23 september 2016 Ook met gasten uit Luxemburg kan het vriezen of dooien.

Eind goed, al goed.

Deze tweede dag zou helaas heel anders uitpakken. De harde wind speelde ons parten, maar ook de luwe stekken leken uitgestorven, hoewel dit absoluut niet overeen kwam met de beelden op de dieptemeter. Uiteindelijk drie vissen weten te strikken en weer met beide benen op de grond.

De dag begon al een beetje vreemd, toen Rob bij het instappen plotseling uit beeld verdween en ondanks zijn lieslaarzen dermate nat was geworden dat er andere kleren aan te pas kwamen. De toon was gezet!

Gereed voor het avontuur dat deze prille dag ons gaat brengen.

Vandaag hadden we een geheel andere locatie, dichter bij het hotel waar de mannen verbleven. Verder was rekening gehouden met de terugreis. De trailerhelling lag in de buurt van de snelweg die ze zouden gebruiken om naar Luxemburg te reizen.

Een ontwakende rivier. Helaas sliepen de vissen uit.

Hoewel we goede hoop hadden, werd ons geduld wel heel erg op de proef gesteld. Eerst even oefenen buiten de stroom en daarna dichter tegen de stroomnaad aan. Ook gaten achter de kribben werden met shads uitgekamd. Maar de respons was gewoon nul.








Zandgaten en een haven boden meer rust en de dieptemeter toonde veel signalen die duidden op de aanwezigheid van flinke hoeveelheden vis. Maar bijten? Ho maar.

Twee vissen op rij voor Serge.

We kwamen tot vlak in de buurt van het hotel waar Serge en Rob hadden verbleven. Dat was wel een leuk herkenningspunt. En toen uiteindelijk tikte Serge een snoekbaars omhoog. We gingen dezelfde weg nog een keer en ook nu hadden we succes. De derde keer werden onze gebeden helaas niet meer verhoord.









Daarna probeerden we opnieuw havens, mede omdat de aangetrokken wind de rivier vrijwel onmogelijk maakte. Maar alles wat we probeerden en variatie in kunstaas, het hielp allemaal niets.

Toen maar flink doorgevaren om het opspattende water buiten boord te houden. Met die 50 pk is dit geen enkel probleem, heerlijk. De trailerhelling voorbij, op zoek naar kribvakken in de luwte. Op het verste punt had ik mijn hoop gevestigd. En zoals bij zovele voorgaande stekken vond Serge het een prima stek. Een diep gat doorlopend tot aan de oever. Het bleef bij hangers, totdat we hadden besloten te stoppen.

De landing van de gedroomde vis.

Bij het uitvaren van het kribvak gaf Rob te kennen een vis te hebben gehaakt. En warempel op de valreep bracht de combinatie van de Godfather III en de GrandArc  hem waar hij die twee dagen naar had uitgezien. Hij had al alle vertrouwen in die set, alleen wilde het steeds niet lukken. Maar nu voelde hij die harde aanbeet en volgde die gedroomde dril, die resulteerde in een landing en de vastlegging van de herinnering.

Hierna vaarden we terug naar de helling, waar de lieslaarzen van Serge goed van pas kwamen om de boot goed op de trailer te krijgen. De wind drukte de boot anders telkens weer weg, maar kreeg nu niet de kans.

Het afscheid was hartelijk en het weerzien waarschijnlijk. Zo heb ik weer een paar prachtige mensen leren kennen, waarmee ik samen heb kunnen genieten van het op het water zijn en het spelletje dat vissen heet.