23 maart 2020 Corona overwegingen

Deze keer alleen poseren, zonder vanger dus.

En daar zit je dan!  Het is alles Corona wat de klok slaat. Ik neem contact op met enkele collega's en vraag hen hoe zij er mij om gaan. De meesten laten het van hun gasten afhangen en incasseren annuleringen. En ondertussen trekt de overheid de teugels aan.

Enkele van mijn gasten zeggen de boeking af en willen de crisis afwachten. Met z'n vieren in de boot wordt mij te eng en daarom zeg ik af. Het had niets uitgemaakt, want twee dagen later gaat de grens tussen Nederland en België  toch op slot. Een andere gast zit nog in Engeland, maar wil geen risico's nemen. Zijn vriendin werkt in de zorg en hij zou het virus over kun dragen als zij besmet raakt en hem infecteert.

In de afgelopen week ben ik nog met een collega en een vismaat op stap geweest. En daarbij hebben we de richtlijnen in acht genomen. Ik wil het echter niet op mijn geweten hebben; een ander te infecteren. Waar je makkelijk aan voorbij gaat is je eigen leeftijd. Ik val wel degelijk in de risicogroep en ben zelf dus "kwetsbaar". Moeilijk te bevatten hoor als je je hartstikke fit voelt.

Dan besluit ik de knoop door te hakken. In eerste instantie wil ook niet meer alleen gaan. Maar dan heb ik zoiets van helemaal niet meer.....  Daarbij spelen vele aspecten een rol. Het stuit me tegen de borst dat ik lekker de boot pak en er op uit trek, terwijl anderen opgesloten zitten in hun huis. Bovendien is het niet erg milieuvriendelijk om slechts met één persoon in de boot te gaan zitten. Om files met auto's te verminderen wordt immers ook geadviseerd te poolen!!

En dan al die mensen met vitale beroepen, die zich uit de naad werken en constant bestookt worden met aangescherpte regels. Zij draaien dagen en nachten om anderen in leven te houden. Kan ik er dan op uit gaan alsof er niets aan de hand is?  Misschien zet ik er zelfs toe aan dat er ineens heel veel boten het water op gaan en we daar files creëren.  Dan zitten we daar weer boven op elkaar.  Het wringt!

Anderzijds heb ik er niets aan om thuis te blijven zitten. Niet dat ik me verveel, maar over een week is het seizoen voor het gebruik van kunstaas gesloten. En dan de vele opmerkingen in het bilaterale contact met vrienden en kennissen, die allen zeggen: je gaat nu zeker vaak vissen! Bovendien is het hartstikke mooi weer, hoewel erg koud met de harde oosten wind.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Update coronavirus sportvisserij

Op maandag 23 maart jl. maakte het kabinet bekend dat tenminste tot en met 1 juni alle evenementen - ongeacht groepsgrootte, aard en doel - verboden zijn. Hieronder vallen dus ook viswedstrijden, wedstrijdtrainingen, beurzen, cursussen, ledenvergaderingen en andere evenementen binnen de sportvisserij...

Sportvisserij Nederland hecht zeer aan de naleving van deze aangescherpte regels, omdat we net als iedereen willen bijdragen aan de bestrijding van het coronavirus. Sportvissers die toch willen gaan vissen om een frisse neus te halen, krijgen van Sportvisserij Nederland het dringende verzoek om maatregelen van gemeentes na te leven en hoe dan ook de volgende richtlijnen in acht te nemen:

- Áls je gaat vissen, ga dan in je eentje - ook als je met een boot het water opgaat.

- Kies je stekken liefst in landelijk gebied, zodat je weinig andere mensen tegenkomt.
- Houd je te allen tijde aan de minimale afstand van 1,5 meter.

Blijf gezond

Dat de regels op dit moment zwaar voelen, is niet voor niets: ze zijn van groot belang voor onszelf en voor anderen. Houd je er dus aan en blijf gezond, dan kunnen we hopelijk snel weer als vanouds sportvissen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Als ik hoor dat een vismaat nu alleen op stap gaat, besluit ik het toch te doen, een paar uurtjes in de namiddag. Bovendien weet ik me nu gesteund door bovenstaand advies van Sportvisserij Nederland. Met de Tomasco aan de trekhaak verlaat ik de straat. Een paar straten verder ziet een vriendin mij langs komen en wuift uitbundig. Dat is een mooie opsteker.

Bij de helling hanteer ik het pasje, standje contactloos, en hoef daarbij dus niets aan te raken. De slagboom gaat open en ik kan traileren. Er is mij slechts één boot voorgegaan. Bij terugkomst is deze reeds vertrokken, zonder dat we elkaar hebben ontmoet. Vanaf een andere helling zijn er ook boten op het water, zo zie ik later, maar ze zijn op één hand te tellen.

Ik voel me er goed bij en geniet volop wanneer ik weg vaar. Heerlijk, ondanks de koude wind. Zo heerlijk vrij over het water te glijden, dit is eigenlijk al genoeg realiseer ik me. De harde wind legt me wel beperkingen op en de snelheid waarmee de boot zich bij het verticalen over het water beweegt, wordt vooral hierdoor bepaald.

Een kijkje boven water nemen.

Wanneer ik de boot onder controle heb, laat ik de shad zijn werk doen. Vooralsnog gebeurt er echter niets. Ik varieer met de diepte en concentreer me op de diepte waarbij de Lowrance de meeste signalen weergeeft. En dan na geruime tijd kan ik vastslaan op een snoekbaars. Geen grote, maar dat maakt niets uit.

Ik zet stug door, maar het blijft bij die ene aanbeet, die ene vis en daarom zoek ik andere stekken. Op de eerstvolgende haak ik nog een snoekbaars van hetzelfde formaat. Dit geeft veel voldoening en ik hoop op nog een paar vissen. Die hoop daar ben ik zuinig op, want dat is de drive om door te gaan.














Het water staat inmiddels al weer op vrijwel het normale niveau. En dat betekent dat er veel water uit de zandafgravingen de rivier in stroomt. Wanneer de wind je dan ook nog in diezelfde richting duwt, is het ook hier lastig de boot goed in positie te krijgen en te houden.

Toch nog eentje van formaat.

Een paar stekken verder krijg ik een heerlijke aanbeet, die zich direct omzet in een losser. En dat terwijl ik twijfel tussen stoppen of toch nog even doorzetten. Door deze aanbeet wordt ik overgehaald om nog even door te zetten. En deze keer wordt het beloond. Een keiharde aanbeet en stevige dril resulteren in een flinke snoekbaars; de grootste van de dag. Deze heeft de shad compleet geïnhaleerd.

Met deze vangst sluit ik de dag af en de Minn Kota ligt op koers richting helling, terwijl ik alles inpak. Zo ben ik al een stuk gevorderd als ik de Honda start en de elektro binnen haal middels één druk op de knop. Wat een luxe en wat is het toch genieten van die vrijheid op het water.

Ik kom voldaan thuis en heb besloten om het vaker te doen, zolang het kunstaas nog te water mag worden gelaten. Het maakt het thuis zitten een stuk dragelijker en het doet je volop leven, samen met de natuur om je heen. Alles leeft op en de bloesem en het gedrag van de dieren laten je weten dat het leven door gaat. En ik doe er aan mee.