27 maart 2019 Waar zijn ze toch, die snoeken?

Het cadeau van de dag.

De tweede dag die ik achtereenvolgens met Roel op stap ga, komt wat moeizaam in gang. Roel, staat in de file en kent de wegen binnendoor niet. Zodoende is hij erg lang onderweg en kan  nog steeds niet aan de koffie. Als hij dan eindelijk arriveert, dan heeft hij die dubbel en dwars verdiend.

Wanneer de koffie is genuttigd en Roel weer heeft opgeladen, rijden we achter elkaar naar onze nieuwe bestemming. Vooraf hadden we al contact gehad over de helderheid van het water en is Roel wezen kijken. Het ziet er inderdaad goed uit.

Het voorjaar kondigt zich aan.

Nu is het slepen in plaats van verticalen, hoewel we dit later nog wel gaan doen. Maar eerst gaan we dus slepen, met kleine -, grote pluggen en shads. Het blijft verdacht rustig, behalve een paar hangers.
Takken zijn daarvan de de oorzaak, maar er gaat gelukkig niets verloren.









Op een diepe plek zien we veel vis verzameld. We laten de Minn Kota te water een gaan verticalen. Daarnaast slepen dood aas mee, verder achter de boot onder een snoekdobber. We vissen in eerste instantie voornamelijk tussen de 6 en 8 meter: niets. Bij een tweede ronde zoek ik het dieper en ondanks alle signalen, komen er geen aanbeten. Wel voelen we af en toe vis tegen de lijn, maar vangen ho maar.

Eindelijk

Dan druipen we af en slepen terug. Ineens is daar toch die aanbeet waar we zo lang naar hebben uitgezien. Een eerste snoek is een feit, op een dieplopende Storm plug.











Binnen het half uur weet Roel nog een snoek te haken. Eerst dacht hij nog vast te zitten, maar gelukkig aan een snoek. Deze vertoont echter veel paaiwonden en mag derhalve niet poseren. Ze gaat z.s.m. terug.

Onderweg spreken we nog iemand die vanaf de kant een zeelt van 56 cm heeft gevangen. Hij is helemaal blij en trots. Heel terecht vinden wij, want zo'n kanjer van een zeelt vang je zelden..
Bij de helling aangekomen gaan we nog even door de andere kant op. Maar wat we ook doen, er komen geen aanbeten.

Futen in verwachting

Toch hebben we genoten van de vele vogels en de nestelde paartjes. IJsvogels zien we langs vliegen, fazanten en spechten horen we . We zien meerkoeten, ganzen en futen op het nest. En futen die beter kunnen vissen dan wij.










En ten slotte zien we ook nog een koppeltje reeën. Met andere woorden, we hebben veel gezien en we hebben genoten, alhoewel iets meer vis welkom zou zijn geweest.

Heel alert.

Na afloop hebben we nog even nagepraat en zijn vervolgens beide onze eigen weg gegaan. Een weg die pas na de opening van het neiuwe roofvisseizoen zal samen zal komen. Roel zal echter niet bij de pakken neerzitten en de witvis gaan belagen. Hij is wat dat betreft nog gepassioneerder dan ik.