13 juni 2020 Soms zou je denken dat bijgeloof klopt, die 13e dus!

Een heerlijk begin, waarop wel enige tijd gewacht moest worden.

 Nadat het vorig weekend de planning in de soep liep, hebben we besloten vandaag extra vroeg te starten. Ik ben nog maar net gearriveerd en daar komt JP al aangereden. Na alweer een stressvolle week is hij toe aan ontspanning en plezier.

Met onze ervaring en in combinatie met de fraaie omstandigheden, liggen we al snel op het water.
Water dat er als een spiegel bij ligt. Er is nauwelijks wind en het belooft een zonnige en warme dag te worden. Of dit voor de vangsten gunstig is, weten we niet. Die vissen zullen toch ooit weer een keer volop moeten eten.

De roofbleien horen hier niet bij, blijkt al snel. Ik mag een vals gehaakte brasem buiten de boot onthaken en net als een paar dagen eerder, lijkt speldaas het enige attractieve voedsel te zijn. En dus gaan we andere dingen ondernemen. Slepen, werpen, jiggen en verticalen.

Het is nog rustig, zeker als er geen motor aan hangt.

Er zitten nog twee visboten op het water, maar voor de rest is het vooralsnog rustig. En met de vissen is het eveneens heel rustig. Vlak voor een rechte oever krijg ik dan toch een aanbeet op de hengel die in het schroefwater zijn werk doet.

Een stevige snoekbaars weet ons te verblijden en ons vertrouwen een beetje op te krikken. Dit hebben we ook wel nodig, omdat al onze andere inspanningen vruchteloos lijken te blijven. We doen dingen die we anders laten omdat het niets toevoegt. Vandaag is het niet anders, maar niet geschoten is immers altijd mis.

Vandaag niet veel, maar zeker mooi.

Ook bij de veerpont blijft iedere interesse in ons aas achterwege. En dus zullen we veel geduld moeten hebben en door moeten zetten. Dit doen we dan ook vooralsnog. We zijn al weer langs de helling gekomen en varen de andere richting.  En dan eindelijk zie ik de buitenste hengel een aanbeet verraden.

JP kan zijn eerste vis verwelkomen. Een baars van gemiddelde afmeting. Toch is dit wat we nodig hebben om het vertrouwen in meer vast te houden. helaas komt er nog maar één zo'n moment en geven we ons uiteindelijk gewonnen.

Zie daar, toch ook nu weer een mooie baars voor JP

Wat we ook proberen, zoals het vissen in de schaduw van een brug, het werpen, het slepen; het blijft een moeizaam verhaal. Bij een kribkop til ik de hengel over de stenen, althans de plug. Dan komt de klap die de vis verraadt en die je laat weten dat je niet vast bent geraakt tussen de stenen. Ik mag baars nummer twee verwelkomen.

Het wordt warmer en op het water drukker. De mensen komen hun huizen uit en nemen mee: jetski's en snelle boten. Het wordt er niet leuker op en dit begint zijn tol te eisen. JP verliest het plezier en geeft te kennen vroeg te willen stoppen.

Zodoende komen we kort na de middag van het water af. Het is mooi geweest. De volgende keer weer beter. Achteraf verneem ik van JP dat hij deze dag nog vele uren slaap heeft ingehaald. Een wijs besluit dus te stoppen en het lichaam rust te gunnen.