Pages

donderdag 13 maart 2014

12 maart 2014 Het lijkt wel een stranddag.


 Ik heb John in de achterliggende jaren vaker ontmoet. Zowel op het droge als op het water. Hij weet zich nog heel goed de opnamen van het zeeltvissen op Vis-tv te herinneren. Dan praat je over juni 1996! Hoe is het toch mogelijk dat iemand dat nu nog zo goed weet. Ik blijf me verbazen.

John vist zelf ook regelmatig op de wateren waar ik graag verblijf. Maar nu wil hij mijn aanpak eens ervaren.
Ondertussen sleutelt hij aan een andere boot, als echte doehetzelver.

Wij hebben dus heel wat uit te wisselen en gaan snel aan de slag. De rivier vertoont geen stroming meer en dat maakt de uitdaging eigenlijk alleen maar groter.

Ik leg de boot voor een putje om te kijken of er inkomend of uitgaand verkeer is. Al bij het tweede of derde tikje slaat John zijn hengel krom. Hij twijfelt even of het wel een vis is. Maar dan is alle twijfel weg. De zagende beweging van het kopschudden daar beneden is in gang gezet, zonder dat de vis los komt van de bodem. Omdat John probeert of er zonder onderlijn meer snoekbaars te vangen is, heeft het kopschudden voor de vis het gewenste effect. Het lijn wordt deskundig doorgezaagd en wij zijn een illusie armer. Aan het einde van de dag zal blijken dat we de enige kans op een mooie vis hebben laten liggen.

Nadat we meerdere kribben hebben uitgevist gaan de put op en werpen de kanten uit. Het ziet er allemaal schitterend uit. Maar de snoeken laten verstek gaan. Ze lusten onze aasjes blijkbaar niet. Wanneer ik op enig moment denk er één aan de hakt te hebben, blijkt het om een vals gehaakte brasem te gaan, maatje vloermat! In het water maken we de vis los, zodat die weer verder kan.





Wij gaan de rivier weer op en laten onze shads over de bodem van het midden van de rivier zoeken naar gegadigden. Deze melden zich echter niet. Dan maar met dieplopende pluggen zien of het resultaat heeft. Helaas levert dit evenmin een aanbeet op. We vinden dat we die zo langzamerhand wel verdiend hebben, maar daar denken onze geschubde vrienden blijkbaar anders over.
Dan maar weer werpen in de kribvakken. Een snoek volgt het plugje van John, maar onderneemt geen actie deze te onderscheppen.

Dan varen we een heel stuk verder en kijken of de beroering van de veerpont wellicht meer activiteit bij de vissen te weeg brengt. Wat we ook proberen, iedere medewerking blijft uit.
Dan gaan we terug en proberen de stek waar de volger zich liet zien nog een keer. Dan krijgt John eindelijk wat hij meer dan verdiend heeft. Niet groot maar wel vis.





Na nog enkele aangrenzende kribvakken te hebben uitgeworpen, zetten we er een punt achter. John laat weten een hele fijne en leerzame dag te hebben gehad en dat deze dag voor herhaling vatbaar is. Dan ongetwijfeld met onderlijntje.