18 maart 2017 Overgeleverd aan de regengoden.

Deze vis maakte de hele dag goed.

Eerst zouden ze samen komen, Mark en Jan-Philipp, maar op het laatste moment verneem ik dat Mark niet mee komt. Omdat de weersvooruitzichten niet positief waren, geef ik JP nog in overweging af te zien van die reis van 180 km, maar hij laat zich niet weerhouden.

Als JP om 10.00 uur op de afgesproken plek arriveert ligt de Tomasco al op hem te wachten. Hij kan zo instappen en dan gaan we. Dit is iets te kort door de bocht, omdat hij zich eerst de benodigde kleding moet hijsen. Dit blijkt later geen overbodige luxe en heeft hij niet voor niets een nieuw pak gekocht. Bovendien moet vissen juist ontspanning bieden en stress bij de start zou hieraan alleen maar afbreuk doen.

We gaan slepen, werpen en verticalen. Dat slepen biedt ons de mogelijkheid eerst even rustig bij te praten en te zien of het water, dat een mooie zichtdiepte heeft, actieve rovers herbergt. We zijn al enige tijd onderweg, voordat de eerste rover zich meldt. We zetten de snoek, van ongeveer 60 cm, snel terug. Aan het einde van de dag zal blijken dat we slechts één vis hebben gefotografeerd. Blijkbaar was er toen nog het vertrouwen dat er nog enkele zouden volgen. Dat gebeurde ook wel, maar bij drie hield het wel op.

Zover is het echter nog niet en we slepen nog een stuk verder. Gemalen die het water uit de omliggende landerijen op de rivier pompen, staan stil, omdat het de laatste tijd weinig heeft geregend en het overvloedige water reeds is afgevoerd.

Dan denkt JP een "Hänger"te hebben. Maar al snel slaat de twijfel toe en vervolgens om in de zekerheid dat het om vis gaat. Deze laat zich echter niet zien. Ik zorg weer voor de boot en de overige hengels. Zo is het bedje gespreid voor de aanstaande vangst. Het duurt best lang voordat deze zich laat zien. Een deftige snoekdame met een flinke buik.

We zijn happy met deze vangst, want grote vissen spreken nu eenmaal tot de verbeelding. Overigens kun je daarbij de ogen wel eens toeknijpen, zoals de foto laat zien.











Zo, hier zijn we echt blij mee. De dame mag weer terug in haar element. En wij varen verder, naar een stuk water dat we intensief willen uitwerpen. De elektromotor gaat te water en we varen met een langzaam gangetje langs de oevers. Deze werpen we minutieus uit. Regelmatig moet ik even met de boot de kant in, om het kunstaas dat in een tak of ander obstakel is blijven hangen, te bevrijden. Daarvoor heb ik de elektromotor al iets hoger gezet, zodat we ondieper kunnen varen.

Uiteindelijk lukt het me een snoek te verleiden. Ongeveer 70 cm zal deze zijn geweest. We hopen op meer, maar moeten andermaal vaststellen dat deze plek minder productief is dan ze oogt. Het is erg verleidelijk er de nodige tijd aan te besteden, maar nog nooit heeft het onze verwachtingen waar kunnen maken.

Dan gaan we naar een mooi talud om er te verticalen. Dit valt niet mee in de koude en in kracht toenemende wind. Toch zijn de signalen interessant genoeg om enige tijd door te zetten. Teleurgesteld ervaren we dat de vis erg passief is gelet op de wijzigende omstandigheden boven water valt er geen verbetering te verwachten.

Het aangename weer waarmee we mochten starten is omgeslagen in een winderig en nat tafereel. De buien volgen elkaar steeds sneller op en nemen in intensiteit toe. Ondertussen slepen we op de terugweg diverse stukken kunstaas mee. We hopen dat de aangeboden variatie toch nog vis over de streep zal trekken. Helaas tegen beter weten in dus. Het malen is ondertussen weer begonnen en het water begint weer modderig te kleuren.

Wanneer we de lol er af hebben, besluiten we er een punt achter te zetten. Het was leuk, we hebben mooie vissen gevangen, vooral die ene grote dikke vis, en nu kan het alleen maar slechter worden. Dus opruimen geblazen en snel terug naar de helling. Ik heb dan al besloten morgen elders te gaan vissen, want de afwatering leidt op dit water tot kansloze missies, zo hebben we ondertussen wel geleerd.

De ervaring helpt ons om de boot snel te trailleren en de spullen op te ruimen. JP is in ieder geval niet voor niets gekomen en heeft opnieuw mogen constateren dat een dag buiten op het water beter is dan een dag op kantoor. De foto's zullen hem deze dag nog lang doen herinneren.

We gaan onze eigen weg weer in de wetenschap dat de Tomasco al lang onder dak zal zijn, voordat JP thuis is. Petje af hoor voor die inzet en passie voor het vissen.