18 januari 2020 Een pittige dag.

Plezier blijft altijd de sleutel tot een geslaagde visdag.

Omdat ik enige tijd niet op het water was geweest, wilde ik eerst even weer verbinding maken. Het is immers niet altijd mogelijk te vissen, want er moet ook tijd worden gemaakt voor de kleinkinderen. Na het zorgen, naar school brengen, van school halen, zwemmen en schaatsen kon er weer invulling worden gegeven aan de eigen activiteiten. Daarom ging ik twee dagen voor deze gidsdag, alleen op stap.

Op het water ontmoette ik nog een collega, die ik mee had kunnen vragen, maar ik wil er af en toe gewoon even alleen op uit. Ik was niet vroeg en moest constateren dat dit blijkbaar te laat was. Mijn collega had twee kleine snoekbaarzen gevangen, toen ik hem ontmoette, maar voor mij werd het een blank. Ik heb zelfs geen serieuze aanbeet ervaren. Het plotselinge mooie weer leidde er blijkbaar toe dat de vissen weinig eetlust hadden.

Toen wist ik dat dit niet mijn bestemming voor de gidsdag werd. Het resultaat van een bevriende vismaat een dag later op mijn alternatieve bestemming, maakte het mij helemaal duidelijk. Daar was wel vis te vangen. Het water stroomde er en stond behoorlijk hoog, in tegenstelling tot het water waar ik op verkenning was geweest.

Daags van te voren kwam het bericht dat er op het logeeradres van mijn gasten geen tijdig ontbijt mogelijk was. Dat wilde zeggen dat mijn gasten met lege magen en zonder proviand het water op zouden moeten. Maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Op vijf minuten rijden van de helling heb ik een ontbijt geregeld. Dat wil zeggen dat ze hier gebruik konden maken van het ontbijtbuffet.

Zodoende kwamen de mannen goed gemutst bij de helling, terwijl de boot al voor hen klaar lag. Instappen en wegwezen dus, terwijl ons al heel wat boten voor waren gegaan. Tot mijn verbazing troffen we geen van mijn voorgangers op ons pad. En zo konden wij de eerste de beste stek, die ik voor ogen had, bestoken met onze shads. Want verticalen is hetgeen waarvoor Serge en Robert kwamen.

Het bleek al snel dat er vandaag voor gewerkt moest gaan worden. Zonder resultaat besloo ik na enige tijd de volgende stek aan de tand te voelen. En ook hier nog geen boot te zien. De vraag was nu natuurlijk of dit moest worden uitgelegd als een goed of een slecht teken. Ook hier bleef het lang stil. Wel kwamen er aanbeten, maar nog niet overtuigend genoeg om de daders te kunnen arresteren.

Nu zijn er een paar van die stilzwijgende afspraken tussen Robert en Serge. Robert wordt namelijk geacht de eerste vis te vangen en vervolgens maakt Serge dan wat inhaalslagen om Robert de laatste vis te gunnen. Vandaag startte met het nakomen van de afspraak inzake het begin. Daarna liep het anders!

Als je niet van kieuwdeksels houdt, houd je de vis zo vast.

Ineens zit Robert triomfantelijk de eerste vis te drillen. Zijn hengel ging mooi krom en het duurde geruime tijd eer hij ons een blik op de vis gunde. De snoek die hij ving, haalde ons van de nul en dat mocht ook wel want de middag was al aangebroken en er was veel vis te zien op de Lowrance fishfinder. Zo de kop was er af en wij kregen weer goede hoop.

Het ging er op lijken dat er een actieve periode was aangebroken. De twee vis verslikte zich in mijn shad en leverde een fraaie snoekbaars op. We waren er blij mee, mede omdat we verschillende soorten vingen, Helaas was Serge nog steeds zonder vis en dat was ongebruikelijk. Daarom waren we blij dat hij de derde, eveneens een snoekbaars, binnen haalde.

Toch was het niet zo dat we regelmatig vingen, want er zat doorgaans flink wat tijd tussen de vangsten. We vingen uiteindelijk 7 vissen op deze stek, waarbij degene die de spits had afgebeten, verder verstek liet gaan. Serge ving er nog twee snoekbaarzen bij en toonde opnieuw zijn kennis en kunde.

Een knappe snoek viel mij toe.

Zelf ving ik er een snoekbaars en een fraaie snoek bij. Baarzen kregen we vandaag echter niet te zien. Maar snoeken en snoekbaarzen vormen ook een mooi koppel, als het om soorten gaat. Ondertussen scheen de zon en genoten we van de appeltaart, waar Robert wel pap van lustte. Ook de koffie ging er bij hem goed in, terwijl Serge en ondergetekende hete thee naar binnen goten. Bij zo'n harde koude wind voelde dit weldadig aan. Natuurlijk moest er later ook weer water afvloeien, wat bij deze harde koude wind geen kleinigheid was.

Ten slotte wilde ik nog een paar andere stekken uit proberen en daarom vertrokken we. Op de stek waar we waren begonnen, bleef het lange tijd erg stil. Toch sloeg Serge zijn hengel plotsklaps krom op een mooie vis, een fraaie snoekbaars, zo bleek. En hoewel we talud op en af voeren, kwam er verder geen enkele actie meer. De vangst stond nu op acht vissen en daar zou het bij blijven.

De voorlaatste stek bleek bezet te zijn, hoewel we daar even later weer terecht konden. Ik had goede hoop, temeer daar de vorige boot mijns inziens de verkeerde hoek had gekozen. Het bleek echter niet uit te maken, want wij moesten genoegen nemen met uitsluitend hangers, of wel vastlopende aasjes.
Helaas ging er eentje verloren, toen er twee tegelijk vastliepen en de boot op drift raakte.

Dan maar naar de allerlaatste stek. Daar deed Robert verwoede pogingen zijn aangewezen vis te vangen. Dit lukte helaas niet. Wat wel lukte was dat hij tot twee keer toe een verloren lijn oppikte. Meters gevlochten lijn haalden we op deze manier binnen. Tot ergernis van Robert die zijn dag in de primeur zag strandden en dat is natuurlijk niet leuk.

Een mooie beloning voor alle geduld.

Helaas bleef het hierbij en zagen we ons bovendien genoodzaakt om, vanwege de zwarte luchten, het water te verlaten. Dit leek allemaal goed te gaan, maar toen de boot omhoog was gereden, kwam de hagel naar beneden, gevolgd door regen. Wij hielden het in ieder geval wel droog en niet veel later konden we vertrekken.

We reden achter elkaar aan om samen nog een hapje te eten. Eerst bracht ik de boot naar huis, ondertussen de mannen uit Luxemburg achterlatend op een voor hen bekende parkeerplaats. Vandaar kenden ze ook de weg naar het restaurant, waar ik me later weer bij hen voegde. De boot stond ondertussen weer droog en de accu's aan de opladers. Bovendien had ik andere kleren aangeschoten om opgefrist te kunnen eten.

Tijdens het eten werden weer de nodige technieken en persoonlijke voorkeuren doorgenomen. Dat ik enkel met een stalen onderlijntje aan de hoofdlijn vis, wekte toch wel verbazing. Ik ving er immers gewoon flink vis mee en dat kon toch eigenlijk niet. Mijn ervaring is dat het niet uit maakt. Wel voor de snoek natuurlijk, die een dergelijke onderlijn niet zonder meer kan slopen.

Enkele uren later vertrokken we om afscheid te nemen op de parkeerplaats. Ik naar huis, naar de kachel en zij, met een dik uur rijden voor de boeg, naar hun overnachtingsadres. We zien elkaar vast wel terug. Temeer daar het ene bankbiljet dat ze me achterlieten een verstekeling bleek te hebben meegebracht. Deze zullen we op de één of andere manier bij de rechtmatige eigenaar retourneren.