20 maart 2019 Een dag zonder tastbare herinneringen

We hadden er lang naar uitgezien, vooral omdat het weer de laatste weken dermate slecht was, dat vissen geen prettige bezigheid was. Nu was het weer omgeslagen en het water gigantisch gestegen. Die fraaie stroming lokt ons helemaal uit de tent.

Oscar stond al te wachten toen ik met de boot aan kwam rijden. Al snel vervolgden we onze weg naar de helling. Het water stond zoals verwacht erg hoog. Helaas konden we de steiger, die in de revisie was niet gebruiken. Daarom werd het traileren vanaf het kantje. Gelukkig had Oscar laarzen aan en kon zich in het water makkelijker bewegen dan ik.

Twee boten waren ons voor gegaan en wij gingen er snel achteraan. De ene boot had zich genesteld op de plek die heel voor de hand ligt. Wij zochten de andere hoek op, met voldoende ruimte om elkaar niet in de weg te zitten.

Wij speurden de bodem af in het zanderige water dat de put in stroomde. Helaas gaf er niemand thuis en in de andere boot was het al niet anders. Al snel vertrokken ze en duurde het niet lang meer en wij gingen hun achterna.

Ik had mijn zinnen gezet op één bepaalde doorgang en deze was helemaal vrij. Wel zagen wij een andere boot weer terug varen over de rivier. Dit verbaasde ons wel, maar later meenden wij het te begrijpen. In ieder geval leverde deze nieuwe stek evenmin enige respons op wat op actieve vis duidde.

Dan maar weer verder, terwijl de boot die parallel met ons opging eveneens aan het verkassen was.
De volgende stek die mooi verscholen lag en prachtig kon worden uitgevist, leverde echter ook geen actie op. Oscar wierp de kanten nauwkeurig uit en ik viste verticaal. Dit is voor mij ook wel zo praktisch als je zowel varen en vissen moet, c.q. wilt.

Dan maar weer verder en daar op diep water kreeg ik welgeteld vier aanbeten, waarvan ik er twee kon verzilveren. Alhoewel is het echt verzilveren als het om twee mini snoekbaarzen gaat? In ieder geval groeide ons geloof weer. En zetten we stug door. Ondertussen kwam mijn collega langszij. Hij had mij uitgenodigd om bij hem in te stappen, maar de afspraak met Oscar was toen el lang gemaakt.

Hij wist te melden op de rivier toch een aantal vissen te hebben gevangen. Op het kanaal, waar we nu zaten, kon hij echter niet scoren en vertrok ook al snel weer. Wij zetten langer door en wisselden het vissen af met het verzorgen van de inwendige mens. Omdat we hier verder geen aanbeten meer kregen vertrokken we weer naar het stromende water.

Om een lang verhaal kort te maken: er gebeurde wat aanbeten betreft helemaal niets meer, ongeacht de techniek die we inzetten. Wel werden we opgeschrikt door de knallen waarmee de ganzen verjaagd werden. In mijn opinie een rare actie bij zulk hoog water, maar ja er zullen wel mensen op gestudeerd hebben of qua inkomen van afhankelijk zijn. Helaas joegen ze ook de vlucht wulpen weg die ik wilde fotograferen.

En zodoende hebben we geen enkele plaat geschoten deze dag. De kleine vissen hebben we direct teruggezet in de hoop op meer fotogenieke exemplaren en verder kwamen we dus niet. Voortijdig hebben we een punt gezet achter deze visdag. Desondanks een gezellige visdag, waarop Oscar geen enkele aanbeet heeft mogen ervaren.

Wij voeren terug en zetten de boot weer op de trailer. Toen ging het huiswaarts met in de herinnering een fijne dag, echter zonder enig tastbaar aandenken en dus evenmin illustraties voor dit verhaal.