Het zouden twee dagen vol verassingen worden.
Omdat de weervoorspellingen Bartlo en Lucas niet van hun plan af konden brengen, kwamen ze na een reis van 5 uren aan. De boot lag al klaar. Maar eerst een kop koffie natuurlijk, want zo'n reis met veel oponthoud gaat je niet in de koude kleren zitten.
Zodra de koffie was genuttigd, de vispassen waren uitgereikt en verdere formaliteiten waren geregeld, stapten we in bij Frank.
Helaas was het weer ons niet goed gezind en konden we ons plan niet uitvoeren. De harde wind zweepte het water op en de golfslag was te fors om door te zetten, laat staan om enigszins geconcentreerd te kunnen verticalen.
Tijdens het eerste stuk slepen, diende zich wel een mooie aanbeet aan en was Lucas de gelukkige die een mooie snoek binnen kon halen. Toen hadden we nog goede hoop en geen weet van wat ons stond te wachten. Maar later werd ons steeds duidelijker dat we een harde strijd met de elementen moesten voeren en dat er eveneens hard gewerkt moest worden voor een vis. Omdat de golfslag dus te heftig was, zijn we omgekeerd en zouden de rivier niet meer te zien krijgen.
Dus voeren we verder, ondertussen enkele aantrekkelijke stukken kunstaas met ons mee slepend, in de hoop meer vis te vangen. Maar er kwam geen aanbeet en zo kwamen we aan bij een ander stuk land, dat hoger was gelegen. Daar werd nog enige tijd driftig vanaf de kant gevist, echter eveneens zonder resultaat. Daarom gingen over op soep en andere voedingsmiddelen om de maag te vullen en het lichaam weer op temperatuur te brengen. De nodige lichaamsbeweging droeg daar aan bij.
Terug bij de helling vroeg ik Bartlo en Lucas naar hun overnachtingsplek. Deze bleken ze echter niet te hebben! Surprise dus! Toen borrelde het idee op om hen mee op sleeptouw te nemen naar Tiel en de volgende visdag in mijn directe omgeving door te brengen. Eerst volgde echter het hartelijke afscheid van Frank, onderstreept met de wederzijdse intentie om elkaar vaker te ontmoeten.
In Tiel aangekomen liep ik met de mannen mee naar de balie van een plaatselijk hotel. Het bleek dat alleen de dure kamers nog beschikbaar waren. Dit werd te prijzig, zodat de volgende stap die naar een bed & breakfast was. Gelukkig konden we een adres vinden, dat nog geen kilometer van de ontmoetingsplaats van de volgende dag was verwijderd. Daar heb ik de mannen heen gebracht, zodat ik ook met eigen ogen kon zien, welke mogelijkheden dit adres biedt.
De volgende ochtend hadden we niet zo vroeg afgesproken. Ik had de boot al uitgepakt en deze kon dan ook vrijwel direct het water in. Wat een verschil met de dag ervoor!! Windstil en volop zon!We starten op een mooie verticaalstek. Maar de trant van de laatste jaren kon niet worden doorbroken. Het bleef muisstil. Omdat ik er achter was gekomen dat de tassen met proviand nog in de auto stonden, vaarden we even terug. Nadat de betreffende tassen ook een plek in de bot hadden gekregen, maakten we vaart richting rivier.
Hierna zetten we het vissen door tot op het talud van de rivier. Er kwam weer een aanbeet die resulteerde in een verloren staart. Hier bleef het bij, Dus zocht ik verder. We kamden hele interessante stekken af, maar het leverde niets op. Op enig moment kregen Bartlo en ik beiden een snoeiharde aanbeet, maar de vissen bleven niet hangen. Wat wel bleef hangen was een tweede staartje.
Op een kruising van wateren, zetten we de zoektocht voort. Op enig moment manoeuvreerde ik de boot in de harde stroming. Het was moeilijk voor de mannen de shads nog te controleren. Bartlo maakte dan ook kenbaar dat hij er hier geen vertrouwen in had.
Omdat we de terugweg zo langzamerhand moesten aanvaarden, verlieten we deze stek en zochten de plaats waar twee vissen aan ons waren ontkomen, opnieuw op. Lucas vond de oranje Salt Shaker erg aantrekkelijk en knoopte deze aan zijn lijn. Nu lukte het vrijwel direct. Hij kreeg een knal van een aanbeet te verduren en wist zich verzekerd van een "serieuze" vis. Ook nu weer in de stroming, maar dan wel in een duidelijk waarneembaar gat. Het bleek andermaal om een 65'er te gaan, die zich na een hevige strijd gewonnen gaf. En hoewel de mannen nog enigszins moesten wennen aan het catch & release principe, ging de vis snel terug.Het was met het verdwijnen van de zon snel kouder geworden en het kostte moeite om geconcentreerd te blijven vissen. Toch deden de voorgaande vangsten smaken naar meer. Dus zette ik de boot nog een paar keer boven de plek met actieve vissen. En tien minuten later was het bij Bartlo weer raak. Het plezier straalde van zijn gezicht tijdens de dril. Dit was precies waarvoor deze mannen de reis hadden ondernomen. En ook deze keer konden we de vis landen en vereeuwigen.
Na deze vangst besloot ik de terugreis te aanvaarden en nog een allerlaatste kans te wagen op de stek waar we eerder de staart van een shad hadden geofferd. De stroming was er sterk en het mee laten driften met de stroom terwijl de elektro (te) langzaam tegen de stroom invoer, bood ons toch goede controle over de shads.
De vis onthaakt en terug gezet. Toen was het ook echt genoeg. De mannen waren het er helemaal mee eens om er een punt achter te zetten.
Met de belofte dat de foto's hen zouden worden nagestuurd en met dank voor het bezoek, zette de auto zich in beweging. Ik nam de rest voor mijn rekening. Dit bevalt me goed, omdat ik dan in alle rust alles weer zijn plek kan geven.
