4 maart 2017 Een nieuw begin.

Weer en wind hadden me behoorlijk parten gespeeld. Toen kwam die wintersportvakantie, na al die jaren dat we niet waren geweest. En dan eindelijk is het weer zover: we gaan weer vissen!

Met zo'n zware tachtiger ben je wel even bezig en het is tevens JP's grootste ooit. Een kers op de taart dus.

We hebben ons allebei weer op deze dag verheugd. Er staat een kleine rivier op de planning. Ik twijfel na de forse regenval van de afgelopen tijd. Tijdens de terugreis van de Visma rijdt ik een stukje om om poolshoogte te nemen. Wat ik zie is soep! Dat wordt hem dus niet. Ik laat het JP weten en we besluiten een andere stek te kiezen.

Ik sta al een poosje te wachten wanneer JP arriveert. We pakken zijn spullen over en dan gaan we met één auto verder. Bij de helling zie ik dat er vanuit dit punt al twee boten op het water zitten. Aan de auto zie ik dat een collega gids al bezig is. Niet veel later volgen wij.

Een fraaie baars wisselt de snoekbaarzen af.

We zien een redelijke stroming op de rivier en proberen het een en ander uit. JP meent een aanbeet te bespeuren, maar weet het niet zeker. We gaan verder omdat we menen dat de vissen nog niet echt los zijn van de winterstekken. Ik weet uit betrouwbare bron dat het ter plaatse best moeizaam is met de vangsten en dat de vissen ondieper zouden zitten. Niet bij ons blijkt later.

Ik zien mijn collega ook in de buurt scharrelen. Ik blijf een eind bij hem vandaan, want ik vind het zelf niet prettig als anderen me weinig ruimte bieden en alles wat zich bij mij afspeelt als het ware met een vergrootglas gadeslaan. Omdat we het tot nu ondieper (tussen de 5 en 2 meter) hebben geprobeerd, stuur ik de boot nu over dieper water, waar meer signalen te zien zijn.








Het duurt niet lang of de eerste aanbeet dient zich aan. Deze resulteert in een snoekbaars van ongeveer 45 cm. Niet groot maar heel erg welkom. Niet veel later volgt er nog een van hetzelfde formaat. We zijn dus niet meer visloos. Wanneer et dan ook nog een baars volgt, begint het er op te lijken.

Met een afgebroken lijn in de keel.......

Dan duurt het even alvorens zich een grotere snoekbaars meldt. Een stevige vis, die bij nader inzien eerder een ander aas heeft geslikt, waarvan de afgebroken lijn die verdwijnt in de keel, getuigd. Tja het kan natuurlijk gebeuren als je met dood aas vist, want met kunstaas zal dit je niet zo gauw overkomen.







Dan valt het enige tijd stil. Mijn collega is naar elders vertrokken en ik schuif een stukje op. Dan is er ineens toch weer een aanbeet. JP takelt een mooie vis naar boven en we hopen op meer. Dit gewenste vervolg blijft echter uit. Daarom gaan we het alsnog ondieper proberen, Terwijl ik het talud op een meter of vier afvis, met zowel een steun - als handhengel, werpt JP de oever uit. Er gebeurt evenwel helemaal niets. Dan maar weer dieper, maar ook nu blijft het te rustig.

Een keiharde dreun en dril!

Terug naar de oude stek dan maar en warempel JP vangt op vrijwel dezelfde plek een vis van hetzelfde formaat. Mijn collega is, met twee gasten aan boord, ook teruggekeerd. Omdat het elders dus niet wilde lukken. Ik lies dan een andere lijn, hoewel de signalen weinig activiteit verraden. Maar het pakt goed uit als ineens die keiharde dreun daar is. JP neemt de hengel ter hand en hij ervaart een keiharde dril, die geruime tijd duurt. Eindelijk komt de vis in beeld en wat voor vis! Echt een hele dikke en imposante vis. Ik duw het net er onder en onze dag kan niet meer stuk. Tachtig cm snoekbaars en dan zo dik, schitterend.

We zetten noch enige tijd door maar het blijft stil en dus gaan we langzaam richting trailerhelling. Bij een doorgang naar de rivier proberen we het nog even weer. Dit resulteert in twee aanbeten en één vangst. Zo komt de teller op 8 vissen te staan. We zijn erg tevreden.






Behalve vissen hebben we ook veel vogels van verschillend pluimage gezien en gehoord. Zoals de klepperende ooievaars. Vele buizerds en een havik zagen we door het luchtruim scheuren en drijven. En dan natuurlijk de grote zwermen ganzen, die je van verre kunt horen.

Wanneer we het terrein af willen rijden blijkt de poort niet open te gaan. Gelukkig weet JP uiteindelijke via een intercom de slagboom te openen. Hopelijk is dit euvel een volgende keer verholpen. Maar aan onze vreugde doet dit geen afbreuk.