In januari was Mike voor het eerst mee geweest in gezelschap van Glenn. Tijdens dit bezoek aan Nederland, moest er dus weer worden gevist. Omdat het water waar in januari waren, nog niet weer was vrijgegeven, zocht ik iets geheel anders. Geen kanalen of vaarten, maar water om te werpen. Tijdens zijn eerste bezoek had Mike al laten zien, daarin bedreven te zijn. Een mooi stukje kunstaas dat destijds verloren dreigde te gaan, had ik ternauwernood kunnen redden en hing nu weer inde speld te pronken.
Bij aankomst van de mannen bleek dat ze me 's nachts nog een mail hadden gestuurd. Glenn was vergeten de papieren te regelen en aangezien ik had laten weten dat ik vispassen thuis had, was het zaak dat ik die mee zou nemen. Helaas, ik had de mail niet meer gezien en ik had geen vispassen bij me! Gelukkig bleef dit deze dag zonder gevolgen, maar heb ik vanaf nu wel altijd passen bij me. Dat dit nodig is bleek enige dagen later wel.
We begonnen direct met werpen en na enige tijd was het Mike die zaken kon doen. Een kleine snoek was de pineut, voor even. Deze vis werd te klein bevonden om te worden vereeuwigd. We zouden wachten op de grotere vissen. Dit duurde enige tijd, want het werpen werd slechts een maal beloond. Daarom gingen we stuk slepen. Dit liep niet, maar een worp vanuit de boot in het ondiepe resulteerde wel in een aanbeet. En weer was het Mike die een kleine snoek kon landen. Deze bleek twee grote wonden te hebben, die mooi aan het herstellen waren. Echter weer geen foto!
Dan maar weer de planten in en werpen. Er volgden vele worpen, maar de aanbeten vlogen ons bepaald niet om de oren. Tot Mike weer stond te drillen. Zijn swimmbait was opnieuw gegrepen. Deze keer ging het om een serieuze vis in prachtige kleuren. Dus kon ze op de foto.
Hoeveel driften we vervolgens ook maakten en tig worpen verder, besloten we te verkassen. Slepend zette ik koers naar nieuwe jachtvelden. Deze keer sleepten we diep, in de hoop dat daar actieve vissen te vinden waren. Het hielp echter niets.
Op een volgende stek gingen we weer werpen. In de luwte vonden we even rust. Even niet de harde wind, die toch extra inspanning met zich brengt. Ook nu bleef het heel lang stil, tot Mike op de scheiding tussen luwte en wind opnieuw met een mooie vis aan de stok kreeg. Helaas werd deze vis gelost. Toch hielden we het gevoel goed bezig te zijn, althans Mike. Glenn en ik hadden nog geen stootje gehad en dit zou helaas ook niet meer veranderen.
Op een nieuwe stek gingen we weer intensief aan de slag. Grote bedden waterplanten wezen op een gezonde jachtgrond. Maar de wind speelde ons parten.
Wanneer het water rustig is, zie je de planten beter staan en kun je er beter op anticiperen. Nu was het stoeien met de elementen in een poging de vis aan de schubben te komen. En jawel, het was weer Mike met een strike. Een leuke snoek kwam binnen boord.
Hierbij bleef het deze dag. De winnaar was .................
Het was een mooie dag. Een dag waarop de vis niet cadeau kregen maar waarop we evenmin met lege handen stonden.
