 |
| Het landschap staat (gecontroleerd) in brand. |
Het is weer zover. Ik vertrek 's morgens vroeg om anderhalf uur later Anne te ontmoeten. De Linder staat startklaar op de trailer en nadat ik mijn spullen heb ingeladen, gaat de boot te water. In een schitterende omgeving ga ik een dag met Anne het water op. Zo'n verschil met het landschap van de grote rivieren, vormt een welkome afwisseling. Het levert ongetwijfeld weer een heleboel plaatjes op, zoals hierboven.
Wanneer we eenmaal op het water zitten, gaan de ondiep lopende pluggen te water en kijken we of er nog bijtgrage snoek tussen de bebouwing aanwezig is. Al snel komen we er achter dat we kansloos zijn. Temeer daar er her en der grote hoeveelheden obstakels op het water drijven. Dan zijn ze dus blijkbaar
"weggetrokken".
Door deze term te gebruiken hopen we een aanbeet uit te lokken. Daarbij hebben we een gebeurtenis van enkele jaren geleden in gedachten. Toen wilden de vissen niet bijten en op een plek te midden van nieuwbouwwoningen, waarvan de grond door damwanden bijeen werd gehouden Ik meende ik dat de paairijpe vis elders verbleef. Ik had ons stopwoord nog niet uitgesproken of ik werd gelogenstraft. Nu hielp het echter geen zier.
 |
| Bij mij werkte de plug ook. |
Dan maar weg van de bebouwing en mooie ondiepe kanalen en plassen op. Daar kon ik vrij snel drie snoeken vangen. De plug waarmee Anne ter plaatse veel succes had gehad, werkte aan mijn hengel dus ook naar behoren. Geen grote vissen, maar wel vis. Anne moest me nog maar een keer zien in te halen! Dat heeft hij dus gedaan en zodoende eindigden we met tien vissen, eerlijk verdeeld.
 |
| Gewoon mooie sport, lekker genieten. |
We visten heel wat water af, alvorens we de rieten indoken. Gelukkig kent Anne er de weg en laat ik me onbekommerd door het labyrint loodsen. Lekker genieten en af en toe fijn met kunstaas om je heen gooiend om de talrijke snoeken te verleiden. Vandaag dus even niet! Slechts twee kleine exemplaren weten we te vangen.
Bij ons verblijf op het water behoort standaard een lunch. De kok had vandaag gehaktballen op het menu. Dat was weer smullen geblazen. Het schitterende weer deed er een zonnig sausje overheen en alle denkbare sterren konden worden toegekend. Bovendien laaiden er om ons heen her en der vlammen. Een vurig geheel kun je dus wel zeggen. Het afval dat bij het oogsten van het riet achterblijft, komt zo genadeloos tot zijn einde en vormt direct weer voeding voor de nieuwe generatie riet.
 |
| Wat een gevarieerde dag schittert er vandaag onder die stralende zon. |
Wij verlaten na enige tijd dit labyrint en bestoken het grotere water nog maar eens. Echter niet nadat ik plaatjes heb geschoten van de reeën, die een eind verder op staan. Anne stuurt de boot zodanig dat ik schoon schootsveld heb. Helaas moet ik ze wel flink inzoomen, hetgeen de kwaliteit niet ten goede komt.
 |
| "Kuifeenden" |
We zien nog veel meer dieren om ons heen, zoals kuifeenden (echte en minder echte), zaagbekken en verschillende roofvogels. Ondertussen begeven we ons weer naar de grotere open wateren, omdat we daar meer succes hadden. En nu is het meer de beurt aan Anne.
 |
| De beurt aan Anne. |
We komen in gesprek met een jong stel. Hij is verwoed visser en zij gaat mee. Het zou Anne niet zijn, als hij niet snel in een vlot gesprek zit. Namen vliegen over en weer en de mannen blijken al snel heel veel gemeen te hebben. De aantrekkingskracht van bepaald kunstaas, komt torenhoog boven het normale landschap uitgestoken.
Ik onderstreep dit door aan te geven dat de snoeken ons soms volgen als een school dolfijnen!
 |
| Indrukwekkende beelden vasthouden. |
Al met al weer een geanimeerde en culinair rijk gevulde dag. Weer zo'n dag om vast te houden in het geheugen. Maar als je erg veel op het water zit en de leeftijd begint te tellen, is het moeilijk al die visdagen (honderden ondertussen dus) scherp te herinneren. Daar helpen dit soort verslagen prima bij.
 |
| Iets om weer naar uit te zien. |
Ten slotte gaan weer huiswaarts en vangt Anne de laatste snoek, nummer tien. Gek genoeg zijn we dezelfde stek vlak hiervoor ook nog gepasseerd. Je kunt er dus geen peil op trekken en dat houden we graag zo. Tevreden halen we de boot uit het water en dan wijst Anne me op twee reeën, die iets verderop staan te grazen. Wat een mooie afsluiter en iets om weer naar uit te zien.
