11 november 2017. Een super visdag die eindigde in een debacle.

Genietend, niet wetend wat ons nog te wachten stond. Gelukkig maar. Leven in het moment.

Al drie keer moest onze afspraak dit jaar teniet worden gedaan. Nu wilden we er eens een relaxed dagje van maken. Eerst maar eens aan de koffie. Luus vertelt over de problemen met zijn handen / polsen (carpaal tunnel syndroom). Echt heel vervelend! de operatie is aanstaande en daar ziet hij begrijpelijk naar uit. Wat wil je als je voortdurend pijn lijdt en je handen onvoldoende functioneren?

Wij laten ons echter niet weerhouden en verheugen ons op deze dag op het water. Als de spullen zijn overgeladen, vertrekken we. Zodra de Tomasco in het water ligt, varen we naar onze bestemming. We mikken op snoekbaars op de winterstekken. Daar aangekomen gaan we verticaal aan de slag. Ik zet er nog een standhengel bij want je weet maar nooit. Luus laat het bij de handhengel, voor hem nu meer dan genoeg.

Gelukkig werden er ook door Luus mooie vissen gevangen.

We hebben niet veel tijd nodig om de vis te lokaliseren. De eerste vissen zijn al snel binnen. Zowel de hand- als de steunhengel blijken productief. het is wel duidelijk dat Luus niet optimaal kan vissen. Hij voelt veel minder goed en mist zodoende aanbeten. Hij verliest gewoon te veel vissen.

Heerlijke drills.

We ervaren dat er stukken water zijn waar de vis bij elkaar ligt en stukken die verlaten lijken. Maar wij genieten constant, of het moeten de overtrekkende buien zijn, die een klein dipje veroorzaken. Gelukkig zijn het niet alleen kleine vissen die we vangen. ook grotere exemplaren verblijden ons. Heerlijk die drills waarbij de slip in actie moet komen.

Lang niet alle vissen op de foto, want dan ben je vooral aan het fotograferen.

De teller tikt lekker door. Toch is het nu tijd voor soep. Kokend water en een zakkie, zijn voor ons voldoende om ons weer op temperatuur te brengen. Een broodje erbij en alles is dik voor elkaar. Zorgeloos zetten we vervolgens de jacht voort, niet wetend wat ons nog boven het hoofd hangt! gelukkig maar, want dan zou zorgeloos genieten niet bestaan.









Naarmate de zon verder zakt nemen de aanbeten af. Met 31 vissen op de teller zet ik er een punt achter en begin op te ruimen. Luus zet nog even door. Dan zijn we zover dat we de thuisreis kunnen aanvaarden................. In het vertrouwen dat het omdraaien van de sleutel voldoende is om de Honda te starten, wordt ik negatief verrast, want er gebeurt niets!






Het acculampje op de display licht rood op! Hoe kan dat nu? Alle lichten stonden op groen toen ik vanochtend de opladers loskoppelde. We proberen de lithium van de Minn Kota aan te sluiten, maar dit blijkt niet te werken. Enige tijd drijven we stuurloos rond. We sluiten de Minn Kota weer aan en kunnen nu een veilige stek zoeken. Maar we hebben geen boordlicht en zijn ver verwijderd van de helling..

Ik bel met thuis en Greetje gaat op zoek naar een vervangende accu. Wanneer een adres is gevonden, gaat ze voor ons op stap. Ondertussen krijg ik contact met mijn collega, visgids Johan Struwe, met wie ik morgen samen op stap zal gaan met gasten!! Hij springt direct in zijn auto en komt met zijn boot naar de helling, laat de boot te water en spoed zich in onze richting.

Onderweg wordt hem door de mannen van Rijkswaterstaat te kennen gegeven dat zonder licht varen niet aan de orde is. Derhalve monteert hij eerst zijn rondlicht en arriveert hij enige tijd later bij ons.
Wij hadden e.e.a. al opgevangen en begrepen dat zijn enthousiasme om ons te hulp te komen voorbij was gegaan aan de eigen veiligheid en de betreffende voorschriften.  Maar nu is het zaak aan te koppelen en dan varen maar.

Ondertussen is Greetje bij de helling gearriveerd, maar naar later blijkt, niet met een acuu maar een powerbank. Ze moet echter nog geruime tijd wachten eer Johan ons aan de steiger kan laten aanmeren. Tjonge, wat nu als hij er niet was geweest. Een passende beloning is hier wel op zijn plaats. Dit zal ik later regelen, nu eerst zien of we alles voor morgen in gereedheid kunnen brengen.

Wij zijn er inmiddels wel van uit gegaan dat de accu is overleden. Een andere accu zou de oplossing moeten bieden, maar daar helpt een powerbank niet bij. Luus laadt zijn spullen ondertussen bij Greetje en de auto, zodat hij kan vertrekken. Hij heeft nog afspraken die in het gedrang komen.

Wanneer de Tomasco op de trailer ligt, hebben we de thuisreis van Luus dus al geregeld. Nu nog een andere accu........ denken we. En gelukkig is er een leverancier die genegen is ons zo laat nog te helpen op een zaterdagavond! Wij hebben goede hoop dat dat ons werk morgen, het gidsen, niet in gevaar komt. Mijn collega weet waar de betreffende accu service zit en wijst mij de weg.

Dan vertrekt Johan ook, want hij heeft een eetafspraak met de gasten van morgen.  Samen met de leverancier plaats ik een neiuwe accu. Hij meet de oude accu nog even door en constateert dat deze weliswaar op zijn retour is, maar het gewoon had moeten doen. Dat is een slecht teken, hoewel de tilt-functie nu wel weer functioneert. ook de dieptemeter en de boordverlichting doen het weer. Maar de buitenboordmotor? Nee dus!!

De accu op de display licht opnieuw rood op. En inderdaad de motor wil niet starten en dat betekent dat ik morgen niet kan gidsen. Laat ik mijn redder alsnog in steek, verdorie. Stom vervelend hoor om degene die je uit de brand helpt, vervolgens in de kou te laten staan en het zou de volgende al koud worden. Nu dus dubbel op.

Direct na het weekend ben ik bij de Honda dealer. Daar wordt direct al gezegd: een Honda die het niet doet? Dat kan haast niet. En ze krijgen gelijk, want de bekabeling is de boosdoener. Wanneer de neiuwe accu achter in de boot is geplaatst, zo dicht mogelijk bij de motor en de bekabeling is vernieuwd, draait de motor weer als vanouds. "Problem solved" zou je denken, maar nog niet helemaal bleek de volgende dag.

En hiervoor doen we het allemaal en doet de ellende verbleken.