9 juni Met Luus het grote water op.

Onze tweede dag van dit nieuwe seizoen stond voor de deur en het was even wikken en wegen wat het moest worden. Er zou veel wind staan en daarom zag ik het grote water niet zo zitten. Het alternatief was voor ons een gebied met veel kanalen. Uiteindelijk trok Luus mij over de streep omdat de Tomasco die harde wind wel aan zou kunnen. Achteraf is mij gebleken dat ik nog meer vertrouwen in de Tomasco mag hebben.

Na een pittige reis, kwamen we aan bij het water dat flink onder handen werd genomen door de wind. Niet veel later stuurde ik de boot de golven in en gingen we eerst een stuk slepen. Langs het grillige talud slepen, bleek nog niet zo eenvoudig en Luus moest dan ook regelmatig zijn plug van het vele groen ontdoen. Maar zoals verwacht kwam daar ook de eerste actie vandaan. Een kleine snoek had de Salmo plug gegrepen. De kop was er af en wij keken met vertrouwen vooruit.

Ik zelf sleepte een Balzer Monster Barsch aan de diepe kant en had deze afgesteund. Niet veel later werd deze wel heel erg krom getrokken en het zwiepen van de hengel maakte duidelijk dat er aan de andere kant van de lijn geen vrede werd gevonden in het feit dat de vrijheid was beroofd. Een stevige dril volgde en kon in mijn voordeel worden beslecht. Een schitterende vis kon worden vereeuwigd en daarna snel terug in har element. Zo'n snel succes had ik niet verwacht. Maar blij was ik er zeker mee.

Daarna sleepten we lange tijd zonder enig teken van leven. Wat zo hoopvol begon, kreeg niet het gehoopte vervolg. Dus moest er iets anders worden bedacht en die keuze was vrij simpel. Werken bij de planten! Nu moest blijken of de Minn Kota de Tomasco zodanig kon sturen dat de wind geen spelbreker werd. Met andere woorden, we moesten gebruik maken van de wind.

En dit lukte wonderwel. We dreven langzaam met de wind mee over de plantenbedden en ondertussen bood het robuuste platform ons alle gelegenheid om de planten met ons kunstaas te bestoken. Omdat Luus een Swimmbait hanteerde, hing ik als zo vaak  rubber in de speld. Mijn keuze ging naar een Redhead Proptail en met succes. Een mooie snoek had de Proptail te grazen genomen en raakte deze niet meer kwijt. Dus mocht ze ook even de Tomasco van binnen bewonderen. Op de onthaakmat wel te verstaan..

Toen ik kort daarop een tweede gegadigde haakte, wist ik me verzekerd van een gewild stuk kunstaas, althans op dit moment. Bij Luus wilde het nog niet zo lukken. Een aanbeet kon niet worden verzilverd.
Toen de vis langszij kwam, begon deze nog eens flink met zijn kop te slaan en met succes. De proptail werd gelost, maar de snoodaard nam wel de tail mee! Hoewel ik nog even met de prop heb gevist, leverde dit niets op. Maar de groene versie, die ik vervolgens inzette, vond geen aftrek. Een kikker werd wel gewaardeerd en leverde twee aanbeten op, waarvan er ook weer één werd verzilverd.

Ondertussen had Luus ook ven aan een vis mogen trekken, maar deze wist zich ook weer van het hinderlijke stuk kunstaas te ontdoen. Toen we lange tijd geen actie meer kregen, verlangden we naar iets anders. We wilden naar een andere stek en besloten de reis er naartoe te gaan slepen. Maar de vissen verleenden geen medewerking meer. Wellicht het tijdstip van de dag?

Een vaargeul werd ons volgende doel. En hier was inderdaad actieve vis aanwezig. Luus lokte een paar mooie aanbeten uit, maar bleef desondanks met lege handen achter. Bij mij wilde niets lukken zo leek het wel. Uit het feit dat mijn Wobshad op enig moment zonder staart bleek rond te zwemmen, moest ik opmaken dat iets me was ontgaan! Deze gaat ondertussen, net zoals de Proptail overigens, met een andere staart door het leven.

Ten slotte besloten in de nabijheid van de helling nog wat planten te bestoken. Het werd een taai gebeuren, zeker voor Luus. Bij mij werd de kikker op het laatst toch nog een keer gegrepen en konden we nog een vis binnen halen.

Het was geen gemakkelijke dag, maar ontevreden waren we zeker niet. De verdeling leek weer eens nergens op, maar het besef dat je dit echt amen moet doen, maakt het toch een geslaagde dag.