9 maart 2018 Nu kreeg Guido wel de slag te pakken.

Een schitterend kasteel, deze bonusvis.

Een paar jaar geleden, toen het nog niet lukte.

Het is een paar jaar geleden dat Guido bij me instapte. Door omstandigheden was het er niet van gekomen, maar nu kan het weer. En dus hebben we een afspraak gemaakt, hoewel de eerste in het "ijs" viel. Met andere woorden, de vorst viel in en daarom zagen we er van af.








Nu laten we het wel door gaan en pik ik Guido op bij het station. Bepakt met een tasje en een hengel komt hij aangelopen. Fijn hem weer in goede doen terug te zien. Hij is zo'n visser die op de fiets de hele omgeving af zoekt naar geschikt viswater en deze dan op geraffineerde wijze afvist. Zo weet hij me te vertellen over roofblei op plaatsen waar je ze niet direct zou verwachten. ook het moment kent hij; het moment dat de knop omgaat en je in korte tijd vele vissen vangt terwijl er daarvoor en ook daarna geen schub te vangen was.

Nu rijden we naar een trailerhelling in de buurt en gaan we verticaal vissen op snoekbaars. De allereerste keer dat hij meeging was dit ook het doel. Er kwamen toen drie snoekbaarzen in de boot. Helaas wist Guido er toen geen te vangen. Maar nu is hij er aan toe om de bakens nog eens te verzetten en een nieuwe poging te wagen.

Ook bij deze lage watertemperatuur blijkt dat er gevangen kan worden.

Ik zet na de tewaterlating van de Tomasco, direct koers naar ons doel. De watertemperatuur lijkt gestegen, maar op onze stek blijkt het helaas toch nog kouder. We starten bij 2,4 graden Celcius en eindigen bij 2,8 graden. De vorst heeft dus flinke invloed gehad en het zal nog even duren eer de stijging doorzet.







Wij gaan snel aan de slag en met de gevoelige verticaalstok in de hand laten we de shads hun werk doen. Dat het zo langzaam mag, is even wennen. Toch ziet Guido ook wel in dat zeker onder deze omstandigheden een snel bewegend stuk kunstaas weinig natuurlijk over zal komen. En zo komt er telkens iets meer rust in de presentatie.

Deze heeft een ander doel dan onze boot.

Boven ons is een Apache in de weer. Ik heb gelezen dat er oefeningen worden gehouden en dit blijkt dus te kloppen. We zullen het maar zien als onze beschermengel, hoewel ik bij een engel niet aan zoveel lawaai denk. Gelukkig is het maar van korte duur en zijn wij geen target.

Het is niet wild en ons geduld wordt op de proef gesteld. Dan is het bij mij toch raak en komt de eerste vis binnen. Een mooi formaat snoekbaars en ons vertrouwen stijgt weer een beetje. We keutelen eigenlijk de hele tijd door en ook Guido haakt nu vis. Hij krijgt steeds beter in de gaten dat iedere verandering in de spanning op de lijn een aanbeet kan zijn.

Het lukt steeds beter.

Een kleine verzwaring of het plotseling wegvallen van de spanning, het kan allemaal vis zijn. Natuurlijk is een serieuze tik op de hengel of nog mooier een keiharde beuk overduidelijk, maar dat maakt dit spelletje nu juist zo spannend. Toch is het echte haken evenmin vanzelf sprekend. Het te snel binnen draaien na een aanbeet resulteert een paar keer in het verlies van de vis.





Toch weet Guido er een stuk of drie te vangen, waarbij ook mooie exemplaren. De steunhengels die we beiden hebben ingezet, blijven echter onaangeroerd. Blijkbaar valt de presentatie vandaag niet  in de  smaak. Wat wel in de smaak valt is de appeltaart, die we verorberen.

Yes, weer een ijskoude snoekbaars aan het water ontfutseld.

Er komen ook een stuk of twee kleinere exemplaren snoekbaars in de boot, maar doorgaans zijn ze mooi fors en stevig. Die ene keiharde aanbeet bij mij blijft echter een misser. Dat lompe gewicht dat je voelt duidt op een grote vis. Dan gaan blijkbaar de kaken open en schiet de shad er, zonder de vis te haken, zo weer uit.

Meten blijft weten.

Gelukkig gebeurt het nog een keer en nu is het wel raak. Ik beleef een schitterende dril, waarbij de vis blijft knokken en telkens door de slip gaat. Als de vis binnen is blijkt deze 77 cm te meten. Ze is erg dik en hoog, een massieve snoekbaars die tot de verbeelding spreekt.











Nadat deze is geretourneerd gaan we nog even door, maar de klok heeft ook vandaag niet stil gestaan en dus komt het moeilijkste moment van de dag: stoppen!

We varen terug en zijn snel klaar met het traileren en rijden weer naar het station. We hebben met 8 vissen toch een fijne dag gehad en het allerbelangrijkste, Guido heeft zijn eerste verticale snoekbaarzen gevangen. Een mijlpaal in zijn vissersbestaan dus.

Na het afscheid rest mij nog de stop bij het benzinestation, want de boot moet worden afgetankt. Morgen wacht de volgende trip, omdat we de afspraak van de zondag naar de zaterdag hebben verplaatst vanwege het weer. Hopelijk wordt het dan weer net zo mooi ..............