1 maart 2019 De druk die je als visser voelt om te vangen dient gelijke tred te houden met de luchtdruk: flexibel!

Het object, Henk dus, even uitdagen en kijk daar is die vreugdevolle lach.

Het zijn vreemde tijden. Na een echte zomerse periode in februari, is het weer ineens grillig. Het lijkt zoiets van een organisme dat voortdurend in onbalans is en weer met zichzelf in het reine moet komen en dat lukt maar niet. En als buitenmens heb je het dan te doen met wat het is, grillig. Gelukkig hebben we wel keuzes. je kunt binnen blijven als het weer je te slecht  is en daarin persoonlijke keuzes maken.

Een week eerder moest ik de keuze maken thuis te blijven en liet ik Henk weten dat ik ook even uit balans was en dermate dat ik af moest zien van onze visdag. Nu een week later gaat het wel lukken en vullen we de gemaakte afspraken alsnog in. We gaan met het schip van Henk het grote water op, verticaal achter de snoekbaarzen aan.

Het is 's morgens nog wat mistig als ik bij de helling aankom. TomTom heeft me er rechtstreeks naar toe geleid. Ik herken wat dingen, maar ben verbaasd over de dichte bebouwing die hier in de tussenliggende periode tot stand is gekomen. Henk komt direct na mij aan en had me al zien rijden.

Niet veel later ligt de oude maar puik uitziende Alumacraft van Henk te water en kunnen we afvaren. We varen over een natuurlijk stuk water, omgeven met links en rechts afwisselende bebouwing. Dan komen we op voor mij bekend terrein en gaan rechtstreeks naar de stek die Henk in gedachten heeft. Er liggen al twee boten als we ter plaatse komen.

De mist wordt al snel minder en het regent af en toe een beetje. De vissen geven nog niet thuis en mijn eerste offer wordt gebracht als mijn shad muurvast komt te zitten. Nu maar hopen dat het offer niet voor niets is gebracht.

Dit soort schepen dwingt je vanzelf op afstand.

Dan gaan we op een plek liggen die echt heel goed is, maar waar instanties wel eens moeite mee hebben. Nu is de ene instantie de andere niet en waar de één gedoogd is de ander meedogenloos. En dan nog hangt het af van de bemanning op dat moment.








Zo kennen we Rijkswaterstaat, de Waterpolitie en de Havendienst. Hoeveel instanties heb je nodig om visbootjes in de gaten te houden? Nu is er natuurlijk altijd een aanleiding, want wij zien het ook wel gebeuren dat sportvissers nauwelijks ruimte maken voor de beroepsvaart. En nu hangt het er maar van af of betreffende ambtenaar observeert en weet wat voor vlees hij in de kuip heeft of dat je een echte ambtenaar bent en "regels zijn regels" hanteert!

Daar zijn er weer twee!

Wij zijn in ieder geval lekker aan het vissen en vinden de vis op 10 meter diepte. En we vangen bovendien en daarbij twee double hook-ups. Geen kanjers van snoekbaarzen, maar gewoon stevige vissen. Zot is het dat ik twee vissen vals haak en de dril dan vrijwel altijd absurd verloopt. Toch zijn we blij actieve vis te hebben aangeboord.

We hebben in de haven een boot van de havendienst gezien en zorgen aan de kant te blijven. Helaas gaat er iets mis met een lijn en de wind drijft ons de ingang van de haven in. Zodra we het probleem hebben gefikst, varen we terug naar de rivier. Dan komen de mannen van de havendienst langszij en leggen ons nog een keer uit hoe de regels zijn. Wij danken hen voor de informatie en zeggen ons er aan te houden.








Natuurlijk weten we hoe het zit en weten we ook dat je constant alert moet zijn om naderende schepen volop de ruimte te bieden. Bovendien is de eigen veiligheid immers minsten zo belangrijk. Je speelt toch niet met je leven! Enfin, we weten dat je vriendelijk en voorzichtig moet blijven.

Omdat de aangrenzende stekken totaal niets opleveren, stel ik voor verder stroomopwaarts te gaan vissen, waar ik wel enige stekken ken. Zo doen we het en niet veel later zijn we weer aan het vissen. Ik offer nog maar eens een shad en hoop op een beloning. Deze blijft echter uit en ten slotte gaan we weer terug waar we waren begonnen.

Op herhaling, gewoon lekker bezig.

En omdat we eigenlijk verwachten dat de havendienst nu wel terug is naar de stal, wagen we het er nog een keer op. En jawel hoor, hier kunnen we opnieuw vangen.  In feite vangen we alle vissen op een hele kleine oppervlakte. Daar waar we niet mochten zijn, maar wel waren en waar we genoten van het lekkere zonnetjes dat 's-middags achter de wolken vandaan kwam.






Tot we bij een andere haveningang de gevreesde boot zien. We varen snel langs de oever om de tegemoetkomende boot positief te stemmen. Wij groeten vriendelijk en ze laten ons met rust. Mogelijk een nieuwe bezetting die niet weet dat wij hier eerder het veld moesten ruimen.

Giga kraan met jonkie in de takels.

Verderop langs de oever zoeken we water van ongeveer dezelfde diepte en krijgen hiertoe de gelegenheid, omdat de scheepvaart even rustiger is. Hier weten we nog twee kleine exemplaren te haken en te vangen. Dan besluiten we dat het genoeg is geweest. We moeten nog terug naar de helling en vervolgens beiden nog een flink stuk rijden.

Wij hadden weer een quality-day en zien uit naar de volgende en dan met de Tomasco.