14 maart We gaan Friese snoeken aan de tand voelen.

We hebben besloten dat we in ieder geval nog eens amen het water op gaan voor het gesloten seizoen.  En dat is dus 14 maart geworden. Vol goede moed stuur ik de Subaru naar Friesland om de snoeken te belagen. We hebben gekozen voor een mooi natuurlijk water, maar starten in een kleine haven. De ontvangst is zoals altijd hartelijk en al snel zitten we samen op het water.














Het kunstaas gaat direct te water, want we willen alle mogelijkheden benutten. Wanneer we het weidse land invaren hebben we al snel in de gaten dat het geen makkelijke dag gaat worden. We hebben al een flink eind gevaren, voordat Anne de eerste vis kan landen. Niet groot, maar heel erg welkom.

Nadat we een sluis zijn gepasseerd, besluiten we werpend aan de slag te gaan. Verwoed laten we onze jerkbaits en andere creaties alle hoeken en gaten van het water onderzoeken. Er gebeurt echter niets dat onze harten sneller doet kloppen. Toch kan het niet anders dan dat er de nodige vissen liggen. Dus gaan we verder. Het landschap ziet er somber en winters uit, tenminste zolang de zon verstek laat gaan. Bovendien is de wind redelijk sterk en koud. Zodra de zon even door de wolken heen kijkt, wordt het een stuk aangenamer.

We varen nog een haven in en proberen daar vissen onder de boten vandaan te lokken. Hier lijken ze echter ook wel "weggetrokken". Dit wordt zo af en toe uitgesproken, omdat ik ruim een jaar geleden die uitspraak deed en mijn shad prompt door een snoek werd gegrepen. Nu helpt ook die uitspraak niet. Dan aanvaarden we de terugweg. En gelukkig haakt Anne een mooie vis. We zijn prompt weer helemaal wakker en hopen dat er een bijtuurtje is aangebroken.

Even later krijgen we een nieuwe aanbeet. De betreffende hengel staat voornamelijk in de steun, als die een flinke klap krijgt te verduren, gevolgd door een hoop gespetter. Ik heb de hengel snel te pakken en dril de vis binnen.
En nu maar hopen dat er meer wakker zijn geworden! Maar ons geduld wordt opnieuw op de proef gesteld.
Zo varen we door. Ondertussen gooi ik mijn kunstaas regelmatig in interessante hoekjes en langs steigers.
Niets mag echter baten.


Wanneer de trailerhelling al bijna in zicht komt heb ik een kleine Bullfrog gemonteerd en voel dat er iets gebeurt. Het is nog geen echte aanbeet, maar deze volgt direct. Dan hangt mijn tweede vis. Andermaal geen kanjer, maar als ze flink door groeit kan dat er wel van komen. In ieder geval besparen we deze vis het poseren voor de camera en zetten haar direct terug.

Wat we verder ook proberen, nieuwe aanbeten blijven uit. Wij hebben desondanks weer een fijne visdag gehad en omdat het bij Anne thuis altijd gezellig is, heb ik de uitnodiging om mee te eten aanvaard. Daar kreeg ik absoluut geen spijt van, want het eten was weer voortreffelijk en de gezelligheid eveneens.
Met een goed gevulde maag rijd ik later huiswaarts, bijna twee uren te gaan. Onderweg eist de lange dag, die achter me ligt, zijn tol. Ik kan niet anders dan de auto langs de kant te zetten en een hazenslaapje te doen.
Dan gaat het weer uitgerust verder en kom ik 18 uren na vertrek weer thuis.





Wordt vervolgd