We drinken eerst samen een kop koffie, want daar ben je na een rit van bijna twee uur wel aan toe natuurlijk. Daarna spoeden we ons naar het stromende water. Want daar moet het gebeuren, het verticalen op mooie snoekbaarzen.
Het is bewolkt en er dreigt neerslag te komen! Hoe kan dit nu? Toch wordt de realiteit bij de trailerhelling snel duidelijk, het komt eraan. We maken de boot in orde en dan blijkt dat mijn regenjack en enkele accu's nog thuis staan. Dit betekent dat we slechts één dieptemeter kunnen gebruiken. Wij, verwende vissers, ervaren dit toch wel als een handicap. Maar we gaan het water op, want er is al veel te veel tijd geïnvesteerd om deze happening geen doorgang te laten vinden. In het begin lijkt er nog niet zo heel veel aan de hand, maar gaandeweg worden de sluizen daar boven helemaal opengezet en wordt een begeleidend concert opgestart. De donder laat zich steeds vaker horen en de bliksem speelt af en toe een deuntje mee.
Normaal gesproken zijn wij beiden genegen snel het water te verlaten, maar nu nemen we toch meer risico.
Zo af en toe weten we een aanbeet uit te lokken en al snel hebben er drie weten te verschalken. Daarbij mooie harde aanbeten op het stromende water. We vinden de vissen zo rond de 5 à 6 meter diep. Toch moeten we er hard voor werken. De wind, regen en scheepvaart maakt het er ons niet makkelijker op.
Op een bepaald moment wordt de boot zo snel naar de kribkop gezogen dat ik hem er snel om heen stuur. Daar komen de golven van een stroomopwaarts varend schip en de neus van Proincecraft boort zich er helemaal in. Een paar flinke golven water plonsen naar binnen. Met daarbovenop het water dat voortdurend uit de hemelpoorten stroomt is dit voldoende om de bilgpomp enige tijd flink aan het werk te zetten.
We zitten evenwel niet op ons gemak en besluiten terug te varen naar de helling. De donder en bliksem weten van geen wijken en zitten overal om ons heen. Vlak bij de trailerhelling hebben we het idee dat het iets beter wordt en willen we nog een aantrekkelijke plek gaan uitvissen. Terwijl de boot vaart mindert wordt er kenbaar gemaakt dat de verbetering alleen in onze verbeelding bestaat en geef ik weer gas. Zodoende blijft de teller op zes vissen staan.
Bij de trailerhelling hebben we de boot snel op het droge. Terwijl we de boot uitladen en de auto inladen zie ik dat Berthil fysiek ongemak ervaart. Zijn rug kan niet meer zo soepel buigen als normaal. Hij is door zijn rug gegaan, zoals men dat wel zegt. Dit kon er ook nog wel bij! Al die nattigheid is blijkbaar niet zonder gevolgen gebleven. We laten het zeil in de auto liggen zodat de boot goed kan ventileren, ook thuis. Anders blijft het een natte en muffe boel, waar een eerstvolgende keer zeker geen plezier aan wordt beleefd.
Terwijl we huiswaarts rijden klaart het weer op. Jawel, onze weerdeskundigen hebben ons weer aardig bij de neus gehad. We moeten deze visdag maar snel eens overdoen en dan onder een beter gesternte.
Na een nog een kop koffie hijst Berthil zich in de auto en keert huiswaarts, voor de files aan.
Tja het gaat nu eenmaal niet altijd van een leien dakje. Maar we kennen ook die andere momenten,
de dagen waarbij alles lukt ook. En daar gaan we nu dus weer voor.
