Na die twee dagen achtereen, had Roel besloten het vissen nu tot één dag te beperken. Geen overnachting meer en het vooral rustig aan doen. De voorgaande tweedaagse had, na de zware medische ingrepen, teveel van hem gevergd. We deden het dus rustig aan en bleven dicht bij huis. Eigenlijk had ik naar de stek van de voorgaande dag gewild, maar dat was niet haalbaar.
Ik hoopte toch op redelijke resultaten, ondanks het feit dat dit water de laatste tijd niet erg productief was. Na de koffie, vertrokken we en constateerden dat we de enige auto met trailer bij de helling waren. Op het water waren echter wel boten in de weer. Er was veel onrust en dat is voor mij een slecht teken. Eerst maar eens een stuk slepen, richting verticaalstekken. We sleepten zowel diep als ondiep en zigzaggend over de rivier. Helaas bleven tekenen van leven bij ons ook uit.
De plek die altijd wel stroming kent, bleek evenmin bevolkt met bijtgrage rovers. Wel zagen we twee ooievaars, die druk waren met foerageren en ons in eerste instantie niet opmerkten. Die foto's bleken best geslaagd. Als je dit als een vangst mag beschouwen, hadden we de eerste binnen, maar dan met gevederde vrienden.
Vervolgens slepen we een nieuw traject. Een deel ervan heeft voordien nogal eens baars opgeleverd en daarop heb ik nu mijn hoop gevestigd. En warempel helemaal op het eind, weet Roel de eerste vis van de dag te haken: een baars dus. Verder zien we een gezin Indische ganzen, twee ouders twee forse jongen. Hiermee kan de toekomst weer zeker worden gesteld. Ik heb wel iets met deze dieren, want je ziet ze elders niet.
Dan keren we voor de wind terug en gaan verticalen en jiggen. Bij de kribben werpen de boel uit, maar het levert allemaal niets op. Dan weer terug naar de stek waar Roel de baars ving. Ik ben aan het werpen in de buurt van planten als ik ineens een keiharde aanbeet ervaar. Helaas blijft het daarbij!
Moeten we het dan doen met slechts één vis vandaag. Moeten al onze inspanningen echt zonder resultaat blijven? Hoewel we dus alles uit kast halen, blijven de vissen er in zitten. We hebben het op zich best naar onze zin hoor. Het is gezellig en we hebben droog weer, wat zeker bijdraagt aan een fijne beleving. Toch zouden we graag meer actie ervaren.
Dan op de valreep komt er nog een snoekbaars bij mij kijken. Eindelijk! En zo eindigen we met twee vissen, twee soorten. Ze zouden die kasten vol vissen eens moeten leegruimen, zodat ze niet langer in de kast kunnen blijven. Wij gaan terug naar ons kastje en nuttigen nog een bak koffie. Dan moet ik doorpakken om de taak van grootouders invulling te geven. En om dit te doen moet deze avond nog 200 km worden gereden. Een vol programma dus.
Niet veel later verneem ik dat Roel andermaal in het ziekenhuis is beland. Opnieuw klachten, die duiden op ontstekingen ten gevolge van de vele operaties. Tjonge wat ben ik blij dat ik daar tot nu toe van verschoont ben gebleven. En ik hoop het nog lang zo te kunnen houden. Sterkte Roel.
