12 juni 2020 De zoektocht gaat voort.

Kapitale baarzen zijn altijd welkom.

Nu Reinier zijn boot al weer geruime tijd geleden heeft verkocht, zijn we op de mijne aangewezen.
En nu is het dan weer eens zover dat we samen op stap kunnen. Ik heb getwijfeld waar we naar toe moeten gaan, nu de vangsten de laatste tijd zo matig zijn.

Een getijdenwater wellicht? Ik waag het er op en zo treffen we elkaar bij een zeer lage waterstand. De boot en de auto moeten het zand in, om het water op te kunnen. Gelukkig weet ik me verzekerd van een betrouwbare auto en durf het wel aan.

Niet veel later zitten we op het water en gaan vrijwel direct verticaal aan de slag, omdat er een mooie stroming staat op de hoek van een stuw en een sluis. Hoopvol gaan we aan de slag op deze zonnige dag. Helaas worden mijn verwachtingen in de kiem gesmoord. Ondanks als onze pogingen, ook werpend, komt er geen enkele respons.

Het lijkt momenteel wel overal hetzelfde te zijn. Hele passieve vis. Maar goed de dag is nog maar net begonnen en wij zijn nog niet klaar. We gaan een lange kant afslepen en dan komt daar ineens die dreun waarop we altijd hopen. Reinier gaat het gevecht aan, terwijl ik alles doe om de landing voor te bereiden en de boot te "verankeren".

Gelukkig wachtte ons nog het een en ander, zodat onze pijn werd verzacht.

De vis blijft diep en gaat telkens door de slip. Ik heb het grote net alvast gereed gelegd en dan zien we de grote snoek voor het eerst. het is een flinke vis, die de strijd nog niet opgeeft. Eindelijk lijkt het erop dat we de vis kunnen gaan landen. Deze is tussen de 90 en 100 cm schat ik.

Dan ineens verzamelt de vis zijn laatste krachten en komt het water uit. Bij deze sprong bevrijdt het zich van de haak en schiet dus los. Ik probeer de vis nog in het net te krijgen, maar deze ligt net te ver van de boot en zwemt langzaam van ons weg. Dit heb je dan ook weer. Eindelijk een mooie vis binnen bereik en weer net niet.

In ieder geval is er hier dus iets mogelijk en dus zetten we onze tocht voort. Dan gaan we toch weer twijfelen, want ondanks de vele kansrijke stekken, gebeurt er niets meer. Af en toe menen we even iets te bespeuren bij het verticalen, maar dit kunnen evengoed grondels zijn, die de staart van de shad even grijpen.

Na geruime tijd vangt Reinier toch zijn snoek, die echter vele malen kleiner uitvalt dan de vis van eerder,  Maar goed, de eerste vis is binnen en na deze snel te hebben geretourneerd zetten we onze reis voort. We bevissen vele stekken die zich in het verleden hebben bewezen. We zien dat dit inderdaad geen enkele garantie biedt.

Eindelijk de tweede vis en de tweede soort.

Eindelijk komt er slepend een aanbeet van een talud, midden tussen een paar kribben. Een snoekbaars komt ons verblijden en zo gaan we er toch weer een beetje in geloven. Dit blijkt echter weer zo'n opleving waar je lange tijd op moet teren, want er verstrijken bijna twee uur, voordat ik eindelijk een baars kan vangen.

Dan toch nog een baars, eindelijk.

Onderweg zien we een groep Schotse hooglanders die langs de waterkant waadt. Ze doen dit voor de voeten van een echtpaar dat  in de schaduw van een paar bomen zit. Een paar kalveren maken de kleine kudde compleet. Zo mooi en natuurlijk kan ons land zijn. Gewoon genieten van hetgeen zich voordoet, stilletjes zittend in de natuur.

Genieten aan het water.

Tel je zegeningen zegen we dan, want we hebben drie vissen, drie soorten. Die eerste grote vis, die snoek die hadden we echter in de boot willen hebben. Het zal ons blijven achtervolgen, maar we hebben ook nog iets in petto. Want hoewel ons geduld danig op de proef wordt gesteld, krijgen we toch nog een beloning.

In een diep gat, met veel vis, vergaat het ons zoals eigenlijk al de hele dag. Er komt geen enkele aanbeet. Dan vaar ik het talud op en is Reiner aan de beurt. Hij krijgt een keiharde beuk op zijn verticaalhengel. Na geruime tijd komt er een kapitale baars boven, die we snel in de boot halen. Wat een feest. Bij het meten komen we tot 49 cm. Zo die zit.

Zo die zit. Als ze recht ligt meet ze 49 cm.

Ondertussen nadert het einde van de dag en wat ons betreft gaat de lol er wel een beetje af. Want de dagjesmensen met hun jetski's en snelle boten hebben de rust al geruime tijd verstoord. Wij slepen nog even de oever af, waar we de grote snoek in beeld kregen.

En dan meent Reinier voor de zoveelste keer vast te zitten. Niet zo gek, want de kunstaasredder moest al heel wat keren worden ingezet. gelukkig slaagden we er telkens in het kunstaas terug te halen en Reiner ziet het alweer voor zich.

Het toetje van 47 cm met opgestoken kam.

Wat ik in een flits heb gezien, duidt op iets anders en als duidelijk is dat er toch vis is gehaakt, blijft de spanning wat het gaat worden. Toch nog die grote snoek van vanochtend? Nee hoor, het blijkt weer een kapitale baars te zijn die 47 cm op de lat zet.

We hebben op verschillende manieren gefotografeerd. Reinier pakt de vis doorgaans in de bek vast en dan gaat de indrukwekkende rugvin doorgaans plat. Het zodanig vasthouden dat deze helemaal tot zij recht komt, lukt soms heel gemakkelijk als je hem op de hand houdt.

Lukt dit niet dan maak ik leg ik de vis in mijn hand en laat de staart steunen tegen de onderarm. vervolgens til ik met mijn andere hand de kam van de rugvin op. Op bijgaande foto's zie je het verschil. Doe het vooral op de manier die je het beste past en voorkom het laten vallen van de vis.