22 maart 2016 Verkeerd gegokt, maar gelukkig geen "Schneider".

Eduard is geen "Schneider" (een visloos iemand) meer.

Allebei zijn we bijna een half uur te vroeg. Dat krijg je blijkbaar als het verkeer mee zit. Dat betekent dat we niet op elkaar hoeven te wachten, maar direct het water op kunnen. We hebben goede hoop, gelet op de waterhoogte en de stroming. Ook weten we dat er al een boot op het water zit en het blijkt al snel om goede bekenden te gaan.

Wij gaan aan de slag en verticalen er lustig op los. helaas delen de vissen die lust niet en blijven we vooralsnog zonder vis. Wanneer we al een paar stekken hebben uitgevist, ontmoeten we de gebroeders Janssen weer. Zij hebben evenmin iets kunnen vangen tot zover.

Wij gaan nog een paar stekken af, maar verliezen uitsluitend aas. Dan waag ik de gok. We varen een flink eind en komen op ander water. Omdat de harde stroming ons te veel beperkingen oplegt, vaar ik een putje op. In andere jaargetijden hebben we hier wel succes gehad. Maar nu blijven de talloze signalen ons negeren en krijgen we geen enkele aanbeet.

Dan maar weer terug, alle moeite is blijkbaar voor niets geweest. Terug op het voorgaande water hebben de gebroeders zojuist een pauze ingebouwd en kunnen ons melden dat ze inmiddels leuke resultaten hebben bereikt. Verdikkeme, heb ik toch verkeerd gegokt, maar je wilt je gasten zo goed mogelijk van dienst zijn en dus onderneem je iets. Voor hetzelfde geld was het omgekeerd geweest.

Eindelijk is er dan die vis waar we op hadden gehoopt.

Wij vissen nog meerder stekken uit en warempel, langs de stroomnaad komt er leven in de brouwerij en zit Eduard zo ineens een vis te drillen, Hij is geen Schneider meer, zoals de Duitsers dat noemen.











Ik heb goede hoop op meer en inderdaad, mijn hengel gaat ook af en reik deze Eduard aan, om de tweede vis te drillen. Mooi, we gaan er weer in geloven. Helaas weet je in het geloof nooit hoe het verder zal gaan. Onze gebeden worden echter niet verhoord. Het blijft bij deze twee vissen. Onbegrijpelijk dat die ene keiharde aanbeet niet meer verzilverd kon worden. Het lot van vissers zullen we maar zeggen.

Nummer twee is een feit en tevens het laatste (vis)feit van deze dag.

Ook het putje waar Eduard ooit zijn grootste snoekbaars ving, levert ons geen beloning meer op. Van twee bellyboot-vissers hadden we al begrepen dat het taai was en dat bleef het dus. Tenslotte gooien we de handdoek in de ring. We ruimen de spullen op en varen ondertussen langzaam richting helling.







Het is mooi geweest. Onze inzet is beloond met twee snoekbaarzen. Waren we ter plekke gebleven dan had het resultaat er waarschijnlijk beter uit gezien. Op het juiste moment op de juiste plaats blijft een kwestie van de juiste keuzes en doorgaans kun je daar alleen achter over oordelen, tenminste als er vergelijk is.