21 maart 2018 Niet meer te houden en dus het water op.

Zo ! De grootste snoekbaars tot nu toe.

Door de plotselinge terugkeer van de kou vielen twee visdagen in het water of was het ijs? In ieder geval voelde het als een domper, zeker met het gesloten seizoen in het vooruitzicht. Nu kwam er toch weer verbetering en wilde ik absoluut het water op. Omdat Ynze wel eens iets kan regelen en hij altijd graag mee wil, vraag ik hem de avond van te voren. En dat gaat lukken.

Omdat er geen volledige dag samen kon worden opgetrokken, spraken we af op een locatie waarbij ik bij het terugbrengen van Ynze nog makkelijk enige tijd terug kon naar een paar leuke stekken. Dit betekende dat ik alleen moest traileren en een stuk moest varen om hem op te pikken. Dit verliep echter met hindernissen. De trailerhelling was enige tijd geblokkeerd door een lossende vrachtwagen en eenmaal op het water kon ik geen hand voor ogen zien vanwege de mist.

Telefonisch contact leerde me dat Ynze een kilometer verderop in de zon stond en dat ik in een wel heel klein wereldje ronddoolde. Eerst toen ik weer enige contouren herkende ben ik verder gevaren. Toch was de rivier ook nog niet vrij van mist en dus maakte ik enige tijd dood door wat te werpen en een beetje te verticalen. Op enig moment vond ik het welletjes en stak de rivier rechtstreeks over om vlak langs de stuurboordoever mijn weg te vervolgen. Dat de boot van Rijkswaterstaat me niet lastig viel was een meevaller, want voor hetzelfde geld valt er weer iets op te merken.

Eindelijk troffen we elkaar dan en nadat alles was ingeladen gingen snel naar ons beoogde doel. Het weer was flink veranderd en de wind was bezig in enkele dagen de cirkel regen de klok in rond te gaan. Dat hier luchtdrukverschillen mee gepaard gaan mag duidelijk zijn en daarmee tevens de onzekerheid hoe de vissen er op reageren.

Gewoon in de lijn gaan hangen.

Lange tijd lieten ze niets van zich horen. In het vertrouwen dat er toch vis verleid kon worden, vervolgden we onze tocht. Er was genoeg te vertellen en dus keutelden we lekker verder. Dan ineens een verzwaring en de eerste vis is daar. Je kon het geen aanbeet noemen en dit geeft mij het gevoel dat de vis zichzelf gevangen heeft en biedt mij minder voldoening. Toch had de vis blijk gegeven aanwezig te zijn en trek te hebben, met de kans op meer bijtlust.

Een zwieper op de steunhengel

En dat duurde niet eens zo lang en hetzelfde verhaal; ineens die verzwaring! In ieder geval waren we niet meer zonder vis en we hadden nog wat uren voor ons. Toen was daar ineens die zwieper op de steunhengel en omdat ik het recht voor me zag gebeuren had in een spit second de hengel in mijn hand en konden we de derde vis landen.

Wow wat een vis. Een (Wob)shad zonder oogjes .........

Het allermooiste kwam toen Ynze ineens een flinke ros kreeg en met een wel heel erg kromme hengel in zijn handen zat. De dril loog er niet om en de spanning was er dus ook. Dit resulteerde uiteindelijk in een hele dikke vis van 68 cm. Dit was de grootste snoekbaars die hij ooit had gevangen! Mooier kan toch haast niet.

















We gingen nog een poosje door  en moesten ook perioden van doodse stilte verduren, maar dan ineens kwamen er weer een paar en mooie vissen ook. De aanbeten waren nu ook vinniger. je voelde die droge harde tik en wist wat je te doen stond. Ynze miste helaas nog een paar vissen. De teller stond wel op zeven vissen toen het moment kwam dat ik Ynze op de opstapplaats af moest gaan leveren. Thuis werd hij vanwege de kinderen weer verwacht. Die tijd ligt ver achter me en dan waardeer je je extra de vrijheid die je geniet. Dat heb jij nog tegoed Ynze!

Nadat we afscheid hadden genomen keerde ik terug naar onze succesvolle visstek. Alleen koerste ik op de lijn die ons vis had opgeleverd. Toen ineens werd de hengel bijna uit mijn hand geslagen en was ik aan de beurt om een forse vis te drillen. Dit verliep allemaal zonder problemen. Deze ontstonden echter toen ik de vis in de kieuwgreep uit het net tilde om hem te onthaken.

Hoewel de shad buien de bek hing, bleek de stingerhaak erg diep te zitten, daar waar mijn vinger was! En ja hoor, deze zat muurvast. Lekker hoor als je daar in je eentje bezig bent. Gelukkig kon ik bij de tas en haalde de hakentang te voorschijn. Daarmee ontdeed ik de shad van de stinger. Via de kieuwdeksel loste ik de haak uit de vis en bleef alleen de haak in mijn vinger over. Deze was vrij klein, maar het lukte deze door de huid te drukken en af te knippen. Zo die klus was ook weer geklaard en het was me ook nog gelukt om de vis te meten: 68 cm, net als de vis van Ynze.

Gewoon een heerlijke visdag

In de hoop dat er nog een paar vissen zouden komen, ging ik, met mijn vinger in het verband, verder.
Een heel stuk verder weer een droge harde tik en kon de dril beginnen. Deze duurde echter heel kort, want toen was de vis gelost. En wat ik daarna nog probeerde het maakte niet uit. De wind voelde steeds kouder aan en de vis gaf geen respons meer. Tijd om naar huis te gaan.








Heerlijk zo'n dag dat je er even uit wilt en dat ook kunt omdat het weer eindelijk een beetje meewerkt. Gelukkig staan er nog een paar dagen gepland, voor dat de gedwongen rustpauze in gaat. En dan hebben we nog een break naar Zweden. Die tijd komen we dus ook wel door.