Pages

vrijdag 11 oktober 2019

11 oktober 2019 Een harde wind, veel variatie en een hengel die niet kon zwemmen.

Zo ziet het er uit op een regenachtige en winderige dag.
Dietmar Isaiasch (Didi) bracht ons ooit samen. Omdat hij niet meer in de gelegenheid was Serge en Robert veelvuldig te gidsen, verwees hij naar mij. En nu gaan we al jaren één of twee keer samen op stap. Ondertussen is er wel erg veel veranderd, mede door het overlijden van de echtgenote van Serge. Nu heeft hij eigen een boot in Nederland liggen, waarmee hij zelf op stap gaat.

En toch komen de mannen ieder jaar wel een keer langs en dan maken we er een gezellige boel van. Dat wil zeggen dat we samen met mijn echtgenote, Greetje, 's avonds gaan eten. Zo is er een "bondje" ontstaan, waaraan we allen veel plezier beleven.

Deze keer kwam er een locatie in beeld waar Didi eens met hen was wezen verticalen. Een kleine plas, grenzend aan de rivier. Ik was daar al eens wezen kijken naar de helling, die deze naam eigenlijk niet mag hebben. Maar met de Subaru moest het te doen zijn. En dus troffen we elkaar boven aan de dijk, als tegenliggers. Een fraaie timing dus.

Er stond een hele harde wind en dus moest het traileren rustig en weloverwogen gebeuren. Hobbel de bobbel reed ik in een slakkengang de trailer het water in. We duwden de boot ervan af en lieten hem tegen de naastgelegen rietkraag waaien.

Het voordeel van deze locatie zat voor mij vooral in het deel van de rivier dat ik wilde gaan bevissen. Deze sloot direct op op deze plas. Dit betekende iets verder rijden met de auto, maar veel minder ver varen. Bij deze harde wind kwam dit extra goed uit.

Nadat ik de auto had geparkeerd moesten we in overleg instappen, waarbij Robert, die lieslaarzen aan had, als laatste aan boord klom. Dit moest met beleid gebeuren en zo zaten we op enig moment samen in de boot en kon ik langzaam achteruit varend het open water op. De eerste hindernis was genomen en we konden op aanwijzing van Serge de eerste stekken bevissen.

Tegen de stijle taluds zagen we behoorlijk wat vis liggen en met behulp van de Ulterra konden we tegen de wind in varend, nauwkeurig vissen. Op de plas wilde het de aangewezen stekken echter nog niet lukken. Serge ervoer één keer een aanbeet, maar veel te voorzichtig om kans te maken de vis te haken.

En dus gig ik richting rivier. Slepend kwamen we van de plas af en ik wees er meerdere keren op dat de plug dicht bij de boot gehouden moest worden. Het gebeurde echter toch, de plug van Robert liep vast. Ik voer terug en kwam er tot mijn grote verbazing achter dat deze tientallen meters achter de boot vast zat. Tja dit had Robert zo geleerd.

Nu is dit op heel groot water natuurlijk geen enkel probleem, maar als je langs een oever vist, die bovendien grillig is, dan kan dit dus niet. Laat staan een hele scherpe bocht nemen. Vanaf dat moment hield ik de lijn van Robert nauwlettend in de gaten, want voorkomen is beter dan genezen.

Robert is iemand die altijd blijft knutselen en daar veel tijd aan besteedt. Als anderen vangen en hij niet, gaat hij weer op zoek naar iets anders. Lichtere loodkoppen en zwaardere wisselen elkaar af. Grotere shads moeten plaats maken voor kleinere en de verticaalhengel wordt gewisseld voor de dropshot en omgekeerd. Het is gewoon zijn manier van vissen.
De kop is er af.

Na geruime tijd gesleept te hebben kwam er een prachtige aanbeet in de oever. Robert mocht als eerste een fraaie baars vangen. Echt een schitterend exemplaar. Geen echte kneiter, waar wel indrukwekkend. Zo de kop was er af.

Niet veel later krijgt Robert een echte kanjer aan de lijn. De strijd duurt helaas maar even en dan heeft de vis zich bevrijdt van de haken. Robert blijft verbijsterd achter en heeft het er nog vaak over deze dag. Ik houd het er op dat een vis het kunstaas in de bek kan hebben en wanneer hij deze opent, terwijl de haken geen doel treffen, is het gewoon voorbij. Vragen over wat er fout kan zijn gegaan voorkomen herhaling mijns inziens niet.
De "snoekbaarsvanger" van de dag.

Serge voerde aan de buitenkant een favoriete plug en kon enige tijd later aan de bak. Nu was het een prachtige snoekbaars die de pineut was. Later zou blijken dat hij de enige "snoekbaarsvanger" van de dag was. Zo krijgt ieder zijn plek op het erepodium. Maar omdat de boot de vis vangt en niet die ene visser, blijft het een gedeeld plezier.

Slepend in een bepaald traject vingen we behoorlijk wat baarzen. De echt grote waren niet thuis, maar wij hadden in ieder geval heel wat actie. Helaas was de wind een spelbreker. De boot werd telkens uit zijn  koers geduwd en zeker bij het drillen, was het uitkijken geblazen.

Op een hoek waarvan ik wist dat er heel ondiep stenen liggen, ging het dan ook mis. Met beleid hebben we de boot weer "los"gekregen. De Honda omhoog en de Minn Kota zodanig getrimd dat de schroef nog precies in het water stak was bijna voldoende. Met een beetje afduwen van de stenen kwam de Tomasco weer vlot.

Ik stelde voor om het elders te proberen, verticaal wel te verstaan. Daarvoor had ik mijn hoop gevestigd op een brug en op meer beschutting tegen de wind. Gelukkig bleek het met die wind te kloppen. Het verticale vissen moest zich nog gaan bewijzen.

Daarvoor hadden we dus Serge meegenomen. Hij toverde een snoekbaarsje te voorschijn. Er was dus vis en er viel iets te vangen. Zelf voelde ik ineens een verzwaring en sloeg daarop aan. Al snel kwam er flinke weerstand en die bleek afkomstig van een snoek. Deze konden we landen en schatten de vis op 70 centimeter. In de regen ging de vis zonde voor de camera te poseren snel terug.

Ineens hoorde ik een plons en zag nog net de hengel van Robert een duik nemen. Later bleek me dat hij deze op de rand van de boot had gelegd en dat Serge bij het terughalen van zijn hengel, de fatale duw had gegeven. We hebben nog geprobeerd de hengel terug te vinden, maar slaagden daarin helaas niet.

Toen er geen vissen meer wilden bijten, besloten we terug te slepen naar ons beginpunt. Het bleef verdacht rustig en opmerkelijk was dus dat we juist op de enen traject onze slag hadden kunnen slaan.
Terug op de put zocht ik andermaal de stijle taluds op. Vis lag er meer dan genoeg, zo rond de 10 meter diep.

Daar wist Serge zijn derde snoekbaars te vangen en tevens de laatste vis van de dag. Het was ongeveer de 12e. We hadden drie snoekbaarzen, één snoek en de rest baarzen in de boot gehad en waren daar content mee. De laatste pogingen om dit aantal nog te verhogen, mislukten.

Dan maar op naar de helling. Daar de boot weer door de wind in het rietkantje laten drukken. De trailer weer voorzichtig, hobbel de bobbel, het water in en met de hulp van Robert met de lieslaarzen, de boot er goed voor gelegd. Toen deze er op lag eerst een klein stukje het water uit om dan de boot met de buckels vast te zetten. Zo stuitert deze niet van de rollen af bij het hobbel de bobbel omhoog rijden. Je leert in de loop der jaren wel hoe je kunt voorkomen in plaats van genezen.

Dan rijden we achter elkaar naar Tiel en lever ik Serge en Robert af bij een parkeerplaats, dicht bij het beoogde restaurant. Ik breng de boot  naar huis en kleed me om. Daarna samen met Greetje naar de wachtende mannen om vervolgens vele gezellige uren te tafelen. Het was weer een super dag!