7 maart 2017 Können wir die haben???

Van dergelijke baarzen gaan veel mensen uit hun dak.

Na een winterslaap, zo zou je het kunnen noemen, komt Eduard weer langs. Een bijzondere dag kun je wel zeggen. Dit is de 55e keer dat hij bij mij in de boot stapt. En al die keren komt er een forse rit in de auto bij. Toch bijzonder dat je het iemand zo naar de zin kunt maken dat die persoon er telkens weer zoveel voor over heeft. En dit ondanks de resultaten, die onvoorspelbaar blijven. Maar een jager begrijpt dit, want het wild laat zich niet altijd zien. Keuzes van het te bevissen water zijn ook van invloed. En Eduard kiest soms heel bewust voor de omgeving en niet voor de meest kansrijke stek op dat moment.

Vandaag is zo'n dag. Ik vraag hem iets verder te reizen, maar daar ziet hij van af. Gebruikelijk is dat hij ongeveer een half uur van te voren ter plaatse is. Ik houd daar wel rekening mee en als het kan reis ik eerder van huis. Zo ook deze ochtend. Helaas zit ik op enig moment in een file en sta stil. Gelukkig duurt dit niet lang en kan ik verder. Wanneer ik de snelweg verlaat is het weer mis. En wanneer ik bij het stoplicht sta waar ik af moet slaan, sta ik achter ............ juist. Eduard. Wat een timing toch. Mag ook wel na zoveel trips.

Een mooie omgeving is ook belangrijk.

Er staat al een lege trailer bij de helling. We zijn dus niet de enigen die voor dit stuk water hebben gekozen. Niet veel later vaar ik de boot achteruit de stroming in, waar ik veilig kan manoeuvreren.
We zoeken een stek op om te werpen, een lievelingsplek van Eduard. Alleen blijkt de liefde vandaag niet wederzijds. De geschubde liefde geeft geen krimp, ondanks de smachtende pogingen van mijn gast. We gaan verder en verticalen een mooi stuk water af.



Daar krijg ik een stevige dreun op mijn hengel. Nadat de haak is gezet, geef ik de hengel af. De vis benut die gelegenheid en zwaait af. Jammer want het voelde goed aan. Helaas komt er geen tweede kans en ook de volgende stek biedt geen aanbeten. Dan gaat het gas erop en stuur ik naar een mooi stuk van de rivier, waar ik vandaag de kans op vis het grootst acht.

Onderweg varen we een éénpitter voorbij die dezelfde richting gaat. Het bootje roept bij mij nostalgische gevoelens op. Dezelfde boot als één van mijn eerste visboten. Piet Driessen heeft er vervolgens nog jaren plezier van gehad. Of die Quicksilver nu nog in de vaart is, weet ik niet. Verderop wordt een boot te water gelaten en daarmee hebben we alle visboten van deze dag gezien. We zullen ze echter nog heel veel gaan zien. Want we hebben blijkbaar allemaal hetzelfde doel.

Wij zijn als eersten ter plaatse en met de stroom mee vaar ik de boot langs de stroomnaad. Daarna met de stroom mee door de lange bocht die volgt. Maar er komen geen aanbeten. Teleurstellend wanneer je de vele signalen op het scherm van de dieptemeter ziet. De éénpitter vist met aasvisjes en heeft zijn boot geankerd. De ander boot volgt ons een stuk. In geen van beide boten zie ik tekenen van activiteit of enthousiasme. Het is er net zo doods als bij ons aan boord, totdat...........

Dieser Fisch könnt ihr nicht haben!

Ik vaar strak langs een damwand en ervaar in eerste instantie iets van vuil. Even later is het echter raak en is de eerste snoekbaars van deze dag een feit.

Dat is de andere boot niet ontgaan en zij komen naar ons toe gevaren. Dan komt de vraag!! "Können wir die haben?" Wablief............ het moet toch ook niet gekker worden!






Mijn antwoord is kort en duidelijk: "Nein, die könnt ihr nicht haben!" Ze begrijpen het blijkbaar heel goed, want wanneer Eduard de vis demonstratief terug wil zetten, zijn ze al ver van ons verwijderd.

Ik besluit deze stek beter aan de tand te voelen en ervaar de volgende keer een aanbeet die ik niet kan verzilveren. Eduard krijgt er helaas helemaal geen aanbeet. Maar ik ga er voor en jawel er komt er nog één. Wanneer deze is uitgedrild, blijkt het om een grote baars, 44 cm, te gaan. We zijn er hartstikke blij mee.

Wanneer Eduard deze vangsten via zijn Handy aan zijn fans toont, laten de reacties niet lang op zich wachten. Het piept voortdurend en Eduard geniet met volle teugen. Hier moet hij echter wel geruime tijd op teren. Want vervolgens wordt het heel rustig.











Hoewel we onze kansen klein achten, slepen we nog een paar oevers af. Zoals verwacht, krijgen we geen enkele respons. Ook de stek waar ik een vis loste, levert niets meer op. We zien de andere boten ook zoeken. Blijkbaar kunnen we ze geen van allen vinden, of de vis doet het gewoon niet. Ik denk dat een watertemperatuur van 8 graden toch meer activiteit met zich zou moeten brengen. Dit is dus niet het geval. Wat wel een geval is, is de overvloedige regen die we niet verwacht hadden. Het is Eduard's verantwoordelijkheid, want hij "kümmert" zich altijd om het weer en de vissen zijn mijn verantwoordelijkheid.

De aanhouder wint.

Gelukkig maak ik nog een stukje verantwoordelijkheid waar en pluk nog een snoekbaars uit een diepe plek tussen de kribben. Gelukkig maar, want anders wordt zo'n dag toch een taaie bedoening.











Ondertussen is Eduard erg koud geworden. Een regenbroek in de auto, biedt nu eenmaal weinig soelaas. Die koude voeten en benen hunkeren naar warmte. Die, weet hij, is te vinden in zijn auto. Vooral wanneer hij een poosje rijdt! Aan dit verlangen wordt toegegeven en nadat enkele grote schepen de helling zijn gepasseerd, gaan we aan land. Deze 55e keer hebben we het weer reuze naar onze zin gehad. We hebben de politieke issues niet op kunnen lossen en ze dus maar weer overgelaten aan het water, dat ze in een stevig tempo stroomafwaarts voert. Dan komen ze uiteindelijk in die grote oceaan, die toch al vol andere rotzooi en viezigheid zit.