Jean-Claude was al eens eerder geweest. Die dag zal ik gauw vergeten. Helemaal vanuit België komen rijden en dan die ene aanbeet nog missen ook. Het was een bloedhete dag en de mannen, vader en zoon Wouter, arriveerden erg laat bij de helling. De kansen op enkele vangsten .waren zodoende gelijk veel kleiner en helaas werd dit bewaarheid.
Maar nu kwam Martina mee en dat maakte mogelijk het verschil!
Hoe e.e.a. zo kwam is een lang verhaal. Maar om het kort te houden: er was een overnachting in een bed & breakfast aan de visdag toegevoegd en moeder kwam mee. Omdat het weer zo tropisch was, kwam de vraag of er nog een plekje voor haar in de boot was. Omdat het aantal vissers daarmee gelijk bleef, was dit geen probleem. Bovendien konden we elkaar nu al om 7.00 uur treffen bij de b&b en reden vervolgens naar onze bestemming.
Al snel zaten we op het water, terwijl de warmte zich al aandiende. Niet zo gek na die warme nachten in deze periode. We hadden er dan ook een hard hoofd in, maar werden verrast door de snoeken.
In totaal haakten we er 6, waarvan er 4 binnen kwamen. Bij deze temperaturen een zaak van voorzichtig en snel handelen. De grootste, die ik schatte op 90 cm, ontkwam op de valreep. Niet verwonderlijk als de gasten nog veel moeten leren. Het heffen van de hengel is een natuurlijke reactie bij het vissen vanaf de oever. Maar wanneer een vis gas geeft en jij in een boot staat, dan wordt het een ander verhaal.
Zeker als de vis onder de boot door wil. Jean-Claude heeft nu zijn les geleerd en weet voortaan dat de hengel onder water moet en dat deze langs de achterzijde of voorzijde van de boot de vis aan de andere kant volgt.
Na de snoeken kwamen de snoekbaarzen. Weliswaar met een hele grote tussenpauze, maar toch. We waren al blij met de snoeken, want onder deze weers-omstandigheden kan het dus heel anders uitpakken. Toch was daar plotseling die keiharde aanbeet. Eerst kwam de vis gewillig mee en twijfelde Wouter of hij wel een vis drilde. Zoals verwacht kwam de vis bij de boot tot leven en wilde er weer vandoor. Wij trokken echter aan het langste eind en zodoende kon de vis met mijn gasten poseren.
Omdat het al geruime tijd erg rustig was onder water, hadden mijn gasten er geen probleem mee om een gestrande boot, met een gezin met kleine kinderen erin, te slepen. Gelukkig hebben we ze heelhuids bij de trailerhelling kunnen brengen.
Onderweg was er naast boten en zonnebadende mensen nog meer te zien. Het zwanenpaar met vijf jongen was weer present en boden weer een mooi aanzien.
Bij de trailerhelling aangekomen, draaiden we de hengels voor de laatste keer binnen en warempel kreeg ik ineens toch nog een dreun op mijn hengel. Gelukkig bleef deze vis ook hangen en konden we nog een paar mooie foto's maken.
Met zes vissen in de boot waren onder deze omstandigheden erg tevreden. Nadat de familie was vertrokken heb ik in alle rust de boot opgeruimd en vastgezet. Daarna kon ik de thuisreis aanvaarden.
Op naar morgen, eveneens een hele warme dag.
