lange reis terug, zonder stress, te gaan. Want wat we hebben kunnen doen is ons optimaal ontspannen en dit doen we tot het laatst. met een blik op de ondergaande zon.

De volgende keer weer beter, spreken we naar elkaar toe uit, zonder enige teleurstelling of irritatie, want vissen is in feite altijd genieten van hetgeen je doet, ongeacht het resultaat.